Μία μικρή σύνοψη απαντήσεων στις βλασφημίες και στις ανοησίες των Νεο- ειδωλολατρών δωδεκαθϊστών

"...Οι Έλληνες δεν αφελληνίστηκαν λατρεύοντας μαζί με τους Αιγύπτιους τον Σέραπι ή την Ίσιδα, ή με τους Πέρσες τον Μίθρα, ή μαζί με τους Σύριους την Κυβέλη . Συνεπώς είναι ψέμα ο νεοπαγανιστικός ισχυρισμός ότι εξαιτίας του Χριστιανισμού οι Έλληνες έπαυσαν να έχουν δικούς τους αποκλειστικά εθνικούς θεούς.

Τρεις αιώνες προ Χριστού είχε ήδη συμβεί αυτό. Τώρα, μετά από 23 αιώνες, το συνειδητοποίησαν αυτό οι Νεοπαγανιστές; Πού ήταν τότε; Κοιμόντουσαν;..."

http://www.klasikoperiptosi.blogspot.com/

Έθνος και θρησκευτική εξέλιξη
Δεν σταμάτησαν οι Έλληνες να είναι Έλληνες όταν παράτησαν το Δία για χάρη του Μίθρα, του Όσιρι, της Κυβελης και άλλων θεών. Ας μας απαντήσουν οι «Εθνικοί»: εάν η εγκατάλειψη της προπατορικής και αρχικής θρησκείας συνιστά εθνική αυτοκτονία και αφελληνισμό, τότε γιατί δεν αποκαλούν τους ήδη από τον 3ο αιώνα π.Χ. εν Ελλάδι λάτρεις των μυριάδων ανατολικών θεοτήτων ως «προδότες» ή «αφελληνισμένους»; Αφού η «Ελληνική Θρησκεία» είχε ξεφτίσει αντικαθιστάμενη ακόμα και στην κυρίως Ελλάδα από ξένες θεότητες κατά την Ελληνιστική εποχή, θα έπρεπε οι Νεο-Εθνικοί να κηρύξουν το τέλος του ελληνικού έθνους τρεις και δύο αιώνες ήδη προ Χριστού. Ας αποφασίσουν λοιπόν οι Νεο-Δωδεκαθεϊστές τι αποδέχονται, ότι η... θρησκεία και το έθνος πάνε εις αεί μαζί ή ότι δεν πάνε; Αν νομίζουν πως δεν πάνε αναγκαστικά μαζί, τότε να πάψουν να νομίζουν πως η αποδοχή μιας νέας θρησκείας, του Χριστιανισμού, σήμανε το τέλος του ελληνικού έθνους και του ελληνικού πολιτισμού. Αν νομίζουν πως πάνε μαζί, τότε, εφόσον δεν θέλουν να βγάλουν «ανθέλληνες» ή «μη έλληνες» ή «εβραίους» ή «κρυπτοεβραίους» ή «μισοεβραίους» ή «εβραίους με ελληνική συνείδηση», ή «έλληνες με εβραϊκή συνείδηση», ή «παραπλανημένους» [είναι τόσο φαντασμένοι που πιστεύουν πως μόνο οι ίδιοι έχουν εκλέξει ελεύθερα τη θρησκεία τους, ή ότι στην αρχαία εποχή ο όχλος εξέλεγε προσωπικά κι ελεύθερα τη θρησκεία του. Γι’ αυτό και έχουν αυτό το ύφος: «εμείς τα ξέρουμε όλα, εσείς κοιμάστε»] ή ό,τι άλλη βλακεία φαντάζονται στα μυαλά τους για τα 10 εκατομμύρια πλην των εαυτούληδών τους, τότε να δεχτούν την παρούσα ταύτιση.
Ότι όντως η θρησκεία προσδίδει κάτι το ιερό στην ύπαρξη ενός λαού, αλλά τούτο δε σημαίνει ούτε πως η θρησκεία αναγκαστικά πρέπει να παραμένει η ίδια ανά τους αιώνες, ούτε πως αποκλείεται να υπάρξει έθνος δίχως ο παράγων θρησκεία να είναι το ενοποιητικό στοιχείο του. Για παράδειγμα, η αρχαία παγανιστική θρησκεία των Ελλήνων ήταν ενοποιητικός παράγοντας του ελληνικού έθνους. Όταν αυτή από τον 4ο αιώνα π.Χ και μετά άρχισε να παρακμάζει, επειδή οι Έλληνες δεν της έδίναν πια τόση σημασία κι επειδή λάτρευαν άλλους θεούς, αυτό καθόλου δε σημαίνει πως εξαφανίστηκε το ελληνικό έθνος ή ο πολιτισμός του: Απλώς σημαίνει πως η συγκεκριμένη θρησκεία ήταν ανεπαρκής πλέον να εξασφαλίσει την συνοχή των Ελλήνων. Απλώς σημαίνει ότι οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την βρήκαν μη ικανοποιητική για τις πνευματικές τους ανάγκες.
Όταν, μετά από μια περίοδο κοσμοπολιτισμού και παρόλους τους διωγμούς ο Χριστιανισμός άρχισε να εξαπλώνεται και να επικρατεί στην ελληνόφωνο τμήμα της αυτοκρατορίας, αυτό σήμαινε δύο πράγματα:
Πρώτον ότι το ενοποιητικό στοιχείο για τους Έλληνες θα ήταν αυτή η συγκεκριμένη θρησκεία και
Δεύτερον [και σημαντικότερο] ότι η θρησκεία αυτή ικανοποιούσε καλίτερα τις πνευματικές τους ανάγκες απ’ ό,τι οι ανατολικές παγανιστικές θεότητες ή το δωδεκάθεο [το οποίο είχε κατ’ ουσίαν απορριφθεί χάριν των ανατολικών θεοτήτων, πολύ πριν εμφανιστεί και διαδοθεί ο Χριστιανισμός]. Όμως, σήμερα, εφόσον η ιδέα του «έθνους» έχει αυτονομηθεί και εκκοσμικευθεί, το να γίνονται δεκτοί ως μέλη ενός έθνους άνθρωποι άθρησκοι ή άθεοι ή διάφορων θρησκειών καθόλου παράξενο δεν θεωρείται.
Το ότι η καινούργια θρησκεία (ο χριστιανισμός) ήταν ταυτόχρονα και θρησκεία άλλων λαών, καθόλου δεν σημαίνει έλλειψη «εθνικού χρώματος» στην πρόσληψη της θρησκείας αυτής από τον κάθε λαό ή αποεθνικοποίηση. Άλλη εκκλησιαστική και δημοτική μουσική έχουν οι Ρώσσοι Ορθόδοξοι κι άλλη οι Έλληνες Ορθόδοξοι. Άλλη τεχνοτροπία έχουν στους ναούς τους ο κάθε λαός. Κατηγορούν οι νεο-Δωδεκαθεϊστές την Ορθοδοξία ότι απαγόρευσε τα ελληνικά έθιμα. Από πού συμπεραίνουν αυτό το πράγμα; Οι χιλιάδες χοροί και τα δεκάδες χιλιάδων δημοτικά τραγούδια γιατί παρέμειναν ζωντανά ως τις μέρες μας, αφού υποτίθεται πως η θρησκεία τα απαγόρευσε απηνώς; Κανονικά θα έπρεπε, σύμφωνα με όσα οι νεο-Δωδεκαθεϊστές ισχυρίζονται, να μην υπάρχουν ελληνικοί χοροί και τραγούδια. Όμως μόνο τα έθιμα σχετικά με τις θυσίες στους παγανιστικούς θεούς απαγορεύτηκαν. Ο παράγων θρησκεία αφενός προσαρμόστηκε στα διάφορα έθιμα των λαών, αφετέρου ήδη από την ελληνιστική εποχή έπαψε να υποτάσσεται στο δόγμα «κάθε λαός και θρησκεία».
Ήδη από τότε λάτρεις ενός θεού μπορούσαν να είναι άνθρωποι διαφόρων εθνοτήτων, και αυτό φυσικά δε σήμαινε πως έχαναν την εντοπιότητά τους.

