" Ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω" ή Γιατί επιβάλλεται ο συνοδικός εξοστρακισμός των βλασφήμων παραφράσεων της θειαςΛατρείας

>

Συμβαίνει λόγῳ προκλητικών γεγονότων στό χῶρο τῆς 'Ἐκκλησίας, ὅπως ἡ ἐπικείμενη ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στήν Κύπρο, νά ἐπικαλύπτονται θέματα σοβαρά πού ἀπειλοῦν τήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, ὅπως ἡ προετοιμασία γιά τήν κάρτα του πολίτη καί τόν κωδικό φορολογουμένου ἤ ἀκόμα τό θέμα τῆς  προσπάθειας ἐπιβολῆς μέσα στήν ὀρθοδοξη λατρεία  τῶν βλασφήμων παραφράσεων τῶν λειτουργικῶν κειμένων.  Γιά νά μήν ξεχνιόμαστε λοιπόν, ἀναρτοῦμε ἕνα κείμενο -απάντηση τοῦ π. Ἰωάννου Φωτοπούλου στό κείμενο του π. Βασιλείου Θερμοῦ πού δημοσιεύθηκε στή romfea.gr στίς 30 Ἀπριλίου.  Τό κείμενο ἔφερε τόν τίτλο : " Γιατί δέν ἀπαιτεῖται συνοδική ἔγκριση γιά τήν μετάφραση τῆς Λατρείας".

Τοῦ πρωτοπρ. Ἰωάννου Φωτοπούλου    

«Ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω», ἤ γιατί ἐπιβάλλεται ὁ συνοδικός ἐξοστρακισμός τῶν βλασφήμων   παραφράσεων τῆς Θείας Λατρείας

Γιά πολλοστή φορά ὁ π. Βασίλειος Θερμός ἐπανέρχεται γιά νά ὑπερασπισθεῖ τή μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων. Στό site  romfea.gr  ( Παρασκευή 30 Ἀπριλίου 2010) ἐπιμένει ἀνυποχώρητος στήν ἀτομική του ἄποψη.  Κι αὐτό ἀκόμη καί μετά ἀπό τήν ἀπόφαση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καί contra σ’ αὐτήν.  Ὡς γνωστόν αὐτή ἡ απόφαση προκλήθηκε μετά ἀπό τήν τρομοκρατία καί τούς ἐκβιασμούς που ασκήθηκαν σέ κλῆρο καί λαό σέ κάποιες Μητροπόλεις μέ σκοπό να δεχθοῦν ὡς τετελεσμένο τόν εὐτελισμό τῶν λειτουργικῶν κειμένων.  Οἱ μεταρρυθμιστές μέ τίς μεταφράσεις τους προσπάθησαν να στήσουν ἕνα  «καραγκιόζ μπερντέ» στή θέση τῆς «σκηνῆς τοῦ Θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων», τῆς ἀποστολοπαραδότου καί πατροπαραδότου λατρείας τῆς Ἐκκλησίας.

Καταφανῶς ἀπογοητευμένος ὁ π. Βασίλειος γράφει: «ἐπιτέλους ἔχουν ψυχή καί οἱ μή συντηρητικοί!». Αὐτή τή φορά τά βάζει μέ «τήν πρώτη καί πολυπληθέστερη» «ὁμάδα τῶν πολεμίων» τῆς μεταφράσεως, μέ τόν ἴδιο τόν ὀρθόδοξο λαό, μέ τό ζῶν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.  Αὐτή ἡ ὁμάδα, γράφει, ἀποτελεῖται «ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦν καί τήν ἱστορία καί τήν θεολογία˙ ἔτσι ἡ ἄγνοιά τους ἐξοπλίζει μέ αὐτοπεποίθηση καί ὄχι σπάνια μέ ἰταμότητα».  Ἀσφαλῶς ἡ περιφρόνηση αὐτῶν τῶν «ἀγνοούντων τή θεολογία» ὁμοιάζει μέ τήν περιφρόνηση ὑπό τῶν Φαρισαίων τοῦ πιστεύοντος στόν Χριστό ὄχλου :  «Ἀλλ’ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μή γινώσκων τόν νόμον ἐπικατάρατοι εἰσί» ( Ἰω. 7, 49).  Θά παρακαλοῦσα τόν π. Βασίλειο σ’ αὐτήν τήν «πολυπληθέστερη ὁμάδα» τῶν χριστιανῶν «οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦν τήν ἱστορία καί τήν θεολογία» νά συμπεριλάβει τό λαό τοῦ Θεοῦ πού συμπαρατάχθηκε μέ τούς Ἁγίους στή μάχη κατά τῶν αἱρέσεων καί τῶν καινοτομιῶν ἀπό τήν ἀρχαία Ἐκκλησία ὥς σήμερα πρό πάντων κατά τήν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας, κατά τήν περίοδο τῆς λατινοκρατίας, κατά τίς ἡσυχαστικές συνόδους τοῦ 14^ου αἰῶνος, κατά τή Βαυαροκρατία.  Ὀφείλει να συμπεριλάβει τόν λαό, αὐτόν τόν «ὑπερασπιστή τῆς θρησκείας», ὅπως τόν χαρακτηρίζει ἡ πάντοτε ἐπίκαιρη Ἒγκύκλιος τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848.  Μιά ὑπενθύμιση πού «καίει» κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια δέν βλάπτει :

