Προφητεία: Η πρόσκληση στην όντως ζωή «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός…»

Εισαγωγικό σχόλιο  του "Ο.Π"

Την  προηγούμενη Τετάρτη αναδημοσιεύσαμε  απο την εφημερίδα "Πατρίς" ένα άρθρο  του Πανοσιολογιώτατου Αρχμανδρίτη  Αμφιλοχίου  Σαμοϊλη  με τόν τίτλο  «Χαίρε η τεχνολόγους αλόγους δεικνύουσα» (βλ.εδώ ).Το περασμένο Σάββατο  δημοσιεύθηκε απο την ίδια εφημερίδα ένα δεύτερο άρθρο του π. Αμφιλοχίου  που  αποτελεί την φυσική συνέχεια του πρώτου και το οποίο  αναδημοσιεύουμε  σήμερα σε αυτήν την ανάρτηση.

Είναι  ανάγκη  να κατανοήσουν μερικοί  ότι η "καλή ανησυχία" δεν έχει απολύτως καμία σχέση  με θεολογίζουσες  μελλοντολογίες ή  τηλεοπτικού ενδιαφέροντος "αντιχριστολογίες" οι οποίες   τρομοκρατούν   το ποίμνιο και το απελπίζουν.

Άλλο  είναι να  εκφράζεις τις Ορθόδοξες αντιρρήσεις σου  με Ομολογιακό φρόνημα και ευθυτενώς  και άλλο να  φλυαρείς  σαν πολιτικάντης  τρομοκρατώντας  τους πιστούς.

Ο εν Χριστώ αγώνας   έχει ως προαπαιτούμενο να  είμαστε παραδομένοι  με πίστη στα χέρια της Κεφαλής  της Εκκλησίας μας, δηλαδή  του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και εκδηλώνεται με το ελάχιστο εκ μέρους μας που είναι η  έκφραση της  ομολογιακής μας προαίρεσης.

Ούτε μουγκοί  λοιπόν θα γίνουμε, αλλά ούτε  θα ευτελίσουμε  την  προφητεία "Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, επενδύοντας τις αντιρρήσεις μας με  δηλώσεις π.χ για το πότε θα εμφανιστεί ο Αντίχριστος , πως θα είναι , που γεννήθηκε κλπ.

Ευχόμαστε η ανάγνωση του κειμένου του π.Αμφιλοχίου  να  βοηθήσει τους  πιστούς  στην υγιή  έκφραση των  Ορθοδόξων αντιρρήσεών τους.

========================================

Προφητεία: Η πρόσκληση στην όντως ζωή «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός…»

Του π. Αμφιλοχίου Σαμοΐλη

Όπως πάντα επίκαιρη, διαχρονικά ευεργετική, καθώς στο τέλος της, ως προς την ουσία της, δηλαδή, υπάρχει λυτρωτική η Προφητεία, αφού είναι, για τους ευρισκομένους σε «θλίψεις», η μόνη σώζουσα, ως η αληθινή της Ελπίδας φωνή.

Ατυχώς όμως, στις ημέρες μας, όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες, αν όχι όλες τις αξίες, η Προφητεία κατάντησε ευτελισμένη, κυκλοφορεί, αναπάντεχα, ως τρομοφοβική-τρομολαγνική.

Διάφοροι επιτήδειοι, για την ακρίβεια....

τυχοδιώκτες αθεόφοβοι, που θέλουν μάλιστα ν’ αναγνωρίζονται, ως και οι «επαΐοντες», μαζί με τα λοιπά πράγματα του κόσμου, πέταξαν, κατά τρόπο επιλήσμονα – άνανδρο - χυδαίο, στον πάγκο του δεινού της καθημερινότητας πραματευτή, και την Προφητεία, και ψυχρά – αδιάφορα - αδίστακτα, ως άλλο του μύθου «χρυσόμαλλο δέρας», την καπηλευθείσα αξία, αναξίως, ως ανιέρως, εμπορεύονται.

Είναι δε γεγονός πως έτσι που προσφέρεται, σαν ένα από τα πολλά «μαντζούνια» της αγοράς, ή ως ξεπεσμένος «μελλοντολόγος», στον πονηρό πάγκο του εμποράκου και μέσα στην αθλιότητα των πραγμάτων του κόσμου έχει ξεχωριστή πέραση, κάνει, δηλαδή, υψηλές πωλήσεις.

