ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

 

"...δεν μπορείς να θεωρείς ότι υπάρχει ένας Θεός ΜΟΝΟ. Άμεσα εντάσσεσαι στους παραβάτες.."

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Πτ. Φιλοσοφίας, Διδακτορεύων στη Φιλοσοφική Αθηνών

Το πρόβλημα με την κάρτα του πολίτη ξεκινά από την κατάργηση του βασικού άξονα (συμβόλαιο συνύπαρξης) γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η ζωή μας: Εμπιστοσύνη στο συνάνθρωπο. Ο συνάνθρωπός μου είναι αθώος μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Είμαστε όλοι ένοχοι και καθημερινά πρέπει να αποδεικνύουμε (σε ποιον; έγιναν οι άνθρωποι/τα συστήματα θεοί; το σύστημα είναι αλάθητο; οι χειριστές του;) το αντίθετο.

Καθώς τη θέση της ταυτοποίησης του προσώπου από πρόσωπο (όταν πηγαίνω στην τράπεζα, την αστυνομία, τις δημόσιες υπηρεσίες, ένας υπάλληλος - άνθρωπος αναγνωρίζει και αποδέχεται ότι το εικονιζόμενο πρόσωπο στην ταυτότητα/διαβατήριο κτλ. είμαι εγώ) παίρνει η ταυτοποίηση του προσώπου βάσει αριθμού ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΧΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ (καθώς πλέον θα μπορείς να...
εισάγεις ακόμη και από το σπίτι σου τον αριθμό χωρίς να σε δει κανένας άνθρωπος ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΤΥΦΛΟ ΣΥΣΤΗΜΑ αποδέχεται την ακρίβεια των στοιχείων), χάνεται η ανθρώπινη υπόσταση – αξία και στη θέση της τοποθετείται η ύπαρξη ενός αριθμού. Και βέβαια τον αριθμό αυτόν/την κάρτα αυτήν θα τη δώσει μία φορά ένας υπάλληλος στον πολίτη (αν γίνει έτσι, π.χ. με το ΑΜΚΑ δεν έγινε αυτό, ήρθαν… συστημένοι οι αριθμοί), ωστόσο με την ταυτότητα πρέπει να την επιδεικνύεις ΚΑΘΕ φορά στις συναλλαγές σου σε ΑΝΘΡΩΠΟ, ενώ την κάρτα του πολίτη όχι. Οι θεσμοί δηλαδή ως τώρα εμπιστευόντουσαν τον υπάλληλο ότι δε θα παραβεί το νόμο και θα πιστοποιήσει την ταυτοπροσωπία ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ μόνο αν το άτομο που έχει μπροστά του εικονίζεται και στην ταυτότητα. Τώρα, μετά την εσκεμμένη διάλυση των πάντων, φεύγει αυτή η εμπιστοσύνη από τον άνθρωπο - υπάλληλο και μεταβιβάζεται στο σύστημα. Αλλά το σύστημα ποιος το διαχειρίζεται; είναι αυτόνομο; Επίσης, ο υπάλληλος εκάστοτε βλέπει μόνο το πρόσωπο και ο πολίτης απλά εξυπηρετείται χωρίς να γνωρίζει κανείς αν είναι καλός/κακός άνθρωπος, νομοταγής, σωστός/λάθος. Το κράτος τον ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ καταρχάς ότι είναι σωστός πολίτης και με τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς επεμβαίνει προληπτικά/κατασταλτικά. Με την κάρτα του πολίτη = σφράγισμα, όλοι (κι ας μην ακούω χαζά περί προστασίας των δεδομένων) έχουν πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα όλων. Είναι αποδεκτό αυτό;
