Επιστολή του Αρχιμανδρίτου π. Αμφιλοχίου Σαμοϊλη στον "Primus inter pares" της Εκκλησίας
Εισαγωγικό σχόλιο "Ο.Π"
Όχι, απλώς, εμείς λειτουργήσαμε, για τον π. Αμφιλόχιο, ως «διψασμένο ελάφι στην αναζήτηση του καθαρού της πίστης ύδατος» (βλ. εδώ), αλλά εκείνος, πρώτιστα και κατά κυριολεξία, «ως δρόσος Αερμών», για μας ήλθε.
Ως πρόσωπο, λοιπόν, καθώς ζητήσαμε να τον βρούμε, πληροφορηθήκαμε την ενδιαφέρουσα, με άρθρα και λοιπά κείμενα συγγραφική παραγωγή του.
Τα κείμενα του π. Αμφιλοχίου πραγματικά ξαφνιάζουν, καθώς πρωτοτυπούν, σε σχέση με την πεζότητα των ημερών μας, που, θέλει τα πράγματα «στρογγυλοποιημένα»-
Από σήμερα, έχοντας την ευλογία του, θα παρουσιάζουμε δημοσιευμένα κατά το παρελθόν κείμενα του, μεταξύ αυτών και τη μεταπτυχιακή εργασία του στον Άγιο Αμφιλόχιο, επίσκοπο Ικονίου, αλλά και την «προς την Εκκλησία» προ εννέα σχεδόν χρόνων υποβληθείσα επιστολή του.
Ο π. Αμφιλόχιος, με τη χάρη του Θεού, για λόγους πνευματικούς, στις ξενίζουσες («Ξένον τόκον ιδόντες…») θέσεις του επιμένει, και αταλάντευτα «περί της αληθείας μαρτυρεί», και όχι μικρόψυχα, όπως κάποιοι άλλοι , προκειμένου να τον μειώσουν, ισχυρίζονται.
Χρεωστικά, λοιπόν, εμείς όχι μόνον αναδημοσιεύουμε τα κείμενά του, αλλά και, ευλαβικά, συνιστούμε την προσεκτική μελέτη τους, από όλους, καθώς δεν αποκλείεται και οι, τάχα, πικραμένοι, με μια, πιο καθαρή, ματιά, να ωφεληθούν.
( Η επιστολή του Πατρός Αμφιλοχίου, γραμμένη "τη Εκκλησία" απεστάλη, κατ' αρχήν, στον πρώτον... , ως τον Κων/πόλεως Αρχιπίσκοπον και Οικουμενικόν Πατριάρχην, στη συνέχεια δε, σαν υπόθεση αφορώσα την Εκκλησία, ως σώμα, δημοσιεύθηκε στην τοπική Εφημερίδα του Ηρακλείου "Τόλμη"στις 14 Δεκεμβρίουτου 2002)
π. Αμφιλόχιος Σαμοϊλης
Αρχιμανδρίτης Οικουμενικού Θρόνου
Τη Μητρί Εκκλησία
Παναγιώτατε, ευλογείτε.
Yπακούοντας θα μπορούσα να πω, εάν βεβαίως κι Εσείς δεν με παρεξηγήσετε, εις παλαιοτέραν προτροπήν σας, έρχομαι και σήμερον να γράψω. Να γράψω όχι βεβαίως διατριβήν, ως και τότε, δια την οποίαν συγχαίροντάς με, με προτρέπατε να γράφω, αλλά γράφοντας πλέον και υπογράφοντας, ως ποτέ ο άσημος Αμφιλόχιος ο Ικονίου, προς Θεοδόσιον τον Μέγα, πως: Δεν ημπορεί Αρκάδιος (υιός του αυτοκράτορος) να είναι τιμώμενος από τον «Επίσκοπον», καθ’ ον χρόνον από τον «Αυτοκράτορα», με την ανοχή του, ως έμμεση ενοχή του, είναι ατιμαζόμενος ο σαρκωθείς, σταυρωθείς και αναστάς Υιός και Λόγος του Θεού, δηλαδή αυτός ο ίδιος ο Θεός.
