Θεσσαλονίκη 25- 27 Μαϊου 2011 - Eταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών :ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ

Εισαγωγικό σχόλιο "Ο.Π"
Συγχαρητήρια  στην Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών για αυτό το  συνέδριο το οποίο θεωρηθηκε, όχι άδικα απο πολλούς,ως  μεγάλης επιστημονικής και ποιμαντικής αξίας.

Ωστόσο θέλουμε να σχολιάσουμε την παρουσία του  νομάρχη Θεσσαλονίκης κ. Ψωμιάδη  ο οποίος  πριν  τις καλλικρατικές εκλογές  δεν δίστασε να παραστεί και να μιλήσει στα  εγκαίνια του  πρώτου εν Ελλάδι  δωδεκαθεϊστικού ναού  στην Θεσσαλονίκη.
Τότε  απο αυτό το ιστολόγιο τον είχαμε επικρίνει σκληρά για αυτή την ανθελληνική και αντι- Ορθόδοξη ενέργειά του (βλ.εδώ ) και ευχόμαστε η παρουσία του τώρα σε ένα Ορθόδοξο συνέδριο εναντίον της  νεοειδωλολατρείας να καταδεικνύει την μετάνοιά του για αυτό το προεκλογικό του ατόπημα.
==========================================================

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ

 

       Το Επιστημονικό Συνέδριο που οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από την εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών με θέμα «Φαινόμενα Νεοειδωλολατρείας, Δωδεκαθεϊσμός- Υποτίμηση Παλαιάς Διαθήκης- Ολυμπιακοί Αγώνες», διεξήγαγε τις εργασίες του από 25-27 Μαϊου 2003 στην Αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ανακοινώθηκαν τριάντα τρείς (33) εισηγήσεις από ισάριθμους ειδικούς εισηγητές, κληρικούς, μοναχούς, πανεπιστημιακούς καθηγητές και ερευνητές. Ήταν εντυπωσιακός ο αριθμός των συμμετεχόντων, η μεγάλη αίθουσα ήταν κατάμεστη όχι μόνο κατά την εναρκτήρια  αλλά και κατά τις επιμέρους συνεδρίες, σπάνιο φαινόμενο για τα συνήθη επιστημονικά συνέδρια. Ήταν ολοφάνερο το άνοιγμα και η ανταπόκριση της επιστήμης προς την κοινωνία και προς τις πολιτιστικές διεργασίες.

      Παρέστησαν κατά την έναρξη και εχαιρέτησαν το συνέδριο ο νομάρχης Θεσσαλονίκης κος Παναγιώτης Ψωμιάδης, βουλευτές, πολιτευτές, και πανεπιστημιακοί καθηγητές. Χαιρετισμούς ή εκπροσώπους απέστειλαν Μητροπολίτες, Καθηγούμενοι Ιερών Μονών, βουλευτές, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης κος Β. Παπαγεωργόπουλος και διάφοροι σύλλογοι.

      Η γνωστοποίηση του Συνεδρίου προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις των νεοειδωλολατρικών συλλόγων, με κυκλοφόρηση συκοφαντικών και υβριστικών εντύπων, το περιεχόμενο των οποίων κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, με αποστολή εξωδίκων προσκλήσεων για εκφοβισμό των διοργανωτών και εισηγητών και επίσημο έγγραφο του « Υπάτου συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών», με βαρύτατους υβριστικούς χαρακτηρισμούς εναντίον των οργανωτών, στο οποίο διαμαρτύρονταν εν πρώτοις γιατί το Πανεπιστήμιο δεν έχει ως σήμα την μορφή του φιλοσόφου Αριστοτέλη αλλά τον παντελώς άσχετο με τη μόρφωση και τη γνώση «Άγιο» των Χριστιανών, εννοώντας τον Άγιο Δημήτριο, και κατόπιν ζητούσαν να μας αποπέμψει από την αίθουσα, την οποία κακώς μας παρεχώρησε.

      Μετά την αποτυχία αυτών των ενεργειών, εκάλεσαν δια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης τους ανά την Ελλάδα οπαδούς του Δωδεκαθεϊσμού να έλθουν στην Θεσσαλονίκη και να καταλάβουν την αίθουσα, ώστε να παρεμποδισθεί η διεξαγωγή του Συνεδρίου. Προσήλθαν μάλιστα με πανώ ελάχιστα πρόσωπα που...