Οι Έλληνες δεν αφελληνίστηκαν λατρεύοντας μαζί με τους Αιγύπτιους τον Σέραπι ή την Ίσιδα, ή με τους Πέρσες τον Μίθρα, ή μαζί με τους Σύριους την Κυβέλη . Συνεπώς είναι ψέμα ο νεοπαγανιστικός ισχυρισμός ότι εξαιτίας του Χριστιανισμού οι Έλληνες έπαυσαν να έχουν δικούς τους αποκλειστικά εθνικούς θεούς.
Τρεις αιώνες προ Χριστού είχε ήδη συμβεί αυτό. Τώρα, μετά από 23 αιώνες, το συνειδητοποίησαν αυτό οι Νεοπαγανιστές; Πού ήταν τότε; Κοιμόντουσαν;
Απο το http://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/anatol1.htm

ΑΠΑΝΤΗΣΗ 2η ΣΤΟΥΣ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΝΕΟ-ΕΠΟΧΙΤΙΚΩΝ ΑΠΟΛΗΞΕΩΝ

http://www.klasikoperiptosi.blogspot.com/
Θαυμάστε εσείς που βαυκαλίζεσθε ότι ο Καρατζαφέρης και το κομματικό του Ελλαδεμπορικό μαγαζί μπορεί να αποτελέσει ποτέ ΟΡΘΟΔΟΞΟ συναγερμό.Όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο άλλη τόση έχει και αυτό το νεο-εποχίτικο συνοθύλλευμα πολιτικών και θρησκευτικών κακοδοξιών με την Ορθόδοξη πίστη.
Εσείς όλοι που είδατε το τυρί αλλά δεν είδατε τη φάκα, καλό είναι με ταπείνωση και σωφροσύνη να επανεξετάσετε τις πραγματικές θέσεις του ΛΑΟΣ σε θέματα που άπτονται ενός Ορθόδοξου πιστού.
Εσείς οι ορθόδοξοι και πολιτικά αγανακτισμένοι συμπολίτες μας, σκεφτείτε μόνο αν είναι δυνατόν να τοποθετηθούν στο ίδιο ράφι η Αγία Γραφή, η εικόνα του Χριστού και τα υβριστικά και βλάσφημα βιβλία του Καλόπουλου, ο οποίος όπως θα δείτε είναι και ο "πνευματικός πατέρας" του πρωτοπαλλήκαρου του Λαϊκού "Ορθόδοξου" Συναγερμού, Άδωνι Γεωργιάδη.





****************************************************
ΚΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο γράφων υποστηρίζει πως ο Καλόπουλος είναι ένας κρυφοπαγανιστής, αλλά απλώς ντρέπεται για το άθλιο της θρησκείας του και δεν το μαρτυρά επισήμως. Απλά οπλίζεται με το ψεύτικο «κουστούμι» του επιστημονισμού ή της δήθεν λογικής και ως υποστηρικτής της αρχαίας θρησκείας, κατά την δική του «φιλοσοφική» εξήγηση, ορμάει κατά της Χριστιανικής θρησκείας. Κατ’ αρχάς ο Καλόπουλος απέπεμψε τον γράφοντα σε βιβλίο στο οποίο εξηγεί την θέση του ως προς την αρχαία θρησκεία. Ο γράφων δεν μπορεί να εννοήσει τι μπορεί να σημαίνει «εξήγηση θέσης» ως προς την αρχαία θρησκεία. Ή κάποιος έχει σχέση ή δεν έχει. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Φιλοσοφικές αυθαίρετες θέσεις δεν μπορούν να γίνουν δεκτές (Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το άρθρο του Καλόπουλου «Δεισιδαιμονία ή Αιτιότητα; Ο πόλεμος συνεχίζεται…Ιχώρ, τεύχος 35 - 36, σελίδα 66 - 87», τα οποία θα τύχουν μιας ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ανάλυσης προς το παρόν, προς απόδειξη της εμπάθειας του Καλόπουλου προς τον Χριστιανισμό και της ένταξης του στο παγανιστικό θρησκευτικό σύστημα.

«Η θεολογία της αιτιότητας είχε ανατείλει. Η λαμπρότερη σελίδα της ανθρώπινης αναζήτησης άρχισε και έκλεισε τους πρώτους λαμπερούς κύκλους της ολοκλήρωσής της στα χέρια των Ελλήνων εκείνης της περιόδου [εννοεί της του Επίκουρου και του Αριστοτέλη]. Οι ελληνικοί ναοί μετατράπηκαν σε σχολές, βιβλιοθήκες και πανεπιστήμια. Οι ιερείς των Ελλήνων σκορπούσαν την γνώση των θεϊκών τους σπουδών στους λαούς όλου του κόσμου.»

Οι ελληνικοί ναοί μετατράπηκαν σε σχολές, βιβλιοθήκες και πανεπιστήμια…

Αυτές και αν είναι αποδείξεις ότι όντως έτσι είχαν τα πράγματα! (ναοί = βιβλιοθήκες = σχολές = πανεπιστήμια!) Περί του Επίκουρου και του Αριστοτέλη θα επανέρθουμε αργότερα. Όμως τι σχέση έχουν όλα αυτά τις αρχαίας θρησκείας με την φιλοσοφία και τις επιστήμες; Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αρχαίας αθηναϊκής στρατιωτικής καταστροφής λόγω πλάνης του Εθνισμού -σκοταδισμού αποτελεί η απόφαση του δεισιδαιμονικού Νικία την 27η Αυγούστου του 413 π.Χ., έπειτα από έκλειψη σελήνης, να ζητήσει χρησμό από τους οιωνοσκόπους σχετικά με την αποχώρηση ή όχι των Αθηναίων από την Σικελία. Εκείνοι του απάντησαν ότι οι θεοί δεν ήθελαν να φύγει από την Σικελία αν δεν περνούσαν 3 φορές 9 ημέρες = 27 ημέρες. Ο Νικίας τους άκουσε και οδήγησε όλους τους Αθηναίους στην καταστροφή καθότι όσο περνούσε ο χρόνος η πλάστιγγα έγερνε προς το μέρος των Συρακούσιων και των Σπαρτιατών.

Οι ιερείς των Ελλήνων σκορπούσαν την γνώση…

Τι λέγει ο Καλόπουλος; Τι χαμηλόμισθες ρητορείες είναι αυτές; Οι ιερόδουλες των Εθνικών ιερών της Αφροδίτης, σκορπούσαν την γνώση ή την ηδονή στους λαούς του κόσμου; Αντιθέτως οι Χριστιανοί ιερείς είναι εκείνοι που σκορπούν την Γνώση της Αλήθειας περί του Πραγματικού Θεού και της Αιωνιότητας Τι είναι πιο σημαντικό; Η ηδονή ή η αιωνιότητα; Η έστω γνώση του Η2 +Ο2 -> Η2Ο ή η αφθαρσία; Πότε προλαβαίνεις να μάθεις περισσότερα πράγματα; Όταν ζεις 100 χρόνια ή αιώνια; (άνευ χρόνου). Μα και αν ακόμη αυτό δεν φτάνει, ας δει ο ενδιαφερόμενος πως το μαντείο των Δελφών και οι ιερείς του, μάθαιναν τον Ελληνικό κόσμο, πως το κέντρο της επίπεδης για τον Δία γης ήταν το μαντείο, γνώση που, όπως λέει ημυθολογία, τους παρέδωσε ο θεός παντο-γνώστης Δίας.

«Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που κάποιοι έπαιξαν και πάλι επιτυχώς το παιχνίδι της δεισιδαιμονίας. Μάλιστα, μιας δεισιδαιμονίας επιθετικής, ύπουλης, μισαλλόδοξης και επεκτατικής»

Αν δεν βλέπει ο Καλόπουλος την δεισιδαιμονία στην αρχαία θρησκεία (εκλείψεις σελήνης, ηλίου, μαντική από πέταγμα πουλιών, σπλαχνοσκοπία, νεκρομαντεία), όπως αδυνατεί να δει ποια θρησκεία απήλλαξε τον Ελληνισμό από αυτή την κατάντια, τότε τι να του πει κανείς; Όσο αφορά τον επεκτατισμό ή την επίθεση, καλύτερα να τον αναζητήσει στους Έλληνες, διότι αυτοί πρώτοι δεν σεβάστηκαν τους Ιουδαίους και προσπάθησαν να τους κάνουν πιστούς τους Δία με την βία.

«Μέχρι τότε κανείς δεν είχε διανοηθεί να κατηγορήσει τους Έλληνες για ελαττωματική θεοσέβεια. Κάποιοι βρήκαν το θράσος να κατηγορήσουν τους θεραπευτές της οικουμένης Έλληνες για κτισματολατρεία «Λατρεία κτίσματος… λατρεία ελληνική» (Ιωάννης Χρυσόστομος, «Κατά αιρετικών», 60, 745, 47)»

Εδώ ο Καλόπουλος χρησιμοποιεί τον όρο «Έλληνας» κατά την σκέψη, από όσο μπορεί κανείς να καταλάβει. Όμως στα βιβλία του κάνει τραβεστισμούς περί του αυτού όρου. Τις κατηγορίες κατά των Ελλήνων της σκέψης, μπορείτε να τις δει κανείς εδώ, από την θρησκεία με την οποία συντάσσεται ο Καλόπουλος, διότι οι πρώτοι που κατηγόρησαν τους Έλληνες (παγανιστές) για ελαττωματική θεοσέβεια ήσαν οι Έλληνες (καταγωγή -έθνος) Ίωνες φιλόσοφοι.

Κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει την φυσιολατρία του αρχαίου κόσμου και σίγουρα όχι με όσο επιφανειακά θρησκειολογικά επιχειρήματα σαν του Καλόπουλου που παρουσιάζονται στο άρθρο του (δήθεν Ωκεανολογία, πανεπιστήμια κ.λ.π.). Αυτά είναι ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΑ. Η θρησκεία δεν οδηγεί στις επιστήμες και απόδειξη είναι όλοι οι υπόλοιποι λαοί του κόσμου, που είχαν ανάλογη θρησκεία με την Ελληνική και στις επιστήμες έμειναν στο επίπεδο του αβορίγινα εν έτι 2000. Ο Χριστιανισμός δεν ήλθε σε σύγκρουση με τις επιστήμες των Ελλήνων, αλλά μόνο με την αρχαία θρησκεία. Απόδειξη είναι, τόσο η χρήση της αρχαίας τεχνολογίας από τους μετέπειτα Βυζαντινούς Ορθοδόξους και μη Χριστιανούς, όσο και από τις σύγχρονες κοινωνίες της λεγόμενης τεχνολογικής και πληροφοριακής επανάστασης.

Θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως η πρόοδος η οποία επιτεύχθηκε στην Δύση, επιτεύχθηκε κάτω από Χριστιανική θρησκεία και όχι κάτω από κάποιου είδους φυσιολατρική θρησκεία της Αφρικής ή της Ελλάδας. Καμιά τέτοια θρησκεία, Αφρικανών, Αυστραλών, δεν επέφερε μήτε Ωκεανολογία, μήτε ιατρική, μήτε βιβλιοθήκες, μήτε πανεπιστήμια. Εξάλλου, κάθε φορά που υποστηρίζει ο Καλόπουλος ότι ο Χριστιανισμός έκαψε βιβλιοθήκες, και εξόριζε φιλοσόφους (Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 38, σελίδα 81, άρθρο «Θαύματα, αλήθειες και υπερβολές», Μιχάλης Καλόπουλος «Κάποτε η θρησκεία γκρέμισε σωρηδόν τα περικαλλή αρχιτεκτονήματα των αρχαίων ελλήνων, έκαιγε βιβλιοθήκες και εξόριζε φιλοσόφους».), να φέρνει και τα κατάλληλα αποδεδειγμένα παραδείγματα και όχι να κάνει εικασίες. Όταν κάνει εικασίες και λέει ψέματα δεν μπορεί να ενδύεται τον μανδύα του επιστημονισμού και του ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΤΗ, διότι αντιθέτως δημιουργεί μύθους!

«Οι Έλληνες, οι προσεκτικότεροι ερευνητές και οι ιδρυτές της κοσμογνωσίας, οι φίλοι των τιμών και οι εραστές του μέτρου, κατηγορήθηκαν για χονδροειδή ειδωλολατρία, από την ανερχόμενη Ιουδαϊκή θρησκευτική αίρεση, με το αρχικό όνομα «Γαλιλαίοι» [παρουσιάζει απόσπασμα Μαλάλα]»

Ο Καλόπουλος καλεί τους Χριστιανούς αίρεση λες και είναι Ιουδαίος. Όμως οι Ιουδαίοι είναι αιρετικοί για τους Χριστιανούς εφόσον δεν δέχτηκαν τον Υιό. Ο ίδιος ο Καλόπουλος αποδέχεται στα βιβλία του πως ο Πατέρας είναι και ο Υιός, ώστε να απευθύνει κατηγορίες και προς τους δύο, αλλά δω κάνει πως δεν το γνωρίζει και αποκαλεί τον Υιό αιρετικό. Παγανιστικές αντιφατικότητες. Όμως μπορεί ο Υιός να είναι αιρετικός προς τον Πατέρα εφόσον κατά τον Καλόπουλο και οι δύο είναι το Αυτό;

Όσο αφορά τον όρο «Γαλιλαίοι», είναι φανερή η εμπάθειά του Καλόπουλου προς τους Χριστιανούς, διότι ενώ παρουσιάζει ένα χωρίο του Μαλάλα για να αποδείξει τον όρο «Γαλιλαίοι», λίγο αργότερα, στην σελίδα 85, ό.π, βαπτίζει τους Χριστιανούς «Έβραιο -Γαλιλαίους» ή λέει «Οι Γαλιλαίοι (κατοπινοί Χριστιανοί)».

Ο Χριστός βάπτισε τους Χριστιανούς μαθητές και αδελφούς (κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιβ’ «48 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ λέγοντι αὐτῷ· Τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου, καὶ τίνες εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου;») και οι Έλληνες της Αντιόχειας πρώτοι τους ονόμασας Χριστιανούς. Το «Γαλιλαίοι» το εκφράζει ο Καλόπουλος ως δηλωτικό του τόπου καταγωγής σε μια προσπάθεια σπίλωσης της Αληθείας των Χριστιανών (βλέπε πρόθεμα Έβραιο-), στηριζόμενος σε εθνικιστικά αφελή επιχειρήματα, και παρόλο που μια Αλήθεια δεν μπορεί να σπιλωθεί με αυτόν τον τρόπο, αντιφάσκει κιόλας, διότι χρησιμοποιεί δυσανάλογα τον όρο Έλληνας πότε ως δηλωτικό του έθνους, όταν προσπαθεί να μπερδέψει με τον «ανθελληνισμό» των Πατέρων και πότε ως δηλωτικό της επιστημονικής σκέψης, όταν είναι να υποστηρίξει τους αρχαίους προγόνους ή τους φιλοσόφους, μπερδεύοντας τους αναγνώστες. Άλλοτε μάλιστα χονδρά αντιφάσκοντας, ως πάντοτε, τον χρησιμοποιεί ως δηλωτικό της ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ (θρησκείας). Οι αρχαίοι δεν κατηγορήθηκαν για χονδροειδή ειδωλολατρία, αλλά ήσαν εξόχως ειδωλολάτρες και οι πρώτοι άνθρωποι που αντιτάχθηκαν σε αυτήν ήσαν ελάχιστοι φιλόσοφοι της Ιωνίας. Ο Χριστιανισμός έφερε την αλήθεια περί του θείου και ήταν ΛΟΓΙΚΟ επόμενο να έλθει σε σύγκρουση με παραμυθάκια περί των θεών, όπως άλλωστε έπραξαν οι φιλόσοφοι. Άλλωστε και ο ίδιος ο Καλόπουλος αναγνωρίζει πως οι θεοί ήσαν κατασκευές ανθρώπινες! (δες παρακάτω χωρίο)