«...ἀνόσιον...καί ἀντισυνοδικόν τό κατατολμᾶν ἀλλοίωσιν τῶν ἡμετέρων δογμάτων τε καί λειτουργιῶν καί λοιπῶν ἱερουργιῶν, γενομένων τε καί δή καί μαρτυρουμένων ὁμηλίκων τῷ χριστιανικῷ κηρύγματι, διά τό ἀπονεμηθέν αὐτοῖς, ἀείποτε σέβας...» καί πιό κάτω: «...παρ᾿ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ   ὑ π ε ρ α σ π ι σ τ ή ς   τ ῆ ς   θ ρ η σ κ ε ί α ς   ἐ σ τ ί ν   α ὐ  τ ό   τ ό   σ ῶ μ α   τ ῆ ς   Ἐ κ κ λ η σ ί α ς ,   ἤ τ ο ι   α ὐ τ ό ς   ὁ   λ α ό ς,  ὃστις ἐθέλει τό θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καί ὁμοειδές τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καί πολλοί τῶν ἀπό τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καί Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδέν ἀνύσαντες...».

Δέν γνωρίζει λοιπόν ὁ λαός θεολογία, ἀλλά ὡς Σῶμα τοῦ Ζῶντος Χριστοῦ, ὡς ζῶν ἐν τῆ Ἐκκλησίᾳ γνωρίζει τήν ὀρθή λατρεία, γνωρίζει ὅτι ὡς ἔχει ἡ ὀρθόδοξη λατρεία προέρχεται ἐκ τῶν ἁγίων Πατέρων καί θεωρεῖ ἀδιανόητη οἱαδήποτε ἀλλοίωση.

Ἀλλά μιά καί μιλάει γιά θεολογία ὁ π. Βασίλειος, ποιά θεολογία ἐννοεῖ;  Δέν εἴδαμε στό κείμενό του αὐτό νά παραπέμπει σέ κάποιον θεολόγο, σέ κάποιον ἅγιο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας, ἐκτός ἄν ὡς «θεολόγους» με ὕψιστη αὐθεντία μέσα στήν Ἐκκλησία ἐννοεῖ τόν ....
Μητροπολίτη Περγάμου, τόν Σμέμαν καί τόν Μάγιεντορφ, ἀνθρώπους μέ καινοφανεῖς καί πολλάκις ἀντορθόδοξες ἀπόψεις.  Ὁπότε καλλίτερα, χίλιες φορές καλλίτερα νά ἀγνοοῦν οἱ χριστιανοί αυτούς τούς μοντερνιστές καί καινοτόμους πού μέ μύρια τεχνάσματα καί σοφιστεῖες ἀναιροῦν τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί εἰσηγοῦνται καταστροφικές γιά τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καινοτομίες.  Γιά τήν Ἐκκλησία αὐθεντία εἶναι ἡ φωνή τῶν Ἁγίων καί μάλιστα ἐν τῇ συμφωνίᾳ τους.

