Μία συνέντευξη του Σεβ,Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου πουενώ αρχικά μας "ανέβασε στον ουρανό" κατόπιν μας "προσγείωσε απότομα" στην γη!

Δεν έχουμε, πιστέψτε μας καμία απολύτως διάθεση  να διηθήσουμε   απο "ψιλό κόσκινο" τα όσα λέγουν οι Ιεράρχες μας  είτε σε  ομιλίες τους είτε σε δημοσιευμένες συνεντεύξεις τους.

Δυστυχώς όμως   κάποιες  φορές λέγονται  πράγματα  που είναι  τόσο  "ευμεγέθη"  τα  οποία όσο και να τα "στριμώξεις" δεν  χωρούν πουθενά και  οπωσδήποτε  δεν μπορούν  να περάσουν  ούτε απο ψιλό αλλά ούτε και απο χονδρό "κόσκινο"  όσο καλή διάθεση και άν έχει αυτός που τα ακούει.

Αναφερόμαστε  στην συνέντευξη  του  Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίαςκαι Λαυρεωτικής κ.Νικολάου   η οποία δημοσιεύθηκε  στο ένθετο "Κ" της εφημερίδας "Καθημερινή".

Πρόκειται  για μία συνέντευξη   στην οποία  περιέχονται  αναμφισβήτητα   σημαντικές αλήθειες και σοβαρές εκτιμήσεις  του Σεβασμιώτατου Μεσογαίας  και Λαυρεωτικής  ειδικά σε ότι  αφορά την Αγία Ανάσταση  του Κυρίου μας,  των οποίων  όμως η  Ορθόδοξη  ποιμαντική αξία "θολώνει" ή και  "εξατμίζεται" απο  κάποιες  "περίεργες" και αν μη τι άλλο παρεξηγήσιμες απόψεις του.

 Δεν  θα διαφωνήσουμε , και πως θα μπορούσαμε άλλωστε, ούτε με το "τριπλό νόημα της Αναστάσεως" , ούτε  ασφαλώς   και με τις  υπόλοιπες απόψεις του  για την Αγία Ανάσταση του Κυρίου  μας .

Ωστόσο ορισμένα σημεία,  μας δημιούργησαν κάποιες απορίες:

Είναι π.χ  "εντυπωσιακό" να ακούς απο  κάποιον που  παράτησε  μια λαμπρή  επιστημονική καριέρα για  χάρη  του  Λόγου της Αληθείας  να σου λέει ότι αν  είχε γεννηθεί ανατολικώτερα ή δυτικώτερα θα μπορούσε να ήταν "χότζας" ή "καρδινάλιος" ή ότι πιστεύουμε  πως η Ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια  διότι απλώς " έτυχε να γεννηθούμε εδώ και να επιβεβαιωθεί αυτό το πράγμα μέσα μας".Στο σημείο αυτό για να είμαστε αντικειμενικοί   ο Σεβασμιώτατος έχει δίκιο, αφού  η Αλήθεια του Χριστού δεν είναι κάτι που  επιβάλεται  νοησιαρχικά, αλλά βιώνεται  μέσω μιας  Χριστοειδούς αλληλοπεριχώρησης, η οποία προσφέρεται  κατά χάριν στον πιστό που ζεί και υπάρχει  ως  ενεργό μέλος της ευχαριστιακής ζωής  της  Αγίας τουΧριστού Εκκλησίας.

Αυτό  όμως το προσφερόμενο στον πιστό "δώρο"  του Παρακλήτου, δεν  έχει  συγκεκριμένους γεωγραφικούς προορισμούς , ούτε ασφαλώς περιορίζεται  εντός  των συνόρων  κάποιου έθνους, απόδειξη ότι ακόμα και  σε εποχές που  δεν είχε "παγκοσμιοποιηθεί"  η γνώση  και η ενημέρωση, υπήρξαν  χιλιάδες περιπτώσεις  ανθρώπων  των οποίων  η καρδιά  και κατόπιν ο νούς  άφησαν  το σχέδιο  του Θεού να ενεργήσει  με σωτήριο και  ανεξιχνίαστο τρόπο  στις  ψυχές τους.