απαιτούσαν να εισέλθουν στην αίθουσα, στην οποία ήδη είχαν διασπαρή άλλοι ομόφρονές τους, φωνασκούντες κατά την διάρκεια των εισηγήσεων, ενοχλούντες και παρεμποδίζοντες την ομαλή διεξαγωγή των εργασιών του Συνεδρίου. Το πανεπιστημιακό άσυλο για άλλη μια φορά χρησιμοποιήθηκε εναντίον της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και του ακαδημαϊκού διαλόγου από ολιγάριθμα εξωπανεπιστημιακά, αυταρχικά και αντιδημοκρατικά στοιχεία, και μάλιστα από δήθεν λάτρεις  του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Η σθεναρή στάση των διοργανωτών και η εμφανής αντίδραση του πλήθους των συνέδρων εμπόδισαν τους ταραχοποιούς να επιτύχουν το στόχο τους, που ήταν όχι ο ελεύθερος διάλογος αλλά η διάλυση του Συνεδρίου. Απογοητευθέντες από την αδυναμία τους και την εμφανή κατακραυγή των συνέδρων κατά την ενρκτήρια συνεδρία δεν προκάλεσαν επεισόδια κατά τις επόμενες συνεδρίες. Το εγχείρημά τους είχε σε μικρογραφία τον χαρακτήρα και την τύχη του εγχειρήματος του ουτοπικού ήρωά τους Ιουλιανού του Παραβάτου ή Αποστάτου. 

 

      Με βάση τις εισηγήσεις και τις διεξαχθείσες συζητήσεις τα πορίσματα του συνεδρίου συνοψίζονται στα εξής:

• 1) Το θέμα του Συνεδρίου, όπως φάνηκε και από τις αντιδράσεις, ιδιαίτερα από το πλήθος των συνέδρων, προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον και κάλυψε πραγματική επιστημονική και ποιμαντική ανάγκη.
•  
• 2) Η νεοειδωλολατρεία ή νεοπαγανισμός ή αρχαιολατρεία δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά παγκόσμιο φαινόμενο. Η προσπάθεια αναβιώσεως των αρχαίων εθνικών θρησκειών, εκμεταλλευόμενη τα πατριωτικά αισθήματα των ανθρώπων, αποτελεί επιδίωξη της λεγόμενης Νέας Εποχής στην οποία και εντάσσεται. Ενισχύεται από τις κατά τόπους μασονικές στοές, οι οποίες ενδιαφέρονται όχι για κάποια συγκεκριμένη θρησκεία, αλλά για την προώθηση του συγκρητισμού και την πρόσδεση των ανθρώπων σε μια πανθρησκεία, ώστε να επιβληθεί παγκοσμίως η Νέα Τάξη πραγμάτων.
•  
• 3) Η απομάκρυνση από τον αληθινό Θεό και η λατρεία των κτισμάτων είναι τέχνασμα του διαβόλου. Έχει ως κίνητρο τον εγωϊσμό και σκοπό την αυτοθέωση., υποθάλπει τις κατώτερες επιθυμίες και ηδονές, η εκπλήρωση των οποίων δημιουργεί πολέμους, έριδες αναστατώσεις, καταρράκωση της μοναδικής αξίας του ανθρώπου ως εικόνας του Θεού, όπως μοναδικά και αξιόπιστα διδάσκει ο Απόστολος Παύλος στο πρώτο κεφάλαιο της «Προς Ρωμαίους» επιστολής. Το ήθος των θεών του δωδεκαθέου είναι χειρότερο του ήθους των χειρότερων ανθρώπων. Γι αυτό και λατρεία τους απορρίφθηκε από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς ως ανόητη και απαξιωτική για τον άνθρωπο.
•  
• 4) Η απόρριψη της Παλαιάς Διαθήκης εμφανίζει τον νεοπαγανισμό ως αντίπαλο του Ιουδαϊσμού. Ουσιαστικά όμως είναι σύμμαχός του, διότι κοινό γνώρισμα αμφοτέρων είναι η απόρριψη του Χριστιανισμού. Δεν στρέφονται εμφανώς κατά της Καινής Διαθήκης, για να αποκρύψουν τις πραγματικές τους διαθέσεις και να αποφύγουν την άμεση αντίδραση των Χριστιανών. Οι δύο όμως Διαθήκες, Παλαιά και Καινή, είναι αλληλένδετες και αποτελούν αδιαίρετη ενότητα. Είναι θεόπνευστα στο σύνολό τους κείμενα που διακονούν ως δύο θεραπαίνιδες το ένα σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου, σε διαφορετικές εποχές και διαφορετικά επίπεδα. Η Καινή χωρίς την Παλαιά είναι μετέωρη, ενώ η Παλαιά χωρίς την Καινή μένει ανερμήνευτη και ανεκπλήρωτη, ένα απλό βιβλίο της ιστορίας των Εβραίων. Ο ίδιος ο Xριστός χρησιμοποίησε και προέβαλε την Παλαιά Διαθήκη ως προετοιμασία του δικού Του έργου. Το ίδιο έπραξαν και οι Απόστολοι και η Εκκλησία κατόπιν στην θεολογία και στη λατρεία, αλλά και χριστιανική παιδεία στο Βυζάντιο και μετά το Βυζάντιο. Οι νεοειδωλολάτρες ακολουθούν σε αυτό τους αρχαίους Γνωστικούς, τους οποίους κατεδίκασε η Εκκλησία. Στα νεώτερα χρόνια την Παλαιά Διαθήκη επολέμησαν και υποτίμησαν οι άθεοι διαφωτιστές με αρχηγό τον Βολταίρο. Η πολεμική κατά της Παλαιάς Διαθήκης στο σημερινό Ελληνισμό αντιγράφει δυτικά αθεϊστικά παραδείγματα και αξιοποιεί εθνικά ρατσιστικά κίνητρα, κατά τα πρότυπα του εθνικοσοσιαλισμού του Χίτλερ.
•  
• 5) Η ειδωλολατρεία δεν είναι ούτε το μοναδικό ούτε το καλύτερο στοιχείο της αρχαιοελληνικής παιδείας. Οι Πατέρες της Εκκλησίας καλλιεργούν και συνεχίζουν σε όλους τους τομείς την ελληνική παιδεία, ιστοριογραφία, ποίηση, τέχνη, αποκαθαίροντάς την μόνον από την ασέβεια και ανηθικότητα των ειδώλων. Ο αληθινός Έλληνας δεν μπορεί να είναι ειδωλολάτρης, όπως στην ουσία δεν ήταν και οι αρχαίοι έλληνες σοφοί. Οι μόνοι που μπορούν να διεκδικούν επάξια το αρχαιοελληνικό παρελθόν είναι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ο Χριστιανισμός δεν έβλαψε τον Ελληνισμό, τον διέσωσε από την παρακμή και του έδωσε νέα πνευματική δύναμη για να συνεχίσει την πορεία του. Ο εκχριστιανισμός των λαών εσήμαινε σε μεγάλο βαθμό τον εξελληνισμό τους. Ο βυζαντινός πολιτισμός αποτελεί συνέχεια