Τα «τάγματα των νεοσυντηρητικών», και τα τάγματα των νεο-Μασόνων

Τα   «τάγματα   των   νεοσυντηρητικών»,

και   τα   τάγματα   των   νεο-Μασόνων

 

 Νεμέσιος

Οφειλόμενο  σχόλιο   σε   άρθρο  της  κ. Μαρίας   Αντωνιάδου

http://www.egolpion.com/neomasonoi_nemesios.el.aspx 

 

       Βρίσκεται μπροστά μας άρθρο της δημοσιογράφου κ. Μαρίας Αντωνιάδου, με τον τίτλο «Τάγματα νεοσυντηρητικών πολιορκούν την Ορθοδοξία», από το Βήμα Online, της 07-02-2010.

Το κείμενο τούτο αποτελεί πράγματι πολύ χαρακτηριστικό κείμενο της εκκλησιαστικής ειδησεογραφίας και θα εξηγήσουμε την άποψή μας αυτή, η οποία καταλήγει στις εξής εναλλακτικές η συμπληρωματικές μεταξύ τους διαπιστώσεις :

(α) είτε η κ. Αντωνιάδου δεν είναι πράγματι με επίγνωση Ορθόδοξη Χριστιανή ούτε έχει ίσως θεολογική κατάρτιση, οπότε είναι αξιοσημείωτο το πως αποφαίνεται με υπερβολική βεβαιότητα (χωρίς σοβαρές πηγές) για πράγματα που δεν γνωρίζει και ίσως δεν πιστεύει, και με σαφή ιδεολογική κατεύθυνση εναντίον συγκεκριμένη μερίδας, αυτής των λεγομένων «νεο-συντηρητικών»·

(β) είτε η κ. Αντωνιάδου είναι παραπληροφορημένη, αλλ΄ ωστόσο προσπαθεί να γίνει δίαυλος ειδήσεων για τους αναγνώστες της · στην περίπτωση αυτή, πρέπει μάλλον να γίνει μαθήτρια της Ορθοδόξης Συνέχειας και ακόμη, ξεκινώντας από την εγγενή στη δημοσιογραφία ρηχότητα, να εμβαθύνει προς την πολύμοχθη εκκλησιολογική κατάρτιση·

(γ) είτε η κ. Αντωνιάδου είναι στρατευμένη σε νεο-ταξικές μεθοδεύσεις, παρά το ότι κάθε στρατευμένη δημοσιογράφος είναι και προδότις της αντικειμενικότητας των προϊόντων της και συνεπώς και του λειτουργήματός της. Οπότε και το παρόν κείμενο της κ. Αντωνιάδου αποτελεί κείμενο «νεο-γκαιμπελικής» παραπληροφόρησης.

 

Α´

Τα «τάγματα των νεοσυντηρητικών»

και οι ανακρίβειες των «προοδευτικών».

Ανεξάρτητα πάντως από την πρόθεση της γράφουσας κ. Μαρίας Αντωνιάδου, προσέξτε πάντως τις παρακάτω ανακρίβειες (η αναλήθειες) του κειμένου της:...

1. Σύγκριση του «νεοσυντηρητισμού» με τους φονταμενταλισμους του προτεσταντισμού, του ισλάμ και του ιουδαϊσμού. Αλλά ο φονταμενταλισμός στις πίστεις αυτές είναι μόνο ένα ρεύμα αυτών των πίστεων, μάλιστα συνήθως μεταγενέστερο. Η κ. Αντωνιάδου, όμως, δεν μας περιγράφει τι είναι η κατ΄ αυτήν «κανονική» («mainstream») Ορθοδοξία, ώστε να προσδιορίσει θεολογικά η εκκλησιολογικά η χρονικά την απόκλιση των «νεοσυντηρητικών» από αυτήν, με βάση τη διαχρονικη συνειδηση τησ εκκλησιασ · είναι αυτό από άγνοια η προς παραπλάνηση;

2. «Οι υπερ-ορθόδοξες ομάδες αντιτάσσονται στον διάλογο με τη Ρ/καθολική Εκκλησία ... κ.λπ.». Λάθος! αντιτάσσονται στις (τεκμηριωμένες, αποδειγμένες) υποχωρήσεις και παραβιάσεις - στα πλαίσια των διαλόγων- πληθύος ιερών Κανόνων, στη σχετικοποίηση και υποβάθμιση των δογματικών Όρων, στην αλλοίωση της εκκλησιαστικής Πίστης, της Υμνογραφίας, της προσευχής και του τρόπου ζωής που μας παρέδωσαν οι (... «νεοσυντηρητικοί») Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας· που υποθέτουμε, ότι κάποια δική τους ιερή Εικόνα η ιερό Λείψανο και η κ. Αντωνιάδου ως Ορθόδοξη Χριστιανή έχει προσκυνήσει κάποτε. Άγνοια η χειραγώγηση των αγνοούντων αναγνωστών από την κ. Αντωνιάδου;