«Κάποιοι δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι για τον φωτισμένο Έλληνα, οι θεοί ποτέ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ανθρώπινα κατασκευάσματα και διαφορετικές όψεις της θεϊκής φύσης.» και παρουσιάζει τον στίχο 108 από το Έργα και Ημέρες του Ησίοδου, για να υποστηρίξει πως οι άνθρωποι και οι θεοί γεννήθηκαν από την ίδια ουσία

…ανθρώπινα κατασκευάσματα… θεϊκής φύσης…

Πότε λέει ο Καλόπουλος πως οι θεοί είναι ανθρώπινες κατασκευές, δηλαδή τίποτα και πότε πως είναι όψεις της ΘΕΪΚΗΣ φύσης. Είναι η φύση θεία ναι ή όχι; και αν είναι η φύση θεία γιατί δεν είναι και οι θεοί που την αντιπροσωπεύουν; και τι είναι η λέξη θεός τελικά; απλή ακολουθία γραμμάτων δίχως νόημα; Αν ο Καλόπουλος είναι άθεος να πάψει να ομιλεί περί θείου. Αν πιστεύει σε θεούς ή Θεό, τότε να μαρτυρήσει σε ποιό ή ποιούς θεούς πιστεύει. Τι το κρύβει; φοβάται ή ντρέπεται; Αν είναι η φύση θεία, τότε ο άνθρωπος που είναι μέρος της τι είναι; θείος;

περισσότερα στο http://www.apologitis.com/gr/ancient/kalopoulos/filosofia.htm#%CE%98%CE%95%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%99%CE%91ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΠΛΗΚΤΟΥΣ (ΜΕΡΟΣ 1ο)

http://klassikoperiptosi.blogspot.com/

(Απο τον ιστότοπο:http://www.arhaioplixia.org/ )
"Εξαιτίας του Χριστιανισμού οι Έλληνες εγκατέλειψαν τον Αρχαίο Ελληνικό ορθολογισμό και υιοθέτησαν τον ανορθολογισμό της ιουδαιοχριστιανικής Ανατολής. Ο Έλληνας αντιμετωπίζει π.χ. την ανοβρία με λιτανείες και όχι με αρδευτικά έργα, τις αρρώστιες με προσδοκία θαυμάτων από κάθε ανόητο χριστιανικό μύθο και όχι με καταφυγή στην επιστήμη και μόνο, με προσευχές για θεϊκή εύνοια αντί για χρήση της επιστήμης".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Μια από τις μεγαλύτερες ανακρίβειες για την αρχαιότητα είναι αυτή της ορθολογικής αρχαίας κοινωνίας. Στην αρχαιοελληνική θρησκεία τα θαύματα των αρχαίων «θεών» έδιναν κι έπαιρναν (πρβλ. θαυματουργικές κινήσεις αγαλμάτων, θαυματουργικές τιμωρίες, θεραπείες λ.χ. του Ασκληπιού). Οι Νεοπυθαγόρειοι, για να μάθουν τη θέληση θεών και δαιμόνων, έκαναν νεκρομαντείες, υπνοτισμούς κ.ά. (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 511), αντίθετα από ό,τι παραπλανητικά οι Νεοπαγανιστές σήμερα κηρύττουν, για να φαίνεται ίσως πιο «επιστημονικό» κι «ορθολογικό» το σύστημά τους. Και παριστάνοντας τους «ορθολογιστές», ειρωνεύονται τους Χριστιανούς που απέδιδαν γεγονότα στην οργή του Θεού, ξεχνώντας πως ένα από τα ινδάλματά τους, ο Πορφύριος, τον τρίτο μ.Χ. αιώνα γράφει για μια επιδημία λοιμού: «κανένας θεός δεν ήλθε να βοηθήσει την πόλη από τότε που λατρεύεται ο Ιησούς» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 587). Αυτό ονομάζουν οι Νεοπαγανιστές «ορθολογισμό» και «μη διατάραξη της Φυσικής Τάξης» ή κάνουν τα στραβά μάτια; Επειδή λατρεύεται ο Ιησούς, ο Πορφύριος πιστεύει ότι δεν θεραπεύεται η επιδημία; Είναι αυτό αρχαίος ορθολογισμός;

Και βέβαια, οι Νεοπαγανιστές που γνωρίζουν μόνο τα Κατά Χριστιανών και Περί αγαλμάτων του «θεωρητικού» τους Πορφύριου, δεν φαίνεται να γνωρίζουν ένα άλλο σύγγραμμά του, το Περί της εκ λογίων φιλοσοφίας, όπου ο Πορφύριος γράφει πως οι άνθρωποι μπορούν να εξαναγκάσουν θεούς να κάνουν μάγια, θαύματα, να αποκαλύψουν το μέλλον και να εμφανιστούν˙ επίσης γράφει πως οι θεοί δυσφορούν αλλά δεν μπορούν να αποφύγουν, όταν τα χρησιμοποιούμενα μέσα (μαγικές λέξεις, ευχές, περιποιήσεις λατρευτικών αγαλμάτων) είναι τα πρέποντα, να κάνουν ό,τι τους ζητούν οι άνθρωποι. Επίσης ότι οι θεοί μαθαίνουν το μέλλον από τα άστρα. Οι χρησμοί είναι λανθασμένοι όταν ζητήται από τους θεούς να πουν περισσότερα από όσα γνωρίζουν (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 512). Ο Πορφύριος πιστεύει επίσης στην ανταπόκριση των θεών σε θεουργικές ενέργειες (μάγια) (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 512). Αφού ο Πορφύριος κατακρίνει τα θαύματα λέγοντας πως δεν επεμβαίνει στη φυσική τάξη των πραγμάτων οι θεοί, πώς εξηγούν την παραπάνω άποψή του οι σύγχρονοι θαυμαστές του Πορφύριου; Μήπως πρόκειται για «έκτακτη» ανταπόκριση-θαύμα και παρέμβαση στη Φυσική Τάξη των θεών;

«Η τελική στάση του Πορφύριου απέναντι στη «θεουργία» (στα έργα του Περί αποχής εμψύχων και Περί επανόδου της ψυχής) είναι ότι η θεουργία επηρεάζει πραγματικά τους θεούς, μπορεί μάλιστα να τους κάνει να υποφέρουν, χάρη σε αυτήν οι ψυχές των ανθρώπων μπορούν, με την βοήθεια κάποιου καλού δαίμονος, να ανυψωθούν λίγο και να ατενίσουν τους θεούς και τους αγγέλους» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 512).

«Ο Πορφύριος δογματίζει ότι όσες από τις ψυχές είναι καλές, χρησιμοποιούνται (μεταθανάτια) από τους θεούς για να φροντίζουν για τα ζώα, τα φυτά, και προκαλούν τα καιρικά φαινόμενα» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 512).