Αυτά και μόνα θα ήσαν ικανά δι’ Υμάς, Παναγιώτατε, και τον ιερόν των Πνευματοφόρων Πατέρων Σύλλογον δια να δείξουν την δια γραφίδος πλέον σήμερον παρεχομένην Υμίν μαρτυρίαν μου, ως διαφωνίαν μου, στην στάση της Εκκλησίας έναντι των «λεγομένων διαλόγων» και των εξ αυτών γεννωμένων «ανυποστάτων λόγων», ως των δήθεν λόγων, υπέρ των οποίων οφείλουμε και ν’ αγωνιζόμεθα!
Των «λεγομένων εκκλησιών» λέγει, Παναγιώτατε, ο άγιος πατήρ, Αμφιλόχιος ο Ικονίου, και των λεγομένων διαλόγων λέγω εγώ ο έσχατος σήμερον, καθώς αυτοί όχι μόνον κακώς λέγονται θεολογικοί διάλογοι, εφ’ όσον δεν έχουν ως βάσιν των τον Λόγον, αλλά κι εμείς δεν θα έπρεπε καν να συμμετέχουμε εις αυτούς. Εν τούτοις, αδιαφορώντας δια την ζημία, που στο άγιο της Εκκλησίας σώμα γίνεται, τρέχουμε μετά σπουδής ακατανοήτου εις αυτούς. Φθάσαμε δε ήδη, δυστυχώς, δια της λαθεμένης αυτής πορείας μας, εις «βάραθρον απωλείας», αφού θεωρούμεν πλέον αυτούς ως και την μόνην «Πύλην», δια της οποίας δύναται να ενωθεί - σαρκωθεί ο Λόγος, (Αυτός μόνος δύναται να ενώνει τα διεστώτα) και εκ τούτου να σωθεί- θεωθεί ο άνθρωπος!
Θα έπρεπε, Παναγιώτατε, κατ’ Αμφιλόχιον τον Ικονίου τότε, ως τον Ποιμένα ο οποίος στις ημέρες Του, κατά τον χρόνο δηλαδή της ευθύνης Του, ορθοτομεί τον της Αληθείας λόγον, και την ελαχιστότητά μου σήμερα, ως του υπογράφοντος το παρόν κείμενο, οι εν λόγω διάλογοι να λέγονται λόγοι των δοσιλόγων. Κι επειδή ο όρος προέρχεται από την ηρωοτόκον Κρήτην, όπως συνηθίζετε να αποκαλείτε την Νήσον, εις την οποίαν την Εκκλησία με την χάριν του Θεού διακονώ, σας λέγω πως δοσίλογοι είναι αυτοί, που για ιδιοτελείς λόγους προδίδουν τον κοινό τοις πάσι Λόγο του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.
Παναγιώτατε, Σας παρακαλώ πολύ μη βιασθείτε να με καταδικάσετε – απορρίψετε - αγνοήσετε, διότι ....η άδικη, ως άωρη, καταδίκη μου στον παρόντα κόσμο θα φέρει απρόβλεπτα την παπικώς νοουμένη, εν τοιαύτη περιπτώσει, Κεφαλήν της Εκκλησίας, απέναντι στην αδέκαστη κρίση του Θεού. Σας ομιλώ ειλικρινά. Σας λέγω τα, κατά επιπόλαιη θεώρηση, «πικρά» με την ίδια αφελότητα καρδίας, που σας ομιλούσα πάντοτε και τότε που εγώ ηρχόμην εις την Κωνσταντίνου Πόλιν, συνοδεύοντας τον πολιό γέροντά μου, και τότε που Εσείς ήρχεστε στην Κρήτη.
