ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΖΙΟΜΠΟΛΑΣ : ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΠΡΩΤ. π. ΒΑΣ. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

 Ορθόδοξος  Τύπος  18/2/2011 αριθμός φύλλου 1867

http://www.orthodoxostypos.gr

Τοῦ Ἀρχιμ. Νεκταρίου  Ζιόμπολα

Τὸ δημοσίευμα στὸν «Ο.Τ.» στὶς 14.1.11 τοῦ Πρωτ. π. Βασιλείου Βολουδάκη μὲ τίτλο: «ΣΥ ΕΙ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ἢ ΕΤΕΡΟΝ ΠΡΟΣΔΟΚΩΜΕΝ;» χρήζει ἀναλόγου ἀπαντήσεως. 

Ἀναφέρεται στὸ εὑρισκόμενο σὲ ἐξέλιξη θέμα τῆς ἠλεκτρονικῆς «Κάρτας τοῦ Πολίτη», ποὺ προωθεῖ ἡ Κυβέρνηση καὶ ὁ ἀρθρογράφος π. Βασίλειος, (ἐφεξῆς π. Β.), ἐκφράζει μέσῳ αὐτοῦ τελείως ἀν τίθετες θέσεις–ἀπόψεις, κινεῖται σὲ ἄλλο χῶρο, ὁπότε ἀβίαστα— καὶ ἐπειδὴ τέθηκε καὶ ὡς κύριο θέμα στὸν «Ο.Τ.»— ἐπιφέρει σύγχυση καὶ ὡς ἐκ τούτου ἄγνωστο πόσο καὶ ποίους ἐπηρεάζει, παρ᾽ ὅτι ἀνήκει στὴν εὐτελῶς μειοψηφία ἔναντι αὐτῶν, ποὺ γραπτῶς ἐκφράζουν τὶς ἄλλες τόσο γνωστὲς θέσεις στὸ ἐν λόγῳ θέμα. 

Ἂν μὴ τί ἄλλο προκαλεῖ, ἀφοῦ παρουσιάζεται ὡς αὐθεντία ὡσὰν νὰ κατέχει τὴν ἀλήθεια στὸ θέμα,σύμφωνα μὲ ὅλο τὸ γραπτό του.
Μετὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς προφορικὲς (ἕως τώρα) ἀντιδράσεις, ποὺ σημειώθηκαν ἀπ᾽ ὅσους τὸ διάβασαν, ὁ ὑπογράφων τὸ παρόν, μὲ μία ἐσωτερικὴ ἀκράτητη παρόρμηση λαμβάνει γραπτῶς τὸν λόγον.

Μεταφέροντας καίρια σημεῖα τῶν γραφομένων τοῦ π. Β., προβαίνω παράλληλα στὸν ἡμέτερο σχολιασμό....

«Τὸ τραγικὸ τῆς ἐποχῆς μας… τὸ τραγικὸ μὲ ἐμᾶς εἶναι ὅτι δὲν περιμένουμε τὸν Μεσσία, δὲν περιμένουμε τὴν Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔνδοξη Παρουσία, ἀλλὰ περιμένουμε τὸν Ἀντίχριστο! Ὅλη μας ἡ σκέψη, ἡ ἀνησυχία καὶ ὁ τρόπος δὲν εἶναι γιὰ τὸ πῶς θὰ ἀρέσουμε στὸν Χριστό, ἀλλὰ ἐναγωνίως ψάχνουμε γιὰ τὸ πῶς θὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο».

Τὸ ἂν εἶναι ἔτσι, ἡ ἀπάντηση θὰ δοθεῖ σὲ ὅσα θὰ ἐπακολουθήσουν. Ἐδῶ λέγομε, λάθος ἡ ἄκρα ὑπερβολή. Ἆραγε ἐπάψαμε νὰ λέγομε «…καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης…» τὰς ἀπόκρεω ὁ κύριος λόγος δὲν εἶναι ἡ Δευτέρα Πα ρουσία καὶ ὄχι μόνον; Πρὸς τί ἡ τόση συσχέτιση ἐλεύσεως Χριστοῦ καὶ Ἀντιχρίστου; Ἆραγε καὶ τὸ γραφικὸ θέμα τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ προηγεῖται δὲν ἔχει θέση μὲ τὸ νὰ ἀπασχολεῖ; Δὲν ἰσχύει τὸ ὅτι ψάχνουμε τάχατες νὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τὸν Ἄνομο ἢ ἔστω ὅτι τοῦτο ἀνήκει σὲ ἄκρα μειοψηφία πρὸς τί ἡ γενίκευση, ὅπως τὸ παρουσιάζει; Κατ᾽ αὐτὸν πρέπει νὰ ἀφήσουμε νὰ μᾶς καταλάβουν ἔτι τὰ γεγονότα;
Ἀναφέρει:

«Ποτὲ στὸ παρελθόν της ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀσχολήθηκε μὲ τὸν Ἀντίχριστο, ποτὲ ἄλλοτε οἱ Χριστιανοὶ δὲν εἶχαν στραμμένη τὴν προσοχή τους, σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου, στὸ πῶς θὰ προστατευθοῦν ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο».

Διάσπαρτα Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ λόγιοι ἔγραφαν κατὰ καιροὺς γιὰ τὸν Ἀντίχριστο. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀσχολήθηκε εἰδικά, διότι δὲν προέκυψε θέμα ἑνὸς περίπου ἄμεσου ἐρχομοῦ του, ὅπως συμβαίνει στὸν καιρόν μας. Δὲν εἶχε ἔλθει τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, πλέον σήμερα κάτι ἄλλαξε, κάτι προμηνύεται. Δὲν ἀσχολήθηκε, ὅπως συμβαίνει μὲ τόσα ἄλλα ποὺ ἀσχολήθηκε, ὅταν ἀνέκυπταν καὶ διὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Ἂν καὶ σήμερα ἐπίσημα ἡ ἀνὰ τὸν κόσμον Ὀρθοδοξία δὲν φαίνεται νὰ ἔχει ἰδιαίτερα ἀσχοληθεῖ. Ὅπως συμβαίνει συνήθως, πιστοὶ κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ πρωτίστως ἀσχολοῦνται, καὶ ὄχι τυχαῖα.
Δηλαδὴ κατὰ τὸν π. Β., ποτὲ οἱ πιστοὶ καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτὸ τὸ θέμα παρὰ μόνο μὲ τὴν Δευτέρα Παρουσία καὶ ἐφόσον τὰ προΐμοια ἔχουν κάνει τὴν παρουσία τους; Νὰ τονισθεῖ δέ ὅτι προκειμένου νὰ ἐφαρμοσθοῦν ὁρισμένα, ποὺ ἀναφέρει ἡ Ἱερὰ Ἀποκάλυψη, ἔπρεπε νὰ φθάσουμε στὴν σημερινὴ ἠλεκτρονικὴ ἐποχή, τοῦτο κατὰ πρακτικὸ κυρίως τρόπο. Γιὰ παράδειγμα. Ἀποκ. ια´ 8–10.
Στὸ γραφόμενο ὅτι μόνη φροντίδα τῶν πιστῶν εἶναι τὸ «πῶς θὰ προστατευθοῦν», ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι προέχει τὸ πῶς θὰ ἀντέξουν καὶ δὲν θὰ κάνουν ὑποχωρήσεις σὲ θέματα πίστεως, διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ κύριος στόχος τῶν ὀργάνων τοῦ Ἀνόμου. Πῶς θὰ ἀνθέξουν ψυχικὰ ἀπὸ τὰ δεινά, ποὺ θὰ ὑποστοῦν.
Περὶ ψυχῶν ὁ λόγος πρωτίστως γιὰ ἀντοχὴ – ὑπομονὴ καὶ ὄχι περὶ βασάνων καὶ ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὅπως θὰ γίνει λόγος. Καὶ γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἐκ μέρους τῶν πιστῶν ἡ θύελλά του, ἔντονα πρέπει νὰ βιώνουν τὴν πίστη, νὰ ζοῦν τὴν μυστηριακὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, γεγονὸς ποὺ ταυτίζεται καὶ μὲ τὸν ὅποτε ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ.
Ἀναφέρει:

«Ὁ Ἀντίχριστος δὲν εἶναι ἕνας ἀριθμός».

