Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ (7ο μέρος)
Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ
Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ
Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο
«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»
Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Μία ἀκόμα παρέκβαση.
Olivier Clement - Ἐπίσκοπος ὅρους Λιβάνου Γεώργιος Khodre.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας ἀδυνατεῖ νὰ βρεῖ στήριξη τῶν τουλάχιστον καινοφανῶν θέσεων τοῦ περὶ ἑνώσεως τῶν χριστιανῶν μὲ κάθε ἄνθρωπο διὰ τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Παραπέμπει γι' αὐτὸ σὲ δύο συγγραφεῖς, τὸν Ο. Clement καὶ τὸν G. Khodre. Ὁ μὲν Clement λέει ὅτι ἐκεῖνος ποὺ μεταλαμβάνει, «ἀπὸ καμμιὰ πιὰ ὕπαρξη δὲν εἶναι ἀποχωρισμένος — ὄχι μόνο μέσα στὸ χῶρο, ἀλλὰ καὶ μέσα στὸ χρόνο. Τείνει νὰ φέρει μέσα τοῦ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα», ὁ δὲ Khodre λέγει: «Μεταλαμβάνοντας τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐνούμεθα μὲ ὅλους τους ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος περιλαμβάνει στὴ ζωηφόρο ἀγάπη Τοῦ» (σ. 49).
Ἀλλὰ ποιοὶ εἶναι αὐτοί; Ὁ μὲν προσήλυτος στὴν Ὀρθοδοξία Clement εἶναι ἀπὸ τοὺς εἰσηγητὲς καινοτομιῶν στὴ Λατρεία. Κατηγορεῖ τὴν Ὀρθοδοξία «γιὰ σχιζοφρένεια καὶ βερμπαλισμό», ζητεῖ μίκρεμα τοῦ τέμπλου, ἔκφωνη ἀνάγνωση τῶν μυστικῶν εὐχῶν, ἀλλαγὴ τῆς λειτουργικῆς γλώσσας καὶ σύνταξη ὕμνων στὴν καθομιλουμένη58. Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι στὸ βιβλίο του «Ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» δέχεται ὡς νόμιμούς τους προβληματισμοὺς τῆς Ν. Ἐποχῆς καὶ καλλιεργεῖ ἕνα πανθρησκειακὸ κλίμα. «Οἱ ἀναζητήσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς μᾶς παραπέμπουν στὴν ὑψηλὴ θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»59, γράφει.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ ἐπίσκοπος Γεώργιος Khodre στὴ Β' Πανορθόδοξη Προσυνοδικὴ Διάσκεψη ζήτησε νὰ ἐπιτραπεῖ στὶς Ἐκκλησίες τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς ὁ αἰμομικτικὸς γάμος μεταξὺ πρώτων ἐξαδέλφων γιὰ νὰ ἀποφευχθεῖ, ὅπως ἰσχυρίστηκε, ἡ διαρροὴ Ὀρθοδόξων πρὸς τὴν Οὐνία, ἡ ὁποία ἐπιτρέπει τὴν τέλεση τέτοιων γάμων60. Τὸ κυριώτερο ὅμως εἶναι οἱ πλανεμένες δοξασίες τοῦ περὶ τῆς λεγομένης «οἰκονομίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»61.
Ἀναφερόμενος στὴν προφητεία «θὰ ἐκχύσω τὸ Πνεῦμα μου σὲ κάθε σάρκα» (Ἰωὴλ 2:28) ὁ μητροπολίτης George Khodre δηλώνει:
«πρέπει νὰ θεωρήσουμε ὅτι αὐτὸ ἐννοεῖ μία Πεντηκοστὴ ποὺ εἶναι παγκόσμια ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή... ἡ ἔλευση τοῦ Πνεύματος στὸν κόσμο δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν Υἱό... Τὸ Πνεῦμα ἐνεργεῖ καὶ ἐφαρμόζει τὶς ἐνέργειές Του σὲ συμφωνία μὲ τὴ δική Του οἰκονομία καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ σκοπιὰ μποροῦμε νὰ ἐκτιμήσουμε τὶς μὴ χριστιανικὲς θρησκεῖες ὡς σημεῖα ὅπου ἐργάζεται ἡ ἔμπνευσή Του»62. Γι' αὐτὸ ὁ μακαριστὸς ἀμερικανὸς ὀρθόδοξος Ἱερομόναχος Seraphim Rose λέει γιὰ τὸν Khodre ὅτι εἶναι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ «ὁδηγοῦν τὴν ἐμπροσθοφυλακὴ τῶν Ὀρθοδόξων ἀποστατῶν»63.Αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος, ποὺ βλάσφημα ἀρνεῖται τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο, ἀφοῦ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δρᾶ μόνο Του (!) ποὺ καταλύει μὲ τὶς ἄθεες ἰδέες τοῦ τὸ Μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, καθὼς καὶ ὅσοι πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι συμμετέχουν σὲ διαθρησκειακοὺς συμφυρμοὺς καὶ συμπροσευχὲς πρέπει νὰ καταλάβουν ὅτι κινδυνεύει ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ἡ κοινωνία τους μὲ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
58. Ἄρθρο τοῦ Ο. Clement,«Ὅλοι ἑτοιμάζουμε μαζὶ τὴ Σύνοδο» δημοσιευμένο στὸ βιβλίο τοῦ πρώην Μητροπολίτου Ἀττικῆς Νικόδημου, Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ,σ. 135-141.
59. Ο. Clement. Ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς, Ἔκδ. Ἀκρίτας, σ. 281-282.
60. Συνοδικὰ VII, Ὀρθόδοξο Κέντρο Οἰκουμ. Πατριαρχείου, Γενεύη 1994, σ. 128.
61. Ἀπὸ μία ἐργασία τοῦ Khodre ὀνομαζόμενη «The Economy οἱ Christ and the Economy of the Holy Spirit» εἶναι παρμένες καὶ οἱ σκέψεις του ποὺ προαναφέρθηκαν ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας.
62. Seraphim Rose, Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος. Ἐκδόσεις ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ, σ. 30-31
Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον www.egolpion.com
27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012
Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ
Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ
Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο
«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»
Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ
3. Μία πανθεΐζουσα Πνευματολογία, ὑπεύθυνη μίας ἐσφαλμένης Ἐκκλησιολογίας.
Γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὴν ἐλαστικὴ Ἐκκλησιολογία ποὺ ἐμφανίζεται στὸ βιβλίο «Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία» πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι αὐτὴ ἡ τάχα εὐρύτητα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ διακηρύττεται, βασίζεται σὲ μία πολὺ πλατιὰ μέχρι ἀοριστίας ἀντίληψη γιὰ τὰ ὅρια δράσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι οἱ ἀπόψεις αὐτὲς πολὺ κοντὰ στὶς προαναφερθεῖσες ἀπόψεις τοῦ Khodre.
Τί λέγει ὁ ἅγιος Ἀλβανίας γιὰ τὴ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Διαβάζουμε: «Μερικοὶ θεολόγοι προτιμοῦν νὰ βλέπουν τὴ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ περιορίζεται στὶς γνωστὲς ἐκκλησιαστικὲς δομές. Ἀλλὰ ἡ βαθύτερη χριστιανικὴ συνείδηση αἰσθάνεται σταθερὰ ὅτι "τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ" (Ἰω. 3:8), ὅτι εἶναι ἡ ἐνεργὸς δύναμη τῆς ἀγάπης, πανταχοῦ, καὶ εὐφρόσυνα ψάλλει: "Ἁγίω Πνεύματι περικρατεῖται πάντα τὰ ὁρατὰ τὲ σὺν τοῖς ἀοράτοις".
Στὴ θεολογία τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀπαντᾶ διάχυτη ἡ βεβαιότητα ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐργάζεται γιὰ τὴν ἐπίτευξη ἑνότητος ὅλων τῶν ὄντων, μὲ τρόπους ποὺ ὑπερβαίνουν τὴν ἀνθρώπινη σκέψη καὶ φαντασία καὶ συνεπῶς δὲν μποροῦν νὰ κλεισθοῦν σὲ θεολογικὰ σχήματα καὶ περιγραφές. Τὰ κατ' ἐξοχὴν δομικὰ ὑλικὰ μίας ἁρμονικῆς συμβιώσεως, ὅπως "ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις πραότης, ἐγκράτεια" εἶναι "καρποὶ" Τοῦ (Γαλ. 5: 22). Ἀπὸ τὴ διαβεβαίωση αὐτὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου δικαιούμεθα, νομίζω, νὰ συμπεράνουμε ὅτι, ὅπου ὑφίσταται ἡ παρουσία τῶν στοιχείων αὐτῶν —καὶ ἀναντιρρήτως διαπιστώνεται σὲ οὐκ ὀλίγα «ἐξωχριστιανικὰ» περιβάλλοντα— εἶναι δυνατὸν νὰ διακρίνουμε ἴχνη τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (σ. 42).
α/ Οἰκοδομῆ τοῦ «θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας» διὰ τῆς χορηγίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀντίχριστες δομὲς-Βαβέλ.
Ἀπὸ τὴν πρώτη ἀνάγνωση τῶν σκέψεων αὐτῶν δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι ὁ συγγραφεὺς βρίσκει ἀσφυκτικὲς τὶς δομὲς τῆς Ἐκκλησίας. Βιάζεται νὰ «διευρύνει» τὴν Ἐκκλησία, νὰ σκορπίσει στὸ σύμπαν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ τὸ φυλακίζουν οἱ «δομὲς» καὶ τὰ «θεολογικὰ σχήματα». Πρέπει ὅμως νὰ ποῦμε ἐδῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία πάντοτε ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ὡς σήμερα ἔχει τὴ δομή της. Ἔχει τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς προφῆτες, τοὺς ἐπισκόπους, τοὺς πρεσβυτέρους, τοὺς διακόνους, ὅλοι τους «χορηγία» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχει τὴ χειροτονία διὰ τῆς ὁποίας καθίσταται κάποιο μέλος τῆς Ἐκκλησίας «οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ» (Α' Κόρ. 4, 1 ). Ἔχει τὸ θυσιαστήριό της ἀπὸ τὸ ὁποῖο «οὐκ ἔχουσι ἐξουσίαν φαγεῖν οἱ τὴ σκηνὴ λατρεύοντες» (Ἑβρ. 13,10), ἔχει στὴ συνέχεια τὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο καὶ τὶς λοιπὲς Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους Της, ἔχει τοὺς Ἱερούς της Κανόνες κ.λ.π. Ἔχει δομημένη τὴν Πίστη Της στὸ ἱερὸ Σύμβολο, τὸ Τυπικό της λατρείας τῆς κ.λ.π. Ὅλα τοῦτα ἀποτελοῦν «χορηγία» τοῦ τελεταρχικοῦ Πνεύματος, τὸ ὁποῖο ἄφθονα «πάντα χορηγεῖ» πρὸς οἰκοδομῆ τῆς Ἐκκλησίας.
«Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον. Βρύει προφητείας, Ἱερέας τελειοί. . . Ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξε, ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας».
(Γ ' Ἰδιόμελο Ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς).
Ἀλλὰ καὶ τὰ Οὐράνια ἔχουν τὴν τάξη καὶ τὴ δομή τους. Ὑπάρχουν τάγματα Ἀγγέλων μὲ οὐράνια δομὴ βαλμένη ἀπὸ τὸ Δεσπότη καὶ Κύριό του παντός. Κι ἦταν ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ «Στῶμεν καλῶς» συνεκράτησε, ὡς ἔχων ἐξουσία ἐπὶ τῶν Ἀγγέλων, τὴν πτώση τους στὴν ἀποστασία.
Συνήθως ἀσφυκτιοῦν μέσα στὴν παπικὴ βατικάνεια δομὴ πολλοὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ προτεστάντες μέσα στὶς δομὲς τῶν κατεστημένων προτεσταντικῶν «ἐκκλησιῶν». Γι' αὐτὸ πολλοὶ πιστοί της Δύσεως καταλήγουν στοὺς ἐνθουσιαστικοὺς κύκλους τῶν πεντηκοστιανῶν ζητώντας τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, ἐπειδὴ στὸ χῶρο τῆς αἱρέσεως ἀπουσιάζει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ οἱ δομὲς μετατρέπονται σὲ φυλακὲς τῶν ἀνθρώπων. Καὶ οἱ μὲν παπικοὶ σὲ ἕνα τεράστιο ποσοστὸ ἀποστατοῦν καὶ ἀποχριστιανίζονται, ἐνῶ οἱ Πεντηκοστιανοὶ μὲ τὴ σειρὰ τοὺς φτιάχνουν τὶς δικές τους δομὲς ποὺ ἁπλώνονται σ' ὅλο τὸν κόσμο κι ἐλέγχουν αὐστηρὰ κάθε διαφοροποίηση τῶν ἐπὶ μέρους κοινοτήτων ἀπὸ τὴ γραμμὴ τοῦ «ποιμένα»-γκουροὺ ποὺ δημιούργησε τὴν δική του δομή, τὴν «ἐκκλησία» του.
Ἀλλὰ καὶ ὅσοι καταφρονοῦν, ἀπὸ τὸ χῶρο τοῦ διαχριστιανικοῦ ἢ καὶ διαθρησκειακοὺ Οἰκουμενισμοῦ, τὴ δομὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν κατὰ Χριστὸν Τάξη της, —ἡ Τάξη αὐτὴ ἀρνεῖται ἐπὶ τὴ βάσει τῶν Ἁγίων Γραφῶν τῆς διδασκαλίας τῶν θεοφόρων Πατέρων καὶ τῶν ἱερῶν Κανόνων τὴν κοινωνία καὶ συνάφεια μὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν εἶναι ἐγκεντρισμένοι διὰ τοῦ θείου Βαπτίσματος στὴν «καλλιέλαιον» Ἐκκλησία— ὅσοι κατηγοροῦν τὴν ἐμμονὴ τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων στὴν ὀρθὴ πίστη, ὡς «ἐσωστρέφεια», «ἀπομονωτισμὸ» καὶ «ἐπαρχιωτισμὸ» καὶ ζητοῦν «ἀνοίγματα» πρὸς ὅλους ἐν ὀνόματι μίας δῆθεν οἰκουμενικότητος, ὅσοι χλευάζουν καὶ κατατάσσουν στοὺς φουνταμενταλιστὲς ἐκείνους ποὺ ἐπιμένουν στὴν ἀπαγόρευση τῶν συμπροσευχῶν, τῆς παροχῆς τῶν Θείων Μυστηρίων στοὺς αἱρετικοὺς (Intercommunio) καὶ τὴν κοινωνία ἐν γένει μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ ἑτεροδόξους, αὐτοὶ ἔχουν δημιουργήσει παράπλευρες δομές, σκληρές, ὑποστηριζόμενες ἀπὸ τὰ Μ. Μ. Ε. Χρηματοδοτούμενες ἀπὸ κέντρα ἐξουσίας τῆς Ν. Τάξεως. Τέτοιες δομὲς ἀντιχριστιανικὲς καὶ ἀντιχριστες εἶναι τὸ Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν) τὸ C. E. C. (Συμβούλιον Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν) καὶ τὰ πάσης φύσεως Συνέδρια, Συναντήσεις καὶ Συμβούλια, διαθρησκειακὴς ἢ διαχριστιανικῆς ὑφῆς, ποὺ βρίσκονται στὸν ἀντίποδα τῆς Οἰκοδομῆς τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, νέες Βαβὲλ συγχύσεως τῶν ἀπληροφόρητων ψυχῶν.
Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον www.egolpion.com
29 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012
Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ
Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ
Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο
«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»
Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ
3. Μία πανθεΐζουσα Πνευματολογία, ὑπεύθυνη μίας ἐσφαλμένης Ἐκκλησιολογίας.
Γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὴν ἐλαστικὴ Ἐκκλησιολογία ποὺ ἐμφανίζεται στὸ βιβλίο «Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία» πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι αὐτὴ ἡ τάχα εὐρύτητα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ διακηρύττεται, βασίζεται σὲ μία πολὺ πλατιὰ μέχρι ἀοριστίας ἀντίληψη γιὰ τὰ ὅρια δράσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι οἱ ἀπόψεις αὐτὲς πολὺ κοντὰ στὶς προαναφερθεῖσες ἀπόψεις τοῦ Khodre.
Τί λέγει ὁ ἅγιος Ἀλβανίας γιὰ τὴ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Διαβάζουμε: «Μερικοὶ θεολόγοι προτιμοῦν νὰ βλέπουν τὴ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ περιορίζεται στὶς γνωστὲς ἐκκλησιαστικὲς δομές. Ἀλλὰ ἡ βαθύτερη χριστιανικὴ συνείδηση αἰσθάνεται σταθερὰ ὅτι "τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ" (Ἰω. 3:8), ὅτι εἶναι ἡ ἐνεργὸς δύναμη τῆς ἀγάπης, πανταχοῦ, καὶ εὐφρόσυνα ψάλλει: "Ἁγίω Πνεύματι περικρατεῖται πάντα τὰ ὁρατὰ τὲ σὺν τοῖς ἀοράτοις".
Στὴ θεολογία τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀπαντᾶ διάχυτη ἡ βεβαιότητα ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐργάζεται γιὰ τὴν ἐπίτευξη ἑνότητος ὅλων τῶν ὄντων, μὲ τρόπους ποὺ ὑπερβαίνουν τὴν ἀνθρώπινη σκέψη καὶ φαντασία καὶ συνεπῶς δὲν μποροῦν νὰ κλεισθοῦν σὲ θεολογικὰ σχήματα καὶ περιγραφές. Τὰ κατ' ἐξοχὴν δομικὰ ὑλικὰ μίας ἁρμονικῆς συμβιώσεως, ὅπως "ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις πραότης, ἐγκράτεια" εἶναι "καρποὶ" Τοῦ (Γαλ. 5: 22). Ἀπὸ τὴ διαβεβαίωση αὐτὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου δικαιούμεθα, νομίζω, νὰ συμπεράνουμε ὅτι, ὅπου ὑφίσταται ἡ παρουσία τῶν στοιχείων αὐτῶν —καὶ ἀναντιρρήτως διαπιστώνεται σὲ οὐκ ὀλίγα «ἐξωχριστιανικὰ» περιβάλλοντα— εἶναι δυνατὸν νὰ διακρίνουμε ἴχνη τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (σ. 42).
α/ Οἰκοδομῆ τοῦ «θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας» διὰ τῆς χορηγίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀντίχριστες δομὲς-Βαβέλ.
Ἀπὸ τὴν πρώτη ἀνάγνωση τῶν σκέψεων αὐτῶν δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι ὁ συγγραφεὺς βρίσκει ἀσφυκτικὲς τὶς δομὲς τῆς Ἐκκλησίας. Βιάζεται νὰ «διευρύνει» τὴν Ἐκκλησία, νὰ σκορπίσει στὸ σύμπαν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ τὸ φυλακίζουν οἱ «δομὲς» καὶ τὰ «θεολογικὰ σχήματα». Πρέπει ὅμως νὰ ποῦμε ἐδῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία πάντοτε ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ὡς σήμερα ἔχει τὴ δομή της. Ἔχει τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς προφῆτες, τοὺς ἐπισκόπους, τοὺς πρεσβυτέρους, τοὺς διακόνους, ὅλοι τους «χορηγία» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχει τὴ χειροτονία διὰ τῆς ὁποίας καθίσταται κάποιο μέλος τῆς Ἐκκλησίας «οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ» (Α' Κόρ. 4, 1 ). Ἔχει τὸ θυσιαστήριό της ἀπὸ τὸ ὁποῖο «οὐκ ἔχουσι ἐξουσίαν φαγεῖν οἱ τὴ σκηνὴ λατρεύοντες» (Ἑβρ. 13,10), ἔχει στὴ συνέχεια τὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο καὶ τὶς λοιπὲς Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους Της, ἔχει τοὺς Ἱερούς της Κανόνες κ.λ.π. Ἔχει δομημένη τὴν Πίστη Της στὸ ἱερὸ Σύμβολο, τὸ Τυπικό της λατρείας τῆς κ.λ.π. Ὅλα τοῦτα ἀποτελοῦν «χορηγία» τοῦ τελεταρχικοῦ Πνεύματος, τὸ ὁποῖο ἄφθονα «πάντα χορηγεῖ» πρὸς οἰκοδομῆ τῆς Ἐκκλησίας.
«Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον. Βρύει προφητείας, Ἱερέας τελειοί. . . Ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξε, ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας».
(Γ ' Ἰδιόμελο Ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς).
Ἀλλὰ καὶ τὰ Οὐράνια ἔχουν τὴν τάξη καὶ τὴ δομή τους. Ὑπάρχουν τάγματα Ἀγγέλων μὲ οὐράνια δομὴ βαλμένη ἀπὸ τὸ Δεσπότη καὶ Κύριό του παντός. Κι ἦταν ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ «Στῶμεν καλῶς» συνεκράτησε, ὡς ἔχων ἐξουσία ἐπὶ τῶν Ἀγγέλων, τὴν πτώση τους στὴν ἀποστασία.
Συνήθως ἀσφυκτιοῦν μέσα στὴν παπικὴ βατικάνεια δομὴ πολλοὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ προτεστάντες μέσα στὶς δομὲς τῶν κατεστημένων προτεσταντικῶν «ἐκκλησιῶν». Γι' αὐτὸ πολλοὶ πιστοί της Δύσεως καταλήγουν στοὺς ἐνθουσιαστικοὺς κύκλους τῶν πεντηκοστιανῶν ζητώντας τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, ἐπειδὴ στὸ χῶρο τῆς αἱρέσεως ἀπουσιάζει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ οἱ δομὲς μετατρέπονται σὲ φυλακὲς τῶν ἀνθρώπων. Καὶ οἱ μὲν παπικοὶ σὲ ἕνα τεράστιο ποσοστὸ ἀποστατοῦν καὶ ἀποχριστιανίζονται, ἐνῶ οἱ Πεντηκοστιανοὶ μὲ τὴ σειρὰ τοὺς φτιάχνουν τὶς δικές τους δομὲς ποὺ ἁπλώνονται σ' ὅλο τὸν κόσμο κι ἐλέγχουν αὐστηρὰ κάθε διαφοροποίηση τῶν ἐπὶ μέρους κοινοτήτων ἀπὸ τὴ γραμμὴ τοῦ «ποιμένα»-γκουροὺ ποὺ δημιούργησε τὴν δική του δομή, τὴν «ἐκκλησία» του.
Ἀλλὰ καὶ ὅσοι καταφρονοῦν, ἀπὸ τὸ χῶρο τοῦ διαχριστιανικοῦ ἢ καὶ διαθρησκειακοὺ Οἰκουμενισμοῦ, τὴ δομὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν κατὰ Χριστὸν Τάξη της, —ἡ Τάξη αὐτὴ ἀρνεῖται ἐπὶ τὴ βάσει τῶν Ἁγίων Γραφῶν τῆς διδασκαλίας τῶν θεοφόρων Πατέρων καὶ τῶν ἱερῶν Κανόνων τὴν κοινωνία καὶ συνάφεια μὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν εἶναι ἐγκεντρισμένοι διὰ τοῦ θείου Βαπτίσματος στὴν «καλλιέλαιον» Ἐκκλησία— ὅσοι κατηγοροῦν τὴν ἐμμονὴ τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων στὴν ὀρθὴ πίστη, ὡς «ἐσωστρέφεια», «ἀπομονωτισμὸ» καὶ «ἐπαρχιωτισμὸ» καὶ ζητοῦν «ἀνοίγματα» πρὸς ὅλους ἐν ὀνόματι μίας δῆθεν οἰκουμενικότητος, ὅσοι χλευάζουν καὶ κατατάσσουν στοὺς φουνταμενταλιστὲς ἐκείνους ποὺ ἐπιμένουν στὴν ἀπαγόρευση τῶν συμπροσευχῶν, τῆς παροχῆς τῶν Θείων Μυστηρίων στοὺς αἱρετικοὺς (Intercommunio) καὶ τὴν κοινωνία ἐν γένει μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ ἑτεροδόξους, αὐτοὶ ἔχουν δημιουργήσει παράπλευρες δομές, σκληρές, ὑποστηριζόμενες ἀπὸ τὰ Μ. Μ. Ε. Χρηματοδοτούμενες ἀπὸ κέντρα ἐξουσίας τῆς Ν. Τάξεως. Τέτοιες δομὲς ἀντιχριστιανικὲς καὶ ἀντιχριστες εἶναι τὸ Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν) τὸ C. E. C. (Συμβούλιον Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν) καὶ τὰ πάσης φύσεως Συνέδρια, Συναντήσεις καὶ Συμβούλια, διαθρησκειακὴς ἢ διαχριστιανικῆς ὑφῆς, ποὺ βρίσκονται στὸν ἀντίποδα τῆς Οἰκοδομῆς τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, νέες Βαβὲλ συγχύσεως τῶν ἀπληροφόρητων ψυχῶν.
Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον www.egolpion.com
29 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012
Ποιό πνεύμα δίνει "χαρίσματα" στους πεντηκοστιανούς;
Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ
Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ
Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο
«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»
Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ
β) Ποῦ δρᾶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Εἶναι ἀνεπαρκὴς ἐν προκειμένω ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία;
Ἐπανερχόμεθα ὅμως γιὰ νὰ ἀναλύσουμε τὶς πιὸ πάνω ἰδέες τοῦ Ἁγίου Ἀλβανίας περὶ τῆς δράσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μᾶς λέγει λοιπὸν ὅτι «τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐργάζεται γιὰ τὴν ἐπίτευξη ἑνότητος ὅλων τῶν ὄντων, μὲ τρόπους οἱ ὁποῖοι ὑπερβαίνουν τὴν ἀνθρώπινη σκέψη καὶ φαντασία καί, συνεπῶς, δὲν μποροῦν νὰ κλεισθοῦν σὲ θεολογικὰ σχήματα καὶ περιγραφές».
Πρὶν προχωρήσουμε, προκύπτει τὸ ἐρώτημα ποιὰ εἶναι τὰ «θεολογικὰ σχήματα» καὶ οἱ «περιγραφές». Οἱ τρόποι, μᾶς ἐξηγεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἀναστάσιος, μὲ τοὺς ὁποίους ἐργάζεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ νὰ ἑνώσει τὰ ὄντα, ὑπερβαίνουν τὴν ἀνθρώπινη σκέψη καὶ φαντασία. Καὶ γι' αὐτὸ δὲν μποροῦν νὰ κλεισθοῦν σὲ θεολογικὰ σχήματα καὶ περιγραφές. Συμπεραίνουμε λοιπὸν ἀβίαστα ὅτι τὰ θεολογικὰ σχήματα καὶ οἱ θεολογικὲς περιγραφὲς ἔχουν ὅρια ποὺ τὰ καθορίζει ἡ ἀνθρώπινη σκέψη καὶ φαντασία. Δηλ. ὁ θεολογικὸς λόγος, κατὰ τὸν συγγραφέα, δὲν διαφέρει καὶ πολὺ ἢ μᾶλλον καθόλου ἀπὸ τὸν φιλοσοφικὸ στοχασμό, κατὰ τὸν ὁποῖο ὀργιάζουν ἐναλλασσόμενα ὁ ὀρθὸς λόγος καὶ ἡ φαντασία.
Βεβαίως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δρᾶ ἔξω ἀπὸ τὴ δική μας λογική, ἔξω ἀπὸ ἀνθρώπινα σχήματα. Ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ ὀρθόδοξη θεολογία, ἡ περὶ Ἁγίας Τριάδος, περὶ Ἐνανθρωπήσεως, περὶ ἀκτίστων ἐνεργειῶν διδασκαλία ἀσχολεῖται μὲ τὴν ἄκτιστη πραγματικότητα, ποὺ δὲν χωρεῖ σὲ λόγια καὶ σχήματα. Ὅμως ἴδιος ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπέλεξε αὐτὸ τὸν τρόπο, τὴ Θεολογία, γιὰ νὰ φανερώσει τὴν Ἀλήθεια καὶ νὰ μᾶς κάμει κοινωνούς της, πρῶτα διὰ τοῦ Ἠγαπημένου μαθητοῦ Του καὶ τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων καὶ ὑστερα διὰ τῶν ἁγίων θεοπτῶν Πατέρων καὶ διδασκάλων. Καὶ εἶναι τόσο ὑψηλὸ τὸ χάρισμα τῆς θεολογίας, ὥστε δὲν μποροῦν νὰ τὸ ἀγγίξουν οἱ μετανοοῦντες ἀλλὰ μόνο οἱ θεωμένοι ἅγιοι, ὅπως τὸ διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος: «Οὐ παντὸς τὸ περὶ Θεοῦ φιλοσοφεῖν... ὅτι τῶν ψυχὴν καὶ σῶμα κεκαθαρμένων» (Α' Θεολογικὸς) καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Οὒχ ἁρμόσει πενθούσι θεολογία» (Λόγος Ζ' Περὶ χαροποιοῦ Πένθους).
Πρέπει λοιπὸν νὰ ξεκαθαρισθεῖ γιὰ ποιὰ «θεολογικὰ σχήματα» καὶ «περιγραφὲς» μιλᾶμε. Ἂν μιλᾶμε γιὰ «ἀόριστες ἰδέες καὶ ἀκροβατικὲς θεωρητικὲς ἀσκήσεις» (σ. 202), δηλ. γιὰ αὐθαίρετες θρησκευτικὸ-φιλοσοφικὲς κατασκευές, τότε ἡ διαπίστωση τοῦ συγγραφέως, περὶ ἀδυναμίας τῶν σχημάτων αὐτῶν νὰ κλείσουν μέσα τοὺς τὸν τρόπο ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ὀρθή. Ἂν ὅμως μιλᾶμε γιὰ τὴ θεολογία τοῦ Κυρίου μας, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων, τὴ θεολογία δηλ. τῆς Ἐκκλησίας, τότε πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι μετὰ τὴν Ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου, μακριὰ ἀπὸ κάθε φαντασία, οἱ Ἀπόστολοι καὶ Πατέρες ἔχουν μεταμορφώσει τὴν ἀνθρώπινη σκέψη, τὸν ἀνθρώπινο λόγο, τὰ ἔχουν ἀλλοιώσει πνευματικὰ τὴ ἐπιπνοία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι ὁ θεολογικός τους λόγος, τὰ θεολογικὰ σχήματα ποὺ χρησιμοποιοῦν, μποροῦν, ὅσο εἶναι δυνατὸν στὸ ἀνθρώπινο, νὰ χωροῦν τὴν Ἀλήθεια ὅπως ὁ Ἀχώρητος παντὶ ἐχωρήθη ἐν γαστρι τῆς Θεοτόκου, νὰ περιγράψουν τὸν Ἀπερίγραπτο, νὰ περιχαρακώσουν τὴν ὀρθὴ πίστη64, νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴν κοινωνία τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ νὰ μᾶς προφυλάξουν ἀπὸ ἐσφαλμένες διδαχές, καταστροφικὲς γιὰ τὴν ψυχή μας.