Μήπως το παράδειγμα  του  "Αγίου Χότζα"    δεν μας ανατρέπει  την νοησιαρχική αντίληψη  περί του που και πως ενεργεί  η Θεία πρόνοια;Αυτός ο άνθρωπος που γεννήθηκε "ανατολικώτερα" και έγινε χότζας,   την ώρα που  "τελετουργούσε"  στον μιναρέ, είδε το Άγιο Φως να σκίζει  την κολώνα του Ναού της Αναστάσεως  (τότε που είχαν καταλάβει  το εσωτερικό του Ναού  οι αιρετικοί κόπτες)  και ομολόγησε  δημόσια  Χριστό  με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να μαρτυρήσει για αυτήν την ομολογία πίστεως.

Άλλο ένα σημείο που κατά την ταπεινή  γνώμη μπερδεύει λίγο τον καλοπροαίρετο  αναγνώστη είναι εκείνο που  απαντά   στο αν θα έδινε την ευχή του  σε κάποιον ο οποίος  θα  προτιμούσε την αποτέφρωση απο την ταφή.

Εκεί λοιπόν   και ενώ προηγουμένως έχει τοποθετηθεί υπερ της ταφής και εναντίον της αποτέφρωσης των κεκοιμημένων, δεν απαντά ευθέως   λέγοντας απλώς ότι  «Θα έκανε ό, τι τελικά αποφάσιζε η συνείδηση της Εκκλησίας».

Αν όμως  η "συνείδηση της Εκκλησίας",  της οποίας Κεφαλή είναι ο Χριστός,  εκφράζεται μέσω της Ιεράς Παραδόσεως,των  αποφάσεων των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, των Ιερών Κανόνων  και της  εν γένει  μαρτυρίας των  Θεοπνεύστων Αγίων της, τότε  ο χρόνος του ρήματος "αποφασίζω"  τον οποίο χρησιμοποίησε ο Σεβασμιώτατος  είναι απολύτως λανθασμένος ,όπως   λάθος   ήταν και η συγγραφή  "ειδικής" εξοδίου ακολουθίας  για αποτεφρωμένους  αδελφούς μας την οποία συνέγραψε ο ίδιος  χωρίς ασφαλώς να αναμένει τι θα  αποφασίσει η "συνείδηση της εκκλησίας".

¨Οταν παρακάτω   εκφράσθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ του χωρισμού της Εκκλησίας απο το κράτος , γιατί άραγε  δεν αναρωτήθηκε  μήπως θα έπρεπε να περιμένει τι θα αποφασίσει η "συνείδηση της Εκκλησίας"; 

Για ένα τόσο σοβαρό θέμα  που οι συνέπειές του δεν θα αναδείξουν  μόνο τον οικονομικό  αποκλεισμό και  την εξάρτηση  των Ιερέων απο  διάφορους εντός και εκτός της Εκκλησίας  παράγοντες, δεν  θα  έπρεπε να περιμένει  την  συνοδική έκφραση συνείδησης της Εκκλησίας    Σεβασμιώτατος;

Όταν ρωτήθηκε αν έχει  άλλα εισοδήματα πλήν του μισθού, τον οποίο  επέστρεψε στο κράτος, εκείνος  απάντησε  ότι  "δεν έχει ανάγκες" πράγμα που σημαίνει  ότι μπορεί να έχει απο αλλού εισοδήματα  τα οποία όμως  δεν χρησιμοποιεί μιας και είναι ολιγαρκής αρκούμενος  να τρέφεται απο τις προσφορές τωνμοναστηριών.

Μπορεί όμως ένας απλός  παπάς  με  8 παιδιά να  πεί  ότι δεν έχει "ανάγκες" άρα ούτε την  ανάγκη  κάποιου εισοδήματος; 

Αυτός   ο παπάς  αλλά και ο κάθε ένας εξ ημών των λαϊκών που έχουμε  παιδιά ,αρρώστους  οικογένειες  , υποχρεώσεις κλπ , πρέπει  να χαρίσουμε   στο κράτος τον μισθό μας  και να περιμένουμε απο τα μοναστήρια  να μας στείλουν  τα "εξαιρετικά τους αυγά"  γιανα ταϊσουμε τα παιδιά μας;

Το σημείο όμως στο οποίο "εξατμίστηκε" κάθε  Ορθόδοξος λόγος που  ειπώθηκε πριν, ήταν εκείνο στο οποίο  είπε  ότι «Πριν από το Μπιγκ Μπανγκ δεν υπάρχει χρόνος, και άρα δεν υπάρχει πριν (κόσμος).