3. Οι «νεοσυντηρητικοί» ... «κατακεραυνώνουν όλους όσοι έχουν διαφορετικές από αυτούς απόψεις και θέσεις» · τι σημαίνει η ασάφεια τούτη ; δηλαδή κατακεραυνώνουν και τους γκουρού, τους ινδιάνους Απάτσι, «τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις», τον Δαλάι Λάμα, τον οποιονδήποτε άθεο ή νεοεποχίτη γείτονά τους, κι ακόμη την κ. Αλέκα Παπαρρήγα ή τον κ. Αλαβάνο, τους Κουάκερους ή τον U.C.K. κ.λπ. ; Όχι, βέβαια ! Είναι δικαίωμα καθενός οι θρησκευτικές επιλογές του! Θέλουν όμως να ξεσκεπάσουν την πορεία εκείνων οι οποίοι προσπαθούν με διαστρεβλώσεις των πραγμάτων να παρουσιάσουν ως αληθινή Ορθοδοξία τα οποιαδήποτε θρησκευτικά μορφώματα της διάνοιας και της καρδιάς τους (δηλαδή των παθών τους), και όχι αυτό που τους παραδόθηκε από τους Αποστόλους του Χριστού. Ως προς τη γενική εναντίον των άλλων πίστεων απολογητική και πολεμική συγγραφή, αυτό είναι ένα διαρκές και αιώνιο γνώρισμα του Χριστιανισμού και ακόμη και «επίσημων» Εκκλησιών και των αντιαιρετικών τους υπηρεσιών. Άγνοια η παραπλάνηση από μέρους της κ. Αντωνιάδου;

4.   «Θεωρούν ότι κάθε προσπάθεια συνεύρεσης η επικοινωνίας μεταξύ των εκπροσώπων των θρησκειών αποτελεί μέρος ενός ευρυτέρου σχεδίου που στόχο έχει την άλωση της Ορθοδοξίας, του μοναδικού αληθινού χριστιανικού δόγματος». Λάθος ! Θεωρούν οι «νεοσυντηρητικοί», ότι αυτό συμβαίνει μόνο με όσες πρακτικές βλάπτουν την αυτο-συνειδησία της Εκκλησίας ως της Μιας Εκκλησίας, όπως ομολογεί κάθε μέρα η Εκκλησία μας στο «Πιστεύω», γι΄ αυτό και λ.χ. δεν υπήρχαν αντιδράσεις μέχρι τη Συνάθροιση του Π.Σ.Ε. στο Νέο Δελχί (1961), ενόσω αυτό δηλωνόταν σαφώς και γραπτώς. Αστοχία και εδώ εκ μέρους της κ. Αντωνιάδου !  

5. Οι «"νεοσυντηρητικοί" έχουν σκοπό να σταματήσουν τους διαύλους επικοινωνίας στο πλαίσιο της παγκοσμιότητας και των πολυπολιτισμικών κοινωνιών»· ασάφεια, μισή αλήθεια και συναισθηματικός εντυπωσιασμός ! Δηλαδή, κατά την κ. Αντωνιάδου, απαγορεύουν οι «νεοσυντηρητικοί» ... «Κού Κλούξ Κλάν» την έμπρακτη με χαμόγελο καρδιάς αγάπη προς όλους, την από κοινού εργασία με αλλόθρησκους, την προσευχή για όλο τον κόσμο, την αιμοδοσία, την απόδοση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την φωνή των μειοψηφιών κ.λπ. κ.λπ. ; Η μήπως εμποδίζουν - όπως και είναι αλήθεια- την παροχή σφαλερής εικόνας στους μη Ορθόδοξους για το τι είναι η Ορθοδοξία; Ποια αποδεικτικά γεγονότα παραθέτει η κ. Αντωνιάδου; Κανένα ! Άγνοια η χειραγώγηση της πληροφόρησης από την κ. Αντωνιάδου ;

6. Και πως λοιπόν, η κ. Αντωνιάδου κατέληξε στη συσχέτιση του ξένου φονταμενταλισμού και του ορθόδοξου «νεοσυντηρητισμού»; Αποκαλύπτεται αυτό στην παράγραφο με τον τίτλο «Η εσωστρέφεια της Εκκλησίας» : εκεί φέρεται να στηλιτεύει το φαινόμενο ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. Εφ' όσον «αυτός έφα» («το είπε ο ίδιος», όπως έλεγαν οι μαθηταί του Πυθαγόρα για το δάσκαλό τους), άρα έτσι είναι! Ο «αυτός έφα» της κ. Αντωνιάδου, ο κ. Βαρθολομαίος, (στον οποίον ανήκει η μοναδική εκτενής παραπομπή της), έριξε για μια ακόμη φορά στάχτη στα μάτια και μίλησε για τον πόλεμο των «φονταμενταλιστικών κύκλων» κατά της «συνεργασίας και καταλλαγής ... και του ανοίγματος των χειρών προς συνεργασίαν μετά των άλλων». Ψεδος του κ. Βαρθολομαίου ! Διότι η από μέρους των χαμογελαστών και απλόχερων ηγετών του Οικουμενισμού αναγνώριση αλήθειας και εκκλησιαστικού χαρακτήρα και παρουσίας Θεού σε πίστεις και δόγματα και κοινότητες, που οι προκάτοχοι του κ. Βαρθολομαίου, οι Άγιοι Πατέρες μας, ονόμασαν και καταδίκασαν ως αιρέσεις και θρησκείες που απομακρύνουν από το Χριστό μας και Θεό, δεν συνιστά απλή συνεργασία της Εκκλησίας με αυτές. Συνιστά αθέτηση του ευαγγελισμού τους, της σωτηρίας τους, αθέτηση της αγάπης των μακράν του Χριστού συνανθρώπων μας και πριν από όλα αθέτηση των ίδιων των επισκοπικών υποσχέσεων της χειροτονίας του κ. Βαρθολομαίου, και άλλων ομοφρόνων του επισκόπων, «στρεβλοτομούντων τον λόγον της αληθείας και ορθοτομούντων τόνλόγον της ασεβείας»!