Επειδή όμως, Παναγιώτατε, φαίνεται πως αυτή η αφελότης της καρδίας εμού και ούτινος άλλου εν Χριστώ αδελφού έχει παρεξηγηθεί και οι αλήθειες της πίστεως, που για κανένα λόγο δεν παζαρεύονται, με ευθύνη της Εκκλησιαστικής αρχής, έχουν τεθεί στο περιθώριο, ευρίσκομαι σήμερον, δια του παρόντος γράμματος ενώπιόν σας και με θάρρος εκ της πίστεως, και παρρησίαν εκ του υπουργήματος, ζητώ με την φωνή του Αρχαγγέλου η λειτουργουμένη ανομία να λυθεί - να σταματήσει. «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου».
Παναγιώτατε, είναι πράγματι η ώρα να δείξετε, δηλαδή ν’ αποδείξετε Σεις και η Αγία και Ιερά Σύνοδος πως ο Πατριαρχικός θρόνος είναι - παραμένει Ορθόδοξος, δηλαδή Μαρτυρικός, και όχι Παπικός - κοσμικός.
Δεν είναι, Παναγιώτατε, ο τόπος στον οποίο υπάρχουμε αυτός που μας αγιάζει, εμείς στην Ανατολή κι αυτοί στη Δύση, αλλά ο τρόπος μας, εμείς πάνω στο Σταυρό μαζί με το Χριστό για την Εκκλησία Του, κι εκείνοι κάτω, στον κόσμο αυτό, για ν’ απολαμβάνουν τη δόξα και τα μεγαλεία του.
Είναι όντως και πάλιν η ώρα που η Ορθοδοξία πρέπει να μαρτυρήσει πως: «Ζει Κύριος ο Θεός», εάν θέλει κατά Θεόν να πραγματεύεται κι εν Θεώ να ελπίζει, κι όχι φθηνά κι ανέντιμα με τον κόσμο, ως τάχα φόβο, στον αιώνιο θάνατο να συμπορεύεται, καθώς μαζί του θα έχει συνθηκολογήσει.
Γνωρίζετε Σεις, παντός άλλου καλύτερον, Παναγιώτατε, πως η ζωή της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο είναι ένα ατελεύτητο μαρτύριο, και το μαρτύριο αυτό χρειάζεται για να μπορέσει ο μαρτυρών – δεινοπαθών άνθρωπος, κάτω από την καταδυναστευτική μοναρχία του «Αυγούστου» ή του εν τω κόσμω αντιχρίστου να ζήσει.
Είναι λοιπόν δυνατόν, Σεις, σήμερον, Παναγιώτατε, αυτό το μαρτυρικό της πίστης μας θρονί, αυτό τον τετιμημένο της Ορθοδοξίας άμβωνα, να θέλετε ν’ ανταλλάξετε με θρόνο εξουσίας κοσμικής;
Βεβαίως ως πρόσωπο-άτομο θα είχατε κάθε δικαίωμα και κανείς δεν θα διενοείτο ποτέ να σας ανατρέψει από μια τέτοια επιτυχημένη, όπως Σεις θα την κρίνατε, πορεία! Δεν είσθε όμως, Σεις, ένας οποιοσδήποτε απλός του κόσμου πολίτης, τον οποίο μπορούμε – οφείλουμε αδιάφορα να σεβαστούμε, καθώς δεν θέλει να μας ακούσει από τη μια, αλλά και δεν εξαρτάται και τίποτε από τη στάση του σε σχέση μ’ ό,τι μας ενδιαφέρει, δηλαδή τη σωτηρία μας από την άλλη. Δεν είσθε όμως, θέλω να πιστεύω, ούτε και ο φρικτός Πάπας της Ρώμης, τον οποίο ο άγιος της Εκκλησίας και ο φωτιστής του υπόδουλου τότε γένους των Ρωμιών, Κοσμάς ο Αιτωλός, ως «καινοτομήσαντα» και εκ τούτου «αίρεσιν ποιήσαντα», ως κατά του αγίου Πνεύματος βλασφημήσαντα και πεισματικά εις την φοβερή αυτή βλασφημία αμετανόητον παραμένοντα, λέγει να καταρώμεθα. Σεις είσθε ο πνευματικός μας Πατέρας. Είσθε ο Αρχιεπίσκοπος και Πατριάρχης μας, δια τον οποίον όχι μόνον οφείλουμε να προσευχόμεθα, αλλά και εις τον οποίο υπακοή πρέπει να κάνουμε, καθώς είναι αυτός που ορθοτομεί τον Λόγον της Αληθείας. Πράξη μοναδική-σωστική, άνευ της οποίας ανερμάτιστα θα πορευόμεθα και, κατά συνέπειαν, στο πουθενά θα οδηγούμεθα.