Ἐν προκειμένω γιὰ τὰ ὅρια δράσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὑπάρχει σαφὴς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Ἐὰν τὶς διψά, ἐρχέσθω πρὸς μὲ καὶ πινέτω», τὸν ὁποῖο ἐξηγεῖ ὁ Θεολόγος Ἰωάννης: «τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὐ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτὸν» (Ἰωάν. 7, 37). Δηλ. τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δρᾶ στὶς ψυχὲς τῶν πιστευόντων στὸν Χριστὸ καὶ βαπτισθέντων καὶ ἐπίσης ὡς κλῆσις στὶς ψυχὲς γιὰ νὰ πιστεύσουν σ' Αὐτόν. Μαζὶ μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὑπάρχει ἀκόμη ὁλόκληρος ὁ θεολογικὸς πλοῦτος, «τὰ θεολογικὰ σχήματα» τῶν Συνόδων καὶ τῶν Πατέρων, ποὺ μᾶς φωτίζουν σχετικὰ μὲ τὴ δράση τῆς ἀκτίστου Χάριτος. Μικρὸ μέρος αὐτοῦ του πλούτου παρουσιάζουμε κατωτέρω.
Τί θέλει νὰ μᾶς πεῖ λοιπὸν ὁ συγγραφεὺς γράφοντας ὅτι ἡ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν περιορίζεται ἀπὸ τὶς ἐκκλησιαστικὲς δομὲς καὶ ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐργάζεται γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν ὄντων μὲ τρόπους ποῦ δὲν μποροῦν νὰ κλεισθοῦν σὲ θεολογικὰ σχήματα; Μήπως ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἑνοποιεῖ τὰ ὄντα χωρὶς τὴν Ἐκκλησία; Αὐτὸ μας λέγει ἀκριβῶς! Ἀφοῦ, ὅπως ἰσχυρίζεται, δρᾶ ἔξω ἀπὸ τὶς ἐκκλησιαστικὲς δομές, σημαίνει ὅτι δρᾶ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Κι αὐτὸ πάλι σημαίνει χωρὶς τὸν Χριστό, τὴν Κεφαλὴ τοῦ Σώματος. Νάμαστε, λοιπὸν δίπλα-δίπλα στὴ βλάσφημη θεωρία τοῦ Khodre.
Γιὰ μία ὀρθόδοξη ἀντιπαράθεση σ’ αὐτὲς τὶς ἀπόψεις εἶναι ἀπαραίτητο νὰ κατανοήσουμε πόσο ἄρρηκτα συνδέονται Χριστολογία, Πνευματολογία, Κοσμολογία καὶ Ἐκκλησιολογία. Ἡ σχολαστική, μέσα σὲ διανοητικὰ «κουτάκια», διάκρισή τους βλάπτει τὸ ὅλον, τὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ δίνει λαβὲς γιὰ αὐτόνομη ἐπεξεργασία καὶ αὐτόνομα «θεολογικὰ» συμπεράσματα καταστροφικὰ γιὰ τὴν ὁριοθέτηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τὴ σωτηρία μας65.
Ἂς πάρουμε γιὰ παράδειγμα τὴν πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολὴ ποὺ εἶναι ἡ τελειότερη ἀπάντηση στὴν περίεργη Πνευματολογία τοῦ ἁγίου Ἀλβανίας. Μᾶς λέγει, λοιπόν, ὁ θεῖος Ἀπόστολος ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ «γνωρίσας ἠμὶν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος αὐτοῦ κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ, ἢν προέθετο ἐν αὐτῶ εἰς οἰκονομίαν τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν, ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γὴς (Κεφ. 1, στίχ. 9-10)... ἐν ὢ καὶ πιστεύσαντες ἐσφραγίσθητε τῷ Πνεύματι τῆς ἐπαγγελίας τῷ Ἁγίω, ὃς ἔστιν ἀρραβὼν τῆς κληρονομιᾶς» (στίχ.13-14)«... καὶ ἐκάθισεν (ὁ Πατὴρ τὸν Χριστὸν) ἐν δεξιὰ αὐτοῦ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις... καὶ πάντα ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τὴ ἐκκλησία, ἤτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πάσι πληρουμένου» (στίχ. 20-23). Ἐδῶ ἔχουμε ἑνότητα Κοσμολογίας, Χριστολογίας, Ἐκκλησιολογίας, Πνευματολογίας, Τριαδολογίας.
Ἔτσι μαθαίνουμε ὅτι ὁ Χριστὸς «ἀνακεφαλαίωσε» δήλ. ἕνωσε, ἀνακαίνισε τὰ πάντα, τὰ οὐράνια καὶ τὰ ἐπίγεια ἐν τῷ προσώπω Του, ἐν τῷ Παναγίω Τοῦ Σώματι, τὴ Ἐκκλησία. Τὸ διαπιστώνουμε δὲ αὐτὸ ἀπὸ τὴ συνέχεια τῆς πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς, ἀπὸ τοὺς στίχους 13-14 ποὺ προαναφέραμε, μὲ τοὺς ὁποίους ὁ θεῖος Ἀπόστολος ἐξηγεῖ ὅτι κοινωνοὶ αὐτοῦ του Σώματος τοῦ Χριστοῦ γίνονται ὅσοι ἐσφραγίσθησαν μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσοι ἔλαβαν τὸν «ἀρραβώνα τοῦ Πνεύματος», ὅσοι ἀνεγεννήθησαν διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καὶ Χρίσματος καὶ ἀγωνίζονται διὰ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Στὴν οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας συνοικοδομοῦνται οἱ πιστοὶ «εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι» (Ἐφεσ. 2,22)66.
Πῶς λοιπὸν καὶ ποῦ «ἐργάζεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς ἑνότητος τῶν ὄντων»; Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ φανταστικοὶ τρόποι ποὺ ὑπερβαίνουν τή... φαντασία καὶ τοὺς ὁποίους χρησιμοποιεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ νὰ ἑνώσει τὰ ὄντα ἔξω ἀπὸ τὶς δομὲς τῆς Ἐκκλησίας; Μήπως διὰ τῶν δομῶν αὐτῶν καὶ μ ό ν ο ν, δὲν οἰκοδομούμεθα στὴν Ἐκκλησία; Δία τῶν χειροτονημένων Ἱερέων ἀκόμα καὶ τῶν ἀναξίων, ἀφοῦ κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο «διὰ πάντων ἐνεργεῖ» ἡ Χάρις, δὲν λαμβάνουμε τὸ Βάπτισμα καὶ τὸ Χρίσμα, τὸν ἀρραβώνα τοῦ Πνεύματος; Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει ἄλλους, ἀντιτριαδικούς, τρόπους γιὰ νὰ φτιάχνει δικές του συμπαντικὲς ἑνότητες;
Ἀλλὰ πῶς ἐπιχειρηματολογεῖ ὁ συγγραφεύς; Γράφει: «ἡ βαθύτερη χριστιανικὴ συνείδηση αἰσθάνεται σταθερὰ ὅτι «τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰω: 3:8), ὅτι εἶναι ἡ ἐνεργὸς δύναμη τῆς ἀγάπης, πανταχοῦ καὶ εὐφρόσυνα ψάλλει: "Ἁγίω Πνεύματι περικρατεῖται πάντα τὰ ὁρατὰ τὲ σὺν τοῖς ἀοράτοις"» (σ. 42).
Ἐδῶ πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι γίνεται μία ἠθελημένη ἢ ἀθέλητη σύγχυση. Τὸ ἐδάφιο «τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» ἀναφέρεται στὴν ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ἐνῶ ὁ Ἀναβαθμὸς «Ἁγίω Πνεύματι περικρατεῖται πάντα τὰ ὁρατὰ τὲ σὺν τοῖς ἀοράτοις» σχετίζεται μὲ τὴν προνοητικὴ καὶ συντηρητικὴ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
«Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι ἁπλοῦν εἰς τὴν οὐσίαν καὶ ποικίλον εἰς τὰς δυνάμεις», κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο67. Ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης λέγει ὅτι μιλώντας γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ ἐννοοῦμε «τὰς ἐξ αὐτοῦ προαγομένας δυνάμεις ἐκθεωτικᾶς ἢ οὐσιοποιοὺς ἢ ζωογόνους ἢ σοφοδώρους»68, ἐνῶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐξηγεῖ: «...τὰ μὲν αἰσθητὰ μόνον, μετέχει μέν, καὶ ὅλου μετέχει τοῦ Θεοῦ ὡς ἀμερούς, ἀλλὰ κατὰ τὸ εἶναι μόνον... Τὰ δὲ κατ' αἴσθησιν μόνην πεφυκότα ζῆν μετέχει μὲν δὶ' αὐτὴν ὅλου του ἀμερῶς μετεχομένου παντάπασι Θεοῦ... Τὰ δὲ λογικῶς ἢ νοερῶς τοῦ Θεοῦ μετέχοντα οὐ πάντα καὶ πνευματικῶς, Ἴνα μὴ καὶ οἱ πονηροὶ θεῖοι καὶ πνευματικοὶ διατελῶσιν ὄντες, ἔτι ἐπὶ τῆς πονηρίας μένοντες». Μετάφραση: «τὰ μὲν ἁπλῶς αἰσθητὰ μετέχουν μὲν τοῦ Θεοῦ, καὶ μάλιστα ὁλοκλήρου ὡς ἀμερούς, ἀλλὰ μόνο κατὰ τὸ εἶναι... τὰ δὲ καμωμένα νὰ ζοῦν κατ' αἴσθησιν μόνον, μετέχουν μὲν ἐξ αἰτίας αὐτῆς ὅλου του ἀμερῶς μετεχομένου καθ' ὁλοκληρίαν Θεοῦ... Τὰ δὲ λογικῶς ἢ νοερῶς μετέχοντα τοῦ Θεοῦ, δὲν μετέχουν ὅλα καὶ πνευματικῶς, ὥστε νὰ μὴ εἶναι θεῖοι καὶ πνευματικοὶ καὶ αὐτοὶ οἱ πονηροί, παραμένοντες ἀκόμη εἰς τὴν πονηρᾶν κατάστασιν»69.
Μετέχουν λοιπὸν ὅλα τὰ ὄντα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς ἀγάπης τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅμως ὑπάρχει διαφορὰ στὴ μετοχὴ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ. «Ἐκ τῆς διαφόρου ταύτης μετοχῆς τῶν ὄντων δύναται νὰ συμπεράνη τὶς περὶ τῆς διαφορᾶς τῆς οὐσιοποιοῦ ἢ τῆς σοφοποιοῦ ἢ θεοποιοῦ τοιαύτης»70.
Τὸ γεγονὸς ὅτι διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος περικρατοῦνται τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα δὲν σημαίνει ἴση μέθεξη στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ τῶν βουνῶν, τῶν δέντρων, τῶν ζώων, τῶν ἀγγέλων, τῶν πιστῶν, τῶν ἀπίστων. Εἰδικὰ γιὰ τὴν «θεοποιὸν μέθεξιν», γιὰ τὴ θεοποιὸ ἐνέργεια, εἶναι ἀδύνατο νὰ ποῦμε ὅτι μποροῦν νὰ μετάσχουν αὐτῆς οἱ ἄπιστοι, αὐτοὶ ποὺ λατρεύουν τὴν κτίση παρὰ τὸν Κτίσαντα, οἱ αὐτόφωτοι βουδιστὲς οἱ σαρκολάτρες μουσουλμάνοι, οἱ μάγοι, οἱ σαμάνοι, οἱ Φράγκοι, ὅσοι εἶναι ἀφώτιστοι, ἄμοιροί του Ἁγίου Βαπτίσματος.
Εἶναι ἀδύνατον οἱ μὴ πιστεύοντες ἢ μὴ ὀρθοδόξως πιστεύοντες στὸν Χριστὸ νὰ ἔχουν «Ἴχνη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ ἅγιος Ἀλβανίας (σ. 42). Εἶναι ὀντολογικὰ ἀδύνατο «ὅλοι οἱ ἄνθρωποι» νὰ «δέχονται ἀκτίνες τῆς θείας δόξης, ποὺ ἀγκαλιάζουν τὸ Σύμπαν» νὰ «ἀπολαμβάνουν τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνέργειες ζωῆς, ἀγάπης καὶ ἀλήθειας» (σ. 205). Εἶναι ἀντορθόδοξη, ἀντίχριστη ἡ ἄποψη ὅτι «ὅλες οἱ θρησκεῖες» εἶναι «συσσωρευτὲς (μπαταρίες) φορτισμένες ἀπὸ τὶς ἀκτίνες» τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης, «μὲ ἐμπειρίες ζωῆς μὲ διάφορες μεγαλειώδεις συλλήψεις καὶ ἐμπνεύσεις», ὅτι «οἱ συσσωρευτὲς αὐτοὶ ἔχουν βοηθήσει πολλοὺς στὴν πορεία τῆς ζωῆς τους, παρέχοντας τοὺς ἕναν ἀτελῆ φωτισμὸ ἢ μερικὲς ἀνταύγειες φωτὸς» (σ. 204).
Ποιὰ ἀντίληψη περὶ Ἁγίου Πνεύματος δημιουργεῖ ὁ ἀναγνώστης αὐτῶν τῶν ἰδεῶν; Ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι μία διάχυτη ἀκτινοβολία, ἐνέργεια στὸ Σύμπαν. Ὅποιος πιστεύει κάπου (στὸ Τοτέμ, στὸ μεγάλο δέντρο τῆς φυλῆς του, στὰ πνεύματα, στὸ Ζωροάστρη, στὴν Κάλι, ἐνδεχομένως στὸ Γκουρού του), ἀμέσως ἀπορροφᾶ ἀκτίνες τῆς Χάριτος. Καὶ ἡ πιὸ δαιμονικὴ θρησκεία —καμμιὰ δὲν ἑξαιρείται— εἶναι μία καλὴ μπαταρία ποὺ ἀπορροφᾶ ἔστω κι ἀτελῆ φωτισμό, ἀνταύγειες φωτὸς (ἀκτίστου ἀσφαλῶς, ἀφοῦ εἶναι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος). Αὐτὸ τὸ φῶς πλουτίζει τὸν κάθε θρησκευόμενο μὲ «ἐμπειρίες ζωῆς, μεγαλειώδεις συλλήψεις καὶ ἐμπνεύσεις». Δὲν εἶναι ὅλα αὐτὰ μία ξεκάθαρη ὕβρις κατὰ τοῦ Θεοῦ; Δὲν εἶναι μίξις τῶν ἀμίκτων, δὲν εἶναι ἡ βδελυκτὴ γιὰ τὸν Θεὸ «κοινωνία φωτὶ [ἀκτίστω τοῦ Ἁγίου Πνεύματος] πρὸς σκότος» καὶ «συμφωνησις Χριστοῦ πρὸς Βελίαλ» (Β' Κορ. 6, 15); Ἐξ ἄλλου, σύμφωνα μὲ τὸ συγγραφέα, ὅπως προείπαμε, ἡ πνευματοληψία δηλ. ἡ δαιμονοληψία εἶναι μία πρωτόγονη θρησκευτικὴ ἔκφραση ἀπ' αὐτὲς ποὺ ἀνοίγουν δρόμο πρὸς τὸ ἐπέκεινα. Ἀλλοῦ πάλι ἐπικαλούμενος τὸν Ν. Arseniev γράφει ὅτι «ἀκόμη καὶ σὲ πολυθεϊστικὲς καὶ πολυδαιμονικὲς θρησκεῖες συντελεῖται μία ἀπροσδόκητη εἰσβολὴ ὑψηλοτέρας ἀντιλήψεως, ποὺ γίνεται συνειδητὴ ὡς αἰφνίδιος σπινθήρας καὶ ὡς ἀπρόοπτη ἐπαφὴ μὲ μία ἀνώτερη πραγματικότητα, τὴ θεία πραγματικότητα» (σ. 186). Ὑπάρχει χειρότερη βλασφημία ἀπὸ τὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι μέσω τῶν δαιμόνων καὶ τοῦ «φωτισμοῦ», ποῦ παρέχουν, ἔρχονται κάποιοι ἄνθρωποι σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεό71;
Μιλώντας λοιπὸν γιὰ μετοχὴ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνοψίζουμε λέγοντας ὅτι κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅλα τὰ ὄντα, ἀνάλογα μὲ τὴν φύση τοὺς μετέχουν τῆς οὐσιοποιοῦ, ζωοποιοῦ, σοφοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλὰ τῆς θεοποιοῦ, τοῦ ἀκτίστου φωτός, δ ύ ν α ν τ α ι νὰ μεθέξουν μόνο οἱ πιστοί, μόνο οἱ βαπτισμένοι καὶ μυρωμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ κεκλημένοι «ἅγιοι», τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ἐγκεντρισμένοι στὴν «καλλιέλαιο» Ἐκκλησία, δεχθέντες τὸν ἀρραβώνα τοῦ Πνεύματος δύνανται νὰ ἀπολαύσουν κατὰ τὸ μέτρο τοῦ ἀγῶνος τοὺς τὶς δωρεές Του, οἱ δὲ ὄ ν τ ω ς ἅγιοι, οἱ θεωμένοι, ὄντως μετέχουν τῆς θείας ἐλλάμψεως.