Η κ. Αντωνιάδου, ίσως δεν γνωρίζει ότι στην Ορθοδοξία δεν έχουμε αλάθητους Πάπες που να κατευθύνουν τη διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας· εν προκειμένω οι ιεροί Κανόνες προβλέπουν απομάκρυνση από τον θρόνο τους όσων Επισκόπων δεν μεριμνούν για την επιστροφή των αιρετικών στην Εκκλησία. Προφανής και πάλι η άγνοια της κ. Αντωνιάδου ! 

7. Δείγμα της «κρυφοδαγκανιάρας» (κατά τον μακαριστό Κόντογλου) πολεμικής της κ. Αντωνιάδου κατά της Παράδοσης, είναι και οι «μπηχτές» κατά του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ· αφίνοντας τα απορρέοντα εκ του επισκοπικού θεσμού δικαιώματα έκαστου Μητροπολίτη, θα αναφερθούμε στη «μπηχτή» της δημοσιογράφου : «ξεσπάθωμα του ελκυστικού στα μέσα ενημέρωσης αρχιερέα ... κ.λπ.». Πράγματι, κ. Αντωνιάδου, ελκυστικός στα Μ.Μ.Ε. ο κ. Σεραφείμ, αλλ' όχι όσο ο κ. Βαρθολομαίος· βλέπετε, ο κ. Σεραφείμ, ευθυγραμμισμένος με την χριστιανική του συνείδηση, δεν προέβη σε «ποιμαντικές ενέργειες» ανάλογες του κ. Βαρθολομαίου, λ.χ. «ευλογώντας» την «αισθησιακά» (ηπίως ειπείν) λικνιζόμενη τραγουδίστρια της Ελλάδας στη eurovision η τον κ. Σάκη Ρουβά, ούτε πάλι ο κ. Σεραφείμ φωτογραφίστηκε χαμογελώντας με την ομάδα της Α.Ε.Κ. κρατώντας τη φανέλλα της. Βλέπετε, κ. Αντωνιάδου, πόσο démodé και «απρόσιτοι» είναι αυτοί οι "neo-conservatives" ...

8. Η δημοσιογραφική ακρίβεια της κ. Αντωνιάδου διαλάμπει τέλος και στην παράγραφο υπό τον τίτλο «"Προδότες" ... και ξύλο!». Και περιμένει ο αναγνώστης να διαπιστώσει «επί του χάρτου» τη βάναυση συμπεριφορά αυτών των φανατικών «φονταμενταλι-στών - νεοσυντηρητικών», οι οποίοι φτάνουν μέχρι το ... «ξύλο» για την επιβολή των απόψεών τους στους άλλους, εναντίον των πάντοτε πράων και «αγαπητικών» οικουμενιστών, και έτσι αποδεικνύουν έμπρακτα την έλλειψη αγάπης τους· και τελικά ο αναγνώστης ανακαλύπτει, ότι οι νεοσυντηρητικοί το ξύλο δεν το ... δίνουν, αλλά το ... τρώγουν. Φοβερή σκηνοθέτις η κ. Αντωνιάδου ! Μά είναι τόσο ... αποτρόπαιον ! Οι άνθρωποι αυτοί τολμούν να τρώγουν ακόμη και ξύλο για την αλήθεια ! Κι όμως ναί, μολονότι για την εσφαλμένη αντίληψη του χριστιανισμού που διακατέχει την κ. Αντωνιάδου, προφανώς ακόμη και το να «φάει κανείς ξύλο» για την αλήθεια και την τήρηση ιερών Κανόνων και θεσμίων - όπως συνέβη λ.χ. στην Κύπρο και τώρα στο Κοσσυφοπέδιο - είναι ... φονταμενταλιστικό ! Γιατί να μην απολαμβάνουν κι αυτοί οι «neo-cons», όπως και οι Λατίνοι στη Δύση, την «ασφαλή συμπόρευση» με τον επί γης «αλάθητο» και ... «επικυρωμένο» αντιπρόσωπο του Χριστού επί γης κ. Βαρθολομαίον, όπως κάνει και η κ. Αντωνιάδου; Γιατί να δημιουργεί ο κάθε στενοκέφαλος «νεοσυντηρητικός» στον εαυτό του και τους άλλους πρόβλημα συνείδησης εξ αιτίας βαθύτερης ενασχόλησης με θεολογικά θέματα ; Αφού ο Πάπας της Ορθοδοξίας κ. Βαρθολομαίος ανακάλυψε και διακήρυξε το 1998 ότι οι Άγιοι Πατέρες (οι πρώτοι διδάξαντες φονταμενταλιστές «νεοσυντηρητικοί») υπήρξαν «ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως» και βρίσκονται στην κόλαση περιμένοντας τις προσευχές του κ. Βαρθολομαίου και των ομοφρόνων του για να σωθούν, όλα είναι εν τάξει (κι όμως, το είπε ... )· έτσι κι ο γλυκύς Άγιος Νεκτάριος, που κατηγόρησε βαριά τις παπικές αιρέσεις, και είναι λοιπόν «ατυχές θύμα του αρχεκάκου όφεως», μπορεί τώρα (από του σωτηρίου έτους 1998 και εξής ) να ... ελπίζει στις θεοπειθείς προσευχές του κ. Βαρθολομαίου! «Ουδέν ανίατον δια τον άγιον ... Βαρθολομαίον!» Βλέπετε μεγαλείον αγάπης και αλήθειας της «μη νεοσυντηρητικής» Ορθοδοξίας του υψηλού Οικουμενικού Μέντορος της κ. Αντωνιάδου; ( Όντως, είναι αλήθεια, ... «Αυτός έφα ... »!)