    

Μιά λοιπόν καί ὑπάρχει, κατά τόν π. Βασίλειο,  ἄγνοια τῆς ἱστορίας καί τῆς θεολογίας, ἀποφασίζει νά μᾶς ἐξηγήσει τούς ἱστορικούς καί ἐκκλησιολογικούς λόγους πού ἐπιτρέπουν τή μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων.  Δέν λείπει βέβαια καί...τό κερασάκι τῆς τούρτας, οἱ ψυχολογικοί λόγοι πού ἐπιβάλλουν τήν καινοτομία τῶν μεταφράσεων.  Διαπιστώνει λοιπόν ἀπό τή μελέτη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας - αὐτοί εἶναι οἱ ἱστορικοί λόγοι πού έπιβάλλουν τή μετάφραση κατά τόν π. Βασίλειο - ὅτι «οὐδέποτε χρειάσθηκε συνοδική ἀπόφανση...οὔτε κἄν γιά τίς σημαντικώτερες μεταβολές πού ἔλαβαν χώρα στή Λατρεία».  Σημαντικές μεταβολές θεωρεῖ «τίς πολλές θεῖες Λειτουργίες» πού τελούνταν στήν ἀρχαία Ἐκκλησία πού «δέν ἐπικρατοῦσε λειτουργική ὁμοιομορφία», τήν «κατάργηση ψαλμωδήσεως τοῦ Ψαλτηρίου», τήν «ἀντικατάσταση τοῦ ἀσματικοῦ τυπικοῦ ἀπό τό μοναχικό» καί ἄλλα θέματα διαφοροποιήσεως τοῦ Τυπικοῦ ἀπό τόπο σέ τόπο καί ἀπό παλαιότερους χρόνους σέ νεώτερους.   Ὅλα αὐτά θεωρεῖ ὡς μιά ποικιλομορφία πού θά ἤθελε ὁ π. Βασίλειος νά συνεχίζεται ὡς σήμερα.  Τί ὅμως συνέβη στήν πραγματικότητα;

          Τά πρῶτα χρόνια στήν ἐκκλησιαστική ζωή  ὑπῆρχε ἀνομοιομορφία, ἀλλά αὐτό συνέβαινε ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία βρισκόταν στά πρῶτα της βήματα.  Οὔτε ἡ Λατρεία εἶχε διαμορφωθεῖ , οὔτε τά δόγματα ὅπως τά πίστευε εἶχαν διατυπωθεῖ, οὔτε ναοί οὔτε εἰκόνες ὑπῆρχαν, οὔτε ἡ μοναχική ζωή εἶχε θεσμοθετηθεῖ, οὔτε κείμενα ὑπῆρχαν, οὔτε νηπτική θεολογία εἶχε καταγραφεῖ.  Ἐκεῖ θέλει νά ὁδηγήσει τήν Ἐκκλησία ὁ π. Βασίλειος;  Τότε, στήν ἀρχαία  Ἐκκλησία, δέν ὑπῆρχε αὐτή ἡ ρομαντική «ποικιλία» πού ὀνειρεύεται ὁ π. Βασίλειος ὡς ἀντίδοτο τῆς ἀνίας καί τῆς ρουτίνας πού τόν βασανίζει.  Ὑπῆρχε ἀγῶνας τῆς Ἐκκλησίας νά ἐκφράσει καί νά ἐξασφαλίσει γιά τά τέκνα της διαχρονικά τήν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί τή θεία Λατρεία.  Σταδιακά ἡ Ἐκκλησία κατέληξε στά Τυπικά της, στούς Ὅρους καί τούς Κανόνες της, ἀλλά καί στήν ἐν τῆ πράξει Λατρεία.   Πολλοί θεσμοί π.χ. τῶν διακονισσῶν μπῆκαν σέ ἀχρησία, πολλά Τυπικά διαφοροποιήθηκαν.  Ἀλλά ἕνα καθαρό μάτι βλέπει τήν ἑνιαία γραμμή τῆς Παραδόσεως σέ ὅλα αὐτά.  Ὅσον ἀφορᾶ τίς παραλείψεις πού συμβαίνουν κατά τή Λατρεία - παράλειψη ἀναγνώσεως τοῦ ψαλτηρίου, παράλειψη κανόνων - δέν σημαίνει ὅτι εἶναι ὀρθές, ἔστω καί ἄν συμβαίνουν κατ’ οἰκονομίαν.   Φέρνω στό νοῦ μου αὐτή τή στιγμή τρεῖς ἐφημερίους, πού ἀρχίζουν πολύ νωρίς τήν ἀκολουθία καί ψάλλουν ὅλα ὅπως τά προβλέπει τό Τυπικό.