Πώς ο κατεξοχήν αντιχριστιανός Ειδωλολάτρης φιλόσοφος που «αρνείται τα θαύματα» ισχυρίζεται ότι άνθρωποι προκαλούν τα καιρικά φαινόμενα. Είναι αυτό διατάραξη της Φυσικής Τάξης, ναι ή όχι;

«Ο Ιάμβλιχος και ο Πρόκλος ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι συνδέονται με το Ενα όχι με νοητική ή πνευματική προσπάθεια, αλλά με την τέλεση μυστικιστικών ιεροτελεστειών και με τη βοήθεια μυστικών δυνάμεων που υπάρχουν σε ορισμένους λίθους, φυτά και ζώα. Ο Πρόκλος αποδίδει επίσης μεγάλη σημασία στην πίστη» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ζ', σ. 335).

«Η ίδια σύνδεση της πίστεως με την αλήθεια και την αγάπη εμφανίζεται αρκετές φορές στον Πρόκλο. Πρόκλου, Εις Αλκ. 51, 15 πίστις, ἀλήθεια και ἔρως, είναι οι τρεις αρχές δημιουργίας που αντιστοιχούν στο Αγαθό, στο Νοητό και στο Κάλλος. Πρόκλου Εις Τίμ. 1, 212, 21, για να έχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα από την προσευχή χρειαζόμαστε (μεταξύ άλλων) «πίστιν καὶ ἀλήθειαν καὶ ἔρωτα, ταύτην ἐκείνην τὴν τριάδα, καὶ ἐλπίδα τῶν ἀγαθῶν (...) ἵνα μόνος τις τῷ θεῷ μόνῳ συνῇ». Πρόκλου, Εις Παρμ. 927, 26 πίστις, ἀλήθεια και ἔρως είναι «τὰ σώζοντα τὰς ψυχὰς κατ� ἐπιτηδειότητα τὴν πρὸς ἐκεῖνα τρία συνάπτουσαν». Η άμεση πηγή του Πρόκλου (όπως έδειξε ο Kroll, De orac. Chald. σ. 26) είναι τα Χαλδαϊκά Λόγια, από τα οποία παραθέτει τη γραμμή «πάντα γὰρ ἐν τριςὶ τοῖσδε κυβερνᾶταί τε καὶ ἔστι» Πρβλ. Θεολ. Πλάτ. 1,25 «ἡ πρὸς αὐτὸ (το ἀγαθὸν) συναφὴ καὶ ἕνωσις ὑπὸ τῶν θεολόγων πίστις καλεῖται» (τῶν θεολόγων= Χαλδαϊκά Λόγια)» (E.R. Doods, Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια εποχή αγωνίας, εκδ. Αλεξάνδρεια, σ. 190).

Θα αντιπούν οι Ν/Π (Νεοπαγανιστές) ότι το Περί της εκ λογίων φιλοσοφίας το έγραψε ο Πορφύριος προτού έρθει σ� επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό. Μα και στο Περί αποχής εμψύχων, πάλι δέχεται την θεουργία, όχι βέβαια τόσο όσο την δεχόταν αρχικά, αλλά την δέχεται σε σημαντικό βαθμό. Εάν οι Ν/Π θεωρούν «φυσιολογικές» για την εποχή εκείνη τις συγκρητιστικές παρεγκλήσεις του Πορφύριου από την δήθεν ενιαία αρχαιοελληνική άποψη, τότε ποιο το πρόβλημά τους με τα χριστιανικά θαύματα; Κι αυτά θα μπορούσαν να τα πουν «φυσιολογικό συγκρητισμό» της εποχής. Δεν είναι λοιπόν τα θαύματα που τους ενοχλούν˙ δεν είναι ο ανύπαρκτος ορθολογισμός τους, ο οποίος δήθεν πλήτεται από αυτά. Απλώς είναι το άλοθί τους.

Το γνωστό παραμύθι, στο οποίο (ακόμη και οι μη Παγανιστές-εθνικιστές) αρχαιολάτρες πιστεύουν, περί ορθολογικού αρχαίου Πολυθεϊσμού και ανορθολογικού Χριστιανισμού που βαζίζεται στην πίστη, είναι λοιπόν μια απάτη. Εκείνη την εποχή, ορθολογικός ήταν ο Χριστιανισμός και ανορθολογικός (με θεουργίες, μετενσαρκώσεις, μαντική, αστρολογία) ήταν ο ειδωλολατρικός Ελληνισμός.

«Στην πραγματικότητα, ενώ ο Ωριγένης και οι επίγονοί του πάσχιζαν να συμπληρώσουν την αυθεντία με τη λογική, η παγανιστική φιλοσοφία έτεινε όλο και περισσότερο να αντικαταστήσει τη λογική με την αυθεντία και όχι μόνο με την αυθεντία του Πλάτωνος, αλλά και την αυθεντία της ορφικής ποιήσεως, της ερμητικής θεοσοφίας ή κάποιων σκοτεινών αποκαλύψεων, όπως τα Χαλδαϊκά Λόγια» (E.R. Doods, Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια εποχή αγωνίας, εκδ. Αλεξάνδρεια, σ. 189). «Το γεγονός ότι Εβραίοι και Χριστιανοί αξίωναν μια πίστη βασιζόμενη σε προτάσεις για τις οποίες ήταν ανίκανοι να προσκομίσουν αποδείξεις ήταν κοινός τόπος της νεοπλατωνικής κριτικής. Στους ύστερους αιώνες, ωστόσο, αυτή η αντίθεση αμβλύνθηκε στο βαθμό που οι Χριστιανοί πάσχιζαν για μια λογική θεώρηση των απόψεών τους, ενώ ο Νεοπλατωνισμός προσέλαβε περισσότερο τα χαρακτηριστικά θρησκείας και στην τελική του μορφή προέκρινε την πίστη ως την υψηλότερη των αρετών» (R.T. Wallis Νεοπλατωνισμός, εκδ. Αρχέτυπο, σ. 169).

Οι σημερινοί αυτοαποκαλούμενοι «Έλληνες Εθνικοί» «θεμελίωσαν» την σημερινή θρησκεία τους βασιζόμενοι με την έννοια, ασφαλώς, ενός σημαντικού πνευματικού καθοδηγητή κι όχι του προφήτη σε σημαντικό βαθμό στον Πορφύριο, που έλεγε ότι δεν συμβαίνουν θαύματα, διότι οι θεοί δεν επεμβαίνουν κι ούτε διαταράσσουν την Φυσική Τάξη του Σύμπαντος, αλλά και διότι οι θεοί είναι στην πραγματικότητα «φυσικές δυνάμεις». Από τα παραπάνω αποσπάσματα όμως διαφαίνεται πολύ καλά πως τόσο ο Πορφύριος όσο και ο Ιάμβλιχος και ο Πρόκλος και άλλοι διατείνονται πως η Φυσική Τάξη διαταράσσεται από τους θεούς με την βοήθεια θεουργιών, μαγείας, τσαρλατανισμού με λίγα λόγια. Όσα λοιπόν ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές περί «ορθολογισμού» της αρχαίας θρησκείας διαψεύονται και γίνονται καταγέλαστα από τους ίδιους τους ιδεολογικούς τους αντιχριστιανούς φιλοσοφικούς προγόνους. Οι Νεοπαγανιστές λενε πως αυτές οι δεισιδαιμονίες, οι θαυματοποιίες, προλήψεις και μαγείες δεν υπήρχαν στην κλασσική εποχή και ότι εμφανίστηκαν μόνο μετά τον ερχομό του Χριστιανισμού. Δε φαίνεται να γνωρίζουν π.χ. ότι στην Αρχαία Ελλάδα οι ετοιμόγενες γυναίκες δεν επιτρέπονταν να μπουν στο ναό για 40 μέρες, αυτοί που ήρθαν σε επαφή μαζί τους μόνο για δύο, αυτοί που απλώς είδαν ένα πτώμα ή πήραν μέρος σε νεκρικές τελετές απαγορεύεται προσωρινά να επισκεφτούν τους θεούς. Όταν ο άντρας και η γυναίκα έρχονταν σε επαφή ήταν ακάθαρτοι για μικρότερο διάστημα. Στα Μέθανα, όταν οι άνεμοι απειλούσαν να καταστρέψουν τα κλήματα, δυο άντρες έσχιζαν έναν κόκορα στα δύο και καθένας τους, βαστώντας από ένα ματωμένο κομμάτι, έκαναν το γύρο των αμπελιών, από αντίθετη κατεύθυνση, ώσπου να ανταμώσουν. Εκεί έθαβαν τα δυο κομμάτια για να σταματήσει το κακό (M. Nilsson, Η Ελληνική λαϊκή θρησκεία, εκδ. «Η βιβλιοθήκη του φιλολόγου», σ. 26). Μια κοπέλλα έπρεπε να περπατήσει γύρω από το κτήμα με ένα κόκκορα στα χέρια της για να διώξει τα αγριόχορτα και τα βλαβερά έντομα. Κάνουν λόγο για την βροχοποιία και για τις χριστιανικές λιτανείες χλευαστικά οι Νεοπαγανιστές, μη γνωρίζοντας βέβαια ότι όταν επικρατούσε ξηρασία, ο ιερέας του Δία στο Λύκαιο όρος πήγαινε στο πηγάδι, βουτούσε ένα κλωνάρι στο νερό του και το ανακινούσε. Αμέσως φαινόταν να υψώνεται καταχνιά από το πηγάδι. Γινόταν σύννεφο και έβρεχε σε όλη την Αρκαδία (Παυσανία, Αρκαδικά, 38,4). Αυτό μήπως είναι θεουργία ή αναίρεση της Φυσικής Τάξης;