Προσέξτε ακόμα και τη μαεστρία της γραφίδας της δημοσιογράφου· για να ταιριάξει στο υποσυνείδητο του αναγνώστη το υπονοούμενο μήνυμα «δίνουν οι νεοσυντηρητικοί ξύλο» με την αλήθεια του ότι το «τρώγουν το ξύλο», η ακρίβεια των γεγονότων χάθηκε μεταξύ της φιλολογικής εικόνας «"διασταύρωσαν" τις ρομφαίες τους» και των εντελώς ασαφών «ξέσπασαν επεισόδια», «κατάληψη ναού», «όταν πλέον η κατάσταση κινδύνευε να ξεφύγει από κάθε έλεγχο» ... Αλλά που είναι λοιπόν οι φωτογραφίες των αιματοβαμμένων θυμάτων του «νεοσυντηρητικού φονταμενταλισμού», κ. Αντωνιάδου;

Ευχαριστούμε, πάντως, τη δημοσιογράφο για το χαρακτηριστικό αυτό δείγμα στρατευμένης εκκλησιαστικής δημοσιογραφίας και επιλεκτικής περιγραφής της αλήθειας.

Πάντως, οι «νεοσυντηρητικοί», και όλοι οι αναζητητές της αλήθειας, κι αν τρώγουν ξύλο, πάντως κουτόχορτο οικουμενιστικών προδιαγραφών από δημοσιογραφικές καλλιέργειες δεν τρώγουν.

 

Β´

Με ποιές προϋποθέσεις η κ. Αντωνιάδου κρίνει τα της Πίστεως ;

Επειδή η κ. Αντωνιάδου με τον τίτλο της «Τάγματα νεοσυντηρητικών πολιορκούν την Ορθοδοξία», προσπάθησε να δώσει την εντύπωση, ότι οι «νεοσυντηρητικοί» που υπογράφουν την «Ομολογία Πίστεως» και όσοι άλλοι αντιτίθενται στο θρησκευτικό συγκρητισμό είναι έξω από το πνεύμα της Ορθοδοξίας και την πολιορκούν εξωτερικά, την παρακαλούμε να ενδιατρίψει περισσότερο στην εκκλησιαστική Πίστη, την οποία - αποδειγμένα με βάση το άρθρο της - αγνοεί· και για να μη γινόμαστε φορτικοί με λόγια Πατέρων, ιερών Κανόνων, Όρων κ.λπ. ζητούμε από την κ. Αντωνιάδου να μας διευκρινίσει πως κρίνει σύμφωνα με τον «μη νεοσυντηρητισμό της» την ... «πολιορκούμενη Ορθοδοξία» των εξής (αντιπροσωπευτικών) λόγων κάποιων "mainstream" Ορθοδόξων και πρώτιστα του Ίδιου του Χριστού:

 «Όλοι όσοι ήρθαν πριν από Εμένα είναι κλέφτες και ληστές, αλλά δεν τους άκουσαν τα πρόβατα» (Ιω. 10, 8) ● «Όποιος δεν είναι μαζί Μου είναι εναντίον Μου και όποιος δεν συνάγει μαζί Μου σκορπίζει» (Ματθ. 12,30) ● «Κάθε φυτεία που δεν τη φύτεψε ο Πατέρας Μου ο ουράνιος θα ξεριζωθεί. Αφήστε τους· είναι τυφλοί οδηγοί τυφλών» (Ματθ. 15, 13 και 14) ● «Όποιος έχει τον Υιόν, έχει τη ζωή· όποιος δεν έχει τον Υιό του Θεού δεν έχει τη ζωή» (Α' Ιω. 5, 12) ● «Όποιος πιστεύει στον Υιόν έχει αιώνια ζωή· όποιος είναι απειθής στον Υιό δεν θα δεί τη ζωή, αλλά η οργή του Θεού μένει πάνω του» (Ιω. 3, 36) ● «Όποιος πιστέψει και βαπτιστεί, θα σωθεί, όποιος όμως απιστήσει θα κατακριθεί» (Μάρκ. 16, 16) ● «Αιρετικό άνθρωπο μετά από πρώτη και δεύτερη νουθεσία παράτησέ τον, γνωρίζοντας ότι ένας τέτοιος έχει εκτραπεί και αμαρτάνει όντας αυτοκατάκριτος» (Τίτον 3, 10.11) ● «Όποιος δεν αγαπάει τον Κύριο, ας είναι ανάθεμα. Μαράν αθά» (Α΄ Κορ. 16, 22) ● «Αλλά κι αν ακόμη εμείς η άγγελος από τον ουρανό σάς ευαγγελίζεται διαφορετικά απ' ό,τι σάς ευαγγελιστήκαμε, να είναι ανάθεμα» (Γάλ. 1,9).