Αλήθεια, τόσο ευτελές πράγμα είναι η Προφητεία; Έχει κάποια σχέση η Προφητεία με όλο αυτό το τρελό πανηγύρι που έχει στηθεί γύρω της; Δόθηκε η Προφητεία από το Θεό για ένα τέτοιο φθηνό λόγο; Αποτελεί, εν τέλει, η Προφητεία πράγμα αναλώσιμο;

Ασφαλώς όχι. Καθώς, όμως, οι καιροί άλλαξαν και τα μεγάλα ζητούμενα για τον άνθρωπο εξαφανίσθηκαν, από τον ορίζοντα των ευσεβών αναζητήσεων και των υψηλών επιδιώξεών του, αγνοείται, συνακόλουθα, και των «αρμάτων» του, ως των σωτηρίων βοηθημάτων του, η τιμή. Έτσι, αντί αυτά να είναι στα τίμια χέρια των μαχομένων αγωνιστών της πίστης, για να παρηγορούν και να θεραπεύουν, υπάρχουν πλέον στα «σεντούκια» των πάσης φύσεως αγυρτών, ως των δήθεν της κληρονομιάς μας προστατών- «συλλεκτών», αγρίων στην κυριολεξία της αθανασίας «ληστών» και της πνευματικής εξουσίας καταχραστών.

Τα πάντα στις ημέρες μας, αγαπητοί φίλοι, για τους πολλούς, δυστυχώς, υπάρχουν ισοπεδωμένα. Κάτω από την απροσδόκητη επέλαση και αναίσχυντη προέλαση της «ανανδρίας» και του καιροσκοπισμού, που τη γύμνια τους επιδιώκουν να κοσμούν και με αρετές τάχα, όπως σοφία, τόλμη, γενναιότητα, δεν είναι εύκολο κάποιος ν’ ανθίσταται και να περιμένει καρτερικά-μαρτυρικά την έλευση του αληθινά δικαιούντος, χρονίζοντος όμως, κατά τα «φαινόμενα», Νυμφίου της «ψυχής», Ιησού.

Έτσι, ο καθένας πλέον, εύκολα, στη βία του «εδώ και τώρα», υποτάσσεται, χωρίς αγώνα και αγωνία στα ένστικτά του παραδίδεται, και μακριά από τον όποιο φόβο Θεού, στο πλιάτσικο και στη λεηλασία της κυριευμένης-κουρσεμένης «Πόλης», επιδίδεται. Αδιάκριτα δε μάλιστα, χωρίς συστολή και ενδοιασμό, στην καταπάτηση και κατασπατάληση των ατίμητων της πίστης θησαυρών προχωρεί, ως και να επρόκειτο για την κατανάλωση υλικών του κόσμου αγαθών, κι έτσι σε ανυποληψία τα θεία εκχωρεί, αδιαφορώντας για το: «Μη δώτε τα άγια τοις κυσίν…».

Σ’ αυτήν την απέλπιδα, ως ανέλπιδα, για τον άνθρωπο της ακολασίας «χώρα», η Εκκλησία, ως θεόσδοτη, διαχρονικά, αλλά και μοναδικά, ευαγγελίζεται μόνον μετάνοια («Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών»). Φέρνει, έτσι, ξανά τη ζωή και την ελπίδα στον κόσμο, καθώς προσφέρει στους «εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένους» το ανέσπερο της Αναστάσεως του Κυρίου Φως.

Μ’ αυτό τον ξεκάθαρο και, ως «όλως άλλον», αναγεννητικό λόγο υπάρχει η Εκκλησία μέσα στον κόσμο («Ιδού γαρ αποστέλλω υμάς, ως πρόβατα εν μέσω λύκων, γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί»).

Δεν «κολυμπά» σε θολά νερά η Εκκλησία, δεν διεκδικεί, δηλαδή, τμήμα της πίτας του κόσμου, καθώς Αυτή υπόσχεται στον κόσμο μια άλλη, καινή και μένουσα, «Γη». Η διεκδίκηση ενός τέτοιου κομματιού θα απεδείκνυε περίτρανα απλώς και μόνον τη δική της γύμνια, θα την γελοιοποιούσε! Μη γένοιτο!

Η Εκκλησία ούτε συμπολιτεύεται, ούτε αντιπολιτεύεται, σαν ένα από τα κόμματα του κόσμου, αλλά ευαγγελίζεται προς όλους, γι’ αυτό και είναι Οικουμενική, τον Σωτήρα Κύριο, ως Τον «και πάλιν ερχόμενον, μετά δόξης, κρίναι ζώντας και νεκρούς». Έχει, έτσι, τη δυνατότητα, δια της μετανοίας, να μεταποιεί τον «κόσμο» σε «ουρανό», και τους ανθρώπους του σε επί γης αγγέλους του Θεού, δηλαδή αγίους. (Στον «κρανίου τόπον» ο ληστής ζει τον Παράδεισο).