«Η λατρεία των ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα ήταν δεμένη στον τάφο τους και η δύναμή τους στα λείψανά τους, που ήταν θαμμένα στον τάφο. Οι Λακεδαιμόνιοι βρήκαν, με κάποια δυσκολία τα κόκαλα του Ορέστη κάτω από ένα σιδεράδικο και τα έφεραν στην Σπάρτη, όταν χρειάστηκαν τη βοήθειά του στον πόλεμο με τους Αρκάδες (Παυσανίας, 3, 3,6˙ Ηρόδοτος, 1, 67-68). Στη μάχη του Μαραθώνα ο Θησέας πετάχτηκε από το μνήμα του για να αγωνιστεί με το λαό του ενάντια στους Πέρσες» (M. Nilsson, Η Ελληνική λαϊκή θρησκεία, εκδ. «Η βιβλιοθήκη του φιλολόγου», σ. 16).

Έτσι κερδίζονταν οι πόλεμοι, σύμφωνα με την αρχαία θρησκεία: Παυσανία, Λακωνικά, 3, 7 «Χρησμό παρόμοιο με αυτόν που είχαν λάβει οι Λακεδαιμόνιοι για τα οστά του Ορέστη έλαβαν αργότερα και οι Αθηναίοι, που τους έλεγε να φέρουν πίσω το Θησέα από τη Σκύρο, γιατί διαφορετικά δε θα ήταν δυνατό να καταλάβουν τη Σκύρο. Ο Κίμωνας, ο γιος του Μιλτιάδη, τα βρήκε επιστρατεύοντας την εξυπνάδα του και πολύ σύντομα κατέλαβε τη Σκύρο» (βλ. και Πλούταρχου, Θησέας, 36).

«Ο Πυθαγόρας πρόσταζε να μη χρησιμοποιούμε το λουτρό» (Αιλιανού, Ποικίλη Ιστορία 4, 17). Ο Πρόκλος πίστευε πως ήταν μετενσάρκωση του Νικόμαχου (περίπου 150 μ.Χ.) (Μαρίνου, Βίος Πρόκλου, 28). Σύμφωνα με τον «ορθολογιστή» Πλωτίνο, η ανθρώπινη μοίρα μπορεί να διαβαστεί στα άστρα (Εννεάδες, II, 3, 7, 4-10). Σ� ενα του εδάφιο ο Πλωτίνος αναφέρεται με φανερή συμπάθεια στη θεουργική πρακτική εμψύχωσης ενός θεϊκού αγάλματος (IV, 3, 11). Μια φορά πείστηκε να προσφύγει σε επίκληση του οικείου του δαίμονα (Βίος Πλωτίνου, 10, 14-33). «Ο αυτοκράτορας Μ. Αυρήλιος ευχαριστούσε τους θεούς για τις ιατρικές οδηγίες που του έστελναν στον ύπνο του. Ο Πλούταρχος απέφευγε να τρώει αβγά εξαιτίας ορισμένων ονείρων (Συμπ. Προβλ. 2, 3, 1 635e). Ο Δίωνας Κάσσιος εμπνεύστηκε από ένα όνειρο να γράψει ιστορία (72, 23)˙ κι ακόμη ένας τόσο φωτισμένος χειρουργός όπως ο Γαληνός ήταν έτοιμος να προβεί σε μίαν εγχείρηση με την προσταγή ενός ονείρου (σχόλια στο ιπποκρατικό Περί χυμών 2,2)» (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 92). «Τόσο δεισιδαίμονες ήταν οι Αθηναίοι, ώστε επειδή ένας έκοψε ένα πουρνάρι από ένα ηρώο, τον σκότωσαν. Αλλά και τον Ατάρβη, επειδή αυτός σκότωσε το ιερό σπουργίτι του ναού του Ασκληπιού, δεν το παρείδαν αυτό οι Αθηναίοι, αλλά τον σκότωσαν, μη δίνοντας συγχώρεση λόγω άγνοιας ή λόγω τρέλλας» (Αιλιανού, Ποικίλη Ιστορία 5, 17). «Ένα παιδάκι μάζεψε από το έδαφος ένα χρυσό πέταλο που είχε πέσει από το χρυσό στεφάνι της Αρτέμιδας. Οι δικαστές άπλωσαν μπροστά στο παιδί διάφορα παιχνίδια, αστραγάλους και το πέταλο. Το παιδί αμέσως ξανάπιασε το χρυσό πέταλο. Γι αυτό το σκότωσαν ως ιερόσυλο, μη δινοντας συγχώρεση λόγω της ηλικίας του, αλλά τιμωρώντας το για την πράξη του» (Αιλιανού, Ποικίλη Ιστορία 5, 16).

Στη Δωδώνη βρέθηκαν αρκετοί μολυβένιοι πίνακες με τα ερωτήματα του κόσμου προς το μαντείο. Κάποιος Ηρακλείδης ρωτάει αν η γυναίκα του θα του κάνει παιδί, κάποιος Λυσανίας αν το παιδί της γυναίκας του είναι δικό του. Κάποιος άλλος αν θα κάνει καλά να θρέψει πρόβατα, άλλος αν θα κερδίσει από τη δουλειά του πραματευτή (M. Nilsson, Η Ελληνική λαϊκή θρησκεία, εκδ. «Η βιβλιοθήκη του φιλολόγου», σ. 122).

