«Ως έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων»

π. Αμφιλοχίου Σαμοΐλη

 

Ο ευλογημένος ιστότοπος, «Ορθόδοξο Παρατηρητήριο», με την απρόσμενη για μένα φιλοξενία του, μου προσέφερε «υψηλό βήμα» (το γνωρίζουν και το αναγνωρίζουν, ευτυχώς, αυτό οι άνθρωποί του), καθώς «ως άλλη έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων», ζητώντας, δηλαδή, την αλήθεια, έχει αναδημοσιεύσει ήδη τα δύο τελευταία δημοσιευμένα στην Εφημερίδα «Πατρίς» του Ηρακλείου άρθρα μου (βλ. εδώ και εδώ ).

Έγιναν έτσι, κατ’ αρχήν, οι ίδιοι κοινωνοί των απόψεών μου, ασφαλώς όχι ως προσωπικών, αλλά ως των αταλάντευτων της πίστης μας αληθειών, και στη συνέχεια θέλησαν να κάνουν κοινωνούς και όλους εσάς τους επισκέπτες-αναγνώστες αυτής της σελίδας.

Επειδή λοιπόν αυτό, με παραχώρηση Θεού, συνέβη και αποτελεί ήδη γεγονός,  θα ήθελα σήμερα, αναλογιζόμενος την βαρύτατη για μένα του πράγματος ευθύνη, για μια ακόμη φορά, να δηλώσω πως τα κείμενα αυτά αποτελούν «μαρτυρικές καταθέσεις». «Μαρτυρίες» και όχι «ομολογίες» πίστεως, για να είμεθα προς όλους σαφείς και για να αποφεύγονται, ως τάχα επιβεβλημένες, ανούσιες περί του ζητήματος συζητήσεις.

Είναι γεγονός πως δεν χρειάσθηκε, επί του παρόντος, εξωτερικά, να ομολογήσουμε-μαρτυρήσουμε, για Εκείνον, καθώς τα πράγματα, φαινομενικά τουλάχιστον, δείχνουν ελεύθερα, δηλαδή δεν αμφισβητείται ευθέως-άμεσα η δογματική αλήθεια της πίστης, αλλά, εάν η χάρις του Θεού το ζητήσει, έτσι δηλαδή επιτρέψει-παραχωρήσει, ευχηθείτε και τότε να σταθούμε με την ίδια ευθύτητα, με την ίδια όπως και σήμερα παρρησία. Να παρακαλούμε, δηλαδή, τους επιλήσμονες, και όχι να τους υβρίζουμε όπως, προσχηματικά, ισχυρίζονται, καθώς  πιστεύουν  πως έτσι δικαιολογούνται.

Δεν είμαι, λοιπόν, στο «βήμα» αυτό για να κάνω το δάσκαλο, αφού Εκείνος ζήτησε από τους μαθητές Του να μην κληθούν «διδάσκαλοι», καθώς Ένας, και εν προκειμένω, Εκείνος,  ο Ίδιος είναι  ο «Καθηγητής και Διδάσκαλος». Είμαι όμως εδώ, ως ένας των πολλών εκείνων «διακόνων»- μαθητών Του, από τους οποίους καθαρά ζήτησε να «νίπτουν του πόδας των αδελφών τους».

Ως ένας, λοιπόν, της Εκκλησίας άνθρωπος, ευαγγελίζομαι όχι τη δική μου ατέλεια, αλλά τη χάρη του Θεού, αυτό που είναι για ένα πιστό και, πολλώ μάλλον, για ένα κληρικό ζητούμενο.

Δοξάζω τον Θεό κι ευχαριστώ από καρδιάς τους ανθρώπους στο «Ορθόδοξο Παρατηρητήριο», καθώς μπόρεσαν και διέκριναν αυτή τη «μαρτυρική διάθεση» του ταπεινού μου λόγου, και δεν δίστασαν. Έτσι, παρά τις όποιες του πονηρού εναντιώσεις-λογισμούς, στην ιστοσελίδα τους, προ πάντων δε στις καρδιές τους, πρόσχαρα την αλήθεια της πίστης «σήμερα» φιλοξενούν.

Ως γεγονός ελπίδας το πράγμα με χαροποιεί και ως προάγγελος της ουσιαστικής αναστάσεώς μας με αναπαύει, καθώς βρέθηκε και πέρα των ορίων της πόλης μου καρποφόρος γη.

Λέγω στο δεύτερο άρθρο μου, αυτό το περί «Προφητείας» , πως η χαρά του Ναθαναήλ ήταν απερίγραπτη, όταν ο Ιησούς στην κατάσταση της αβάστακτης εκείνου απόγνωσης, του απεκάλυπτε: «Πρό του σε Φίλιππον φωνήσαι όντα υπό την συκήν είδον σε». Αυτό το ίδιο πράγμα επαναλαμβάνω και τώρα, καθώς πλέον η χαρά του Ναθαναήλ, λειτουργείται στις δικές σας καρδιές, ως πράγμα χειροπιαστό, το βιώνετε δηλαδή ο καθένας και όλοι μαζί, ως την αγάπη του Θεού για το πρόσωπο-πρόσωπά σας.

Έτσι ο λόγος περί της αγάπης του Θεού δεν ακούγεται πλέον «αποκαρδιωτικά», καθώς αργεί, (όλο έρχεται και ποτέ δεν φθάνει), αλλά λυτρωτικά, καθώς Εκείνος όχι απλώς έρχεται, αλλά είναι ήδη παρών στον κόσμο, ως το αγιοπνευματικό γεγονός της αναιμάκτου μυσταγωγίας- Θεία Κοινωνία,  κι ο «αντίχριστος», δυστυχώς, αντί να βάλει μετάνοια, «ωρύεται», καθώς  γνωρίζει πως οριστικά θα «πεθάνει»-κολασθεί.

Ευλαβώς χαιρετίζω τη συνάντηση και διακαώς επιθυμώ τη συμπόρευση, όχι βεβαίως με κείμενα «πολεμικά», ως των άλλων εξοντωτικά, τύπου «πλακάτ» στην Τηλεόραση, αλλά με «πνευματικά» ως αιτούμενα-ζητούντα την άρση του Σταυρού στην προσωπική μας ζωή.

Να προσεύχεσθε. Καλή Ανάσταση!