Ἂν δεχθοῦμε ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα προσφέρει τὸ φῶς Του στοὺς ἀπίστους, τότε ἀρνούμεθα τὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ δὲν χρειάζεται ἡ συσσωμάτωση σ' Αὐτὴν γιὰ νὰ λάβει κανεὶς ἔστω κι ἀνταύγειες θείου φωτός. Ἀρνούμεθα τὸ Τριαδικὸ Μυστήριο, ἀφοῦ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δρᾶ χωρὶς τὸν Χριστό, χωρὶς νὰ εἶναι ἀπαραίτητη ἡ πίστις στὸν Χριστό, ἀκυρώνοντας ἔτσι καὶ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου μας: «ἐὰν τὶς διψά, ἐρχέσθω πρὸς μὲ καὶ πινέτω, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος, τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὐ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ π ι σ τ ε ύ ο ν τ ε ς εἰς αὐτὸν» (Ἰω. 7,37-39).
64. Οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, γι' αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο διατυπώνουν τοὺς ὅρους τους, ὡς ὅρια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
65. Τὰ ἴδια ἀκριβῶς λέγει καὶ ὁ συγγραφεὺς τοῦ «Π.Ο.» (σ. 202) ἀλλὰ δύο σελίδες πιὸ κάτω ἀνατρέπει τὴ θέση τοῦ αὐτὴ μὲ τὴ νέα του «θεολογία» περὶ θρησκειῶν- συσσωρευτῶν!
66. Δές, ἀναγνώστη μου, καὶ τὴν ὡραία ἑρμηνεία τοῦ Γέροντος Ἰουστίνου Πόποβιτς στὸ περὶ ἀνακεφαλαιώσεως χωρίο, Ἐφεσ. 1,10 στὸ τέταρτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου μας.
67. Μ. Βασιλείου, Περὶ Ἁγίου Πνεύματος, 9, 22.
68. Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου, Περὶ θείων ὀνομάτων 2,7.
69. Ἄγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Διάλογος Ὀρθοδόξου μετὰ βαρλααμίτου, Ε.Π.Ε. 3,47 (Κείμενο-Μετάφραση).
70. Ἀμφιλοχίου Ράντοβιτς, Τὸ Μυστήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος κατὰ τὸν ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν, σ. 199.
71. Εἶναι κι αὐτὸ ἕνα πρόβλημα στὰ γραπτά του ἁγίου Ἀλβανίας: ἡ διαρκὴς ἀναφορὰ σὲ μία «ἀνώτερη» ἢ «ὑπερβατικὴ» ἢ «θεία πραγματικότητα». Πρόκειται γιὰ μία ὁρολογία ποὺ χρησιμοποιοῦν συνήθως οἱ ἀποκρυφιστές.
Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον www.egolpion.com
1 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φωτίζει τὰ ἔθνη, γιὰ νὰ τὰ ὁδηγήσει στὴ σωτηρία μόνο διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, βγάζοντάς τὰ ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ τὸ σκότος τῶν ψευδοθρησκειῶν τους. Δὲν ρίχνει τὸ φῶς τοῦ μέσα στὴ λατρεία τῶν εἰδώλων (δαιμόνων) στὸ ἀκάθαρτο Ἰσλὰμ ἢ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ γκουρουϊστικοῦ διαλογισμοῦ κ.λ.π.
Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ
Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ
Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο
«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»
Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ
γ) Τί σημαίνει ἡ Κυριακὴ ρῆσις «τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰω. 3:8);
Ἀφοῦ εἴδαμε τί λέγουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ οἱ Πατέρες περὶ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἂς δοῦμε τί σημαίνουν καὶ τὰ Κυριακὰ λόγια «Τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ». Ἡ ὀρθόδοξη ἑρμηνευτικὴ ἐπιβάλλει κάθε ἁγιογραφικὸ χωρίο νὰ τὸ βλέπουμε καὶ νὰ τὸ κατανοοῦμε στὴ συνάφειά του.
Τὰ λόγια λοιπὸν αὐτὰ λέγονται ἀπὸ τὸν Κύριο πρὸς τὸ Νικόδημο στὴ νυκτερινή τους συνομιλία (Ἰω. 3, 1-21). Κατ' ἀρχὰς ὁ Κύριος χωρὶς περιστροφὲς τὸν διδάσκει περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ λέγοντάς του: «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω σοί, ἐὰν μὴ τὶς γεννηθῆ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Ὁ Νικόδημος μὲ τὸν κοσμικό του λογισμὸ τὸν ἐρωτά: «πῶς δύναται ἄνθρωπος γεννηθῆναι γέρων ὧν; μὴ δύναται εἰς τὴν κοιλίαν τῆς μητρὸς αὐτοῦ δεύτερον εἰσελθεῖν καὶ γεννηθῆναι; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς. ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοί, ἐὰν μὴ τὶς γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Ἀπαντᾶ λοιπὸν ὁ Κύριος στὴν ἀπορία τοῦ Νικόδημου τονίζοντάς του ὅτι χωρὶς τὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση «ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος», δηλ. χωρὶς τὸ ἅγιο Βάπτισμα, δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθει στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ συνεχίζει: «τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκὸς σάρξ ἐστι, καὶ τὸ γεγεννημένον ἐκ Πνεύματος Πνεῦμα ἐστι», ἐξηγώντας τὶς συνέπειες τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως.
Ἐπειδὴ ὅμως ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς Κύριος εἶδε ἀκόμα ἀποροῦντα τὸν νυκτερινό του μαθητῆ, τοῦ ἐξηγεῖ μὲ κάποια εἰκόνα τὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «μὴ θαυμάσης ὅτι εἰπὸν σοί, δεῖ ὑμᾶς γεννηθῆναι ἄνωθεν, τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ, καὶ τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις, ἂλλ' οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καὶ ποὺ ὑπάγει, οὕτως ἐστὶ πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Πνεύματος». Δηλ. «ὁ ἄνεμος ὅπου θέλει φυσάει κι ἀκοῦς τὴ βοὴ τοῦ ἀλλὰ δὲν ξέρεις ἀπὸ ποὺ ἔρχεται καὶ ποὺ πηγαίνει. Ἔτσι εἶναι καὶ καθένας ἀναγεννημένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα».
Ἂς δοῦμε τώρα καὶ τοὺς ὀρθοδόξους ἑρμηνευτές. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τὸ στίχο «ἐὰν μὴ τὶς γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» λέγει: «...λέγω ὡς ἀναγκαῖον εἶναι (ἔνν. τὸ Βάπτισμα) καὶ μηδὲ δυνατὸν ἄλλως σωθῆναι... ἡ μὲν γὰρ γήινη γέννησις ἡ κατὰ σάρκα ἀπὸ τοῦ χοός ἐστι... ἐκείνη δέ, ἐκ Πνεύματος οὖσα, ραδίως ἠμὶν τὰς ἁψίδας ἀναπετάννυσι τὰς ἄνω». Καὶ συνεχίζει ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς κατηχουμένους: «Ἀκούσατε ὅσοι τοῦ φωτίσματος ἐστὲ ἐκτός, φρίξατε, στενάξατε, φοβερὰ γὰρ ἡ ἀπειλή, φοβερὰ ἡ ἀπόφασις. Οὐκ ἔστι, φησί, τὸν μὴ γεννηθέντα ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, διότι τοῦ θανάτου φορεῖ ἔνδυμα, τὸ τῆς κατάρας, τὸ τῆς φθορᾶς, οὐδέπω τὸ Δεσποτικὸν ἔλαβε σύμβολον, ξένος ἐστι καὶ ἀλλότριος, οὐκ ἔχει τὸ σύνθημα τὸ βασιλικὸν»72.
Μεταφράζουμε: «Λέγω ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο τὸ βάπτισμα καὶ δὲν γίνεται ἀλλιῶς νὰ σωθεῖς. Ἡ μὲν γήϊνη γέννηση, ἡ σαρκική, εἶναι ἀπὸ τὸ χῶμα, ἐκείνη δὲ ποὺ εἶναι ἐκ τοῦ Πνεύματος εὔκολά μας ἀνοίγει τὶς οὐράνιες ἁψίδες. Ἀκοῦστε τὰ αὐτὰ ὅσοι εἶστε μακριὰ ἀπὸ τὸ Φώτισμα (τὸ ἅγιο Βάπτισμα). Τρομάξτε, στενάξτε, γιατί ἡ ἀπειλὴ εἶναι φοβερή, φοβερὴ καὶ ἡ ἀπόφαση. Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ μὴ ἀναγεννηθεῖς δὶ' ὕδατος καὶ Πνεύματος νὰ εἰσέλθει στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, γιατί φορεῖ τὸ ἔνδυμα τοῦ θανάτου, τὸ ἔνδυμα τῆς κατάρας, τὸ ἔνδυμα τῆς φθορᾶς. Δὲν ἔλαβε ἀκόμα τὸ σύμβολο τοῦ Δεσπότου, εἶναι ξένος καὶ ἀλλότριος. Δὲν ἔχει τὸ βασιλικὸ γνώρισμα».
Ὥστε τὸ βάπτισμα εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀνοίγει τὶς πύλες τοῦ οὐρανοῦ. Χωρὶς αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ντυμένος τὸ φόρεμα τοῦ θανάτου, τῆς κατάρας καὶ τῆς φθορᾶς. Πολὺ περισσότερο, ὁ ἀβάπτιστος καθήμενος ἐν χώρα καὶ σκιὰ θανάτου, εἶναι ἀδύνατο νὰ δεχθεῖ «σπινθήρα φωτός», «ἀκτίνα ζωῆς καὶ ἀληθείας» καὶ νὰ ἔλθει σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν οὐράνια πραγματικότητα μέσα ἀπὸ θρησκεῖες δαιμονικές, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας! Γι' αὐτὸ ὁ Χρυσορρήμων ὁμιλεῖ γιὰ «φοβερὰ ἀπειλὴ» στερήσεως τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ στὴν περίπτωσή της μὴ «δὶ' ὕδατος καὶ Πνεύματος» ἀναγεννήσεως. Λέγει κάτι ποὺ σήμερα θὰ ἑρμηνευόταν ὡς ἄσκηση «τρομοκρατίας» κατὰ τῆς «ἐλευθέρας θρησκευτικῆς συνειδήσεως τοῦ ἀνθρώπου», ὡς πράξη ἀποκλεισμοῦ τοῦ ἄλλου. Ἀλλὰ ὁ Κύριός μας, ὁ σταυρωθεῖς καὶ ἀναστᾶς χάριν ἠμῶν γνωρίζει τὴν ὀντολογικὴ ἀδυναμία τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου καὶ δὲν ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἡσυχία τοῦ θανάτου. Μὲ ποικίλους τρόπους τὸν ὁδηγεῖ στὴν Ἀλήθεια καὶ τὴ Ζωή.
Παρόμοια λέγει καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὸν Γ’ Ἀντιρρητικό του λόγο πρὸς Ἀκίνδυνον: «Τὶς δ' οὐκ οἶδε τῶν μεμυημένων τὰ Χριστιανῶν καὶ τοῖς εὐαγγελικοῖς θεσπίσμασι συνετὴν ὑπεχόντων ἀκοὴν ὡς "τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Πνεύματος Πνεῦμά ἐστι" παρὰ τοῦ Κυρίου εἴρηται πρὸς τὸν Νικόδημον καὶ ὡς περὶ τῶν εἰς αὐτὸν πιστευόντων εἴρηται καὶ τῶν διὰ τοῦ εἰς αὐτὸν βαπτίσματος χάριτι γεγεννημένων ἐκ τοῦ Πνεύματος καὶ Πνεῦμα γεγονότων, δηλαδὴ πνευματικῶν, διὰ τῆς ἐκ τοῦ ἁγίου Πνεύματος υἱοθεσίας; Διὸ καὶ συνάδων τοῖς ἐκεῖ μικρὸν ἀνωτέρω εἰρημένοις, πρὸς τὸν αὐτὸν Νικόδημον λέγει προϊών. "μὴ θαυμάσης ὅτι εἶπον, δεῖ ὑμᾶς γεννηθῆναι ἄνωθεν. Τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ..."»73.
Μετάφραση: «Ποιὸς ἀπὸ τοὺς μεμυημένους στὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ ἀπὸ ὅσους συνετὰ ἀκούουν τὰ εὐαγγελικὰ θεσπίσματα δὲν γνωρίζει ὅτι τὰ λόγια: "τὸ γεγεννημένον ἐκ Πνεύματος Πνεῦμα ἐστὶ" λέχθηκαν πρὸς τὸ Νικόδημο γι' αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν σ' Αὐτὸν καὶ γι' αὐτοὺς ποὺ βαπτίσθηκαν σ' Αὐτὸν καὶ ἀναγεννήθηκαν ἐκ τοῦ Πνεύματος διὰ τῆς Χάριτος κι ἔγιναν Πνεῦμα δηλ. πνευματικοὶ διὰ τῆς υἱοθεσίας ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Γι' αὐτὸ συμφωνώντας καὶ μ' αὐτὰ ποὺ εἶπε λίγο πρίν, λέει στὸ Νικόδημο: μὴν ἀπορεῖς πού σου εἶπα ὅτι πρέπει νὰ ἀναγεννηθεῖτε. Τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ..» (ἀκολουθεῖ ἡ ἁγιογραφικὴ συνέχεια).
Κι ἀπὸ τὴ συνάφεια λοιπὸν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου κι ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίων Πατέρων, εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ πνεύσις Του, σχετίζεται ἐδῶ μὲ τὴ διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ἀναγέννηση ὄχι μὲ μία ἀκαθόριστη πνοὴ τοῦ Παρακλήτου ποὺ δίνει «ἐμπνεύσεις» καὶ «μεγαλειώδεις συλλήψεις» στὶς διάφορες θρησκεῖες.
Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητο νὰ ἰδοῦμε καὶ τοὺς ἄλλους ἑρμηνευτὲς Πατέρες εἰδικώτερα γιὰ τὸ συγκεκριμένο χωρίο, «Τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ».