          Ὅσον ἀφορᾶ τή μετάφραση πού ἔγινε γιά τούς «ἐκχριστιανιζομένους λαούς της Σιβηρίας καί Ἰαπωνίας» γιά τήν ὁποία μιλάει ὁπ. Βασίλειος, δέν μπορεῖ νά χρησιμεύσει ὡς ἐπιχείρημα γιατί εδῶ ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἑτερόγλωσσους λαούς,  ὄχι μέ τό ἑλληνόφωνο κοινό πού ἐπί 20 αἰῶνες ἔχει τή δυνατότητα νά χρησιμοποιεῖ δύο γλωσσικά ἰδιώματα : Τήν καθομιλουμένη γιά τήν ἔκφραση τῶν ἁπλῶν σκέψεων καί συναισθημάτων, ἀλλά καί ὡς ἐργαλεῖο γιά τίς καθημερινές συννενοήσεις καί τήν ἐκκλησιαστική (ἰδίωμα πού συνδυάζει πολλάκις ἀττική καί ἀλεξανδρινή)  πού μέ τήν ἀποφατικότητά της δίνει τήν δυνατότητα στόν πιστό νά χωρήσει στά ἄρρητα μυστήρια τοῦ Θεοῦ.    

                        Γιά ὅλα λοιπόν τά ανωτέρω πού συνέβησαν μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας δέν χρειάστηκαν πάντοτε συνοδικές ἀποφάνσεις, καθότι ἦσαν συμβατά μέ τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἤ καί ἀπλῶς ἀνεκτά.  Ὅμως ὁσάκις ξένο σῶμα, καρκίνωμα προσπάθησε νά εἰσέλθει στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὁτιδήποτε ἀλλοίωνε ἤ ἐμπόδιζε τήν κοινωνία μέ τόν Θεό συνοδικῶς αὐτή ἡ Ἐκκλησία τό ἐξωστράκισε.  Οἱ εἰκόνες εἶχαν εἰσέλθει στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μέ τρόπο ἀβίαστο.  Κοσμοῦσαν τούς ναούς καί λειτουργοῦσαν ἀναγωγικά καί μυσταγωγικά στή ζωή τῶν πιστῶν. - Ἀλήθεια, γιατί τό περιοδικό “Ἐφημέριος„ στό ὁποῖο συνεργάτης εἶναι καί ὁ π. Βασίλειος, ἐδῶ κι ἕνα χρόνο εἶναι ἀνεικονικό; χωρίς καμμία εἰκόνα; - Τό ἴδιο συνέβαινε μέ τόν ἐγκαινιασμό τῶν ναῶν διά τῶν ἁγίων λειψάνων καί τή μοναχική ζωή.  Μέ ἁπλά λόγια:  Δέν χρειάστηκε συνοδική ἔγκριση γιά νά εἰσέλθουν  στήν Ἐκκλησία οἱ εἰκόνες καί ἕνα πλῆθος ἄλλα ἐκκλησιαστικά ἔθιμα.  Χρειάστηκαν ὅμως νά ἀναπτυχθεῖ ἡ θεολογία τῶν εἰκόνων καί ἐπανειλημμένες συνοδικές καταδίκες γιά τίς εἰκονομαχικές καί ἀντιπαραδοσιακές καινοτομίες.     

            Ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν μας τά ἀνωτέρω γεγονότα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καταλαβαίνουμε ὅτι οἱ μεταφράσεις, ἡ βλάσφημη παραφθορά τῶν κειμένων τῶν ἁγίων, πού εἶναι μιά ὀντολογικῆς τάξεως καινοτομία μέσα στήν Ἐκκλησία, σέ καμμία περίπτωση δέν μπορεῖ νά ἐξισωθεῖ, μέ τήν ἐν τῇ πράξει, ἀβίαστη καί ἄνευ διαμαρτυριῶν μεταβολή τῆς τυπικῆς τάξεως κατά τήν τέλεση τῶν ἀκολουθιῶν ἤ τῶν Μυστηρίων.  Ἔχουμε στήν τωρινή ἀπόπειρα μιά στανική προσπάθεια μιᾶς μικρῆς μερίδος οἰκουμενιστῶν νά ἐπιβάλλουν σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία τό ἐγωϊστικό τους θέλημα ἤ ἀκόμη καί τό θέλημα ξένων, ἀντίχριστων κέντρων.  Αὐτές οἱ σκοτεινές δυνάμεις γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι ἡ  παραδεδομένη Ὀρθόδοξη Λατρεία, ἡ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ κοινωνία μέ τόν ἐν Τριάδι Θεό εἶναι τό μοναδικό στήριγμα, τό μοναδικό σταθερό σημεῖο ἀναφορᾶς, ἡ μοναδική ἀληθινή παρηγορία τοῦ νεοέλληνα πού τόν ἑνώνει μέ τόν Θεό καί μέ τούς ἄλλους, πού νοηματίζει τήν ὕπαρξή του.  Ἔ, λοιπόν αὐτό τό στήριγμα πρέπει νά πέσει, πρέπει νά καταλυθεῖ. 
Πρέπει νά χαθεῖ ὁ προσανατολισμός γιά νά εἰσχωρήσει μέσα ἀπό τά ἐρείπεια ὁ κατακλυσμός τῆς Ν. Ἐποχῆς.  
 Ὁ πιό ἀποτελεσματικός τρόπος γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτός ὁ στόχος εἶναι οἱ μεταφράσεις στή λατρεία.  Θά ξεκινήσουν οἱ μεταφράσεις τῶν κειμένων μέ τήν κορακίστικη γλῶσσα τοῦ πεζοδρομίου ( “τοῦ κλώτσου καί τοῦ μπάτσου„), θά ἀκολουθήσουν οἱ μεταφράσεις τῶν ὕμνων ἤ νέοι ὕμνοι μέ νέα μουσική.  Ἀποτελεῖ κι αὐτό ἀνεκπλήρωτη ἐπιθυμία τοῦ π. Θερμοῦ.  Θά μπαίνεις στήν ἐκκλησιά καί θά νομίζεις πώς μπῆκες σέ προτεστάντικη συμμάζωξη.  Κι ἀκούοντας αὐτό τό ἀλαλούμ, ἁπλῶς δέν θά ξαναπηγαίνεις.  Καί ποιός θά ἐμποδίσει ποιόν, στά πλαίσια τῆς «ποικιλίας» νά φτιάξει καινούργιες “λειτουργίες„ ( ὁ π. Βασίλειος τό ἔχει ζητήσει αὐτό παλαιότερα) καινούργιες εὐχές για τό περιβάλλον, τήν τρομοκρατία καί τά...κατατρεγμένα σκυλάκια καί γατάκια;  Αὐτός εἶναι ὁ βαθύτερος στόχος τῶν ἐγκεφάλων τῆς μεταφράσεως, ντόπιων καί ξένων.  Δέν τούς νοιάζει νά γίνει μιά ἐπίσημη μετάφραση τῆς Λατρείας, ἀλλά σκοπεύουν σέ μία ἄνευ ἀρχῶν καί ὁρίων μεταρρύθμιση πού θά ὁδηγήσει σέ μία Βαβέλ πανθρησκειακή.  Καί γι’ αὐτό χρειάζεται ἄμεσα καί ἐνεργά, ἀποφασιστικά καί χωρίς διγλωσσία νά παρέμβει ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας.

            Ὅσον ἀφορᾶ τούς ἐκκλησιολογικούς λόγους δέν μπορεῖ κανείς νά παρακολουθήσει εὔκολα ὅλη αὐτή τήν “θεολογία„ τῶν ἀμερικανο-ευρω...τραφῶν θεολόγων πού προσαρμόζει ὁ π. Β. Θερμός στίς ἀπόψεις του.  Μέ τή βοήθεια τῶν ἀνωτέρω “θεολόγων„ πού ποτέ τους δέν εἶχαν ἁπτή καί καθημερινή, αἱματηρή ποιμαντική εὐθύνη, προσπαθεῖ νά τά βάλει ὅλα στή θέση τους : τόν λαό, τούς ἱερεῖς, τούς μητροπολίτες, τίς Συνόδους.  Κανείς καί τίποτε δέν λειτουργεῖ σωστά!   Δέν λέει βέβαια κανείς ὅτι εἴμαστε ἐντάξει.  Ὅμως χάριτι Θεοῦ ὑπάρχουν αὐτοί οἱ θεσμοί καί ἡ ἱεράρχηση στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. ’Εκεῖνο πού ἀπαιτεῖται ἀπό ὅλους μας εἶναι ἡ μετάνοια καί τό “ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι„. Κι αὐτό θά ἦταν ἀρκετό γιά νά διορθωθοῦν τά κακῶς κείμενα.  Αὐτά ὅμως δέν συζητοῦνται ἀπό τόν π. Βασίλειο.  Ἐκεῖνο πού ζητᾶ, μιά καί βρέθηκαν καινοτόμοι ἐπίσκοποι, εἶναι νά ἀφεθοῦν ἀνεξέλεγκτοι μέσα στίς ἐπαρχίες τους, νά ἐξοπλιστοῦν, ὅπως λέει «μέ θεσμική ἀνεξαρτησίακαί ἐλευθερία», γιά νά κατεδαφίσουν τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί νά μεταδώσουν καί ἀλλοῦ τή λύμη τῆς πλάνης τους.   Ὡραιοποιώντας μάλιστα τίς πρακτικές τῶν ἐπισκόπων αὐτῶν ὁμιλεῖ γιά              «ἀγαπητική συλλειτουργία διαβούλευσης ὅλων ἐντός τῆς ἐπισκοπῆς ὑπό τήν διοικητική καί πνευματική εὐθύνη του». 