«Ξέρουμε πως στην Αθήνα του 4^ου π.Χ. αιώνα υπήρχε αρκετή «μαγεία για όλους», και μάλιστα με την κυριολεκτική σημασία του όρου, όπως μαθαίνουμε από πρώτο χέρι για τους «κατάδεσμους». Η τεχνική της καταδέσεως ήταν ένα είδος μαγικής επίθεσης. Πίστευαν ότι είναι δυνατόν να «δέσει» κάποιος τη θέληση ενός άλλου ανθρώπου ή να του προκαλέσει θάνατο εξεγείροντας εναντίον του την κατάρα των δυνάμεων του κάτω κόσμου. Έγραφαν την κατάρα πάνω σε κάτι ανθεκτικό, μια μολύβδινη πλάκα ή ένα κεραμύδι, και το τοποθετούσαν κατά προτίμηση στον τάφο ενός νεκρού. Έχουν βρεθεί εκατοντάδες τέτοια «δεσίματα» από ανασκαφές σε πολλά σημεία του μεσογειακού κόσμου. Είναι όμως σημαντικό πως τα αρχαιότερα παραδείγματα, που έχουν μέχρι τώρα ανακαλυφθεί, προέρχονται από την Ελλάδα, τα περισσότερα από την Αττική και επίσης, ενώ με βεβαιότητα μπορούμε να αναγάγουμε στον 5^ο π.Χ. αιώνα πάρα πολύ λίγα παραδείγματα, ξαφνικά στον 4^ο π.Χ. αιώνα παρουσιάζονται πάρα πολλά. Ανάμεσα στα επικατάρατα πρόσωπα των επιγραφών περιλαμβάνονται αρκετά γνωστές δημόσιες προσωπικότητες. Η συνήθεια ήταν αρκετά κοινή στις μέρες του Πλάτωνα, ώστε ο φιλόσοφος να θεωρήσει πως αξίζει τον κόπο να νομοθετήσει εναντίον της (Νόμοι 933 Α-Ε), καθώς επίσης εναντίον της συγγενικής μεθόδου της μαντικής επίθεσης με τη χρήση ενός κέρινου ομοιώματος του εχθρού (Νόμοι 933 Β)» (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 128).

Άς δούμε όμως, κάποιες μολύβδινες πλάκες. Μια πινακίδα που βρέθηκε στην Αττική γράφει «Ρίξτε ανυπόφορους πυρετούς σε όλα τα μέλη της Γαμετής, της κόρης της Υγείας... σκοτώστε, χθόνιοι θεοί και ... την ψυχή και την καρδιά της Γαμετής, της κόρης της Υγείας... ρίξτε πυρετούς ανυπόφορους σε όλα τα μέλη της..» (A. Audollent, Defixionum tabellae, 1904, No 51). Μια άλλη ταμπέλα με κατάδεσμο, από την Αθήνα του 3^ου ή 2^ου π.Χ. αι. ζητά να πάθει μια κοπέλα, η Κερκίδα, αλαλία: «Κερκίς, Βλαστός, Νίκανδρος, Γλυκέρα. Δένω την Κερκίδα τα λόγια και τις πράξεις της Κερκίδας, όπως και τη γλώσσα της, στα νεαρά αγόρια [εννοεί τους νεκρούς που πέθαναν νέοι], και όταν θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές να στερήσουν την Κερκίδα από τη λαλιά της... Ερμή, χθόνιε θεέ, εσύ...» (A. Audollent, Defixionum tabellae, 1904, No 52). Μια άλλη πινακίδα (P. Roesch �Une tablette de malιdiction de Tιbessa�, Bulletin d� archιologie algιrienne 2, 166-167, σ. 231-232) γράφει: «Δένω τη Σατουρνίνα. Θα δέσω στο πνεύμα της ένα πικρό [κακό;], τη δένω μαζί με τους απογόνους της. Να μη γνωρίσει παρά πίκρα και φρίκη, ώς τη μέρα που η Σατουρνίνα θα φθάσει στα έσχατα όρια του θανάτου... στη Σατουρνίνα... καταποντίζω τη Σατουρνίνα στην τρέλα, από αυτή τη στιγμή, τώρα, για την αιωνιότητα, αμέσως, αμέσως, γρήγορα, γρήγορα. Την κόβω κομμάτια, ολόκληρη, γρήγορα, για την αιωνιότητα, γρήγορα, γρήγορα». Μια άλλη πινακίδα (A. Audollent, Defixionum tabellae, 1904, No 18) από τον Άγιο Τύχωνα στην Κύπρο, γράφει: «υποταγμένοι δαίμονες, Πλούτωνα, άρχοντες της γης, χθόνιε Ερμή, κι εσείς πνεύματα, όσα βρίσκεστε εδώ, πάρτε τον αντίδικό μου». Μια πινακίδα του 3^ου μ.Χ. αι που βρέθηκε στην Αγορά των Αθηνών (G.W. Elderkin, Hesperia V, 1936) γράφει: «ΒΑΡΒΑΦΟΡΦΟΡΒΑΡΒΟΡΒΑΡ ΒΟΡΑ ΒΟΡΒΟΡ ΒΑΡΒΑ ΦΟΡΒΑΒΑΙΗ. Πανίσχυρε Τυφώνα, σού παραδίδω τη Φιλόστρατα, την οποία γέννησε η Γοργίππα, για να παγώσεις ό,τι είναι δικό της: την αναπνοή της, τη ζωή της, τις δυνάμεις της, την αντοχή της, το σώμα της, τα μέλη της, τα νεύρα της, τα κόκαλά της, τις φλέβες της, τις αρτηρίες της, την καρδιά της, τα νύχια της, το συκώτι της, τα πνευμόνια της, όλα τα εσωτερικά της όργανα. Ναι, άρχοντα Τυφώνα, εκδικήσου αυτόν που γέννησε...». Ένας πάπυρος δίνει συμβουλές για παρασκευή κατάδεσμου για να προκαλέσει αϋπνία σε κάποια (ΕΜΠ VII, 376-84 [Berz, The Greek Magical Papyri in Translation, 1986 σ. 127-8]): «(..)πάρε μια λάμπα βάλε της φιτίλι και πες: "Σε εξορκίζω, λάμπα, στ όνομα της μάνας σου, της Εστίας ΜΗΡΑΛΛΗΛ (πες το δυο φορές), και του πατέρα σου, του Ηφαίστου, ΜΕΛΙΒΟΥ ΜΕΛΙΒΑΥ ΜΕΛΙΒΑΥΒΑΥ. Κάνε την να αναπαύεται χωρίς ύπνο"». Ένας κατάδεσμος γράφει (ΕΜΠ VII, 376-84 [Berz, The Greek Magical Papyri in Translation, 1986 σ. 128): «Κατάδεσμος ΣΕΔΕΜΟΥΡ ΒΙΡΒΙΑ ΗΧΙ ΕΡΩΦΘΙ ΑΤΑΡΜΕΤΡΑ ΧΗΛΛΩΩΨ (να προστεθεί ό,τι χρειάζεται)». Τέλος, ένας πάπυρος δίνει οδηγίες για παρασκευή κατάδεσμου για πάσα χρήση (ΕΜΠ VII, 376-84 [Berz, The Greek Magical Papyri in Translation, 1986 σ. 129-130): «(..) Το κείμενο που πρέπει να γράψεις είναι το εξής: "Σε εξορκίζω, Άρχοντα Όσιρι, με τα άγια ονόματα σας ΟΥΧΙΩΧ ΟΥΣΕΝΑΡΑΘ, Όσιρι, ΟΥΣΕΡΡΑΝΝΟΥΦΘΙ ΟΣΟΡΝΟΥΦΗ, Όσιρι-Μνήβι, ΟΥΣΕΡΣΕΤΕΜΕΝΘ ΑΜΑΡΑ ΜΑΧΙ ΧΩΜΑΣΩ ΕΜΜΑΙ ΣΕΡΒΩΝΙΕΜΕΡ Ίσις, ΑΡΑΤΩΦΙ ΕΡΑΧΑΞ ΕΣΕΙΩΘ ΑΡΒΙΩΘΙ ΑΜΗΝ ΧΝΟΥΜ ΜΟΝΜΟΝΤ ΟΥΟΥΖΑΘΙ ΠΗΡ ΟΥΝΝΕΦΕΡ ΕΝ ΩΩΩ παραδίδω στα χέρια σας, Άρχοντα Όσιρι και σας εμπιστεύομαι αυτό το υλικό". Αν όμως θάψεις την πινακίδα ή την κρύψεις σε ποταμό .... να γράψεις την ορφική φράση ΑΣΚΕΙ ΚΑΙ ΧΑΣΚΕΙ». Αυτά επιτρέπει η ειδωλολατρική θρησκεία. «Ασήμαντες λεπτομέρειες», βέβαια. Δηλαδή οι Έλληνες ειδωλολάτρες είχαν ξεπεράσει και προλάβει ακόμη και την ανατολίτικη παγανιστική δεισιδαιμονία, ήδη κατά τον πέμπτο π.Χ αιώνα., προτού τάχα την εισάγει στην Ελλάδα ο Αλέξανδρος, όπως ισχυρίζονται μερικοί Νεοπαγανιστές, προκειμένου να φορτώσουν σε άλλους τις δεισιδαιμονίες των Αρχαίων Ελλήνων.