Είναι  άραγε  η  επισημονική "βεβαιότητα"  ταυτόσημη  με την Θεολογική  ερμηνεία της Γεννέσεως;

Πιο κάτω σας παραθέτουμε αφ΄ενός την  συνέντευξη του  Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου  και αμέσως μετά  τον Θεόπνευστο λόγο  του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς   "Η  Θεμελιώδης αλήθεια της Ορθοδοξίας  ο Θεάνθρωπος"

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, παραχώρησε συνέντευξη στο «Κ» της «Καθημερινής», μιλώντας, μεταξύ άλλων, για το αναστάσιμο μήνυμα των ημερών του Πάσχα, καθώς και για ζητήματα κοινωνικής προτεραιότητας, στα οποία η Εκκλησία μπορεί να έχει λόγο και ρόλο.

-          Το νόημα του Πάσχα;

«Νομίζω είναι τριπλό. Το πρώτο είναι ότι με την Ανάσταση έχουμε την απόδειξη της θεότητας του Χριστού, το δεύτερο ότι καταργείται ο θάνατος, και το τρίτο, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι η πρόκληση για καινούρια ζωή».

-          Τα αρνιά μας απομακρύνουν από το νόημα του Πάσχα;

«Από μόνα τους θα ήταν πολύ περιορισμένης ισχύος, για να γιορτάσει κανείς το Πάσχα. Αλλά όμως, και το να χαρεί κανείς με υλικούς τρόπους, είναι ανθρώπινο».

-          Η Ανάσταση του Χριστού δεν προκαλεί τη λογική μας;

«Την τινάζει στον αέρα. Δεν έχει καθόλου λογική».

-          Άρα, γιατί να πιστέψουμε;

«Η πίστη είναι κάτι ανώτερο από τη λογική κατανόηση, από τον ηθικό κανόνα, από τη συναισθηματική προσδοκία. Πιστεύουμε αυτό που είναι πέρα από τη λογική μας».

-          Μπορεί να είναι κάποιος Χριστιανός Ορθόδοξος, και να αντιμετωπίζει την Ανάσταση ως «παραμύθι»;

«Μπορεί να κουβαλάει τον πολιτισμό της Ορθοδοξίας, αλλά θα είναι, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, με κενό κήρυγμα. Άδειο κήρυγμα, και άδεια ζωή».

-          Εσείς πιστεύετε στην Ανάσταση;

«Με όλα μου τα κύτταρα. Το μόνο που πιστεύω είναι η Ανάσταση. Όλη η πίστη στην Ανάσταση, δημιουργεί μια έκταση στον άνθρωπο. Δεν έχεις ανάγκη του θαύματος ή της αποδείξεως. Αλλά ησυχάζεις, και ξανοίγεσαι σε έναν άλλο κόσμο. Αυτό είναι η Εκκλησία».

-          Με δεδομένο ότι όλες οι θρησκείες διακηρύττουν τη μετά θάνατον ζωή, αποκλείετε να καλύπτεται έτσι απλώς μια ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου;

«Θα μπορούσε, διότι υπάρχει τέτοια ανάγκη. Αλλά, πρώτα πιστεύεις, και μετά σου αποδεικνύεται. Και είναι τόσο ωραίο αυτό».

-          Αν είχατε γεννηθεί πιο αναλυτικά ή πιο δυτικά, δεν θα πιστεύατε σε άλλη θρησκεία;

«Μπορεί… Να ήμουν χότζας… Ή καρδινάλιος».

-          Άρα, γιατί να πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια;

«Διότι συνέβη να γεννηθούμε εδώ, και να επιβεβαιωθεί αυτό το πράγμα μέσα μας. Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν ήμουν αλλού».