Κατ’ ἀρχάς ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο χρησιμοποιήθηκε ὁ ὅρος “διαβούλευση„ ἀπό τήν κρατική ἐξουσία τόν τελευταῖο καιρό θἄπρεπε νά  ἀποτρέψει τόν π. Βασίλειο ἀπό τή χρήση αὐτοῦ τοῦ ὅρου.  Καί ἔπειτα ὁ λόγος περί “αγαπητικῆς συλλειτουργίας διαβούλευσης„ ἀποτελεῖ ἐμπαιγμό τῶν κληρικῶν ἐκείνων πού δέν ὑπέκυψαν στίς μεταφραστικές καινοτομίες καί ἔζησαν “στό πετσί τους„ αὐτή τή “διαβούλευση„ μέ βία, ἀπειλές, ἐκβιασμούς καί ἐξορία σέ ἀπομακρυσμένες ἐνορίες. 

            Νομίζουμε ὅτι ἡ αὐτόνομη, ἀνεξάρτητη ἀπό τό πνεῦμα τῶν Ἁγίων Πατέρων καί Συνόδων ἑρμηνεία τῆς ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως ἀποτελεῖ ἀληθινό ἐκκλησιολογικό ἔλλειμμα τοῦ π. Βασιλείου καθώς καί ἡ πρωτοφανής κλήση του στήν Ἐκκλησία γιά μετάνοια!  Γράφει : «Ἄν κινδυνεύει ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό τή μετάφραση τότε πρέπει νά μετανοήσουμε συλλογικά γιά τό πόσο ἀνώριμη Ἐκκλησία εἴμαστε». ( Κύριε ἐλέησον!)

            Καί μάλιστα ἐπαυξάνεται αὐτό τό ἐκκλησιολογικό ἔλλειμμα καί ἀπό ἕνα ἄλλα παράγοντα πού εἶναι ἡ ψυχολογική ἑρμηνεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν γεγονότων, τῶν προσωπικῶν ἐνεργειῶν κλπ. τήν ὁποία κατά κόρον χρησιμοποιεῖ ὁ π. Βασίλειος.  Ἀσχολούμενος λοιπόν μέ τήν ψυχολογία καί τά ἀπόνερά της, τήν ψυχανάλυση καί τήν ψυχοθεραπεία, γράφει : ««Ἡ φύση ἀπεχθάνεται τά κενά».  Ἔτσι πρέπει «νά δοθῆ εὐκαιρία στόν ἐπίσκοπο νά αὐτενεργήσει» ἀλλιῶς «γίνεται πιθανότερο νά ἐκτραπῆ πρός δραστηριότητες περιττές ἤ καί ἐπιβλαβεῖς ἀκόμη.      ...Εἴμαστε ὅλοι ἄνθρωποι πού ὑπακούουμε σέ ψυχολογικούς νόμους καί γι’ αὐτό ἀγωνιζόμαστε νά ἐκδηλώσουμε τήν ἑτερότητά μας, ἐνίοτε ἀνορθόδοξα, διότι ἀσφυκτιοῦμε στήν ὁμοιομορφία καί στή συμμόρφωση».  Καί πιό κάτω : «Πόσοι καί πόσοι κληρικοί καί λαϊκοί ἀδελφοί μας δέν ἔχουν ποθήσει κάτι πέρα ἀπό τά καθιερωμένα, κάποια πρωτοβουλία πού θά ἀνανεώσει τήν ἀποξηραμένη εὐσέβεια καί θά ἀναζωογονήσει τή ρουτινοποιημένη Λατρεία!».    Ἔτσι ἡ ψυχολογία καί οἱ ἄλλες ψευδο-επιστῆμες τῆς ψυχοθεραπείας καί τῆς ψυχαναλύσεως γίνονται βασικά ἐργαλεῖα ἑρμηνείας κάθε πραγματικότητας.