Ἀσφαλῶς ὄχι.
Σύμβολό του εἶναι, καὶ ὡς πρὸς τοῦτο ἔχει μία ταύτιση μὲ αὐτόν, ἀναφέρεται δι᾽ αὐτόν. Ἐὰν καμία σχέση δὲν ἔχει, πρὸς τί τὸ ἔγραψε καὶ στὰ ἑλληνικὰ ὁ Ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης; «Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν, ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτῳ τὸν ἀριθμόν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς´».Ἑρμ. κειμένου Ἀποστ. Διακονίας: «Ἐδῶ εἶναι ἀναγκαία ἡ σοφία. Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει νόησιν ἂς λογαριάσῃ τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· εἶναι ἀριθμὸς ἀνθρώπου καὶ ὁ
ἀριθμός του εἶναι 666».
Ἐδῶ θὰ «ἐπιστρατεύσω» τὸν μακαριστὸ σοφὸ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλο, τὸν ἑρμηνευτὴ (σύντομα
καὶ τῆς Ἀποκαλύψεως, τὸν ὁποῖον τόσο εὐλαβεῖτο καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος.
Ἂς σημειωθεῖ ὅτι στὸ κείμενο ἀναφέρει ἀπευθείας τὸν ἀριθμὸ ἄνευ γραμμάτων, «καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ 666».
«Ἡ ἀνεύρεσις τοῦ Ἀντιχρίστου τοῦ ὁποίου ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ἑλληνικοῦ ἀριθμοῦ ἐπαφίεται εἰς
τοὺς πιστοὺς τῆς ἐποχῆς τῶν τελευταίων ἡμε ρῶν, κατὰ τὴν ὁποίαν πρόκειται οὗτος νὰ ἐμφανισθῇ
προσ ωπικῶς… Δὲν ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τὸ ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου, διότι δὲν ἐπιθυμεῖ ἕνα τόσον βδελυρὸν ὄνομα νὰ εἶναι γεγραμμένον εἰς τὰς Ἁγίας Γραφάς»1.
Μετὰ τὸν μακαριστὸ π. Ἰωὴλ γιὰ τὸ θέμα τοῦ ἀριθμοῦ, πηγαίνω στὸν καταξιωμένο μακαριστὸ πλὲον καθηγητὴ τῆς Δογματικῆς Ἀνδρέα Θεοδώρου, ὅστις ἔγραψε γιὰ τὸ θέμα: «…Τὸ γεγονὸς ὅτι μᾶς παρέδωσε τὸν ἀριθμό τοῦ ὀνόματος τοῦ θηρίου, σημαίνει ὅτι ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς εἶναι κάτι, ποὺ πρέπει νὰ γνωρίζουμε καὶ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ. Ἀλλιώτικα δὲν θὰ ὑπῆρχε λόγος νὰ μᾶς τὸν καθορίσει. Ἡ μὲ βάση τὸν ἀριθμὸ 666 διακρίβωση τοὺ ὀνόματος τοῦ θηρίου δὲν ἔχει θεωρητικὴ μόνο σημασία, ἀλλὰ καὶ πρακτική. Ὡς ἔκφραση τοῦ ἀντιχρίστου πνεύματος τῆς ἁμαρτίας πρέπει νὰ
εἶναι πάντα ἀνοικτὸς στὴ συνείδηση τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκρι βῶς δὲ ἐπειδὴ εἶναι ἀριθμὸς διαβεβλημένος, ἡ ἐμφάνισή του, κάτω ἀπὸ ὁρισμένες προϋποθέσεις πρέπει νὰ κρατεῖ σὲ ἐπιφυλακὴ τὶς συν ειδήσεις τῶν πιστῶν…»2.