-          Πόσοι από τους Χριστιανούς Ορθόδοξους στην Ελλάδα είναι πραγματικοί χριστιανοί;

«Νομίζω ότι το ποσοστό είναι πολύ μικρό. Και σε αυτό φταίμε ως Εκκλησία, γιατί έχουμε συμβιβαστεί και εκκοσμικευτεί ή απλώς λειτουργούμε ως σωματείο. Όχι ως μυσταγωγία. Δηλαδή, να πάρουμε τους ανθρώπους, και σιγά-σιγά να τους οδηγήσουμε στο μυστήριο του Θεού».

-          Σας ενοχλεί που οι περισσότεροι φτάνουν στην εκκλησία μισή ώρα πριν την Ανάσταση, και φεύγουν με το «Χριστός Ανέστη»;

«Δεν με ενοχλεί, αλλά είναι σαν να πηγαίνουν σε έναν γάμο, να περιμένουν την υποδοχή της νύφης, και μόλις αρχίζει ο γάμος, να φεύγουν. Είναι κρίμα. Αδικούνται οι άνθρωποι».

-          Το Άγιο Φως ανάβει πραγματικά από μόνο του, και όχι με σπίρτα;

«Εδώ έφτασε ο σύγχρονος άνθρωπος, εν ονόματι της επιστήμης, να πιστεύει ότι ο κόσμος έγινε από το τίποτα. Γιατί να μην μπορεί να γεννηθεί και το Άγιο Φως από το τίποτα; Από εκεί και πέρα, η μεγάλη σημασία του Αγίου Φωτός είναι ότι όλοι μοιραζόμαστε αυτό το φωτάκι από την ίδια πηγή. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί να το χάσουμε;».

-          Αφού τα σώματα λιώνουν, πλην του Χριστού, γιατί δεν δέχεται η Εκκλησία την καύση των νεκρών;

«Διότι η καύση δεν αφήνει τη φυσιολογική φθορά. Δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι βίαιο, σεβόμενοι την ταφή του Χριστού, και προβάλλοντας στον κάθε άνθρωπο, το γεγονός της ταφής του Χριστού και της Αναστάσεως».

-          Θα αρνιόσασταν να δώσετε την ευχή σας, σε κάποιον που θα ήθελε να καεί;

«Θα έκανα ό, τι τελικά αποφάσιζε η συνείδηση της Εκκλησίας».

-          Η Εκκλησία στην Ελλάδα δεν είναι ένα σύστημα που, πολλές φορές, καλλιεργεί το φανατισμό;

«Φοβούμαι πως έχετε δίκιο. Βέβαια, υπάρχουν και άλλες φορές που πραγματικά ελευθερώνει».

-          Γιατί δώσατε πίσω το μισθό σας στο ελληνικό κράτος;

«Το ενδιαφέρον είναι ότι το κράτος είναι ανίκανο και το μισθό να μας κόψει. Πληρώνομαι ακόμη, και πηγαίνει σε ιδρύματα. Μακάρι να μου έκοβε τη δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα. Δεν θέλω να είμαι δημόσιος υπάλληλος».

-          Άρα, είστε υπέρ του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας;

«Ναι. Μια Εκκλησία, όσο πιο αποδεσμευμένη είναι από το κράτος, τόσο πιο Εκκλησία είναι. Είναι πιο κοντά στο μήνυμά της. Αυτή τη στιγμή, όντας μέρος του πολιτικού συστήματος, καταρρέει μαζί με αυτό».

-          Και πως θα ζούσαν οι ιερείς;

«Πολύ καλύτερα. Η φορολόγηση της Εκκλησίας είναι αντιλαϊκό μέτρο. Ο κόσμος δίνει λίγο-λίγο στα παγκάρια, και μαζεύονται χρήματα. Αν η Εκκλησία της Ελλάδας ταϊζει σήμερα 50.000, όπως είπε τις προάλλες η Σύνοδος, και φορολογηθεί με 20%, πρέπει κάποιος να βρει που θα φάνε οι 10.000».

-          Εσείς έχετε άλλα εισοδήματα;

«Δεν έχω ανάγκες».

-          Τι τρώτε;

«Δεν μπορείτε να φανταστείτε. Μου φέρνουν από τα μοναστήρια τα καλύτερα αυγά».