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σχολιάζοντας τὸ ὡς ἄνω χωρίο λέγει ὅτι ὁ Κύριός μας σὰν πολὺ καλὸς Διδάσκαλος χρησιμοποιεῖ τὴν εἰκόνα τοῦ ἀνέμου ὡς παράδειγμα γιὰ νὰ φανερώσει «τοῦ μυστηρίου τὸν τύπον». Τὸ παράδειγμα αὐτὸ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς ποικίλους τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους «μεθοδεύει τῶν ἀκροωμένων τὸν νοῦν», καὶ συνεχίζει: «Τοῦτος ὁ ἄνεμος, ποὺ βρίσκεται στὸν κόσμο, στὴν ἀτμόσφαιρα, πνέει παντοῦ, σ' ὅλη τὴν οἰκουμένη, τρέχει ὅπου θέλει καὶ ἡ παρουσία τοῦ γίνεται ἀντιληπτὴ μόνο μὲ τὸ "χτύπημά" του, τὸ θόρυβό του. Ξεφεύγει μὲν ἀπὸ τὰ μάτια ὅλων, ἀλλὰ καθὼς ἔρχεται σὲ ἐπαφή, σὰν λεπτὴ αὔρα, μὲ τὰ σώματα, δίνει κάποια αἴσθηση τῆς σύμφυτης σ' αὐτόν, τῆς φυσικῆς ἐνεργείας ποὺ τὸ χαρακτηρίζει. Ἔτσι —λέγει ὁ Κύριος στὸ Νικόδημο— πρέπει νὰ ἐννοήσεις τὴν διὰ Πνεύματος ἀναγέννηση. Ἀπὸ τὰ μικρὰ παραδείγματα νὰ χειραγωγεῖσαι στὰ "μείζονα" καὶ νὰ χρησιμοποιεῖς σὰν εἰκόνα τὸ λόγο μου γιὰ νὰ ἐννοεῖς "τὰ ὑπὲρ αἴσθησιν"». Μ' αὐτὴ τὴν εἰκόνα λοιπόν, ὁ Κύριος, κατὰ τὸν ἅγιο Κύριλλο, θέλει νὰ δηλώσει τὴ μυστικὴ καὶ ὑπερφυὰ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἑρμηνεύει τὸ ἴδιο χωρίο στὴ συνέχειά του λέγοντας: «Ἀφοῦ δὲν μπορεῖς νὰ ἑρμηνεύσεις, νὰ κατανοήσεις τὴν ὁρμὴ καὶ τὸ δρόμο ποὺ ἀκολουθεῖ ὁ ἄνεμος, ἂν καὶ τὸν αἰσθάνεσαι μὲ τὴν ἀκοὴ καὶ τὴν ἁφή, πῶς τολμᾶς νὰ περιεργάζεσαι τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;». Καὶ πιὸ κάτω συνεχίζει: «Ἡ φράση "τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ" ἐλέχθη πρὸς παράστασιν τῆς ἐξουσίας τοῦ Παρακλήτου κι αὐτὸ σημαίνει ὅτι... τὴν ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος δὲν μποροῦν νὰ τὴν περιορίσουν οὔτε οἱ νόμοι τῆς φύσεως, οὔτε οἱ ὄροι τῆς σωματικῆς γεννήσεως, οὔτε ὁτιδήποτε ἄλλο παρόμοιο»74. Λέγει δὲ ὁ ἱερὸς Πατὴρ κάτι πολὺ σημαντικὸ ὅτι δηλ. ἡ φράση «τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις» εἰπώθηκε στὸ Νικόδημο περὶ τοῦ ἀνέμου. «Οὐ γὰρ ἄν, ἀπίστω διαλεγόμενος, καὶ οὐκ εἰδότι τοῦ Πνεύματος τὴν ἐνέργειαν, εἶπε "τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις"»75.
Τί μᾶς λέγει ἐδῶ ὁ ἅγιος; Ὅτι ὁ Κύριος ἐπιμένει στὸ παράδειγμα τοῦ ἀνέμου, γιατί αὐτὴ μόνο τὴν ἐμπειρία εἶχε ὁ Νικόδημος. Δὲν τοῦ ὁμιλεῖ περὶ τῆς βιαίας πνοῆς τοῦ Παρακλήτου, διότι ὁ Νικόδημος ὡς «ἄπιστος», ἀφώτιστος, δὲν γνωρίζει, δὲν μπορεῖ νὰ «ἀκούσει» τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Κι ἂν ὁ νυκτερινὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ δὲν γνωρίζει, ὡς ἄπιστος, τὶς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πολὺ περισσότερο οἱ ἐχθροί του Χριστοῦ, ὁ Φραγκολατίνος, ὁ λουθηροκαλβίνος, ὁ Ἰνδουιστής, ὁ Ἑβραῖος, ὁ Μουσουλμάνος δὲν μποροῦν νὰ ἀπορροφήσουν ἀκτίνες τῆς θείας ἀκτινοβολίας, καθὸ ἀβάπτιστοι καὶ ἀφώτιστοι.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ὁμιλεῖ κι αὐτὸς γιὰ τὴν ἐξουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Δὲν νοιώθεις καμμιὰ αἰδῶ», λέγει ὁ Θεολόγος στοὺς ἀρνητὲς τῆς θεότητος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «γιὰ τὴν ἐξουσία τοῦ Πνεύματος, τὸ ὁποῖο πνέει σ' ὅσους θέλει, ὅταν θέλει, ὅσο θέλει; Ἐπιδημεῖ στὸν Κορνήλιο καὶ στοὺς ἀνθρώπους τοῦ πρὸ τοῦ Βαπτίσματος, σ' ἄλλους μετὰ τὸ βάπτισμα διὰ τῶν Ἀποστόλων, ὥστε κι ἀπὸ τὰ δύο δηλ. κι ἀπὸ ὅσους ἐπιφοιτᾶ ὡς Δεσπότης, ὄχι δουλικά, κι ἀπὸ ὅσους ἐπιζητεῖται πρὸς τελείωση τοῦ βαπτίσματος νὰ μαρτυρεῖται ἡ θεότης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»76.
Μὲ τοὺς πύρινους αὐτοὺς καὶ θεοπνεύστους λόγους τοῦ ὁ ἅγιος Γρηγόριος κηρύττει τὴ θεότητα καὶ κυριότητα, τὴν ἐξουσία καὶ ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μήπως μὲ ὅσα λέγει περὶ τῆς ἐπιδημίας Του στὸν Κορνήλιο πρὸ τοῦ βαπτίσματος ὁ ἅγιος Γρηγόριος θέλει νὰ πεῖ ὅτι τὸ Παράκλητον Πνεῦμα ἐνεργεῖ χωρὶς τὴν εἰς Χριστὸν πίστη, χωρὶς τὴν Ἐκκλησία; Μήπως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δρᾶ ἀνεξάρτητο, ἔχει τὸ δικό Του ἔργο, τὴν δική Του Οἰκονομία; μήπως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους ἀπαραιτήτως στὸν Χριστό; Μήπως ἐνεργεῖ δίνοντας «ἐκπληκτικὴ δύναμη πίστεως — δηλαδὴ σχέσεως ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο» (σ. 198), χωρὶς αὐτὴ ἡ πίστη νὰ εἶναι ἡ πίστις στὸν ἐν Τριάδι Θεό; Κάτι τέτοιο ὑπονοεῖ ὁ συγγραφεὺς τοῦ κρινόμενου βιβλίου μιλώντας γιὰ τὴν πίστη τῆς Χαναναίας (Ματθ. 15:21-28), τοῦ Ρωμαίου ἑκατοντάρχου (Ματθ. 8: 10) γιὰ τὴ σχέση τοῦ Κορνηλίου μὲ τὸν Θεό, πρὶν γνωρίσει τὸν Χριστὸ (Πρὰξ 10: 1-11:16) καὶ γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρὶν τὸ βάπτισμα (ὡς ἄνω).
Ἁπλὴ ἀνάγνωση τῶν ἀνωτέρω περικοπῶν πείθει τὸν ἀναγνώστη ὅτι ἡ πίστις ὅλων τῶν ἀνωτέρω προσώπων δὲν εἶναι ψυχολογικῆς τάξεως δύναμη στρεφόμενη σὲ κάποιο Θεό, ἀλλὰ πίστις στὸν Χριστό, δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δωρημένη ἐκ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων, λόγω τῆς ἀγαθῆς τους προαιρέσεως. Συγκεκριμένα ὁ Κορνήλιος, ὅπως λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος «οὐκ ἔστι Ἰουδαῖος, οὐδὲ ζῶν κατὰ νόμον, ἀλλ' ἤδη προειλήφει τὴν ἡμετέραν πολιτείαν» δηλ.77 δὲν εἶναι Ἰουδαῖος, οὔτε ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸν Νόμο ἀλλὰ ἤδη ἀκλουθοῦσε τὴ Χριστιανικὴ πολιτεία (ζωή)». Προσευχόταν λοιπὸν στὸν Θεὸ κι ὄχι στοὺς θεοὺς τῶν εἰδώλων, ἀναζητώντας τον. Ἔτσι ὁ Τριαδικὸς Θεὸς βλέποντας τὴν ἀγαθὴ προαίρεση τοῦ ἀποστέλλει ἄγγελο γιὰ νὰ τὸν φέρει σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν Πέτρο καὶ δὶ' αὐτοῦ νὰ γνωρίσει τὸν Χριστό. Κατὰ τὴν ἐπικοινωνία μαζί του, ἀκούει τὸ κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου περὶ τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας καὶ γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ δίδεται διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ σ' ὅσους πιστεύσουν σ' Αὐτόν.
Κι ἐνῶ μιλοῦσε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος «ἐπέπεσε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐπὶ πάντας τοὺς ἀκούοντας τὸν λόγον» καὶ «οἱ ἐκ περιτομῆς πιστοὶ ...ἤκουον ...αὐτῶν λαλούντων γλώσσαις καὶ μεγαλυνόντων τὸν Θεὸν» (Πράξ. 10, 44-46) Γράφει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος: «...ἐπειδὴ τὴν διάνοιαν αὐτῶν ἔδειξαν θαυμαστὴν οὖσαν καὶ τῆς διδασκαλίας ἀρχὴ γέγονε, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι πάντως τὸ βάπτισμα ἄφεσις ἔστιν ἁμαρτημάτων, τότε ἐπῆλθε τὸ Πνεῦμα». Πίστευσαν λοιπὸν στὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν διὰ τοῦ βαπτίσματος καὶ τότε ἐπέπεσε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔτσι λοιπὸν ἡ χάρις ἐπῆλθεν στοὺς πιστεύσαντας στὸν Χριστό. Καὶ γιατί πρὸ τοῦ Βαπτίσματος; «Ἐκ περιουσίας παρὰ τοῦ Θεοῦ, ἴνα δειχθῆ καὶ ἡ ἀρχὴ οὐ παρὰ τοῦ Ἀποστόλου» δηλ. ἐπιπλέον, μὲ ἀφθονία (ἐδόθη τὸ Ἅγιο Πνεῦμα)78 ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἡ ἀρχὴ τῆς κλήσεως τῶν Ἐθνῶν δὲν ἔγινε ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Ἦταν δηλαδὴ ἡ ἔλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἕνα θαυμαστὸ σημεῖο, πρὶν ἀπὸ τὸ Βάπτισμα, γιὰ νὰ φανεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στοὺς ἐκ περιτομῆς Χριστιανοὺς καὶ νὰ δοθεῖ ἔτσι ἕνα ἀκαταμάχητο ἐπιχείρημα στὸν Πέτρο κατὰ τὴν ἀπολογία του πρὸς αὐτούς.
Παράλληλα ἀποδεικνύεται ἡ ἐξουσία καὶ ἡ Θεότης τοῦ Παρακλήτου, τὸ ὁποῖο δρᾶ πρὸ τοῦ Βαπτίσματος ὄχι ὅμως ἀνεξάρτητα ἀπ' αὐτό. Γι' αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο ἀκολουθεῖ ἀμέσως τὸ ἅγιο Βάπτισμα. Γράφεται στὴ συνέχεια τῶν Πράξεων: «τότε ἀπεκρίθη Πέτρος· μήτι τὸ ὕδωρ δύναται κωλύσαι του μὴ βαπτισθῆναι τούτους, οἵτινες τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔλαβον ὡς καὶ ἠμεῖς; προσέταξεν δὲ αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ βαπτισθῆναι» (Πράξ. 10,47-48).
Ἂν δεχθοῦμε ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χωρὶς τὴν πίστη στὸν Χριστό, χωρὶς τὸν Χριστό, ἐνέργεια ποὺ φωτίζει καὶ δίνει κοινὲς ἐμπειρίες σὲ ἀπίστους καὶ χριστιανοὺς (κι αὐτὸ δεχόμαστε ἂν πιστέψουμε ἀπορρόφηση ἀκτίνων τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὶς θρησκεῖες-μπαταρίες(!), ἀπὸ τὶς θρησκεῖες ποὺ μάλιστα μάχονται τὸν Χριστὸ καὶ κατασφάζουν τοὺς Χριστιανοὺς) τότε διασπῶμε τὸ Μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀφοῦ οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες εἶναι κοινές, εἶναι τῆς φύσεως τοῦ Θεοῦ, εἶναι καὶ τῶν τριῶν θεαρχικῶν Ὑποστάσεων.
Ἐν πάση περιπτώσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν ἔχει καμμιὰ ἀπολύτως σχέση, ὅπως ἀπεδείχθη ἀπὸ τὶς προηγούμενες πατερικὲς καὶ ἁγιογραφικὲς μαρτυρίες, μὲ «τὶς ὑψηλότερες θρησκευτικὲς ἐμπνεύσεις τῆς ἀνθρωπότητος». Φωτίζει ὁ Χριστὸς «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω.1,9) γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ Φῶς τῆς Βασιλείας του. «Κέκληται γὰρ τῶν ἐθνῶν ἡ πληθὺς οὐ διὰ τῆς τοῦ νόμου παιδαγωγίας, οὐ διὰ προφητῶν ἁγίων ἀγείρει δὲ μᾶλλον αὐτὰ θεία καὶ ἀπόρρητος χάρις νοερῶς ἑλλάμπουσα καὶ τῆς διὰ Χριστοῦ σωτηρίας ἐντιθεῖσα τὴν ἔφεσιν», γράφει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Μετάφραση: «ἔχει κληθεῖ (στὴ σωτηρία) τὸ πλῆθος τῶν ἐθνῶν ὄχι μὲ τὴν παιδαγωγία τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου οὔτε διὰ τῶν ἁγίων προφητῶν. Τὰ διεγείρει μᾶλλον ἡ θεία καὶ ἀπόρρητη χάρις ποὺ λάμπει νοερὰ καὶ βάζει μέσα τοὺς τὴν ἐπιθυμία τῆς σωτηρίας διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φωτίζει τὰ ἔθνη, γιὰ νὰ τὰ ὁδηγήσει στὴ σωτηρία μόνο διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, βγάζοντάς τὰ ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ τὸ σκότος τῶν ψευδοθρησκειῶν τους. Δὲν ρίχνει τὸ φῶς τοῦ μέσα στὴ λατρεία τῶν εἰδώλων (δαιμόνων) στὸ ἀκάθαρτο Ἰσλὰμ ἢ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ γκουρουϊστικοῦ διαλογισμοῦ κ.λ.π.
Βλέποντας τὴν προαίρεση τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πονώντας τὸν «κατ' εἰκόνα» Τοῦ πλασθέντα ἄνθρωπον τὸν φωτίζει γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ κοινωνία μαζί Του. Δέχεται τὴν δίψα του, τὴν ἀναζήτησή του καὶ ὅπως ἔκαμε μὲ τὸν Κορνήλιο τὸν δέχεται εἰς τοὺς κόλπους Του, εἰς τὴν Ἐκκλησία Του. Ἔτσι κάμει καὶ σήμερα ὁδηγώντας, Φράγκους, μουσουλμάνους, Ἰνδουιστές, ἀφοῦ ἀρνηθοῦν τὴν πλάνη τους, στὴν κοινωνία τοῦ Σώματός Του. Ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐν Τριάδι ζωὴ ὑπάρχει τὸ βαθὺ σκότος τῆς ἀποστασίας, ἡ χώρα καὶ ἡ σκιὰ τοῦ θανάτου.