Η ανησυχία μας αυτή, Παναγιώτατε, είναι που μας κάνει καθώς προσευχόμεθα να παρακαλούμε τον ζώντα Θεό όχι να φυλάσσει το Είδωλο, αλλά να ενισχύει τον πνευματικό μας Πατέρα, προκειμένου Εκείνος, ως αληθινή Εικόνα Του, να δίνει με σθένος τους αγώνες που χρειάζονται για την διαφύλαξη της πίστεώς μας ακεραίας και ουχί ακραίας.
Σ’ αυτήν λοιπόν την ορθοτόμηση του λόγου της Εκκλησίας, περί Εκκλησίας, καλείται ν’ αρθεί ο Οικουμενικός της Εκκλησίας Πατριάρχης. Τουτέστιν στην διδασκαλία Της περί της Εκπορεύσεως, ως του τρόπου υπάρξεως του αγίου Πνεύματος και της εκ του τρόπου τούτου Μοναδικής υπάρξεως της Εκκλησίας, καθώς η Εκκλησία, μόνον ως κινουμένη - συγκροτουμένη υπό του αγίου Πνεύματος, υπάρχει.
Ναι, Παναγιώτατε δεν υπάρχει δι’ άλλου τρόπου η Εκκλησία, ει μη μόνον δι’ εκείνου με τον οποίο υπάρχει και κινείται το άγιο Πνεύμα. Αυτής της αλήθειας λοιπόν, οφείλει να στέκει άγρυπνος ο Επίσκοπος, Αυτήν την πίστιν, ως την ημετέραν «Πόλιν», οφείλει να φυλάττει ο Πατέρας των Ορθοδόξων.
Σ’ αυτήν την όλως άλλη, προς τα κοσμικά πράγματα, ορθοτόμηση, καλείσθε – καλούμεθα, Παναγιώτατε, δια να μην καταλήξουμε κι εμείς εκεί όπου κατέληξε η λεγομένη Δυτική Εκκλησία ή για την ακρίβεια ο Παπισμός, ως εν αγίω Πνεύματι αθεϊσμός, καθώς θα έλεγε τηρουμένων των αναλογιών πάντοτε ο άγιος του Ικονίου πατήρ: «Επεί ουν εφ’ ύβρει του Θεού το του Θεού διαβάλλουσι Πνεύμα».
Παναγιώτατε, επειδή αλήθεια γνωρίζω και αναγνωρίζω την αξία του τόπου Σας, και ως εκ τούτου τον ευλαβούμαι, κατ’ αρχήν, ως υιός ελάχιστος, Σας παρακαλώ. Εάν όμως δεν γίνει δεκτή η παράκλησή μου, καθώς θα θεωρηθεί ως απλή κλήση του ανόητου ή του αναιδή, τότε πρέπει να γνωρίζετε πως δεν θα σας εγκαλώ απλώς ενώπιον των ανθρώπων, αλλά ενώπιον του Θεού, έτσι που ο άγιος Νικόλαος, επίσκοπος Μύρων της Λυκίας, θα εγκαλούσε τον Μέγα Κων/νον, εάν δεν απέδιδε δικαιοσύνη που όφειλε: «Αλλ’ εάν παρακούσης, έντευξιν ποιήσομαι, Άναξ, κατά σου προς Κύριον δεόμενος».