-          Η επιστήμη σας έκανε να αμφιβάλλετε για την ύπαρξη του Θεού;

«Αντίθετα. Ενώ στην Αμερική γευόμουν τα καλύτερα κομμάτια της επιστήμης, ένιωθα την ανεπάρκειά της να με γεμίζει. Το πλήρωμα μου το έδινε η ανάγκη να ξεπεράσω το θάνατό μου. Τη φθορά. Το χρόνο».

-          Η επιστήμη θα μπορούσε ποτέ να ανακαλύψει την αρχή του κόσμου, πριν από το Μπιγκ Μπανγκ;Η επιστήμη είναι ένα υπέροχο εργαλείο, για να μας δείξει την ομορφιά του φυσικού κόσμου. Αλλά είναι πολύ μικρό για να μας αποδείξει τα όρια του ανθρώπου».

-          Ο δικός σας σταυρός;

«Ο χειρότερος είναι ο εαυτός μου. Δύσκολο πράγμα ο εαυτός μας».

-          Ποιος ήταν ο ρόλος σας στο πρόβλημα στην Κερατέα;

«Εγώ δεν μπαίνω καθόλου στην ουσία, γιατί δεν είμαι αρμόδιος. Αλλά η βία πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει, από οποιαδήποτε μεριά κι αν προέρχεται. Και για να σταματήσει, χρειάζεται οι άνθρωποι να συναντηθούν και να επικοινωνήσουν. Πρέπει η Κυβέρνηση να ανοίξει τις πόρτες της επικοινωνίας με τους τοπικούς άρχοντες. Με αυτούς να μιλήσει, όχι με μένα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Είναι πόλεμος».

(Το απόσπασμα της  συνέντευξης προέρχεται απο το http://www.statesmen.gr )

Η θεμελιώδης αλήθεια της Ορθοδοξίας, ο Θεάνθρωπος

 