του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Οι νεοειδωλολάτρες, αποδεχόμενοι μόνον την ελληνική αρχαιότητα, κολοβώνουν και συρρικνώνουν την ελληνική ιστορία, στην οποία όμως ανήκουν και ο Παρθενώνας και η Αγία Σοφία, η ποίηση του Ομήρου και των τραγικών, αλλά και ο Ρωμανός ο Μελωδός και ο Ακάθιστος Ύμνος, τα μωσαϊκά της Βεργίνας, αλλά και της Μονής της Χώρας. Όσοι διαγράφουν τα δύο χιλιάδες χρόνια του χριστιανικού ελληνισμού εξυπηρετούν τους εχθρούς του ελληνικού πολιτισμού. Εξ άλλου η μυθολογούμενη καταστροφή των αρχαίων μνημείων από Χριστιανούς αποτελεί σκόπιμη διόγκωση μεμονωμένων παραδειγμάτων. Δεν ήταν ποτέ επίσημη κρατική ή εκκλησιαστική γραμμή. Αντίθετα πολλά αρχαία μνημεία τέχνης μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και διατηρήθηκαν θαυμαζόμενα από τους Χριστιανούς. Συνέβη ότι και με τα αρχαία κείμενα που διασώθηκαν στα αντιγραφικά εργαστήρια των Μονών, διδασκόμενα και σχολιαζόμενα από μεγάλους διδάσκαλους και Πατέρες, όπως π.χ. τον Φώτιο και τον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης. Οι Χριστιανοί μοναχοί αντέγραψαν για να τις διασώσουν, ακόμη και τις προκλητικές κωμωδίες του Αριστοφάνη.
•  
• 6) Οι νεοειδωλολάτρες χρησιμοποιούν τα εναντίον του Χριστιανισμού επιχειρήματα των λογίων της εποχής των διωγμών, όπως του Κέλσου, του Ιεροκλέους και του Πορφυρίου, και θαυμάζουν τον αυτοκράτορα Ιουλιανό. Η αντιχριστιανική αυτή γραμματεία καταρρίφθηκε πλήρως από έργα των Χριστιανών συγγραφέων των πέντε πρώτων αιώνων, των απολογητών, των Αλεξανδρινών, των Καππαδόκων και άλλων, ώστε μετά τον πέμπτο αιώνα σίγησε πλήρως και χάθηκε, με εξαίρεση τον Γεώργιο Πλήθωνα τον Γεμιστό τον 15^ο αιώνα, του οποίου το ουτοπικό όραμα για αναβίωση της ειδωλολατρείας δεν είχε καμμία απήχηση στο λαό. Ελάχιστη απήχηση είχε και το κίνημα του Ιουλιανού τον τέταρτο αιώνα, μολονότι επιχείρησε να επιβληθεί με διωγμούς και βία. Οι πολίτες της αυτοκρατορίας ήταν τώρα στην πλειονότητά τους Χριστιανοί και ζούσαν ενωμένοι κάτω από την νέα χριστιανική Πίστη με Χριστιανούς άρχοντες και εκχριστιανισμένους θεσμούς. Ο Ιουλιανός ήρθε σε σύγκρουση με το κοινό αίσθημα, θέλησε να επιβάλλει την δική του παραβατική μοναχική πορεία, η οποία ξεκίνησε από το εφηβικό απωθημένο αίσθημα εκδικήσεως για τον φόνο των συγγενών του από τον Χριστιανό αυτοκράτορα Κωνστάντιο, ενισχύθηκε στην Πέργαμο από τον νεοπλατωνικό θεουργό φιλόσοφο Αιδέσιο και τον Μιθραϊστή μάγο Μάξιμο και τελειοποιήθηκε ως προς τις θεουργικές- μαγικές πρακτικές στην Αθήνα, όπου τον εγνώρισαν και τον περιγράφουν ως διαταραγμένη και με νευρωτικές εκδηλώσεις προσωπικότητα, ο Μ. Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. Πολλοί προσηλυτιζόμενοι και σήμερα στη νεοειδωλολατρεία κινούνται από κάποιες ασθενείς πλευρές της ζωής των χριστιανών και από αναζήτηση θρησκευτικής ζωής απαλλαγμένης από τις βιωματικές υποχρεώσεις και ηθικούς περιορισμούς του Ευαγγελίου του Χριστού. Απομένει γι΄αυτό χώρος αυτοκριτικής της Εκκλησίας για τα φαινόμενα της νεοειδωλολατρείας, ώστε η σχεδιαζόμενη από τα παγκόσμια κέντρα αναβίωση των εθνικών θρησκειών να μην ευρίσκει αφορμές και ερείσματα κατά της χριστιανικής πίστης.
•  
• 7) Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι καρπός της αγάπης του Ελληνισμού για την άθληση του σώματος , παράλληλα με την καλλιέργεια του πνεύματος. Ενώ όμως είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα, προοδευτικά παρήκμασαν, διότι οι «στεφανίται» αθλητές κατήντησαν «χρηματισταί», και έτσι έφθασαν σε πλήρη ανυποληψία κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, ώστε η κατάργησή τους το 393 μ. χ. να είναι η μεγαλύτερη προς αυτούς ευεργεσία. Η αναβίωσή τους στη Γαλλία τον 18^ο αιώνα συνδέθηκε με την αναβίωση και της ειδωλολατρείας. Ειδωλολατρική είναι εξάλλου η καθιερωθείσα από το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας (1936) τελετή της αφής της ολυμπιακής φλόγας, η οποία δυστυχώς σώζεται με το ίδιο τυπικό ως σήμερα.
