Η βαρβαρότητα της τέχνης και η τέχνη της βαρβαρότητας

 Αφιερωμένο στους  μισσαλλόδοξους  αυτόκλητους "υπερασπιστές" της ελευθερίας  της ...έκφρασης

Τις τελευταίες ημέρες  έχω διαβάσει  τόσα  "φιλοσοφικά  δοκίμια" ( βλ.  ρεπορτάζ  στα  ΜΜΕ) περί  τέχνης και προστασίας  της ελευθερίας  της έκφρασης, όσα  δεν  έχω διαβάσει σε όλη μου τη ζωή.

Ο μακαρίτης ο πατέρας μου ήταν ζωγράφος,  πράγμα  που μου έδωσε την ευκαιρία  να "γνωριστώ"  με την τέχνη  απο την πρώτη στιγμή  της ζωής μου.Πρίν ακόμα   μεγαλώσω τόσο ώστε  να αντιλαμβάνομαι  τις εικόνες και να τις επεξεργάζομαι  σταδιακά   με όλο και πιο σύνθετο  τρόπο, ένοιωσα την "παρουσία" της τέχνης "μυρίζοντάς" τα  χρώματα  , τα διαλυτικά , τα λάδια που χρησιμοποιούσε  ο πατέρας.
Ίσως  αυτος ήταν και  ο λόγος  έμαθα απο μικρός  να εκτιμώ  την  τέχνη  και με την  ...μυρωδιά.
Έμαθα την  μυρωδιά  και κατάλαβα  πόσο μακρυά  είναι απο εκείνο  που λέμε   μπόχα.

Μυρωδιά λοιπόν  βγαίνει απο την πραγματική τέχνη, απο αυτήν  δηλαδή  την  ανθρώπινη  δημιουργια  που λεπταίνει  το νού  και  μαλακώνει την καρδιά  ώστε να μπορεί ο άνθρωπος  ως πρόσωπο  να  βλέπει  την ομορφιά  και να τηνξεχωρίζει απο την ασχήμια.

Τι γίνεται  όμως όταν  ο νούς και η καρδιά  έχουν  ήδη κατακτηθεί απο την ασχήμια;
Τι γίνεται όταν    το ανθρώπινο πρόσωπο  έχει  αλλοιωθεί κα έχει γίνει  άμορφη  ατομικότητα;

Τότε  η  "μυρωδιά"   εξαφανίζεται  και  όλα  μοιάζουν   με   τέχνη .

Μία  τέχνη σαν κι αυτή που  παρουσιάσθηκε  τον περασμένο  Απρίλιο ,την ημέρα  της  "ελευθερίας  έκφρασης στην τέχνη"  στο  μουσείο  σύγχρονης  τέχνης  της Σουηδίας.

Μία "τέχνη"  που  είχε την μορφή  μιας τούρτας .Μιας τούρτας  που είχε το σχήμα  γυμνής μαύρης  γυναίκας.Μιας  ζαχαρένιας μαύρης  γυναίκας  που ο  καθε ένας  μπορούσε  να κόψει και να γευτεί.

Το έργο  ήθελε  δήθεν  να  αναδείξει  τον  ισλαμικό  φανατισμό  που  εκδηλωνεται με την  εγκληματική   πράξη της κλειτοριδεκτομής.

Όταν  η υπουργός πολιτισμού  της Σουηδίας Lena Adelsohn Liljeroth , έκοβε το πρώτο  κομμάτι απο αυτό το "εργο" ο  ηθοποιπός  που  έπαιζε  τον ρόλο του "κεφαλιού" της  μαύρης γυναίκας  ούρλιαζε , πράγμα που έκανε  την υπουργό  αλλά και τους άλλους  "εραστές" της τέχνης  και υπερασπιστές της  ελευθερίας στην έκφρασή της να  σκάνε απο τα γέλια.

Αυτη λοιπόν η  τελετουργία  αναπαράστασης  ενός  κανιβαλισμού είναι  "τέχνη".
Μία τέχνη σαν και αυτή  που  υπηρετούν  στο "χυτήριο"  οι   ηθοποιοί του Corpus Christi ( μτφ: Το σώμα του Χριστού)  και έξω απο αυτό οι μασκαράδες της Χρυσής Αυγής που  υποδύονται  τους  υπερασπιστές  της Ορθοδοξίας.

Δείτε  το   παρακάτω Video  απο  την  τέχνη  του να τρώς τον συνάνθρωπό σου  και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα  για το τί είναι τελικά ελευθερία και τι είναι τέχνη

(απο το ιστολόγιο"Κλασσικοπερίπτωση")