Αυτά ισχύουν όσον αφορά στη μοναδικότητα της αλήθειας και έπειτα προχωρούμε αναλόγως και στο «πως» της βοήθειας, με αγάπη, για όσους είναι εκτός Εκκλησίας. Όμως οι θεολογικές και θρησκειολογικές εκπτώσεις του κ. Βαρθολομαίου με λόγια και έργα, τι διασώζουν από την παραπάνω αίσθηση της μοναδικότητας της Ορθοδοξίας ; Τίποτε · μόνο την καταλύουν.

Ποια είναι η αντίληψη του κ.κ. Βαρθολομαίου για τη σωτηρία των ετερόθρησκων και ετερόδοξων και τι κάνει για να τους σώσει, αυτός που αφειδώς παρέχει σε όλους αυτούς διαβεβαιώσεις κοινής προσευχητικής παρρησίας προς τον Θεό και κοινής αποστολής για τη σωτηρία του κόσμου (βλέπε τις διαθρησκειακές της Ασσίζης κ. αλλού);

Θα έπρεπε να γνωρίζει η κ. Αντωνιάδου, ότι η Ορθοδοξία δεν είναι τετραετές εκπαιδευτικό πρόγραμμα των Κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ επιδεχόμενο ετήσιες τροποποιήσεις ("upgrades"), ούτε τριετές επενδυτικό πρόγραμμα του συγκροτήματος «Λαμπράκη», με Manager τον κ. Βαρθολομαίο η τον κ. Ειρηναίο Βελιγραδίου, αλλά είναι η «Πίστη που παραδόθηκε μία και μόνο φορά στους Αγίους» (Ιούδα 3, 3), · πιστεύει άραγε η κ. Αντωνιάδου, ως ερευνήτρια, ότι αυτή η Ορθοδοξία, είναι η αιώνια διδασκαλία του Χριστού, του επί πάντων Θεού, τηρούμενη εν Αγίω Πνεύματι η νομίζει ότι Ορθοδοξία είναι η ελισσόμενη πολιτική της φαναριώτικης διπλωματίας;

Να όμως ποια είναι η συνεχής «συντηρητικότητα» της Εκκλησίας και όχι βέβαια μιας μερίδας «νεο-συντηρητικών», κατά τον πολύ π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ·

«Η Εκκλησία θεωρεί το παρελθόν όχι ως κάτι το ανύπαρκτο, αλλ' ως κάτι που συντελέστηκε και υπάρχει στην καθολική πληρότητα του ενός Σώματος του Χριστού. Η Παράδοση κατοπτρίζει αυτή τη νίκη επί του χρόνου. Το να μαθαίνεις από την Παράδοση η ακόμη καλλίτερα εντός της Παράδοσης, σημαίνει το να μαθαίνεις από την πληρότητα της εμπειρίας της Εκκλησίας που κυριαρχεί επί του χρόνου, εμπειρίας που κάθε μέλος της Εκκλησίας μπορεί να μάθει να τη γνωρίζει και να την κατέχει ανάλογα με το μέτρο της πνευματικής του ωριμότητας και με το μέτρο της καθολικής του ανάπτυξης ... Πιστότητα προς την Παράδοση δεν σημαίνει πιστότητα προς το παρελθόν και την εξωτερική εξουσία, αλλά ζωντανό δεσμό με την πληρότητα της εμπειρίας της Εκκλησίας ... "Συμφωνία με το παρελθόν" είναι μόνον η συνέπεια της πιστότητας προς το σύνολο, είναι απλώς η έκφραση της σταθερότητας της καθολικής εμπειρίας μέσα στο ρέοντα χρόνο ... Ακόμη και τώρα η εμπειρία της Εκκλησίας παραμένει ανεξάντλητη, αλλά προστατεύεται και αποκρυσταλλώνεται σε δόγμα». (Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοση, σσ. 63.64.69)

Αλλά περί πιστότητας στην πληρότητα της εκκλησιαστικής εμπειρίας δια μέσου των αιώνων, οι οικουμενιστές («μη νεοσυντηρητικοί») Κληρικοί -πρότυπα της κ. Αντωνιάδου έχουν προφανώς «μαρα μεσάνυχτα». Και έτσι κατηγορούν την «στασιμότητα» των παραδοσιακών στην Παράδοση και τον «συντηρητισμό», αυτοί που έχοντας χάσει το «συντηρητικόν» άλας του Πνεύματος, αποδεικνύονται - κατά τον π. Φλωρόφσκυ - χαμηλόβαθμοι στην πνευματική τους ωριμότητα και την καθολική τους ανάπτυξη εν Χριστώ.

Όχι λοιπόν, πιστότητα στην εξωτερική εξουσία, όπως κάνει εξ αγνοίας η κ. Αντωνιάδου, αλλά πιστότητα στην καθολική εμπειρία · αν θέλει ας κρατήσει η κ. Αντωνιάδου την «εξουσία» (τον «Αυτός έφα!» κ. Βαρθολομαίον) κι εμείς ... κρατάμε την ουσία !