---

Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς 1979

---

       Όλες οι αλήθειες της Ορθοδοξίας, πηγάζουν και απολήγουν στην μία αλήθεια, την απεριόριστη και αιώνια. Η αλήθεια αυτή είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός. Αν βιώσετε μέχρι τέλους οποιαδήποτε αλήθεια της Ορθοδοξίας, θα ανακαλύψετε υποχρεωτικά ότι η καρδιά της είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός. Στη πραγματικότητα, όλες οι αλήθειες της Ορθοδοξίας δεν είναι τίποτε περισσότερο από διαφορετικές παραλλαγές της μίας Αλήθειας: του Θεανθρώπου Χριστού. Η ορθοδοξία είναι Ορθοδοξία εν τω Θεανθρώπω, εν ουδενί άλλω. Από αυτό και η άλλη ονομασία της Ορθοδοξίας είναι Θεανθρωπότης. Μέσα της, τίποτε δεν συντελείται κατά άνθρωπον και εξ ανθρώπου αλλά τα πάντα προέρχονται από του Θεανθρώπου και συντελούνται κατά Θεάνθρωπον. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος βιώνει και γνωρίζει την θεμελιώδη και αιώνια αλήθεια της ζωής και του κόσμου μόνο διά του Θεανθρώπου, εν τω θεανθρώπω. Και κάτι ακόμα: την πλήρη αλήθεια περί ανθρώπου, περί του σκοπού και του νοήματος της υπάρξεώς του, γνωρίζει ο άνθρωπος αποκλειστικά μέσω του Θεανθρώπου. Εκτός Εκείνου και πέραν Εκείνου δεν υφίσταται πραγματικός άνθρωπος επειδή ο άνθρωπος είναι πραγματικός μόνον διά του Θεανθρώπου και εν τω Θεανθρώπω.        Έξω από Εκείνον, ο άνθρωπος μετατρέπεται σε φάντασμα, σε σκιάχτρο, σε κάτι ανοημάτιστο. Έτσι, στη θέση του ανθρώπου θα βρείτε υπολείμματα ανθρώπου, αποσπάσματα ανθρώπου, τεμάχια ανθρώπου. Ένεκα τούτου και η αληθινή ανθρωπιά βρίσκεται μονάχα στην Θεανθρωπότητα. Δεύτερη δεν υπάρχει κάτω από τον ουρανό.        Γιατί ο Θεάνθρωπος αποτελεί τη θεμελιώδη αλήθεια της Ορθοδοξίας;        Επειδή έλυσε όλα τα ζητήματα που βασανίζουν και κατατρώγουν το ανθρώπινο πνεύμα: το ζήτημα ζωής και θανάτου, το ζήτημα καλού και κακού, το ζήτημα γης και ουρανού, το ζήτημα αληθείας και ψεύδους, το ζήτημα αγάπης και μίσους, το ζήτημα δικαίου και αδικίας. Με ένα λόγο: το ζήτημα Θεού και ανθρώπου.        Γιατί ο Θεάνθρωπος αποτελεί τη θεμελιώδη αλήθεια της Ορθοδοξίας;        Επειδή με την επίγειο ζωή Του, κατέδειξε με τον πιο εναργή τρόπο ότι ο Ίδιος είναι η σαρκωμένη, ενανθρωπήσασα, προσωποποιημένη και αιώνια Αλήθεια, η αιώνια Δικαιοσύνη, η αιώνια Αγάπη, η αιώνια Χαρά, η αιώνια Δύναμις: Παναλήθεια, Πανδικαιοσύνη, Παναγάπη, Παντοχαρά, και Παντοδύναμις. Εκείνος κατέβασε όλες τις θείες τελειότητες από τον ουρανό στη γη. Και όχι μονάχα τις κατέβασε μα και μας δίδαξε και μας έδωσε τη χαριτωμένη δύναμη να τις μεταποιούμε σε δική μας ζωή, σε δικές μας σκέψεις, σε δικά μας αισθήματα, σε δικά μας έργα. Από εδώ πηγάζει και η κλήση η δική μας: να τις σαρκώσουμε μέσα μας και στον κόσμο που μας περιβάλλει.        Παρατηρήστε τους αρίστους των αρίστων στο ανθρώπινο γένος. Σε όλους αυτούς, ο Θεάνθρωπος είναι ό,τι πιο καλό έχουν, ό,τι πιο σημαντικό, ό,τι πιο αιώνιο. Επειδή Εκείνος είναι: η Αγιότης στους αγίους, το Μαρτύριο στους μάρτυρες, η Δικαιοσύνη στους δικαίους, η Αποστολικότης στους αποστόλους, η Αγαθότης στους αγαθούς, το Έλεος στους ελεήμονες, η Αγάπη στους αγαπώντας.        