Ὁ μακαριστὸς πλέον λόγιος Ἀρχιμ. π. Εὐσέβιος Βίττης ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων: «Κάνει ἐντύπωση, πὼς τὸ σύστημα, ποὺ χρησιμοποιοῦν εἶναι αὐτό, ποὺ σχετίζεται μὲ τὸ 666. Δὲν ὑπῆρχε ἄλλος ἀριθμός; Γιατὶ αὐτὴ ἡ ἐπιμονὴ στὴ χρήση τοῦ συστήματος μὲ τὸ 666; Γιατὶ μπαίνει στὰ χαρτονομίσματα τοῦ κράτους; Γιατί; Χίλια γιατί, μποροῦν νὰ προ- βληθοῦν. Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἀπάντηση δὲν δίδεται, τέτοια πάντως, ποὺ νὰ εἶναι καθαρὴ καὶ ξάστερη, γεννιέται ἡ ὑποψία πὼς κάποιοι ἄλλοι σκοποὶ ἐπιδιώκονται ἀπὸ κάποιους καὶ ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ κινοῦν κρατικὲς μηχανὲς καὶ μέσα, ποὺ ἀφοροῦν τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ». Συμπληρώνει καὶ μὲ τοῦτο: «…Νὰ ξέρουμε καὶ νὰ λέμε καὶ στοὺς ἄλλους πὼς εἴτε τὸ ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου γράφεται στὸ χάραγμα εἴτε ὁ ἀριθμὸς τοῦ 666 εἶναι τὸ ἴδιο. Τὸ λέει σαφῶς ἡ Ἀποκάλυψη: “Ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ”.
Ἑπομένως δὲν ὑπάρ χει διαφορὰ ὀνόματος καὶ ἀριθμοῦ. Τὸ λέμε καὶ τὸ τονίζουμε αὐτό, γιατὶ κάποιοι λένε πὼς τὸ 666 δὲν εἶναι τίποτε, εἶναι ἕνα ἁπλὸ νούμερο»3. 
Τὸ ὅτι «Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, οἱ Συναπόστολοί του καὶ οἱ μαθητές του θὰ κυνηγοῦσαν ἕνα ἀριθμό» κ.λπ., φρονῶ ὅτι δὲν χρήζει ἀπαντήσεως.
Τὸ ὅτι «Οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ δὲν περίμεναν τίποτε ἄλλο παρὰ τὴν ἔνδοξη Παρουσία Του». Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι γιὰ δεκαετίες ἦταν σχεδὸν ἄγνωστο τὸ θέμα τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἄρχισε νὰ γίνεται γνωστό, ὅταν πολὺ ἀργότερα ἔγραψε τὴν Ἀποκάλυψη καὶ τὴν Α´ ἐπιστολή του. Ὅσο γιὰ τὸ ὅτι περίμεναν τὴν Χριστοῦ Παρουσία, αὐτὸ ἦταν ἀόριστο, ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς πρὸ τῆς Ἀναλήψεώς Του τὸ ἄφησε γιὰ πάντα ἀνοιχτό. Ὅμως παράλληλα εἶπε τόσα καὶ τόσα, ποὺ θὰ προηγηθοῦν. Θὰ κηρυχθεῖ παντοῦ τὸ Εὐαγγέλιο. Δὲν προηγεῖται λοιπὸν ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ σύμφωνα μὲ τὸν Ἵδιον, καὶ ἐδῶ εὑρίσκεται σὲ ἀστοχία ὁ π. Β., ποὺ προβάλλει μόνο τὴν Παρουσία, καὶ μὲ τὸν τίτλο στὸ ἄρθρο του, ποὺ εἶναι ἄκρως προκλητικός.
Προχωροῦμε στὸ κείμενό του:

«Ὅμως, ὅπως συνήθως ἔτσι καὶ  τώρα, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία, ἀλλὰ ἡ περιουσία! Μᾶς ἀπασχολεῖ τὸ θέμα τοῦ Ἀντιχρίστου, γιατὶ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ τί θὰ φᾶμε, τὶ θὰ πουλήσουμε καὶ τὸ τί θὰ ἀγοράσουμε. Ἀλλιῶς δὲν θὰ μᾶς ἀπασχολοῦσε, ὅπως δὲν μᾶς ἀπασχόλησε μέχρι τὸ 1984, ποὺ ἡ “θεοπάλαβη” Ἀμερικανίδα Προτεστάντις Μ. Relie πῆρε ἀπὸ τὸν διάβολο τὴν ὁδηγία νὰ ἀναστατώση παγκοσμίως τοὺς χριστιανοὺς κάνοντας ἔτσι τὴν παρουσία του “φοβερὴ καὶ τρο-
μερή” στοὺς ἀνθρώπους!».

Ἔλεος καὶ γιὰ ὅσα στὴ συνέχεια ἀναφέρει περὶ τοὺς γραμμωτοὺς κώδικες κ.λπ.. Συμπληρώνει σ᾽ αὐτό:

«Ἆρα- γε, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει, τὸ ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία μὲ τὰ σφραγίσματα καὶ τὰ χαράγματα ξεκίνησε παγκο- σμίως ἀπὸ μιὰ ψυχοπαθῆ καὶ ὄχι μετὰ ἀπὸ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ σὲ Ἁγίους ἀνθρώπους;».

Τρίς ἔλεος!
Τὸν λόγο ἀμέσως στὸν Ὅσιο Ἐφραὶμ τὸ Σύρο, καὶ στὸ κειμ. «Περὶ παρουσίας Χριστοῦ καὶ παρουσίας Ἀντιχρίστου».

«…Ἄρχεται ἀπὸ τὴν γαστέρα· ἵνα ὅταν τις στενοχωρηθῇ μὴ ἔχων φαγητά, ἀναγκασθῇ νὰ λάβῃ τὴν σφραγίδα ἐκείνου· ὄχι ὡς ἔτυχεν εἰς πᾶν μέρος τοῦ σώματος, ἀλλ᾽ εἰς τὴν δεξιὰν χεῖρα καὶ εἰς τὸν μέτωπον, διὰ νὰ μὴ ἔχῃ ἐξουσίαν ὁ ἄνθρωπος νὰ κάμνῃ μὲ αὐτὴν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, μήτε πάλιν εἰς τὸ μέτωπον νὰ σημειώσῃ τὸ ἅγιον ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Διότι γνωρίζει

ὁ ἄθλιος, ὅτι, ὅταν ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου σφραγισθῇ ἐπὶ τοῦ ἀνθρώπου, λύει πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐ χθροῦ, καὶ διὰ τοῦτο σφραγίζει τὴν δεξιὰν τοῦ ἀνθρώπου.Λοιπὸν ἀδελ φοί, φρικτὸς εἶναι ὁ ἀγὼν εἰς ὅλους τοὺς φιλοχρίστους ἀνθρώπους, ἵνα μέχρις ὥρας θανάτου μὴ δειλιάσωσι…»4.

Ὁ μακαριστὸς π. Ἰωὴλ ἐπ᾽ αὐτοῦ ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων:  

«Ἡ σφράγισις τῆς χειρὸς ἢ τοῦ μετώπου σημαίνει τὴν ὑποταγὴν πάσης πράξεως καὶ σκέψεως εἰς τὸν Ἀντίχριστον τῶν τελευταίων ἡμερῶν τοῦ κόσμου… ὥστε οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Ἀντιχρίστου νὰ φέρωσι χαραγμένον τὸ ὄνομα ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου…»5.

«…Τὸ τίμημα τῆς ἀρνήσεως τῶν δικαίων θὰ εἶναι ὁ θάνατος, ὁ εὐγενέστερος ἴσως ὅλων τῶν θανάτων, ποὺ θὰ ἀναδείξει καὶ τοὺς εὐκλεέστερους μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅλοι οἱ ἄλλοι… προσέρχονται,ὑπνωτισμένοι στὸν θρόνο τοῦ θηρίου, διὰ νὰ λάβουν στὸ δεξί τους χέρι ἢ στὸ μέτωπο, τὰ χάραγμα τοῦ ὀνόματος τοῦ θηρίου, ὡς στίγμα ἀνεξίτηλο τῆς δουλικῆς τους ὑποτέλειας στὸν πανίσχυρο αὐθέντη!
Κανένας πιὰ δὲ θὰ μπορέσει νὰ τοὺς λυτρώσει ἀπὸ τὸ φοβερὸ κλοιὸ τῆς δυναστείας του. Μὲ τὴν σφραγῖδα τοῦ θηρίου ὑπογράφουν ἀνεξίτηλα τὴν αἰώνια καταδίκη τους». (Ἀποκ. ιγ´ 16).6

Καὶ ὁ μακαριστὸς καὶ φλογερὸς Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἀναφέρει ἐπ᾽ αὐτοῦ: 

«…Ἀφοῦ σήμερον μὲ τὸν ἀριθμὸν αὐτὸν διοικοῦνται ὅλα τὰ ὑλικὰ πράγματα καὶ ἤδη ἤρχισαν νὰ ἀκούωμεν νὰ σφραγίζωνται καὶ τὰ ζῶα εἰς τὰ κοπάδια, αὔριο θὰ σφραγισθοῦν δι᾽ αὐτοῦ καὶ οἱ ἄνθρωποι, διὰ νὰ διοικηθοῦν καὶ αὐτοὶ ὡς… ἀγέλη»7.