Γ´

Τα τάγματα των «νεο-Μασόνων» του Οικουμενισμού

Ποιοί είναι όμως αυτοί που άλλαξαν την «επίσημη Ορθοδοξία» του Φαναρίου, που τα φερέφωνα του Πατριαρχείου ΚΠόλεως την έμαθαν μόνο δημοσιογραφικά και τη διδάσκουν ανάλογα, ώστε σήμερα αφ' ενός να εμφανίζεται μια τέλεια «διαφορετικότητα» μεταξύ των Οικουμενιστών και των Ορθοδόξων, αφ' ετέρου να φαίνεται ότι δήθεν η Παράδοση «πολιορκεί την Ορθοδοξία απ' έξω»;

Δεν θα δώσουμε απ'ευθείας απάντηση· ας απαντήσει κάποιος δημοσιογράφος με ενδελεχή έρευνα των στοιχείων. Εμείς προτείνουμε τις εξής κατευθυντήριες γραμμές - ερωτήσεις πάνω σε «περίεργες συμπτώσεις»·

(α) Γιατί αρχίζει ο ορθόδοξος οικουμενισμός για πρώτη φορά μετά από 2.000 χρόνια, μόνο στις αρχές του 20^ου αι. (επιστολές Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄), ταυτόχρονα με την εξάπλωση της Θεοσοφικής Εταιρείας στη Δύση (γκουρουϊσμός, δυισμός, διαλογισμός) και την έναρξη διαθρησκειακών συναντήσεων, όπως το Κογκρέσσο των Θρησκειών στις Η.Π.Α.;

(β) Η Θεοσοφική Εταιρεία ιδρυμένη από την αποκρυφίστρια - μέντιουμ Έλενα Μπλαβάτσκυ, έχει σκοπό τη δημιουργία ενός παγκόσμιου πυρήνα της ανθρωπότητας χωρίς καμμία θρησκευτική διάκριση, την μέσω της θρησκειολογίας κατάδειξη του ότι δήθεν όλες οι θρησκείες έχουν κοινή προέλευση, και την προετοιμασία της έλευσης ενός παγκόσμιου θρησκευτικού ηγέτη· ποια επίπτωση μπορεί να έχει η τεκμηριωμένη σχέση Θεοσοφικής Εταιρείας και Μασονίας επάνω στα εκκλησιαστικά πράγματα, υπό το φως του γεγονότος ότι

(γ) Πολλοί Κληρικοί και έξοχα οι Οικουμενικοί Πατριάρχες Μελέτιος Μεταξάκης (πολλαπλά καινοτόμος μεταρρυθμιστής και επιταχυντής του Οικουμενισμού) και Αθηναγόρας (που κατάργησε τα «αναθέματα» κατά του αιρετικού παπισμού και άλλαξε την αυστηρή γραμμή των Ορθοδόξων στο Π.Σ.Ε.) ήταν επιφανείς Μασόνοι ολκής, αναγραμμένοι σε επίσημα Μασονικά περιοδικά και βιβλία ;

(δ) Γιατί το διαθρησκειακό «άνοιγμα» του Π.Σ.Ε. (δηλαδή και σε μη Χριστιανούς) αρχίζει σχεδόν από την 6^η Συνδιάσκεψη του Π.Σ.Ε. στο Βανκούβερ (1983), δηλαδή λίγο μετά το 1974, οπότε, κατά τις οδηγίες της Αλίκης Μπέηλυ, ηγέτιδας του New Age, έπρεπε οι προοπτικές της Θεοσοφικής Εταιρείας να αρχίσουν να δημοσιοποιούνται στο ευρύ κοινό ;

(ε) Γιατί η συμπαρουσία θρησκευτικών αντιπροσώπων στις διαθρησκειακές συναντήσεις και συμπροσευχές τύπου Ασσίζης με Πρόεδρο τον Πάπα, (Ασσίζη 1986, Ρώμη 1987 και 1988, Βαρσοβία 1989, Μπάρι 1990, Μάλτα 1991, Βρυξέλλες 1992, Μιλάνο 1993, Ασσίζη 1994 και 2002, Βατικανό 1999) ταιριάζει απόλυτα με την παρέλαση των «μυστών» στις μασονικές τελετές, όπου ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, τίθεται στην ίδια θέση με άλλους ιδρυτές θρησκειών, ως ένας απλός μεγάλος «μύστης» ;

(στ) Γιατί στη φρασεολογία και τα γραπτά επιφανών οικουμενιστών, όπως των Πατριαρχών Αθηναγόρα και Βαρθολομαίου, βρίσκουμε τόσο προφανή υποτίμηση των δογματικών θεολογικών διαφορών και των Ιερών Κανόνων, σαν αιτίας μίσους, και την υπερτίμηση μιας απροϋπόθετης «αγάπης», δηλαδή ένα μοτίβο αντίθεσης μεταξύ αλήθειας και αγάπης, που απαντάμε συχνά στα έργα της Αλίκης Μπέηλυ και άλλων μορφών της Θεοσοφικής Εταιρείας και της μετεξέλιξής της, του New Age (για την «κακή θεολογία» και την «καλή αγάπη») ; Μήπως κάποιοι ιεράρχες μας έχουν μορφωθεί σε ειδικούς «Συλλόγους» με μαθήματα της κοσμοθεωρίας των Θεοσοφιστών, αφού τελευταία αποδείχθηκε ότι Έλενα Μπλαβάτσκυ διάβαζε μέχρι και ... ο Elvis Presley ;