Γιατί ο Θεάνθρωπος είναι όλα και τα πάντα στην Ορθοδοξία;        Επειδή Εκείνος είναι, ως ο Είς εκ της Αγίας Τριάδος, ο σαρκωμένος Υιός του Θεού, ανυπέρβλητος και ως Θεός, και ως Παράκλητος, και ως Σκεπαστής, και ως Διδάσκαλος, και ως Σωτήρας. Ταλανιζόμενος μέσα στην επίγεια τραγωδία ο άνθρωπος, μονάχα σε Εκείνον, στον πανελεήμονα Κύριο Ιησού, βρίσκει: τον Θεό που μπορεί αληθινά να νοηματοδοτήσει το πάθος, τον Παράκλητο που μπορεί αληθινά να παρηγορήσει σε κάθε συμφορά και θλίψη, τον Προστάτη που μπορεί αληθινά να προστατέψει από κάθε κακό, τον Σωτήρα που μπορεί αληθινά να σώσει από το θάνατο και την αμαρτία, τον Διδάσκαλο που μπορεί αληθινά να διδάξει την αιώνια Αλήθεια και Δικαιοσύνη.        Ο Θεάνθρωπος είναι μέσα στην Ορθοδοξία το όλον και τα πάντα επειδή έχει δώσει ανυπέρβλητο μεγαλείο στον άνθρωπο: τον ανύψωσε μέχρι του Θεού, τον έκανε Θεόν κατά Χάριν. Και το έπραξε αυτό, όχι με το να υποτιμήσει τον άνθρωπο υπέρ του Θεού αλλά με το να πληρώσει τον άνθρωπο με κάθε τελειότητα. Ο Θεάνθρωπος εδόξασε τον άνθρωπο όσο κανένας άλλος: του χάρισε την αιώνιο ζωή, την αιώνιο Αλήθεια, την αιώνιο Αγάπη, την αιώνιο Δικαιοσύνη, την αιώνιο Χαρά, το αιώνιο Αγαθό, την αιώνιο Μακαριότητα. Ο άνθρωπος απέκτησε διά του Θεανθρώπου το θείο μεγαλείο.        Ενώ ο Θεάνθρωπος είναι η θεμελιώδης αλήθεια της Ορθοδοξίας, η βασική αλήθεια κάθε αλλοδοξίας είναι ο άνθρωπος η τα θραύσματα της υπάρξεώς του, η διάνοια, η θέληση, οι αισθήσεις, η ψυχή, το σώμα, η τεχνολογία. Πουθενά στην αλλοδοξία δεν υπάρχει ακέραιος άνθρωπος, είναι ολόκληρος κατακερματισμένος σε άτομα, σε μόρια. Και όλο αυτό προς δόξαν του ανθρωπίνου μεγαλείου.        Όμως, όσο ανόητη είναι η ρήση: «η τέχνη για την τέχνη» άλλο τόσο ανόητη είναι και η ρήση: «ο άνθρωπος για τον άνθρωπο». Αυτή η οδός οδηγεί στο πιο ποταπό πανδαιμόνιο όπου το ύψιστο είδωλο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Και δεν υπάρχει πιο ποταπό είδωλο από αυτόν. Αφετηριακή αλήθεια για την Ορθοδοξία είναι η εξής: δεν είναι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο αλλά για τον Θεό, η ακόμα πληρέστερα: για τον Θεάνθρωπο. Γι' αυτό και εμείς, στο όνομα του ανθρώπου, είμαστε υπέρ του Θεανθρώπου. Δι' Εκείνου αποκλειστικώς, είναι δυνατός ο λογικός χαρακτήρας του ανθρώπου, είναι δυνατή η νοηματοδότηση της ανθρωπίνης υπάρξεως. Μέσω αυτής της αλήθειας αποκτώνται όλα τα μυστήρια του ουρανού και της γης, όλες οι αξίες όλων των κόσμων τις οποίες μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος, όλες τις χαρές όλων των τελειοτήτων τις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει. Έμμεσα η άμεσα στην Ορθοδοξία ο Θεάνθρωπος είναι το πάν και άρα εν Αυτώ και ο άνθρωπος, ενώ στην αλλοδοξία μονάχα ο γυμνός άνθρωπος.        Στην ουσία, Ορθοδοξία δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά το θαυμαστό Πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού, παρατεινόμενο σε όλους τους αιώνες, παρατεινόμενο ως η Εκκλησία. Η Ορθοδοξία έχει τη σφραγίδα και το σημείο της δια του οποίου καθίσταται γνωστή Πρόκειται για το φωτεινό Πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού. Κάθε τι το οποίο δεν φέρει τούτο το Πρόσωπο, δεν είναι ορθόδοξο. Κάθε τι το οποίο δεν έχει την θεανθρώπινη Δικαιοσύνη, την Αλήθεια, την Αγάπη, την Αιωνιότητα δεν είναι ορθόδοξο.        