Και αυτά συνέβαιναν τότε από τον άγιο του Θεού, Παναγιώτατε, προκειμένου να αποδοθεί, από κοσμικό άρχοντα, δικαιοσύνη. Αναλογίζεσθε αλήθεια τι θα συνέβαινε σήμερα που πρόκειται περί αποδόσεως πνευματικής δικαιοσύνης, δηλαδή της αποδόσεως των οφειλομένων στον Θεό; Οι πνευματοφόροι βλέπετε τότε, ως αθεόφοβοι τάχα για τους οικουμενιστές του αιώνα μας, έκοβαν το εκκλησιαστικό σώμα, ενώ αυτοί, ως δήθεν φιλάνθρωποι, τρέχουν να βάλλουν τους «ανθρώπους», θέλοντας μη θέλοντας – πιστεύοντας μη πιστεύοντας, στο «μανδρί». Άλλο όμως «μανδρί» - φυλακή, Παναγιώτατε, κι άλλο Εκκλησία. Είδατε, αλήθεια, πώς έφθασαν δυστυχώς, να κατανοούν και ν’ αποδίδουν οι διεστραμμένοι νόες της οικουμενιστικής κινήσεως το, περί ενότητος, ως προσευχή του Κυρίου προς τον Πατέρα Του, λόγιον: «Ίνα οι πάντες εν ώσι»;
Δεν αρκούμεθα, βλέπετε, σήμερα στην αγία της Εκκλησίας μας Προσευχή: «Υπέρ των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως». Μας φαίνεται λίγη! Έτσι επιζητούμε διακαώς δι’ ανθρωπίνων συμφωνιών να κτίσουμε Πύργον. Μ’ αυτός δεν ημπορεί να είναι άλλος από εκείνον της Βαβέλ. Δεν πρέπει όμως τότε επίσης να διαφεύγει της προσοχής ουδενός μας, Παναγιώτατε, πως ο προρρηθείς Πύργος δεν ήτο άλλο τι παρά η «ευσεβής» κατά τ’ άλλα προσπάθεια των ανθρώπων να φθάσουν στον Θεό.
Ο Χριστός, Παναγιώτατε, παρέδωσε, δια της Μοναδικής θυσίας Του, στον κόσμο την Εκκλησία της Ελευθερίας. Έτσι, όχι μόνον, από τα δεσμά της αμαρτίας, με τη σταυρική Του θυσία, μας ελευθέρωσε, αλλά κι άφησε σε μας το, αν θέλουμε, να μένουμε στην Ελευθερία αυτή. Σήμερα όμως κάποιοι άλλοι, (τι φοβερό!) προσπαθούν, στο όνομα αυτής της Εκκλησίας δήθεν –πουλώντας δηλαδή ανεπίτρεπτα αυτήν την Θυσίαν, του Θεανθρώπου- να σπρώξουν τους ανθρώπους σε μια ευρυχωρότερη, όπως πιστεύουν, συνάντηση, κι αυτή, αλίμονο, δεν είναι άλλη από τη νομιζόμενη ενότητα στην εκκλησία του Τρόμου!
Παναγιώτατε, ο πολυσυζητημένος της Αποκαλύψεως Αντίχριστος θα είναι, δυστυχώς, Ορθόδοξος Πατριάρχης, καθώς κανείς άλλος δεν ημπορεί να φέρει την Εκκλησία του Χριστού σε τέτοιο απίστευτο κρημνό. Θα είναι δηλαδή, κατά τη Γραφική ρήση: «Λύκος με ένδυμα προβάτου».
Θα είναι «Ορθόδοξος» Πατριάρχης και, ως «Ορθόδοξος» Πατριάρχης, δεν θα θέλει να φαίνεται και σαν Πάπας. Προς τούτο λοιπόν θα έχει «Σύνοδο». Ναι, θα έχει «Σύνοδο» από «ιχθύας αφώνους»! Αλήθεια, τι κατάντημα! Άφωνοι οι άνθρωποι της Πεντηκοστής!