Το κράτος, οι αρχές, η ευρωπαϊκή ένωση, η παγκόσμια κοινότητα, -σύμφωνα με τη δική μου άποψη- επειδή δεν προσανατολίζονται στη διακυβέρνησή τους στη διδασκαλία του Χριστού, βλέπουν να καταρρέουν ένας ένας οι αυτοματισμοί «κοινωνικής ειρήνης» που έχουν βάλει εδώ και κάποιες δεκαετίες στη θέση του (π.χ. κάμερες στην Αγγλία σε κάθε γειτονιά, παρακολούθηση των πάντων), κι αναζητούν όλο και πιο αυστηρά κριτήρια ουδετεροποίησης, αποχρωματισμού, εξίσωσης, συγχώνευσης του ανθρώπου, για να εντάξουν σε αυτά την ανθρώπινη συμπεριφορά ώστε αυτή να ελέγχεται όσο το δυνατόν πιο άμεσα και βέβαια για το "καλό" του ανθρώπου. Πρόκειται δηλαδή για την εξής παραδοχή: Είσαι άνθρωπος άρα έχεις ελαττώματα. Άρα είναι σίγουρο ότι θα σφάλλεις. Άρα θα ελέγχουμε όλη τη ζωή σου ΠΡΙΝ σφάλλεις. ΔΕΝ έχεις δικαίωμα να σφάλεις. Για να γίνει αυτό καταρχάς θα είσαι ένα ουδέτερο ον χωρίς παρεκτροπές από αυτό που λέμε «ανθρωπισμός» (αντλώ δύναμη για να μη βλάψω το συνάνθρωπό μου από… την έκθεση ιδεών που διδάχθηκα στο σχολείο, τις γενικές αξίες κτλ., αλλά ποτέ από κάτι ανώτερο από εμένα γιατί δεν υπάρχει). Δηλαδή δεν μπορείς να θεωρείς ότι υπάρχει ένας Θεός ΜΟΝΟ. Άμεσα εντάσσεσαι στους παραβάτες. Πρέπει να ενωθούμε όλοι σε μία ελάχιστη κοινή βάση συνύπαρξης χωρίς διαφορές. Στη συνέχεια θα σε χαρακτηρίζει η ανέχεια. Ανέχομαι να με ελέγχουν σε κάθε ανάσα που παίρνω γιατί στο τέλος τέλος, καθώς ανήκω στο ανθρωπιστικό ιδεώδες ύπαρξης χωρίς μεταφυσική, η ζωή έχει αξία μόνο όταν έχεις ευρώ, ακόμη κι αν δεν έχεις ζωή (δική σου). Και βέβαια για να έχεις ευρώ πρέπει να έχεις κάρτα του πολίτη. Η ανέχεια αυτή σιγά σιγά καλλιεργείται στον πυρήνα της κοινωνίας εδώ και κάποιες δεκαετίες καθώς πιέζει αφόρητα γονείς - παιδιά να ζουν με βάση την ανοχή των αναγκών του άλλου: Το κόμμα των παιδεραστών σε γνωστή ευρωπαϊκή χώρα δείχνει ότι όταν έχεις ως κέντρο προσανατολισμού της ζωής σου την ηδονή, βεβαίως και πρέπει να βρεις έναν τρόπο έστω νομότυπο να την εκτονώσεις, ανεξαρτήτως του πώς αυτή ικανοποιείται: με σεξ/βιασμούς/ομοφυλοφιλία/παιδεραστία/άσκηση βίας. Έτσι και τα διαζύγια, οι εξωσυζυγικές σχέσεις, η πλήρης ανεξαρτησία των παιδιών. Όλα αυτά είναι ανεκτά από τον ανθρωπισμό, γιατί πρέπει κάπως να ικανοποιηθούν οι αντίστοιχες ανάγκες αυτών που προβαίνουν στα παραπάνω.
Στο πλαίσιο αυτό, η μεταβίβαση τελικά της εξουσίας που έχει ο Θεός (εδώ είναι το κομμάτι για αυτούς που πιστεύουν ή ενδιαφέρονται τελικά και για το τι λέει π.χ. η ορθόδοξος παράδοση) στο να κρίνει και να αποδίδει δικαιοσύνη σε ένα σύστημα, που δεν είναι αυτόνομο, μπορεί να είναι σύμφωνο με τη ζωή ενός χριστιανού; στο κάτω κάτω ο Θεός άφησε τους ανθρώπους να σταυρώσουν το γιο του, την ώρα που κάνεις αμαρτία είναι εκεί μπροστά σου και πάλι πολλές φορές τίποτε δεν κάνει μην σου παραβιάσει την ελευθερία. 
Μπορώ να αφήσω αυτήν την αληθινή ζωή όπου επιλέγω ό,τι θέλω και να ζήσω χωρίς να έχω δικαίωμα επιλογής; γιατί φυσικά η κάρτα του πολίτη πολύ σύντομα θα γίνει τσιπ/σφράγισμα ή δεν ξέρω τι προκειμένου να υπάρχει απόλυτος έλεγχος "για το καλό" μας.