Πάνω στη γραμμή αυτή η κ. Αντωνιάδου, αν εργαστεί ευσυνείδητα, θα βρει στοιχεία συσχετισμού Οικουμενισμού και των Ταγμάτων της Μασονίας, πολύ περισσότερα απ' όσα δήθεν συνδέουν τον φονταμενταλισμό της Αμερικής με τα «τάγματα» του σύγχρονου «νεο-συντηρητισμού». Και δεν εννοούμε βέβαια ότι οι οικουμενιστές είναι Μασόνοι, αλλ΄ ότι ο Οικουμενισμός ρίχνει νερό στο «νερόμυλο» του συγκρητισμού της Μασονίας για τη θρησκευτική ομογενοποίηση των λαών της γης.

Ενώ τελείωνε η ετοιμασία αυτού του κειμένου μαθεύτηκε η επίθεση (ορθοδόξων «κλασσικών» μη «νεο-συντηρητικών») ρασοφόρων μπράβων υπό τον Επίσκοπο πρώην Ερζεγοβίνης κ. Αθανάσιο Γιέβτιτς εναντίον του Ομολογητού Επισκόπου Κοσσυφοπεδίου, κ. Αρτεμίου Ραντοσλιάβλεβιτς, με ταυτόχρονη κατάληψη τόσο της Επισκοπής του κ. Αρτεμίου όσο και του Μοναστηριού του Ντέτσανι, με άμεση διακοπή λειτουργίας της κύριας Ιστοσελίδας του και της εφεδρικής, τον περιορισμό του σε Μοναστήρι και τον υποχρεωτικό περιορισμό των Μοναζουσών της Γκρατσάνιτσα εντός της Μονής τους.

Ο κ. Αρτέμιος είχε μεταφράσει και διανείμει στα σερβικά την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», παλιότερα είχε σχεδόν πείσει την Εκκλησία της Σερβίας να αποχωρήσει από το Π.Σ.Ε. και είχε επικρίνει γραπτά θεολογικές καινοτομίες (της γραμμής του λατινόφρονα Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιω. Ζηζιούλα) στη Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου.

 Θα ευρεθεί δημοσιογράφος, «πολλαπλασιαστής γνώμης», να περιγράψει ειδησεογραφικά και να κρίνει εκκλησιολογικά τα τεκμηριωμένα κατορθώματα των «Ταγμάτων των προοδευτικών νεο-Ουστάσι» του κ. Αθανασίου Γιέβτιτς η η «ευθυγράμμιση» των Media με την επιβολή σιωπής από το οικουμενιστικό Φανάρι πάνω στις μειοψηφίες είναι βαθιά χαραγμένη «με τρίγωνο και με διαβήτη»;

Αναμένουμε την αλήθεια, κ. Αντωνιάδου ...

 

 

   

Δ´

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ

 

«Περίεργες συμπτώσεις», απλώς για να προβληματιστούμε ...

 

Α. Η σχέση Μασονίας και Θεοσοφικής Εταιρείας

«Εκ των υφισταμένων σήμερον γνωστών μυσταγωγικών οργανώσεων εκτός του Τεκτονισμού αξία προσοχής είναι η παγκόσμιος επίσης τοιαύτη, η λεγομένη Θεοσοφική Εταιρεία εργαζομένη επωφελώς υπέρ της ανθρωπότητος, της οποίας τα πολυπληθή ανά πάσαν την υφήλιον μέλη καλούνται Θεόσοφοι η Θεοσοφισταί και ασχολούνται με την Θεοσοφίαν, απόκρυφον επιστήμην εν πολλοίς, ως θα ίδωμεν, έχουσαν σχέσιν με τον Τεκτονισμόν». (Τεκτονικόν Δελτίον «ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ», έτος 1924, σ. 373, στο του Ν. Στ. Ψαρουδάκη, Στα άδυτα της Μασονίας, «Ορθόδοξο Μέτωπο», Μαρούσι 1995, σ. 739).

 

Β. Η Μασονία και ο αναμενόμενος «διδάσκαλος»

Το Μασονικό «Τάγμα του Αστέρος της Ανατολής» της Αθήνας, εκδίδει το 1926 το βιβλίο των ηγετών της Θεοσοφίας, ενός Ληντμπήτερ και της Άννας Μπεζάντ, περί της έλευσης ενός παγκόσμιου διδάσκαλου και αρχηγού όλων των θρησκειών· Η έλευσις του Μεγάλου Εκπαιδευτού· Αποσπάσματα Έργων του C.W. Leadbeater και της Annie Besant, συλλεγέντων υπό M.E. Rocke, Αθήναι 1926 (στο του Ν. Στ. Ψαρουδάκη, Στα άδυτα της Μασονίας, «Ορθόδοξο Μέτωπο», Μαρούσι 1995, σ. 740-746)

 