Έπειτα από όλα αυτά η άποψη των Ν/Π που λένε πως «Για να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα του παραλογισμού της Ανατολής, οι νεοπλατωνικοί χώνονταν στον βάλτο του μυστικισμού και της δαιμονολογίας, οι δε επίσημες αρχές προσπαθούσαν απελπισμένα να αντιτάξουν εθνικούς θαυματοποιούς», με άλλα λόγια ότι η θαυματοποιία εμφανίστηκε στον ελληνορωμαϊκό κόσμο μόνο μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού είναι τελείως εσφαλμένη. Θαύματα και προλήψεις της αρχαίας θρησκείας έδιναν κι έπαιρναν στην κλασσική εποχή, κι ακόμη πιο πριν. Προφανώς αυτά ήταν «ελληνικό ήθος» κι όχι τσαρλατανισμός.

Προφανώς οι ανόητες ερωτήσεις αν το παιδί είναι δικό του προς τους θεούς και φυσικά οι «θεϊκές», επιστημονικά ελεγμένες, απαντήσεις των «θεών» στις ερωτήσεις αυτές, αποτελούν θαυμαστή θεουργία της προχριστιανικής Ελλάδας και σε καμμία περίπτωση μεταφυσική αγύρτικη θαυματοποιία.

«Την ποιότητα των πολιτισμών και των θρησκειών δεν καθορίζουν 1,2,10, ή 20 ή και 50 έστω μεμονωμένα περιστατικά, αλλά η στοχοθεσία των θεσμών τους, κοντολογίς και το σε τι άνθρωπο στοχεύουν τι άνθρωπο δημιουργούν», απαντάν οι Ν/Π για όλα αυτά τα αρχαιοελληνικά παράλογα. Αν οι Ν/Π ερμηνεύουν με αυτόν τον τρόπο την αρχαία δεισιδαιμονία, τότε παρατηρούμε ότι:

1) Έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, διότι, όταν πρόκειται για την αρχαιοελληνική παγανιστική δεισιδαιμονία, αντιδιαστέλλουν την «κακή συνήθεια/πρακτική», από την καλή «στοχοθεσία», ενώ αντίθετα, όταν πρόκειται για τις λαϊκές χριστιανικές δεισιδαιμονικές συνήθειες, τότε δεν αντιδιαστέλλουν θεωρία και πρακτική, αλλά θεωρούν πως αυτές έχουν αίτιο την χριστιανική θεολογία, πράγμα φυσικά ενάντιο στην επιστημονική αλήθεια. Διότι, όπως είναι γνωστό, οι τυχόν σημερινές δεισιδαιμονίες του λαϊκού Χριστιανισμού είναι αποκλειστικά κατάλοιπο των αρχαιοελληνικών δεισιδαιμονιών που είχαν «οι αρχαίοι ημών πρόγονοι». Είναι όσα δεν κατάφερε η Εκκλησία να ξεριζώσει, δηλαδή, τα απομεινάρια της ειδωλολατρικής ανοησίας και δεισιδαιμονίας της αρχαίας θρησκείας.

2) Αντίθετα με ό,τι λεν, η αρχαιοελληνική στοχοθεσία ποτέ δεν είχε στόχο την καταπολέμηση της παγανιστικής δεισιδαιμονίας. Δυο-τρεις φιλόσοφοι μίλησαν κατά του ειδωλολατρικού ανορθολογισμού, αλλά οι υπόλοιποι Αρχαίοι, οι μη φιλόσοφοι Ειδωλολάτρες προτιμούσαν όλον τον παραλογισμό που παραθέσαμε.

3) «Ένα, δύο, τρία, δέκα, είκοσι, πενήντα μεμονωμένα περιστατικά» δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά ούτε «λεπτομέρειες», όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές, αλλά ενδείξεις του ειδωλολατρικού ανορθολογισμού που ήταν κυρίαρχος σε όλη την αρχαιότητα. Οι Νεοπαγανιστές, άλλωστε, υπερασπιζόμενοι και σήμερα ακόμη την αστρολογία, την μαντική, αποδεικνύουν τον ισχυρισμό μας αυτόν. Υπερασπίζονται ό,τι καταπολέμησαν οι � συγκριτικά με το σύνολο του πληθυσμού � λίγοι ορθολογιστές Αρχαίοι φιλόσοφοι. Οι Νεοπαγανιστές, για παράδειγμα, ακόμη και την εκλογή από τους Επαναστάτες της 25^ης Μαρτίου ως ημέρας έναρξης της επανάσταστασης του 1821 την αποδίδουν (Δελτίο τύπου ΥΣΕΕ #15) στην αστρολογία: «(....) «εορτάζει» την Εθνεγερσία της 25^ης Μαρτίου (που όμως στ� αλήθεια ξεκίνησε την Εαρινή Ισημερία)»!! � αγνοώντας τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος την 25^η Μαρτίου την αναφέρει όχι ως ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, αλλά ως ημέρα του Ευαγγελισμού («Την ημέραν του Ευαγγελισμού να είναι έτοιμοι, και κάθε επαρχία να κινηθή» (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ.145)).

4) Αν λοιπόν, οι Νεοπαγανιστές είναι στ αλήθεια ταγμένοι στην «υπεράσπιση της αρχαίας ψυχής», όπως τους αρέσει να λένε, τότε δεν μπορούν να εκλέγουν αυθαιρέτως ό,τι τους αρέσει από την «αρχαία ψυχή», ενώ τα υπόλοιπα τμήματά της να τα υποβιβάζουν επειδή τους συμφέρει να κάνουν έτσι σε ασήμαντα, τάχα μεμονωμένα περιστατικά. Μεμονωμένα περιστατικά είναι, λοιπόν, η λατρεία του Ασκληπιού, οι χρησμοί των μαντείων � τα οποία έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην αρχαιότητα � και το λαϊκό ήθος, η πραγματική στοχοθεσία, που φανερώνεται στις δεισιδαιμονίες; Φυσικά, δεν είναι˙ αντιθέτως, πρόκειται για τεκμήρια της σκοτεινής πλευράς ενός λαμπρού πολιτισμού.

Οι πεποιθήσεις ενός συνόλου ανθρώπων, ενός πολιτισμού χιλιάδων χρόνων, οι στόχοι τους, η πίστη τους δεν μπορούν να γίνουν γνωστοί, αν ένα τμήμα τους απομονωθεί για ιδεολογικούς λόγους ό,τι συμφέρει κάποιους. Ακριβώς αυτή η νεοεποχίτικη μόδα είναι που τους κάνει να δηλώνουν «αρχαιολάτρες» και «υπερασπιστές υποτίθεται όλου του αρχαίου ήθους», ενώ στην πραγματικότητα διαλέγουν μόνον ό,τι τους συμφέρει από το αρχαίο ήθος, εθελοτυφλώντας για την συνολική στοχοθεσία και το συνολικό ήθος της αρχαίας Ελλάδας.