•  
• 8) Η εμπορευματοποίηση και τα οικονομικά κίνητρα των κρατών και αθλητών τραυματίζουν και σήμερα το γνήσιο αρχαιοελληνικό τους χαρακτήρα. Μελανό επίσης σημείο που απαξιώνει περισσότερο τους ολυμπιακούς αγώνες είναι ότι η επίτευξη του στόχου της νίκης επιδιώκεται με εξουθενωτικά και καταστροφικά για την σωματική και ψυχική υγεία μέσα. Γίνεται ευρεία χρήση φαρμάκων και ουσιών (Dopping) και απαγορευμένων από την ιατρική δεοντολογία σωματικών και ψυχολογικών μεθόδων για την επιτυχία υψηλότερων επιδόσεων. Οι μέχρι σήμερα προσπάθειες καταπολέμησης αυτής της τακτικής έχουν αποτύχει.
•  
• 9) Ο Χριστιανισμός τιμά το ανθρώπινο σώμα ως αχώριστο μέρος του διφυούς ενιαίου ψυχοσωματικού όντος, ως ναό του Αγίου Πνεύματος και όργανο της ψυχής κατάλληλο για την πνευματική τελείωση και ολοκλήρωση του ανθρώπου. Ο Χριστιανός ασκείται πνευματικά και αγωνίζεται σε πνευματικά στάδια εναντίον των παθών και των κακιών του, ιδιαίτερα του εγωκεντρισμού και του ατομισμού και εναντίον όχι σωματικού, αλλά πνευματικού αντιπάλου. Η πάλη και ο αγώνας δεν διεξάγονται προς «σάρκα και αίμα», προς συναθλητάς του ανθρώπου, αλλά «προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις»(Εφ. 6,12). Η άσκηση αυτή περιλαμβάνει και σωματικά αθλήματα, την νηστεία, την αγρυπνία, τον σωματικό κόπο, τις γονυκλισίες, όσα μας κληροδότησε η ασκητική εμπειρία του Μοναχισμού, ώστε να καταστεί ο άνθρωπος και ως προς το σώμα δεκτικός των θείων μυστηρίων και της θείας ελλάμψεως, ανοικτός προς τον Θεό με υψηλό στόχο και βραβείο την κατά χάριν θέωση. Πρόκειται για άσκηση και άθληση έλλογη, συνδυασμένη με την ταπείνωση και την αγάπη. Στους αθλητικούς αγώνες, παλαιούς και νέους, στόχος είναι μόνον η ευρωστία του σώματος και η κενόδοξη επιτυχία νικών με φθαρτά και ανωφελή έπαθλα.
•  
• 10) Εν όψει όλων αυτών των ασθενών πλευρών των ολυμπιακών αγώνων, οι οποίοι στις ημέρες μας έχουν αποκτήσει πρόσθετους απαξιωτικούς λόγους που οδήγησαν στην παρακμή τους, και δεδομένης της συνδέσεώς των με την νεοειδωλολατρεία από την αρχή της αναβιώσεώς των, η Εκκλησία χωρίς να τους απορρίψει και να τους πολεμήσει, γιατί θα συγκρουσθεί με την πολλά αναμένουσα απ΄αυτούς Πολιτεία, προς διεθνείς επιχειρηματικούς κύκλους και προς τους απροβλημάτιστους και απρόσεκτους Χριστιανούς, πρέπει να πάρει τις δέουσες αποστάσεις. Τα οικονομικά ωφέλη που πιθανόν θα προκύψουν για την Εκκλησία δεν ισοσταθμίζουν την πνευματική ζημιά και βλάβη των νέων ιδίως ανθρώπων, οι οποίοι εμπλέκονται στο πολυδιαφημιζόμενο κίνημα του εθελοντισμού. Οι Χριστιανοί διδασκόμαστε «υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι Δε ψυχής πράγματος αθανάτου», διότι «τι ωφελείται άνθρωπος,εάν τον κόσμον όλον κερδήση την Δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;»(Ματθ.16,26)
•  
• 11) Η νεοειδωλολατρεία αποτελεί υπαρκτό ποιμαντικό πρόβλημα. Ούτε την μεγαλοποιούμε αλλά ούτε και αγνοούμε την δυναμική της, η οποία οφείλεται όχι στη γοητεία των ξεχασμένων, ανύπαρκτων και ανίσχυρων θεών, αλλά στην οικονομική ισχύ των εισηγητών της, οι οποίοι εκδίδουν δεκάδες περιοδικών και εντύπων και σε καθημερινή σχεδόν βάση εμφανίζονται στα τηλεοπτικά μέσα, μέρος των οποίων ελέγχουν. Η Εκκλησία οφείλει να οργανώσει την άμυνά της, για να προστατεύσει τους Χριστιανούς από τα ψεύδη και την προπαγάνδα. Δεν είμαστε ούτε γραφικοί, ούτε μισαλλόδοξοι τόσοι κληρικοί, ηγούμενοι, μοναχοί και πανεπιστημιακοί καθηγητές. Αγωνιζόμαστε και αγωνιούμε.

Εκ του περιοδικού "Θεοδρομία"

Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών

http://www.impantokratoros.gr