Σώζει με τον τρόπο αυτό η Εκκλησία, όχι από το θάνατο, ως φυσικό γεγονός, και κατά τούτο παροδικό, που παραχωρήθηκε από το Θεό, «ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται», αλλά από τον άλλο θάνατο, τον αιώνιο, («προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος»), τον οποίο γεννά το ατιμώρητο, καθά αμετανόητο της αμαρτίας έγκλημα, ως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος («και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον») .

Επιδιώκοντας, λοιπόν, αυτή η συνάντηση των τέκνων του Θεού, με τον ερχόμενον της δόξης Κύριον, να είναι σωτήρια, η Εκκλησία ετοιμάζει αναλόγως αυτούς που την εμπιστεύονται, δηλαδή τους πιστούς. Τους καλεί ν’ αντισταθούν στον πειρασμό της ψευτοθέωσης και αυτοθέωσης δια «προσευχής και νηστείας», να ενδυθούν και να θωρακιστούν δηλαδή, προκειμένου να μην προσβληθούν, εύκολα, απ’ αυτόν. Σε περίπτωση δε που, ως άνθρωποι, νικηθούν και «πέσουν», με τη μετάνοια ως άλλοι άγγελοι να «σηκωθούν» και να επιστρέψουν.

Εμπειρίες ξεχωριστές, αποκαλύψεις υπερκόσμιες έχει να γνωρίσει αυτός που, έστω και δύσπιστα στην αρχή, («Εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι;») θα τολμήσει να δοκιμάσει. Εμπειρίες μπροστά στις οποίες ο ταλαντευόμενος άνθρωπος, ως άλλος του ευαγγελίου Ναθαναήλ, αληθινά εκπλήσσεται- εντυπωσιάζεται, και καθώς «βλέπει τον ουρανόν ανεωγότα και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον υιόν του ανθρώπου», δεν ζητάει πλέον αποδείξεις, κοσμικές δηλαδή εγγυήσεις, όπως προηγουμένως, εξ αιτίας του φόβου και της απελπισίας του, αλλά αναγνωρίζει, από την ώρα εκείνη, τον Ιησού, ως τον αληθινό της Ζωής και της ζωής του Κύριο, («Ραβί συ ει ο Χριστός, συ ει ο Βασιλεύς του Ισραήλ») και με εμπιστοσύνη τέλεια στο εξής τον ακολουθεί.

Μπορεί έτσι και πετυχαίνει ο πιστός, μέσα στις αντίξοες συνθήκες του παρόντος αιώνος, ως «του απατεώνος», να ζει το θέλημα του Θεού, μη αγωνιών για τη δικαίωση ή την καταδίκη από τους ανθρώπους, αφού η δική του πόλη, δεν είναι πλέον στη γη, στο εδώ και τώρα δηλαδή, αλλά έχει μετατεθεί στον «ουρανό», σ’ αυτόν που, ως αιώνιος, μένει και, ως άλλος «κόλπος του Αβραάμ» τον περιμένει.

Χρειάζεται, λοιπόν, υπέρβαση. Χρειάζεται αληθινή τόλμη και ανδρεία. Χρειάζεται να γνωρίσουμε και ν’ αναγνωρίσουμε το αληθινό μέγεθός μας και ν’ αναθεωρήσουμε και, όπως ο καταβεβλημένος από το δράμα του παιδιού του άνθρωπος, με ευθύτητα να δηλώσουμε: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία», προκειμένου, με ειλικρίνεια τα πράγματα σ’ Εκείνον, που είναι όντως Θεός και Πατήρ, να εμπιστευθούμε.

Χρειάζεται στη συνέχεια με την ίδια, αν όχι και μεγαλύτερη τώρα, γενναιότητα τους άλλους, ως αδελφούς μας ισότιμους να δούμε και, αντί να τους αντιμετωπίζουμε κυριαρχικά - ατιμωτικά, ως πράγμα δηλαδή του χεριού ή του ποδιού μας, «έντιμα» και «άγια» να συμπορευόμαστε, για να μπορέσουμε, ως αναγεννημένοι, δια της μετανοίας, έργω και ουχί λόγω, κήρυκες στην αγία Πόλη να εισέλθουμε και ως αληθινά συσταυρωθέντες στη χαρά της Αναστάσεως να βρεθούμε.

Ευχαριστώντας από καρδιάς εύχομαι καλή Βαϊοφόρο, ευλογημένη Μεγάλη εβδομάδα και λαμπροφόρο Ανάσταση

http://www.patris.gr