Τὸ τί θὰ κάμει ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἀβαπτίστους μας τὸ λέει στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἁπ. Παύλου. Θὰ κριθοῦν κατὰ τὸ νόμο ποὺ εἶναι γραμμένος στὶς καρδιές τους, ὡς πλασθέντες κατ' εἰκόνα Θεοῦ «συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως» (Ρωμ. 2, 14-16). Πουθενὰ δὲν γράφεται ὅτι θὰ κριθοῦν σύμφωνα μὲ τὶς «θρησκευτικές τους ἐμπειρίες», τὴν «προφητικὴ ἐνόραση» ἢ «τοὺς πνευματικοὺς θησαυροὺς ποὺ ἔχουν διατηρήσει»79. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ὄχι μόνο ἄχρηστα ἀλλὰ καὶ δαιμονικά, ὅπως ἀπεδείχθη.
72. Ἅπαντα Ἁγίων Πατέρων, ἔκδοσις Ὠφελίμου Βιβλίου, Ἰωάννου Χρυσοστόμου τόμ.72, Εἷς τὸ κατὰ Ἰωάννην Ὁμιλία ΚΕ', σ. 332
73. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Λόγος ἀντιρρητικὸς Γ’ 37, Ε.Π.Ε. τ. 5,σ.436.
74. Ἐδῶ βέβαια δὲν θὰ μποροῦσε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος νὰ ἐννοήσει «τὶς γνωστὲς ἐκκλησιαστικὲς δομὲς» ὡς περιορισμὸ τῆς ἐνεργείας τοῦ Παρακλήτου, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ χῶρος τῆς ἐνεργείας τῆς χάριτος καὶ οἱ πνευματικοί της νόμοι καμμιὰ σχέση δὲν ἔχουν μὲ τὴν κτιστὴ πραγματικότητα δηλ. τοὺς φυσικοὺς νόμους, τοὺς νόμους τῆς σωματικῆς γεννήσεως κ.λ.π.
75. Ἅπαντα Ἁγ. Πατέρων, Ἔκδοσις Ὤφ. βιβλίου, Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τ.72, Εἰς τὸ Κατὰ Ἰωάννην Ὁμιλία Κζ’,σ 34
76. Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος ΛΔ’, Εἰς τοὺς ἐξ Αἰγύπτου ἀποδημήσαντας, κέφ. Ἰδ'. Πρβλ. τοῦ αὐτοῦ, Λόγος ΜΑ', Εἰς τὴν Πεντηκοστὴν κέφ. ε'.
77. Ἅπαντα Ἁγ. Πατέρων, Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τ.77. Εἰς τὰς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ὁμιλία ΚΒ’, σ. 309.
78. Ἔνθα ἀνωτ., σ. 328 καὶ 331.
79. Ὁ συγγραφεὺς γράφει ὅτι «πολλοὶ χριστιανοὶ σήμερα...δείχνουν κατανόηση καὶ ἐκτίμηση γιὰ τοὺς πνευματικοὺς θησαυροὺς ποὺ ἔχουν διατηρήσει οἱ Μουσουλμάνοι» (σ. 156).
Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον www.egolpion.com
4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012
Πῶς ὅμως νά δεχθοῦμε ὡς ὀρθόδοξοι ὅτι ὁ πενιχρός μας ἀγῶνας γιά νά λάβουμε ἐνεργό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄνευ ἀντικειμένου, ἀφοῦ ἀκόμα καί ὁ Ἰνδουϊστής ἔχει ἀγάπη καί χαρά, πίστη καί ἀγαθωσύνη ὡς δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;
Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ
Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ
Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο
«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»
Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ
δ) Ἔχουν ὅλες οἱ θρησκεῖες χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;
Τό ἐρώτημα ἠχεῖ ἀνόητο καί ἡ ἀπάντηση κάθε χριστιανοῦ αὐτονόητη. Ἄς διαβάσουμε ὅμως τί λέγει σχετικά ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας: «Τά κατ᾽ ἐξοχήν δομικά ὑλικά μιᾶς ἁρμονικῆς συμβιώσεως, ὅπως ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» εἶναι “καρποί” Του [ἐνν. τοῦ Ἁγίου Πνεύματος] (Γαλ. ε´ 22). Ἀπό τήν διαβεβαίωση αὐτή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου δικαιούμεθα, νομίζω, νά συμπεράνουμε ὅτι, ὅπου ὑφίσταται ἡ παρουσία τῶν στοιχείων αὐτῶν — καί ἀναντιρρήτως διαπιστώνεται σέ οὐκ ὀλίγα “ἐξωχρισά ὑλικά μιᾶς ἁρμονικῆς συμβιώσεως». Σέ ἄλλο σημεῖο τοῦ βιβλίου διαβάζουμε: «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος» δέν εἶναι κάποιες πτήσεις σέ ἐξωκόσμιους χώρους81, ἀλλά “ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια” (Γαλ. ε´ 22), ὑτιανικά” περιβάλλοντα— εἶναι δυνατόν νά διακρίνουμε ἴχνη τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»(σ.42).80
Ἐδῶ λοιπόν οἱ καρποί τοῦ Πνεύματος ὑποβιβάζονται σέ «δομικπέρβαση δηλαδή τῆς ἀνθρώπινης ἐπιθετικότητος καί τῶν κοινωνικῶν συγκρούσεων, ἐναρμόνιση τῶν σχέσεων μεταξύ ἀνθρώπων καί λαῶν» (σ. 266). Ὑπάρχει μεγαλύτερος εὐτελισμός τῶν καρπῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Δέν εἶναι αὐτές οἱ ἀπόψεις ἐκφερόμενες «ἐν σοφίᾳ λόγου» σύμφωνα δηλ. μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου, σύμφωνα μέ ὅσα ἀρέσουν στόν κόσμο, «κένωσις τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ» (Α´ Κορ. α´ 17); Δέν εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Βέβαια αὐτές οἱ ἰδέες εἶναι φυσική συνέπεια τῆς… νέας θεολογίας τοῦ συγγραφέως, πού παρερμηνεύει τό χωρίο, «τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ». Πῶς ὅμως νά δεχθοῦμε ὡς ὀρθόδοξοι ὅτι ὁ πενιχρός μας ἀγῶνας γιά νά λάβουμε ἐνεργό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄνευ ἀντικειμένου, ἀφοῦ ἀκόμα καί ὁ Ἰνδουϊστής ἔχει ἀγάπη καί χαρά, πίστη καί ἀγαθωσύνη ὡς δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;
Θά ἐρωτήσει κάποιος: Μά κι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν τήν ἀγάπη, τήν καλωσύνη, τή μακροθυμία κ.λπ.; Ἀπάντηση πολύ οὐσιαστική μᾶς δίνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Ἀγάπη τοίνυν καὶ χαρά, εἰρήνη τε καὶ μακροθυμία, καὶ ὅσα τούτοις παραπλήσια, πρόσεστι μὲν καὶ φυσικῶς, ταυτὸ δ᾽ εἰπεῖν κτιστῶς, ἅπασι τοῖς λογικοῖς, οἷον ἀπηχήματα τῶν ὄντως ὄντων· διὸ καὶ ἐπὶ κακῷ χρήσαιτ᾽ ἄν τις τούτοις, ἀθετεῖν τοὺς θείους νόμους προαιρούμενος. Ἔστι δὲ καὶ τὰ ὑπερφυᾶ καὶ μόνου τοῦ Πνεύματος, ἅπερ ἀϊδίως ἔχειν τὸ Πνεῦμα καὶ ὁ μέγας ἔφη Βασίλειος. Οἱ γοῦν εὐμοιρήσαντες τῆς χάριτος τοῦ Πνεύματος, αὐτῶν τῶν καρπῶν ἀπολαύουσί τε καὶ μετέχουσι τοῦ Πνεύματος. Kαὶ γὰρ καὶ σοφία ἔνεστιν ἡμῖν ἐκ φύσεως μελέτῃ προαγομένη πρὸς ἐπίδοσιν, τοῖς δέ ἁγίοις κατὰ τὴν εὐαγγελικήν ἐπαγγελίαν ἡ σοφία δίδοται τοῦ δι᾽ αὐτῶν λαλοῦντος Πνεύματος, ἥτις κατὰ τὸ σολομώντειον ἔπος “οὐ κατοικήσει ἐν σώματι κατάχρεω ἁμαρτίαις”».
Ἀπόδοση στὰ Νέα ἑλληνικά: «Ἀγάπη λοιπόν καί χαρά, εἰρήνη καί μακροθυμία, καί ὅσα εἶναι παραπλήσια μέ τοῦτα, προσυπάρχουν καί φυσικῶς, δηλαδή κτιστῶς, σέ ὅλα τά λογικά (ὄντα), σάν ἀπηχήματα τῶν ὄντως ὄντων. Γι᾽ αὐτό θά μποροῦσε κανείς νά τά χρησιμοποιήσει καί γιά κακό, ὅταν ἐπιθυμεῖ νά ἀθετήσει τούς θείους νόμους. Ὑπάρχουν ὅμως καί τά ὑπερφυσικά, τά ὁποῖα εἶναι μόνο τοῦ Πνεύματος καί γιά τά ὁποῖα ὁ μέγας Βασίλειος εἶπε ὅτι τό Πνεῦμα τά ἔχει ἀϊδίως. Ὅσοι λοιπόν ἐπέτυχαν τή χάρη τοῦ Πνεύματος, ἀπολαύουν καί μετέχουν τῶν καρπῶν τούτων τοῦ Πνεύματος. Πράγματι ὑπάρχει μέσα μας καί σοφία ἀπό τή φύση πού ἀναπτύσσεται μέ τή μελέτη, στούς Ἁγίους ὅμως κατά τήν εὐαγγελική ἐπαγγελία δίδεται ἡ σοφία τοῦ Πνεύματος πού λαλεῖ διά μέσου αὐτῶν, ἡ ὁποία κατά τόν σολομώντειο λόγο “δέν θά κατοικήσει σέ σῶμα καταχρεωμένο ἀπό ἁμαρτίες”».82
Nομίζουμε ὅτι ὁ φωστήρ τῆς Θεσσαλονίκης, ὁ «κῆρυξ τῆς χάριτος» Γρηγόριος λύνει ὑπερεπαρκῶς κάθε σχετικό ἐρώτημα καί διαλύει κάθε σύγχυση σχετικά μέ τό τί εἶναι χάρισμα, καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τί δέν εἶναι. Ἡ θεολογία του ἀποστομώνει κάθε ἀθεολόγητη ταύτιση τῶν ἀκτίστων χαρισμάτων μέ τά κτιστά συναισθήματα πού ἐπιχειρεῖται σήμερα μέ τίς διαθρησκειακές συνευρέσεις πού γίνονται δῆθεν ἐν ὀνόματι τῆς εἰρήνης (ποιᾶς ἄραγε εἰρήνης;) τῆς ἀγάπης (ποιᾶς ἀγάπης;) καί τῆς ἀλήθειας (ποιᾶς ἀλήθειας;).
Στήν πραγματικότητα αὐτή ἡ ταύτιση γίνεται γιά νά ἐπιτευχθεῖ ἡ κοινή συμπροσευχή, ἀφοῦ σύμφωνα μ᾽ αὐτήν σ᾽ ὅλους τούς πιστούς πάσης θρησκείας πνέει τό «πνεῦμα», ὅλοι ἔχουν καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Τό μεταπτωτικό σύνδρομο ἑνός διάχυτου συναισθηματισμοῦ» (π. Σαράντης Σαράντος)83 πού χαρακτηρίζει ὅλες αὐτές τίς διαθρησκειακές προσπάθειες, λειώνει στή συνείδηση τῶν συμμετεχόντων «ὀρθοδόξων» ὅλες τίς οὐσιώδεις διαφορές μεταξύ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀπό τή μιά, καί τῶν αἱρέσεων καί θρησκειῶν ἀπό τήν ἄλλη. Συγχέονται τά ὅρια ἀληθείας καί ψεύδους, φωτός καί σκότους. Τό μαῦρο καί τό ἄσπρο γίνονται γκρί, μιά παραπλανητική καταχνιά πού εὐνοεῖ τήν εἴσοδο στίς ψυχές κάθε δαιμονικῆς ἀκαθαρσίας.
Οἱ πύλες τῶν θρησκευτικῶν συστημάτων ποὺ πρέπει ν' ἀνοίξουν κατ' ἀπαίτηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας γίνονται «κερκόπορτες» στὴν παραδεδομένη πίστη, στὴν ὀρθόδοξη συνείδηση, ὅπου μπαινοβγαίνει κάθε πίστη, κάθε πλάνη ποὺ μολύνει ὅσους συμφύρονται σ' αὐτὰ τὰ «πάρε-δῶσε». Μ' αὐτὸν τὸν ὕπουλο τρόπο, χωρὶς νὰ τὸ πολυκαταλάβουν ἀποκόπτονται σταδιακὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ γίνονται ὄργανα τῆς πανθρησκείας, ἴσως καὶ σκληροὶ ἐκτελεστὲς τῶν κελευσμάτων της.
80. Τὰ ἴδια λέγει καὶ στὶς σελίδες 167-168, 201-202.
81. Κανεὶς βέβαια δὲν ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματος εἶναι «πτήση σὲ ἐξωκόσμιους χώρους», δήλ. μία φανταστικὴ μεταφορὰ τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶναι καθαρὴ ἀπάτη τοῦ διαβόλου, ὅπως εἶναι τὰ «ἀστρικὰ ταξίδια» τῶν ἀποκρυφιστῶν. Ὅμως ἡ ἄκτιστη Χάρις ἀλλοιώνει τὸν ἁγιασμένο ἄνθρωπο. Οἱ ἅγιοι μὲ πρῶτο τὸν Ἀπόστολο Παῦλο (Β' Κόρ. 12,1-5) ἁρπάζονται στὴν θεωρία τοῦ Θεοῦ, τοὺς ἀποκαλύπτονται ἄρρητα μυστήρια καὶ ζῶντες μέσα στὸ φῶς τῆς Χάριτος λαμβάνουν τοὺς καρποὺς τῆς ὄντως Ἀγάπης, Εἰρήνης κ.λ.π. Εἶναι, στ' ἀλήθεια, πολὺ ρηχὴ καὶ εὐτελιστικὴ ἡ ταύτιση αὐτῶν τῶν ἐπουρανίων δωρεῶν «πάσης ἀγαθῆς δόσεως, παντὸς δωρήματος τελείου» (ὀπισθάμβωνος εὐχὴ τῆς Θ. Λειτουργίας) μὲ τὶς κοσμικὲς ψευτοπροσπάθειες γιὰ «ὑπέρβαση τῆς ἐπιθετικότητος» καὶ τὴν «ἐναρμόνιση τῶν σχέσεων μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ λαῶν», μὲ τὴ σημερινὴ «Pax Americana»!
82. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἀντιρρητικὸς Ἐ ' προς Ἀκίνδυνον, 720, Ε.Π.Ε.,τ.6, σ. 304-305.
83. Στὸν Πρόλογο τοῦ ὑπὸ ἔκδοσιν τεύχους «Κρίσεις καὶ σχόλια στὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου "Ἀσκητική της Ἀγάπης"» τοῦ Ἱεροδιάκονου Βασιλείου Σπηλιοπούλου.
Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον www.egolpion.com
8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012
...ἔχουν καὶ οἱ ἄθεοι Ἑβραῖοι καὶ Μουσουλμάνοι «καθαρότητα καρδίας»; καὶ πῶς τάχα τὴν ἀπέκτησαν;
Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ
Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ
Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο
«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»
Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ
ε) Ὑπάρχει δυνατότητα καθάρσεως τῆς καρδίας στὶς διάφορες θρησκεῖες;
Ἀποτελεῖ ἄλλη μία ἁπλουστευτική, ρηχὴ προσέγγιση στὰ ἄρρητα δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν δυνατότητα καθάρσεως τῆς καρδίας καὶ διαθέτουν ἀνθρώπους μὲ καρδία κεκαθαρμένη. Στὸ κοινὸ κείμενο ποὺ ὑπεγράφη κατὰ τὴν διαθρησκευτικὴ συνάντηση τῶν «τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν» στὶς Βρυξέλλες, ἡ ὁποία διοργανώθηκε ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο διαβάζουμε: «Ἡ οὐσία πάσης θρησκείας ἐκφράζεται καλλίτερον ἀπὸ τῶν διακρινομένων διὰ τὴν καθαρότητα τῆς καρδίας»84. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας ἐπίσης γράφει: «...ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη ἐπικαιρότητα ἡ παλαιὰ ἐπιταγὴ τῆς θρησκείας γιὰ κάθαρση τῆς καρδιᾶς, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὀρθῶς ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος» (σ. 30), ἐνῶ ὡς «κοινὸ χρέος τῶν θρησκειῶν» θεωρεῖ μεταξὺ ἄλλων τὴν ὑπενθύμιση «ὅτι τὸ μέσο γιὰ τὴν πνευματικὴ ἰσορροπία τοῦ ἀνθρώπου... εἶναι ἡ ὑποταγὴ τῆς ἀτομικῆς ἐπιθυμίας, ἡ ἀπάρνηση, ἡ ἄσκηση, ἡ κάθαρση τοῦ ἐγὼ» (σ. 61).
Εἶναι λοιπὸν δυνατὴ ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας στοὺς ἀλλόθρησκους; Ἂς δοῦμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες. Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς λέγει ὅτι καθαρότητα τῆς καρδίας σημαίνει ἁγιότητα καὶ τελείωση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐξηγεῖ πὼς ἐπιτυγχάνεται: «Οὐ γὰρ ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν αὔτη ἐστὶν ἡ τελείωσις, ἂλλ' εἰ εἰσῆλθες εἰς τὸν νοῦν τὸν ἠφανισμένον καὶ ἀπέκτεινας τὸν ὄφιν τὸν κατώτερόν του νοῦ καὶ βαθύτερον τῶν λογισμῶν, εἰς τὰ λεγόμενα ταμιεία καὶ ἀποθήκας τῆς ψυχῆς, φονεύοντα σὲ καὶ φωλεύοντα˙ ἄβυσσος γὰρ ἔστιν ἡ καρδία. Εἰ τοίνυν ἐκεῖνον ἐφόνευσας, καὶ πάσαν τὴν ἐν σοῖ ἀκαθαρσίαν ἐξέβαλες· ὅλοι γὰρ οἱ φιλόσοφοι καὶ ὁ νόμος καὶ οἱ Ἀπόστολοι καὶ ἡ τοῦ Σωτῆρος ἔλευσις περὶ καθαρότητος τὸν λόγον ποιοῦνται. Πᾶς γὰρ ἀνθρώπων εἴτε Ἰουδαίων εἴτε Ἑλλήνων ἀγαπᾶ τὴν καθαρότητα εἰ καὶ οὐ δύνανται καθαρεύειν. Χρὴ οὒν ἐπιζητῆσαι πὼς καὶ διὰ τίνων δύναται τὸ καθαρόν της καρδίας γενέσθαι˙ οὐδαμῶς ἑτέρωθεν, εἰμὴ διὰ τοῦ ὑπὲρ ἠμῶν σταυρωθέντος˙ αὐτὸς γὰρ ἔστιν ἡ ὁδός, ἡ ζωή, ἡ ἀλήθεια, ἡ θύρα, ὁ μαργαρίτης, ὁ ζῶν καὶ ὁ οὐράνιος ἄρτος· καὶ οὐκ ἐγχωρεῖ τινὰ ἄνευ ἐκείνης τῆς ἀληθείας ἀλήθειαν γνῶναι ἡ σωθῆναι»85.
Μετάφραση: «Τελείωση (τοῦ Χριστιανοῦ) δὲν εἶναι ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν, ἀλλὰ (τότε εἶσαι τέλειος) ἂν εἰσῆλθες στὸ νοῦ τὸν ἀφανισμένο καὶ φόνευσες τὸν ὄφι ποὺ εἶναι πιὸ κάτω ἀπὸ τὸν νοῦ, πιὸ βαθιὰ ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς στὰ λεγόμενα ταμεῖα καὶ στὶς ἀποθῆκες τῆς ψυχῆς, ποὺ σὲ φονεύει καὶ φωλιάζει (ἐκεῖ). Ἂν λοιπὸν ἐφόνευσες ἐκεῖνον, τότε ἔβγαλες ἀπὸ μέσα σου κι ὅλη τὴν ἀκαθαρσία σου. Ὅλοι οἱ φιλόσοφοι καὶ ὁ (Μωσαϊκὸς) νόμος καὶ οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὁ Σωτήρας ποὺ ἦλθε στὸν κόσμο ὁμιλοῦν περὶ καθαρότητος. Κάθε ἄνθρωπος εἴτε ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους εἴτε ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ἀγαπᾶ τὴν καθαρότητα, ἂν καὶ δὲν μποροῦν ὅλοι αὐτοὶ νὰ τὴ φθάσουν. Πρέπει λοιπὸν νὰ ἐπιζητήσουμε πὼς καὶ μὲ ποιὰ μέσα μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας. Μὲ κανένα ἄλλο τρόπο (δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ) παρὰ διὰ τοῦ Σταυρωθέντος ὑπὲρ ἠμῶν, γιατί αὐτὸς εἶναι ἡ ὁδὸς , ἡ ζωή, ἡ ἀλήθεια, ἡ θύρα, τὸ μαργαριτάρι, ὁ ζῶν καὶ οὐράνιος ἄρτος. Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν κάποιος χωρὶς ἐκείνη τὴν Ἀλήθεια νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια ἢ νὰ σωθεῖ».
Σαφέστατος ὁ ἅγιος Μακάριος, σαφὲς τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Κι ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἔχουν αὐτὴ τὴν ξεκαθαρισμένη πίστη ὅτι δηλαδὴ δὲν μποροῦν νὰ καθαρθοῦν ἄνευ τοῦ Χριστοῦ, ἄνευ τῆς χάριτος. Ἴσως μόνο ὁρισμένοι ὑψηλὰ ἱστάμενοι μοντέρνοι θεολόγοι κάμουν πὼς δὲν καταλαβαίνουν καὶ σπέρνουν δαιμονικὴ σύγχυση στοὺς ἁπλούστερους ἀδελφούς μας, ἀφορμὲς γιὰ σχίσματα σὲ ἄλλους, ἀγανάκτηση καὶ ἀπόπτυση ἀπὸ τρίτους τόσο τῶν ἀντίχριστων ἀπόψεων, ὅσο καὶ αὐτῶν τῶν ἰδίων ποὺ ἐκφράζουν τέτοιες βλασφημίες κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἂς δοῦμε ὅμως κάπως ἀναλυτικώτερα πὼς ἐννοεῖ ἡ εὐαγγελικὴ καὶ πατερικὴ διδασκαλία τὴν καθαρότητα τῆς καρδίας. Οἱ ὅσιοι πατέρες μᾶς Ἰγνάτιος καὶ Κάλλιστος οἱ Ξανθόπουλοι γράφουν: «...τότε μὲν ἐν τὴ θεία μήτρα, δηλονότι τὴ ἱερὰ κολυμβήθρα, δωρεὰν τὸ ὅλον τελείαν τὴν θείαν χάριν δεχόμεθα˙ εἰ δὲ πὼς ἒς ὕστερον, τὴ τῶν πρόσκαιρων παραχρήσει καὶ τὴ τῶν βιοτικῶν πραγμάτων φροντίδι καὶ τῶν παθῶν ἀχλύι ταύτην ὡς μὴ ὤφελε, συγκαλύψομεν, ἔξεστιν ἠμὶν καὶ οὕτω διὰ μετανοίας καὶ τῆς τῶν θεουργῶν ἐντολῶν ἐκπληρώσεως, αὔθις ἐπαναλαβεῖν τὴν ταύτης ὑπερφυᾶ φαιδρότητα καὶ ἀνακτήσασθαι καὶ τὴν ταύτης φανέρωσιν κατιδεῖν τηλαυγέστατα»86.
Μετάφραση: «Τότε μέσα στὴ θεία μήτρα, τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα, δωρεὰν τὴν πλήρη καὶ τελείαν χάριν δεχόμεθα. Ἂν δὲ μὲ κάποιο τρόπο, ὕστερα, μὲ τὴν παράχρηση τῶν πρόσκαιρων καὶ τὶς φροντίδες γιὰ τὰ βιοτικὰ πράγματα καὶ μὲ τὴ σκοτεινιὰ τῶν παθῶν τὴ συγκαλύψουμε, ἐνῶ δὲν ἔπρεπε, εἶναι καὶ πάλι δυνατὸν διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς τηρήσεως τῶν θεουργῶν ἐντολῶν, νὰ λάβουμε αὐτὴ τὴν ὑπὲρ φύσιν λαμπρότητα, νὰ τὴν ξανααποκτήσουμε καὶ νὰ δοῦμε πολὺ καθαρὰ τὴ φανέρωσή της». Ἔχουμε λοιπὸν δύο στάδια:
I) Τὴ Χάρη, ποὺ καθαιρεῖ τὴν ψυχή μας τὴ λαμβάνουμε μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, ἀκέραιη, ὁλόκληρη.
II) ὅταν τὴ συγκαλύψουμε ἐξ αἰτίας τῶν μερίμνων καὶ τῶν παθῶν, μποροῦμε καὶ πάλι μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ νὰ τὴν ἀποκτήσουμε σ' ὅλη της τὴ λαμπρότητα. Ἀλλὰ ὁ ἀγώνας εἶναι ἐπίπονος γιὰ νὰ ἀποκτήσει κανεὶς καρδία κεκαθαρμένη κι ὁ κάματος πολύς. Γράφει ὁ ἅγιος Μακάριος: «Χρεία οὒν καμάτου καὶ κόπου πολλοῦ, ἴνα τὶς ζητήση καὶ ἀποθῆται τὸ θεμέλιον, ἕως ὅτου ἔλθη εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων πῦρ καὶ ἄρξηται περικαθαίρειν τὰς ἄκανθας, καὶ οὕτως ἄρχονται ἁγιάζεσθαι δοξάζοντες Πατέρα, Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα...»87. Σ' αὐτὸν τὸν ἀγώνα κύρια θέση, ὡς «ἀρχὴ πάσης θεοφιλοῦς ἐργασίας» κατέχει «ἡ μετὰ πίστεως ἐπίκλησις τοῦ σωτηρίου ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι αὐτὸς ἀπεφήνατο· χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», γράφουν οἱ Πατέρες μᾶς Ἰγνάτιος καὶ Κάλλιστος88. Ὅλοι δὲ οἱ Πατέρες μᾶς βοοῦν γιὰ τὸν κόπο αὐτῆς τῆς νοερᾶς ἐργασίας, γιὰ τὸν πόλεμο τῶν δαιμόνων καὶ τῶν λογισμῶν, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ σωματικὸ κόπο τῆς νηστείας, τῆς ἀγρυπνίας, τῶν μετανοιῶν κ.λ.π. δία τῶν ὁποίων οἱ ἅγιοι φθάνουν «εἰς τὴν τῆς καρδίας καὶ τοῦ νοῦ τελείαν καὶ ἀληθῆ καὶ μονιμωτάτην καθαρότητα»89. Κι ἔτσι καθαρθέντες καὶ φωτισθέντες φθάνουν στὴ θέα τοῦ Θεοῦ. Μόλις ποὺ χρειάζεται νὰ ὑπενθυμίσουμε τὸ Μακαρισμὸ τοῦ Κυρίου «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τὴ καρδία ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. 5, 8). Ἡ κάθαρσις τῆς καρδίας εἶναι δῶρο λοιπὸν τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ προσφέρεται στοὺς Ἁγίους, φανεροὺς ἢ κρυφούς, στὸν κόσμο ἢ στὰ μοναστήρια, σ' ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἀλλὰ μὲ τὴν προϋπόθεση τῆς θείας μήτρας, τῆς ἁγίας κολυμβήθρας, καὶ τὴν ἐπίπονη ἄσκηση τῆς νοερᾶς ἐργασίας καὶ γενικότερά της τηρήσεως τῶν θεουργῶν ἐντολῶν.
Ἐρωτοῦμε λοιπὸν ὅσους διαδίδουν ψευδοδιδασκαλίες: ἔχουν καὶ οἱ ἄθεοι Ἑβραῖοι καὶ Μουσουλμάνοι «καθαρότητα καρδίας»; καὶ πῶς τάχα τὴν ἀπέκτησαν; Ποιὸ «πνεῦμα» τοὺς τὴν ἔδωσε; Κι αὐτοὶ εἶναι ποὺ θὰ «ἐκφράσουν τὴν οὐσία τῆς θρησκείας τους» καὶ θὰ μᾶς τὴ διδάξουν; Καὶ τί νὰ τὴν κάνουμε αὐτὴ τὴν «οὐσία» τῶν ψευτοθρησκειῶν τοῦ Κορανίου καὶ τοῦ Ταλμούδ, τὰ ὁποία γέμουν βλασφημιῶν κατὰ τοῦ Χριστού90;
84. Ἐφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», 10-1-2002, σέλ. 5.
85.Ὁμιλία ΙΖ', Ρ.G. 34, 633 BC.
86. Περὶ τῶν αἰρουμένων ἡσύχως βιῶναι, ἐν Φιλοκαλία, ἐκδόσει Ἀστὴρ 1961, τόμ. Δ', σ.201.
87. Μακαρίου του Αἰγυπτίου Ὁμιλία IE' , Ὁμιλίαι Πνευματικαί, ἐκδόσεις Σχοινά, 1964, σ. 85.
88. Περὶ τῶν αἰρουμένων..., σ. 202.
89. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Περὶ προσευχῆς καὶ καθαρότητος καρδίας, ἐν Φιλοκαλία, Δ', σ. 133.
90. Ὁ σύγχρονος Ἑβραϊσμὸς δὲν βασίζεται στὸ Μωσαϊκὸ Νόμο (Τορά), ὅπως νομίζουν ἀφελῶς ἢ ἀποκρύπτουν κακόβουλα ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἐπαφὴ μεταξὺ τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν ἀλλὰ σχεδὸν ἀποκλειστικὰ στὴν ἑρμηνεία τοῦ Ταλμούδ. «Παιδί μου», συνιστᾶ τὸ Ταλμοὺδ (Erubin 21b, Soncino edition) περισσότερο πρόσεχε τὴν τήρηση τῶν λόγων τῶν γραφῶν (τοῦ Ταλμοὺδ δήλ.) παρὰ τῶν λόγων τοῦ Τορᾶ. (Ἴδε σχετικῶς στὸ βιβλίο τοῦ Μ. Hoffman, Judaism's Strange Gods, τὸ κεφάλαιο The Trnuth ahout the Talmud).
Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον www.egolpion.com
11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012
...ἔχουν καὶ οἱ ἄθεοι Ἑβραῖοι καὶ Μουσουλμάνοι «καθαρότητα καρδίας»; καὶ πῶς τάχα τὴν ἀπέκτησαν;
Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ
Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ
Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο
«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»
Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ
ε) Ὑπάρχει δυνατότητα καθάρσεως τῆς καρδίας στὶς διάφορες θρησκεῖες;
Ἀποτελεῖ ἄλλη μία ἁπλουστευτική, ρηχὴ προσέγγιση στὰ ἄρρητα δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν δυνατότητα καθάρσεως τῆς καρδίας καὶ διαθέτουν ἀνθρώπους μὲ καρδία κεκαθαρμένη. Στὸ κοινὸ κείμενο ποὺ ὑπεγράφη κατὰ τὴν διαθρησκευτικὴ συνάντηση τῶν «τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν» στὶς Βρυξέλλες, ἡ ὁποία διοργανώθηκε ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο διαβάζουμε: «Ἡ οὐσία πάσης θρησκείας ἐκφράζεται καλλίτερον ἀπὸ τῶν διακρινομένων διὰ τὴν καθαρότητα τῆς καρδίας»84. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας ἐπίσης γράφει: «...ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη ἐπικαιρότητα ἡ παλαιὰ ἐπιταγὴ τῆς θρησκείας γιὰ κάθαρση τῆς καρδιᾶς, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὀρθῶς ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος» (σ. 30), ἐνῶ ὡς «κοινὸ χρέος τῶν θρησκειῶν» θεωρεῖ μεταξὺ ἄλλων τὴν ὑπενθύμιση «ὅτι τὸ μέσο γιὰ τὴν πνευματικὴ ἰσορροπία τοῦ ἀνθρώπου... εἶναι ἡ ὑποταγὴ τῆς ἀτομικῆς ἐπιθυμίας, ἡ ἀπάρνηση, ἡ ἄσκηση, ἡ κάθαρση τοῦ ἐγὼ» (σ. 61).
Εἶναι λοιπὸν δυνατὴ ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας στοὺς ἀλλόθρησκους; Ἂς δοῦμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες. Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς λέγει ὅτι καθαρότητα τῆς καρδίας σημαίνει ἁγιότητα καὶ τελείωση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐξηγεῖ πὼς ἐπιτυγχάνεται: «Οὐ γὰρ ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν αὔτη ἐστὶν ἡ τελείωσις, ἂλλ' εἰ εἰσῆλθες εἰς τὸν νοῦν τὸν ἠφανισμένον καὶ ἀπέκτεινας τὸν ὄφιν τὸν κατώτερόν του νοῦ καὶ βαθύτερον τῶν λογισμῶν, εἰς τὰ λεγόμενα ταμιεία καὶ ἀποθήκας τῆς ψυχῆς, φονεύοντα σὲ καὶ φωλεύοντα˙ ἄβυσσος γὰρ ἔστιν ἡ καρδία. Εἰ τοίνυν ἐκεῖνον ἐφόνευσας, καὶ πάσαν τὴν ἐν σοῖ ἀκαθαρσίαν ἐξέβαλες· ὅλοι γὰρ οἱ φιλόσοφοι καὶ ὁ νόμος καὶ οἱ Ἀπόστολοι καὶ ἡ τοῦ Σωτῆρος ἔλευσις περὶ καθαρότητος τὸν λόγον ποιοῦνται. Πᾶς γὰρ ἀνθρώπων εἴτε Ἰουδαίων εἴτε Ἑλλήνων ἀγαπᾶ τὴν καθαρότητα εἰ καὶ οὐ δύνανται καθαρεύειν. Χρὴ οὒν ἐπιζητῆσαι πὼς καὶ διὰ τίνων δύναται τὸ καθαρόν της καρδίας γενέσθαι˙ οὐδαμῶς ἑτέρωθεν, εἰμὴ διὰ τοῦ ὑπὲρ ἠμῶν σταυρωθέντος˙ αὐτὸς γὰρ ἔστιν ἡ ὁδός, ἡ ζωή, ἡ ἀλήθεια, ἡ θύρα, ὁ μαργαρίτης, ὁ ζῶν καὶ ὁ οὐράνιος ἄρτος· καὶ οὐκ ἐγχωρεῖ τινὰ ἄνευ ἐκείνης τῆς ἀληθείας ἀλήθειαν γνῶναι ἡ σωθῆναι»85.
Μετάφραση: «Τελείωση (τοῦ Χριστιανοῦ) δὲν εἶναι ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν, ἀλλὰ (τότε εἶσαι τέλειος) ἂν εἰσῆλθες στὸ νοῦ τὸν ἀφανισμένο καὶ φόνευσες τὸν ὄφι ποὺ εἶναι πιὸ κάτω ἀπὸ τὸν νοῦ, πιὸ βαθιὰ ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς στὰ λεγόμενα ταμεῖα καὶ στὶς ἀποθῆκες τῆς ψυχῆς, ποὺ σὲ φονεύει καὶ φωλιάζει (ἐκεῖ). Ἂν λοιπὸν ἐφόνευσες ἐκεῖνον, τότε ἔβγαλες ἀπὸ μέσα σου κι ὅλη τὴν ἀκαθαρσία σου. Ὅλοι οἱ φιλόσοφοι καὶ ὁ (Μωσαϊκὸς) νόμος καὶ οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὁ Σωτήρας ποὺ ἦλθε στὸν κόσμο ὁμιλοῦν περὶ καθαρότητος. Κάθε ἄνθρωπος εἴτε ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους εἴτε ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ἀγαπᾶ τὴν καθαρότητα, ἂν καὶ δὲν μποροῦν ὅλοι αὐτοὶ νὰ τὴ φθάσουν. Πρέπει λοιπὸν νὰ ἐπιζητήσουμε πὼς καὶ μὲ ποιὰ μέσα μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας. Μὲ κανένα ἄλλο τρόπο (δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ) παρὰ διὰ τοῦ Σταυρωθέντος ὑπὲρ ἠμῶν, γιατί αὐτὸς εἶναι ἡ ὁδὸς , ἡ ζωή, ἡ ἀλήθεια, ἡ θύρα, τὸ μαργαριτάρι, ὁ ζῶν καὶ οὐράνιος ἄρτος. Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν κάποιος χωρὶς ἐκείνη τὴν Ἀλήθεια νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια ἢ νὰ σωθεῖ».
Σαφέστατος ὁ ἅγιος Μακάριος, σαφὲς τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Κι ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἔχουν αὐτὴ τὴν ξεκαθαρισμένη πίστη ὅτι δηλαδὴ δὲν μποροῦν νὰ καθαρθοῦν ἄνευ τοῦ Χριστοῦ, ἄνευ τῆς χάριτος. Ἴσως μόνο ὁρισμένοι ὑψηλὰ ἱστάμενοι μοντέρνοι θεολόγοι κάμουν πὼς δὲν καταλαβαίνουν καὶ σπέρνουν δαιμονικὴ σύγχυση στοὺς ἁπλούστερους ἀδελφούς μας, ἀφορμὲς γιὰ σχίσματα σὲ ἄλλους, ἀγανάκτηση καὶ ἀπόπτυση ἀπὸ τρίτους τόσο τῶν ἀντίχριστων ἀπόψεων, ὅσο καὶ αὐτῶν τῶν ἰδίων ποὺ ἐκφράζουν τέτοιες βλασφημίες κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἂς δοῦμε ὅμως κάπως ἀναλυτικώτερα πὼς ἐννοεῖ ἡ εὐαγγελικὴ καὶ πατερικὴ διδασκαλία τὴν καθαρότητα τῆς καρδίας. Οἱ ὅσιοι πατέρες μᾶς Ἰγνάτιος καὶ Κάλλιστος οἱ Ξανθόπουλοι γράφουν: «...τότε μὲν ἐν τὴ θεία μήτρα, δηλονότι τὴ ἱερὰ κολυμβήθρα, δωρεὰν τὸ ὅλον τελείαν τὴν θείαν χάριν δεχόμεθα˙ εἰ δὲ πὼς ἒς ὕστερον, τὴ τῶν πρόσκαιρων παραχρήσει καὶ τὴ τῶν βιοτικῶν πραγμάτων φροντίδι καὶ τῶν παθῶν ἀχλύι ταύτην ὡς μὴ ὤφελε, συγκαλύψομεν, ἔξεστιν ἠμὶν καὶ οὕτω διὰ μετανοίας καὶ τῆς τῶν θεουργῶν ἐντολῶν ἐκπληρώσεως, αὔθις ἐπαναλαβεῖν τὴν ταύτης ὑπερφυᾶ φαιδρότητα καὶ ἀνακτήσασθαι καὶ τὴν ταύτης φανέρωσιν κατιδεῖν τηλαυγέστατα»86.
Μετάφραση: «Τότε μέσα στὴ θεία μήτρα, τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα, δωρεὰν τὴν πλήρη καὶ τελείαν χάριν δεχόμεθα. Ἂν δὲ μὲ κάποιο τρόπο, ὕστερα, μὲ τὴν παράχρηση τῶν πρόσκαιρων καὶ τὶς φροντίδες γιὰ τὰ βιοτικὰ πράγματα καὶ μὲ τὴ σκοτεινιὰ τῶν παθῶν τὴ συγκαλύψουμε, ἐνῶ δὲν ἔπρεπε, εἶναι καὶ πάλι δυνατὸν διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς τηρήσεως τῶν θεουργῶν ἐντολῶν, νὰ λάβουμε αὐτὴ τὴν ὑπὲρ φύσιν λαμπρότητα, νὰ τὴν ξανααποκτήσουμε καὶ νὰ δοῦμε πολὺ καθαρὰ τὴ φανέρωσή της». Ἔχουμε λοιπὸν δύο στάδια:
I) Τὴ Χάρη, ποὺ καθαιρεῖ τὴν ψυχή μας τὴ λαμβάνουμε μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, ἀκέραιη, ὁλόκληρη.
II) ὅταν τὴ συγκαλύψουμε ἐξ αἰτίας τῶν μερίμνων καὶ τῶν παθῶν, μποροῦμε καὶ πάλι μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ νὰ τὴν ἀποκτήσουμε σ' ὅλη της τὴ λαμπρότητα. Ἀλλὰ ὁ ἀγώνας εἶναι ἐπίπονος γιὰ νὰ ἀποκτήσει κανεὶς καρδία κεκαθαρμένη κι ὁ κάματος πολύς. Γράφει ὁ ἅγιος Μακάριος: «Χρεία οὒν καμάτου καὶ κόπου πολλοῦ, ἴνα τὶς ζητήση καὶ ἀποθῆται τὸ θεμέλιον, ἕως ὅτου ἔλθη εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων πῦρ καὶ ἄρξηται περικαθαίρειν τὰς ἄκανθας, καὶ οὕτως ἄρχονται ἁγιάζεσθαι δοξάζοντες Πατέρα, Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα...»87. Σ' αὐτὸν τὸν ἀγώνα κύρια θέση, ὡς «ἀρχὴ πάσης θεοφιλοῦς ἐργασίας» κατέχει «ἡ μετὰ πίστεως ἐπίκλησις τοῦ σωτηρίου ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι αὐτὸς ἀπεφήνατο· χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», γράφουν οἱ Πατέρες μᾶς Ἰγνάτιος καὶ Κάλλιστος88. Ὅλοι δὲ οἱ Πατέρες μᾶς βοοῦν γιὰ τὸν κόπο αὐτῆς τῆς νοερᾶς ἐργασίας, γιὰ τὸν πόλεμο τῶν δαιμόνων καὶ τῶν λογισμῶν, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ σωματικὸ κόπο τῆς νηστείας, τῆς ἀγρυπνίας, τῶν μετανοιῶν κ.λ.π. δία τῶν ὁποίων οἱ ἅγιοι φθάνουν «εἰς τὴν τῆς καρδίας καὶ τοῦ νοῦ τελείαν καὶ ἀληθῆ καὶ μονιμωτάτην καθαρότητα»89. Κι ἔτσι καθαρθέντες καὶ φωτισθέντες φθάνουν στὴ θέα τοῦ Θεοῦ. Μόλις ποὺ χρειάζεται νὰ ὑπενθυμίσουμε τὸ Μακαρισμὸ τοῦ Κυρίου «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τὴ καρδία ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. 5, 8). Ἡ κάθαρσις τῆς καρδίας εἶναι δῶρο λοιπὸν τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ προσφέρεται στοὺς Ἁγίους, φανεροὺς ἢ κρυφούς, στὸν κόσμο ἢ στὰ μοναστήρια, σ' ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἀλλὰ μὲ τὴν προϋπόθεση τῆς θείας μήτρας, τῆς ἁγίας κολυμβήθρας, καὶ τὴν ἐπίπονη ἄσκηση τῆς νοερᾶς ἐργασίας καὶ γενικότερά της τηρήσεως τῶν θεουργῶν ἐντολῶν.
Ἐρωτοῦμε λοιπὸν ὅσους διαδίδουν ψευδοδιδασκαλίες: ἔχουν καὶ οἱ ἄθεοι Ἑβραῖοι καὶ Μουσουλμάνοι «καθαρότητα καρδίας»; καὶ πῶς τάχα τὴν ἀπέκτησαν; Ποιὸ «πνεῦμα» τοὺς τὴν ἔδωσε; Κι αὐτοὶ εἶναι ποὺ θὰ «ἐκφράσουν τὴν οὐσία τῆς θρησκείας τους» καὶ θὰ μᾶς τὴ διδάξουν; Καὶ τί νὰ τὴν κάνουμε αὐτὴ τὴν «οὐσία» τῶν ψευτοθρησκειῶν τοῦ Κορανίου καὶ τοῦ Ταλμούδ, τὰ ὁποία γέμουν βλασφημιῶν κατὰ τοῦ Χριστού90;
84. Ἐφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», 10-1-2002, σέλ. 5.
85.Ὁμιλία ΙΖ', Ρ.G. 34, 633 BC.
86. Περὶ τῶν αἰρουμένων ἡσύχως βιῶναι, ἐν Φιλοκαλία, ἐκδόσει Ἀστὴρ 1961, τόμ. Δ', σ.201.
87. Μακαρίου του Αἰγυπτίου Ὁμιλία IE' , Ὁμιλίαι Πνευματικαί, ἐκδόσεις Σχοινά, 1964, σ. 85.
88. Περὶ τῶν αἰρουμένων..., σ. 202.
89. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Περὶ προσευχῆς καὶ καθαρότητος καρδίας, ἐν Φιλοκαλία, Δ', σ. 133.
90. Ὁ σύγχρονος Ἑβραϊσμὸς δὲν βασίζεται στὸ Μωσαϊκὸ Νόμο (Τορά), ὅπως νομίζουν ἀφελῶς ἢ ἀποκρύπτουν κακόβουλα ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἐπαφὴ μεταξὺ τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν ἀλλὰ σχεδὸν ἀποκλειστικὰ στὴν ἑρμηνεία τοῦ Ταλμούδ. «Παιδί μου», συνιστᾶ τὸ Ταλμοὺδ (Erubin 21b, Soncino edition) περισσότερο πρόσεχε τὴν τήρηση τῶν λόγων τῶν γραφῶν (τοῦ Ταλμοὺδ δήλ.) παρὰ τῶν λόγων τοῦ Τορᾶ. (Ἴδε σχετικῶς στὸ βιβλίο τοῦ Μ. Hoffman, Judaism's Strange Gods, τὸ κεφάλαιο The Trnuth ahout the Talmud).
Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον www.egolpion.com
11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012
«Οὐδέποτε κάποια αἵρεση νίκησε τήν Ἐκκλησία• ἁπλῶς πάντοτε μαίνεται,
ἀλλά μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου γρήγορα καταλύεται»
άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (Ιερά Παράλληλα, PG 95,1165,31).
http://www.egolpion.com
http://egolpio.wordpress.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλιά σας είναι ευπρόσδεκτα όταν διατυπώνονται με ευπρέπεια και ευγένεια.