            Πράγματι σάν ἄνθρωποι ἔχουμε ὁρισμένες προδιαγραφές ἀπό τόν Δημιουργό μας. Ἀρεσκόμαστε στήν ποικιλία.  Μᾶς ἀρέσει ἡ ἀλλαγή στή διατροφή, μᾶς ἀρέσει νά πᾶμε μιά βόλτα στή θάλασσα ἤ στό δάσος γιά νά ξεκουραστοῦμε ἀπό τήν καθημερινή κλεισούρα.  Ἀλλά πρός Θεοῦ!   Ποικιλία καί στή λατρεία;  Τόσο πολύ ἀσφυκτιᾶ ἡ π. Βασίλειος ὅταν τελεῖ τή Θ. Λειτουργία τοῦ Ἱ. Χρυσοστόμου;  Ὅταν τελεῖ τόν Ὄρθρο καί τόν Ἑσπερινό;   Τή μετοχή στή Θ. Λατρεία, ὅπου πνέει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τή βλέπει ὡς «ἀποξηραμένη εὐσέβεια» καί «ρουτινοποιημένη λατρεία»;  Ὥστε ἡ ἐν Χριστῷ «καινή κτίσις» ὑπάγεται στούς ψυχολογικούς νόμους πού ἀναλύουν οἱ σιωνιστές Φρόϋντ καί Γιούγκ;  

Καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι, ὅλοι οἱ ἐν Κυρίῳ ἐνάρετοι κληρικοί πού διακόνησαν στήν Ἐκκλησία μέ ἀντίξοες συνθῆκες, μέ ἐμπόδια καί διωγμούς ἀπό τούς ἄρχοντες καί τούς προϊσταμένους τους, πῶς ἐτελειώθησαν ; Γιατί δέν ἔνοιωθαν μέσα στήν παραδεδομένη λατρεία ρουτίνα, γιατί εἶχαν ἀληθῆ καί ὄχι «ἀποξηραμένη» εὐσέβεια;  Διότι οἱ Ἅγιοι ἦσαν «καινή κτίσις» καί δέν ὑπήγοντο στούς σιδηροῦς ψυχολογικούς νόμους πού ζητοῦν ἀλλαγές καί «ἐκπλήρωση προσδοκιῶν»˙ διότι δέν εἶχαν «κενά πού ἀπεχθάνεται ἡ φύση» καί ὄντας σέ κοινωνία μέ τούς ἁγίους ἀποστόλους καί Πατέρες  διάβαζαν τά κείμενα τους, τίς εὐχές τους καί τά τροπάριά τους μέ εὐλάβεια, ἁγιάζονταν, εὐφραίνονταν καί ἀνέπνεαν στό χῶρο τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας.  Αὐτόν τόν δρόμο ἀκολουθοῦν καί σήμερα ἁγιασμένοι κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί  Καί αὐτός εἶναι ὁ δρόμος ὅλων μας : ὁ δρόμος τῶν Ἁγίων.  Καί γι’αὐτό ἀρνούμαστε τήν ἀνάμιξη τῆς ψυχαναλύσεως καί ψυχοθεραπείας στή ζωή τῶν χριστιανῶν.  Διότι οἱ ποικίλες ψυχο-επιστῆμες προβάλλουν ὡς φυσιολογικό ἄνθρωπο, ὅπως μᾶς δίδασκε ὁ π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος-αἰωνία του ἡ μνήμη!- τόν ἄνθρωπο τῆς πτώσεως, πού θεωρεῖ ἑαυτόν ὁλοκληρωμένο χωρίς τό σταυρό τοῦ Χριστοῦ, πού ζεῖ καί κινεῖται μέσα στά πάθη καί νιώθει δυστυχισμένος, ὅταν δέν μπορεῖ νά τά ἱκανοποιήσει.  Πράγματι ὁ π. Βασίλειος ἐκφράζει τήν κατάσταση τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, τοῦ δυστυχισμένου πού δέν μπορεῖ νά «ἐκδηλώσει τήν ἑτερότητά του» δηλ. τό ἐγωϊστικό του θέλημα καί «ἀσφυκτιᾶ».  Καί δέν ὑπάρχει ἀκριβέστερη εἰκόνα ἀποτυπώσεως τῆς δυστυχίας ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ ἀσφυκτιῶντος.