Θα έχει «Σύνοδο», Παναγιώτατε, από ανθρώπους των οποίων μια και μόνη θα είναι η μέριμνα: Πώς θα φέρουν σκήπτρο εξουσίας για να μπορούν, ως μπόρεσε κι άλλοτε ο «Ηρώδης», ν’ αντιμετωπίζουν τα «νήπια». Βλέπετε τα «νήπια» αποτελούσαν - αποτελούν την απειλή στη λογιζόμενη γι’ αυτούς «σωτηρία».
Επειδή όμως, Παναγιώτατε, τα «νήπια» ποτέ δεν υπήρξαν ούτε και πρόκειται να υπάρξουν ως απειλή, καθώς αυτό και ψαλμικώς βεβαιούται: «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον», πρέπει κανείς σοφά – σωτήρια να εννοήσει πως, με τη δική τους γλώσσα, ζητούν «το καθαρόν γάλα της πίστεως», τη δική τους δηλαδή θεία τροφή.
Γι’ αυτό, σ’ αυτό το θόρυβο πρέπει να διακρίνετε αυτήν την φωνήν και να μη νικηθείτε από τον φόβο και με μανίαν κατ’ αυτών κινηθείτε. Οφείλει η Εκκλησία, ως αληθινή Μήτηρ ν’ ανταποκριθεί στην των σπλάχνων πρόσκληση, κι ας φαντάζει ακόμα κι ως πρόκληση, κι αντί «ξίφους» να προσφέρει το «γάλα». Το «ξίφος» δε ας χρησιμοποηθεί, Παναγιώτατε, ως άλλη «μάχαιρα του Πνεύματος» προκειμένου να ξύσετε ταχέως κι επιμελώς το θανατηφόρο της ανομίας απόστημα.
Παναγιώτατε, έγινα αγενής και το αντιλαμβάνομαι, αλλά γνωρίζετε πάλιν πως τότε που κάποιος δυσκολεύεται τέχνας κατεργάζεται. Στη δυσκολία μου λοιπόν αυτή επέλεξα τη θεόσδοτη τέχνη του θεολογείν, την Μόνην διαπερώσα, ως τα διεστώτα ενούσα, τα όρια του κόσμου τούτου. Κι έτσι τ’ αποκεκαλυμμένα δια Ιησού Χριστού και εν Εκκλησία παραδεδομένα ευλαβώς ειργάσθην.
Βαπτισμένος λοιπόν αφ’ ενός, Παναγιώτατε, κι αφ’ ετέρου ιερωμένος, θεολογώ. Θαρρώ πως ό,τι άλλο κι αν έκανα σε μια τέτοια περίσταση, αληθινά θα είχα αστοχήσει. Τώρα όμως υπάρχει και δι’ εμέ η ελπίδα να δω πως ο Πατέρας μου και η Μητέρα μας είναι στον τόπο τους, ως τρόπο μας, κι εγώ απλώς από φόβο ανωριμότητας παρεξήγησα, καθώς λάθος είχα εννοήσει.
Αν όμως έτσι, εν τέλει, έχουν τα πράγματα, Εκείνος από καρδιάς, ως Πατήρ, θα συγχωρήσει. Ειδάλλως, επειδή για την απουσία του, ως «προδοσία» του, τον ήλεγξα, αυτός με την τιμωρία μου, «ως κεφαλήν προδρόμου επί πίνακι», τα αδικαιολόγητα θα σπεύσει, εκ νέου, να στηρίξει!
Απεύχομαι, Παναγιώτατε, το τελευταίο και βαθυσεβάστως ασπάζομαι αγίαν δεξιάν Σας, εύχομαι την «χαράν του ουρανού» δια πάντας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλιά σας είναι ευπρόσδεκτα όταν διατυπώνονται με ευπρέπεια και ευγένεια.