Κάθε τι το οποίο επιδιώκει να πραγματώσει σε τούτο το κόσμο το Ευαγγέλιο του Θεανθρώπου με τις μεθόδους του κόσμου τούτου και τις μεθοδείες του βασιλείου του κόσμου τούτου, δεν είναι ορθόδοξο αλλά υποδηλώνει υποδούλωση στον τρίτο πειρασμό του πονηρού. Το να είσαι ορθόδοξος θα πεί: να έχεις μόνιμα τον Θεάνθρωπο στην ψυχή σου, να ζείς εν Εκείνω να σκέφτεσαι εν Εκείνω, να αισθάνεσαι εν Εκείνω, να ενεργείς εν Εκείνω. Με άλλα λόγια: το να είσαι ορθόδοξος σημαίνει να είσαι Χριστοφόρος και Πνευματοφόρος. Αυτό το πετυχαίνει ο άνθρωπος όταν εν τω σώματι του Χριστού - εν τη Εκκλησία, γεμίσει όλο του το είναι από τη κορυφή μέχρι τον πυθμένα, με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Γ' αυτό και ο ορθόδοξος άνθρωπος είναι κρυμμένος με τον Χριστό εν τω Θεώ.        Ο Θεάνθρωπος είναι ο άξονας όλων των κόσμων: Από τον κόσμο των ατόμων μέχρι τον κόσμο των Χερουβείμ. Αν από τούτον τον άξονα αποκοπεί οποιοδήποτε όν, σφραγίζεται με τη φρίκη, τον πόνο και τα πάθη. Αποκόπηκε ο Εωσφόρος και κατέληξε να γίνει Σατανάς. Αποκόπηκαν οι άγγελοι και κατέληξαν δαίμονες. Αποκόπηκε εν πολλοίς και ο άνθρωπος και κατέληξε απάνθρωπος. Μόλις οποιοδήποτε κτίσμα αποκοπεί από τον άξονα αυτό, κρημνίζεται αναπόφευκτα στο χάος και τη θλίψη. Και όταν ένας λαός στο σύνολό του απαρνηθεί τον Θεάνθρωπο, τότε η ιστορία του μετατρέπεται σε ταξίδι μέσα από την κόλαση και τα δεινά της. Ο Θεάνθρωπος είναι, όχι μονάχα η θεμελιώδης αλήθεια της Ορθοδοξίας μα και η παντοδυναμία της αφού μόνον Εκείνος σώζει τον άνθρωπο από το θάνατο, την αμαρτία και τον διάβολο. Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν μπόρεσε, δεν μπορεί και ούτε θα το μπορέσει ο άνθρωπος, οποιοσδήποτε άνθρωπος μα ούτε και η ανθρωπότητα ως σύνολο. Η ήττα είναι πάντοτε το τέλος του ανθρωπίνου αγώνα με το θάνατο, την αμαρτία και τον διάβολο, εφόσον τη μάχη αυτή δεν τη διεξάγει ο Θεάνθρωπος. Μόνο δια του Θεανθρώπου Χριστού νικά ο άνθρωπος και το θάνατο και την αμαρτία και το διάβολο. Από αυτό πηγάζει και το νόημα του ανθρώπου: να πλημμυρίσει από Θεάνθρωπο μέσα στο σώμα Του - στην Ορθόδοξη Εκκλησία - να μεταμορφωθεί εν Αυτώ δια της χαριτωμένης ασκήσεως, να γίνει παντοδύναμος.        Όσο θα προχωρά με το σώμα δια της προσευχής μέσα στη θλιβερή μυρμηγκοφωλιά της γης, με τη ψυχή του θα κατοικεί άνω, εκεί που ο Χριστός κάθεται στα δεξιά του Θεού. Επειδή η ζωή του είναι μόνιμα σταυρωμένη με την προσευχή μεταξύ ουρανού και γης σαν το ουράνιο τόξο που ενώνει την κορυφή του ουρανού με τα βάθη της γης. Δι' Αυτού πρέπει με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος να αθανατοποιηθούμε, να θεωθούμε, να θεανθρωποποιηθούμε. Αυτό είναι το νόημα, το πραγματικό νόημα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Αυτό είναι και η χαρά, η μόνη χαρά σε τούτο τον κόσμο της αμέτρητης θλίψεως και της φαρμακερής πίκρας. Η Ορθοδοξία, είναι Ορθοδοξία δια του Θεανθρώπου. Και εμείς οι ορθόδοξοι, ομολογώντας τον Θεάνθρωπο, έμμεσα ομολογούμε το χριστοειδές του ανθρώπου, την θεία του καταγωγή, την θεία του ανωτερότητα και ταυτόχρονα την θεία αξία και το ανυπέρβλητον του ανθρωπίνου προσώπου. Στην ουσία, ο αγώνας για τον Θεάνθρωπο είναι αγώνας για τον άνθρωπο. Όχι οι ουμανιστές, αλλά οι άνθρωποι της ορθοδόξου θεανθρωπίνης πίστεως και ζωής είναι αυτοί που αγωνίζονται για τον αληθινό άνθρωπο, εκείνον τον θεοειδή και χριστοειδή.

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"  

(Το κείμενο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς  το αναδημοσιεύουμε απο το http://www.impantokratoros.gr)