Γ. Η θρησκευτική ανεκτικότητα και ισοπέδωση

μέσα στη λατρεία της Μασονίας

Στο τυπικό μύησης ενός Μασόνου στον 32^ο Βαθμό του αρχαίου και αποδεδεγμένου Σκωτικού Τυπικού (§2, Μύησις), ο μυούμενος λαβαίνει συμβουλές από προϊσταμένους του Μασόνους, που υποδύονται θρησκευτικές μορφές, κατά σειρά τον Κομφούκιο, τον Ζωροάστρη, τον Γκοτάμα Βούδδα, τον Μωϋσή, τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον Πλάτωνα, τον Ιησού τον Ναζωραίο, τον Μωάμεθ και «Εκείνον της Αύριον» (... τον Αντίχριστο;). Μία από τις συμβουλές στον μυούμενο Μασόνο του 32^ου είναι : «Εστέ ανεκτικοί· καμμία [θρησκεία] δεν μπορεί να καθορίση τον Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος [Μ.Α.Τ.Σ.]». Βλ. όπ. παρ., σσ. 509-512. Η τελευταία συμβουλή πόσο μοιάζει με τη διαπίστωση των κειμένων του Π.Σ.Ε. στο Πόρτο Αλέγκρε (2006), ότι : «Όλες οι θεολογικές μας αντιλήψεις σε τελική ανάλυση δεν ξεπερνούν τα όρια της δικής μας εμπειρίας και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το εύρος του έργου του Θεού για την αποκατάσταση του κόσμου».

 

Δ. Το μασονικό σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης στην υπηρεσία του Οικουμενισμού

Στην απάντησή του σε εμπιστευτικό μήνυμα του Πατριάρχη Αθηναγόρα το 1959, ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄ αποκαλύπτει τις προθέσεις του Βατικανού εν όψει της Β ' Βατικανής Συνόδου που επρόκειτο να ξεκινήσει τις εργασίες της. «Σκοπός της νέας Συνόδου είναι η επανένωσις της Εκκλησίας» δηλώνει στον Αρχιεπίσκοπο και συμφωνούν από κοινού ότι η «ένωση των εκκλησιών» πρέπει να στηριχθεί στις αρχές της Γαλλικής Επαναστάσεως (βλ.σχ. Γ. Μαλούχου, Εγώ ο Ιάκωβος). «Εάν δεν επικρατήση το σύνθημα της Γαλλικής Επαναστάσεως: ελευθερία, ισότης, αδελφότης, ούτε ειρήνη θα υπάρξη μεταξύ των εθνών, ούτε ένωσις μεταξύ των Εκκλησιών» (Καθηγητού Δ. Τσάκωνα, Αθηναγόρας ο Οικουμενικός των Νέων Ιδεών, σελ. 95).

 

Ε. Η μομφή κατά των δογμάτων και της θεολογίας

και ο τονισμός της «αγάπης».

Για τον Πατριάρχη Αθηναγόρα «... υπάρχουν δύο δρόμοι : Ο Θεολογικός Διάλογος. Και έχομεν τους θεολόγους εκατέρωθεν, οι οποίοι μελετούν το ζήτημα της επανόδου εις τα παλαιά. Και επειδή δεν έχω πολλές ελπίδες από τον θεολογικόν διάλογον ... δι' αυτό εγώ προτιμώ τον διάλογον της αγάπης. Να αγαπηθούμε ... Γι' αυτό λοιπόν προσπαθούμε να έχωμεν και θεολόγους μαζί, δια να έλθη αυτό το μεγάλο γεγονός, του Παγχριστιανισμού. Και μαζί με αυτό το μεγάλο γεγονός, θα έλθη μίαν ημέραν το όνειρόν μας της Πανανθρωπότητος» (Η προσλαλιά του Αθηναγόρου, Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού, Οι διάλογοι χωρίς προσωπείον, σ. 5.)

Πέραν του καθαρά θεοσοφικού όρου «πανανθρωπότητα» στα λόγια του Μασόνου Αθηναγόρα, πόσο μοιάζει αυτό με τη διαπίστωση της αποκρυφίστριας και θεοσοφίστριας Αλίκης Μπέηλυ, ότι: «Η ιστορία των χριστιανικών εθνών και της χριστιανικής εκκλησίας είναι ιστορία μιας επιθετικής στρατεύσεως - το τελευταίο επιθυμητό από τον Χριστό πράγμα, όταν επεδίωκε να ιδρύση την εκκλησία επί γης ... Η εκκλησία σήμερα είναι ο τάφος του Χριστού και ο λίθος της θεολογίας έχει κυλισθεί έμπροσθεν της θύρας του μνημείου ... Ο θεός εργάζεται με πολλούς τρόπους, μέσω πολλών πίστεων και θρησκευτικών φορέων· αυτός είναι ένας λόγος για την εξάλειψη των μη απαραιτήτων διδασκαλιών. Με τον τονισμό των ουσιαστικών και με την ένωσή τους, θα αποκαλυφθεί η πληρότης της αληθείας. Αυτό θα το κάνει η θρησκεία του νέου κόσμου και η εφαρμογή της θα προχωρήσει τάχιστα, μετά την επανεμφάνιση του Χριστού» (Αλίκη Μπέηλυ, Η επανεμφάνιση του Χριστού, κεφ. 5^ο: Οι διδασκαλίες του Χριστού και κεφ. 6^ο : Η θρησκεία του Νέου Κόσμου).