Ἀσφυκτιᾶ, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ π. Βασίλειος, στήν ὁμοιομορφία καί δέν θέλει νά συμμορφωθεῖ μέ τά πρότυπα και τά Τυπικά τῆς Ὀρθοδόξου Λατρείας.  Θέλει μεταφράσεις γιά νά ἀποφύγει τή ρουτίνα.  Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἔχει ἀντίθετη  πίστη καί πράξη.  ’Επαναλαμβάνουμε τήν πρώτη φράση τοῦ ἀποσπάσματος τῆς Ἐγκυκλίου τῆς Συνόδου τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς :

«...ἀνόσιον...καί ἀντισυνοδικόν τό κατατολμᾶν ἀλλοίωσιν τῶν ἡμετέρων δογμάτων τε καί λειτουργιῶν καί λοιπῶν ἱερουργιῶν...». 

            Αὐτό σημαίνει πώς μιά ἐνδεχόμενη σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας πρέπει νά ἔχει σκοπό της τήν προστασία τῆς παραδεδομένης Λατρείας ἀπό κάθε ἀλλοίωση. Στήν ἀντίθετη περίπτωση θά ἐνεργοῦσε «ἀνοσίως» καί «ἀντισυνοδικῶς».   

            Καί κάτι τελευταῖο.  Βλέποντας ὁ π. Βασίλειος τό μεγάλο ρεῦμα ἐπισκόπων κληρικῶν μοναχῶν καί λαϊκῶν πού ἀντιτίθενται στήν καινοτομία τῶν μεταφράσεων προσπαθεῖ νά χειρισθεῖ ψυχολογικά ὅσους τόν διαβάζουν : «Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι κατά τά τελευταῖα δέκα χρόνια τόσοι ἐπίσκοποι καί πρεσβύτεροι ἄρχισαν νά μεταφράζουν.  Μόνο οἱ ἐθελοτυφλοῦντες τό θεωροῦν αὐτό δυστύχημα καί ξοδεύουν τίς δυνάμεις τους γιά νά τό ἀνακόψουν.  Μάταια κατά τή γνώμη μου...Τό ποτάμι ἄρχισε νά κυλᾶ καί δέν γυρίζει πίσω...».  Ἄν καί δέν πρόκειται γιά ποτάμι ἀλλά γιά ρυάκια μέ ἀπόβλητα... γιά τήν Ἐκκλησία κείμενα, ἄς τό παραβλέψουμε κι ἄς προσέξουμε ὅτι ἐδῶ  πάλι ὁ π. Βασίλειος χρησιμοποιεῖ τή φύση, τούς φυσικούς τώρα, ὄχι τούς ψυχολογικούς  νόμους, ἀφοῦ ὅπως γράφει «τό ποτάμι κυλᾶ καί δέν γυρίζει πίσω».  Ξεχνᾶ καί πάλι ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἄλλους νόμους, πνευματικούς.   Καί γι’ αὐτό τό ποτάμι μπορεῖ νά γυρίσει πίσω!  Ἄς κοιτάξει ὁ π. Βασίλειος τά λόγια τῆς εὐχῆς τῶν Θεοφανείων : «Ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω».  Βλέποντας τό πῦρ τῆς Θεότητος, τόν Χριστό νά κατεβαίνει σ’ αὐτόν, τό ποτάμι γύρισε πίσω.  Ἄς τό γνωρίζει αὐτό ὁ π. Βασίλειος καί οἱ λοιποί ἐπίδοξοι διορθωτές τῆς Θ. Λατρείας.  Ὁ Χριστός εἶναι πάντοτε παρών στήν Ἐκκλησία Του καί διά τοῦ Ἁγίου  Πνεύματος τήν ὁδηγεῖ εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν.  Καί μπορεῖ τά ἀνόσια καί ἀντισυνοδικά ποτάμια νά τά γυρίσει πίσω  καί νά διαφυλάξει ἄμωμη τήν πατροπαράδοτη λατρεία μας.