Ποῖος μὲ πειστικὸ τρόπο θὰ ἀναιρέσει τὰ ἀνωτέρω;
Ἑπομένως καὶ γιὰ ὄνομα τοῦ Θεοῦ γιὰ ποιὰ «ψυχοπαθῆ» ὁ λόγος, καὶ μὲ τὸ ἀπαράδεκτο ἂν ὄχι προκλητικὸ ὅτι τὰ περί «σφραγισμάτων καὶ χαραγμάτων» δὲν προέρχονται «ἀπὸ ἀποκάλυψη τοῦΘεοῦ σὲ ἁγίους ἀνθρώπους»; Ὁποῖες ἀλλοπρόσαλλες θέσεις τοῦ ἀρθρογράφου π. Β., ὄντως πρωτοφανῆ καὶ ἀποκρουστικά. Ἀπορίας δὲ ἄξιον τὸ πῶς τὰ τόσα, ποὺ ἔχουν γραφεῖ τὰ παραβλέπει καὶ καίρια θίγει ὅσους ἐπισταμένως ἔχουν γράψει τὰ παραδεκτὰ ἀπὸ πάμπολλους;

Τὸ ἂν δὲ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μίλησε ὅτι δῆθεν ὁ Χριστὸς ἔρχεται «σὲ ἄμεσο χρόνο», (Α´ Θεσ. δ´ 13–18), τοῦτο ἔγραψε ἐνῶ ζοῦσε, ποὺ σημαίνει ὅτι τοῦτο θὰ συμβεῖ στοὺς τότε ζῶντας στὴ γῆ. «Ἤγουν οἱ τότε εὑρεθέντες ζωντανοί», ὡς τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος.

Αὐτὴ ἡ θέση τοῦ π. Β. ἀνατρέπεται, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος στὴ Β´ Θεσ/νικεῖς ἀναφέρει: «Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον· ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῆ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος… εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτὸν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ». (Β´ Θεσ. β´ 3–8). 

Ἀναλύει ὁ Ἅγιος Νικόδημος:

«Βλέπε δέ, ὦ ἀναγνῶστα, ὅτι δὲν εἶπεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀγλίγωρα θέλει φανερωθῇ, ἀλλὰ εἰς τὸν ἐδικόν του καιρόν· μὲ τὸν λόγον τοῦτον πάλιν ἀφῆκεν ἄδηλον τὸν χρόνον, εἰς τὸν ὁποῖον μέλλει νὰ ἔλθῃ ὁ Ἀντίχριστος».8

Ὑποσημειώσεις
1. Ἀρχιμ. π. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου,
«Ἑρμηνεία τῆς Ἀποκαλύψεως», ἐκδό-
σεις Π. Πουρνάρα Θεσ/νίκης 1991 σ.
143 – 148.
2. Ἀνδρέα Θεοδώρου, «Ἡ ὥρα τοῦ
Ἀντιχρίστου» Ἀθήνα 1987 σ. 48.
3. Ἀρχιμ. Εὐσ. Βίττη, Ἔκδοση Ἱερα-
ποστολικοῦ Συνδέσμου Ἅγ. Κο σμᾶς ὁ
Αἰτωλὸς Θεσ/νίκης 1997 σ. 71, 78.
4. «Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου».
Ἐκδόσεις Ἅγιος Νικόδημος. Ἀθῆναι σ.
270.
5. π. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου, «Ἑρμ.
Ἀποκ.» σ. 146.
6. Ἀνδρέα Θεοδώρου, «Ἡ ὥρα τοῦ
Ἀντιχρίστου» σ. 47.
7. † Αὐγουστίνου Καντιώτου Μητρ.
Φλωρίνης, «Χριστιανικὴ Σπίθα», Ἰού-
λιος 1997.
8. Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου, «Ἑρ -
μηνεία Ἐπιστολῆς Ἀποστόλου Παύ-
λου», τόμ. τρίτος, Ἐκδόσεις «Ὀρ θόδο-
ξος Κυψέλη», Θεσ/νίκης 1990, σ. 115.