ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ "ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ" ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΣ "ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ" ;

 

η φωτογραφία είναι της Κριστίν Νικόλ η οποία ανένηψε από εγκεφαλικό θάνατο. Δείτε την ιστορία της )

Της κ. Ελένης Ανδρουλάκη

Οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες σε όλα τα επίπεδα. Οι άνθρωποι σήμερα ή έχουν απομακρυνθεί από τον Θεό και το καλό ή έχουν «κόψει και ράψει» τον Θεό και τα δόγματα της πίστεως στα μέτρα τους. Το ρεύμα της «Νέας Εποχής», που ουσιαστικά μισεί τον άνθρωπο και φονεύει την αλήθεια, έχει διεισδύσει παντού. Κινδυνεύουν να πλανηθούν ακόμα και οι εκλεκτοί. Όσοι δεν πλανώνται κατηγορούνται συχνά σαν υπερβολικοί, γραφικοί, στερούμενοι αγάπης, φανατικοί, φονταμενταλιστές. Όσοι πλανώνται παθαίνουν μια απίστευτη, ψυχαναγκαστική εμμονή με τη διάδοση της πλάνης.

Πράγματι, η πλάνη διαδίδεται με ταχύτητα φωτός· αντίθετα η αλήθεια κινείται με αργούς, μη καθηλωτικούς ρυθμούς ελευθερίας και σεβασμού του ανθρώπινου προσώπου. Οι κακόδοξες διδασκαλίες επιβάλλονται με ωραία λόγια, κενά ωστόσο περιεχομένου, όπως και το παραμύθι περί του «εγκεφαλικώς νεκρού». Η «Νέα Εποχή» χαρακτηρίζεται κατεξοχήν από μια αντεστραμμένη ηθική, από την παρουσίαση του καλού ως κακού και του κακού ως καλού, από το αναποδογύρισμα των αξιών, από τη διγλωσσία.

Την Κυριακή της Τυρινής με έκπληξη ακούσαμε στην εκπομπή «Αρχονταρίκι» ότι «η Εκκλησία πάντα έλεγε ναι και λέει ναι στις μεταμοσχεύσεις»! Πώς ξέφυγε αυτή η φράση; Πού βρέθηκε απόφαση της Εκκλησίας υπέρ των μεταμοσχεύσεων από εγκεφαλικά «νεκρούς»; Ένας ή δύο ιεράρχες είναι από μόνοι τους η Εκκλησία και αποφασίζουν για ένα τόσο σοβαρό θέμα που μπορεί να αποφασισθεί μόνο σε πανορθόδοξη Σύνοδο; Γιατί αποσιωπήθηκε πάλι η...

παντελής έλλειψη συμφωνίας για το θέμα μεταξύ ιεραρχών, κληρικών, μοναχών, θεολόγων και ιατρών τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς; Πόσοι αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν ότι έχει καταδειχθεί πλέον επιστημονικώς ότι ο λεγόμενος εγκεφαλικός «θάνατος» δεν είναι θάνατος; Πέραν των παλαιοτέρων καταγεγραμμένων περιπτώσεων, χαρακτηριστική, πρόσφατη περίπτωση στην Ελλάδα έλαβε δημοσιότητα τον Ιανουάριο όταν ασθενής η οποία είχε διαγνωσθεί ως «εγκεφαλικά νεκρή», ανένηψε μετά από μήνες κι αυτό χάρη στην επίμονη άρνηση των συγγενών της να υποκύψουν στις πιέσεις των γιατρών που ζητούσαν τα όργανά της[1]. Με έκπληξη ακούσαμε τον Σεβασμιώτατο Δημητριάδος να διαβεβαιώνει ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχει εμπορευματοποίηση». Από πού αντλεί αυτή τη βεβαιότητα ο Σεβασμιώτατος; Ο συμπαθής ιεράρχης δήλωσε ακόμα ότι «έχουν δυσφημιστεί οι μεταμοσχεύσεις». Οι μεταμοσχεύσεις έχουν δυσφημιστεί ή η Εκκλησία της Ελλάδος έχει δυσφημιστεί; Πώς εξηγείται λαϊκά μέλη της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος να κάνουν επιμόρφωση σε κληρικούς, να διδάσκουν σε μεταπτυχιακά σεμινάρια της Επιτροπής της Εκκλησίας και ταυτόχρονα να μιλούν και σε τεκτονική στοά; Μια απλή αναζήτηση σε τεκτονικές ιστοσελίδες αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Διαβάζουμε μάλιστα ότι το «Τεκτονικό Ίδρυμα βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων». Ο νοών νοείτω.

Στις αρχές Φεβρουαρίου ακούσαμε για πρώτη φορά και τον Οικουμενικό Πατριάρχη να προτρέπει στη δωρεά οργάνων χαρακτηρίζοντάς τη ως «το καλύτερο μνημόσυνο» που μπορούν να κάνουν οι συγγενείς τροχαίων ατυχημάτων στα θύματα. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ευτυχώς κανείς δεν διεκδικεί το αλάθητο, ούτε ο Αρχιεπίσκοπός μας, ούτε ο Πατριάρχης μας. Και ο καθένας μπορεί να καταθέσει τη γνώμη του.

Παρακολουθώ το θέμα των μεταμοσχεύσεων, στο βαθμό που μπορώ, τα τελευταία χρόνια. Στα χρόνια αυτά είδα μεγάλες αλλαγές στο σκηνικό των μεταμοσχεύσεων : πολλές νεότερες επιστημονικές εξελίξεις, γόνιμους θεολογικούς προβληματισμούς και θεολογικές μάχες. Είδα ανθρώπους να μελετούν το θέμα, να προσεύχονται και να διακρίνουν την πλάνη, είδα ανθρώπους να εμμένουν στις θέσεις τους και άλλους να κάνουν επιλεκτική παρουσίαση δεδομένων και να αποσιωπούν την αλήθεια. Όσοι προωθούν το θέμα της αφαίρεσης οργάνων από «εγκεφαλικά νεκρούς» συνήθως διατείνονται ότι όλες οι μεγάλες θρησκείες συμφωνούν με αυτήν. Σχετική μελέτη που έγινε το 2008 στο Πανεπιστήμιο του Μichigan κατέδειξε ότι οι φορείς εξεύρεσης οργάνων, ενώ ισχυρίζονται ότι όλες οι μεγάλες θρησκείες επιδοκιμάζουν τη δωρεά οργάνων, αποσιωπούν την ηθικής τάξεως διαμάχη[2] για τη δωρεά οργάνων στην περίπτωση του εγκεφαλικού θανάτου, η οποία είναι άμεσα προσβάσιμη στο Διαδίκτυο[3].

Ως χριστιανοί ορθόδοξοι δεν μπορούμε παρά να είμαστε υπέρ της αιμοδοσίας, της μετάγγισης πλάσματος, της μετάγγισης αιμοπεταλίων και της δωρεάς μυελού των οστών. Ως χριστιανοί ορθόδοξοι δεν μπορούμε παρά να είμαστε υπέρ της δωρεάς οργάνων όταν η αφαίρεσή τους δεν οδηγεί στο θάνατο, για παράδειγμα δωρεά από υγιή άνθρωπο του ενός εκ των δύο νεφρών. Οι ενστάσεις μας αφορούν στις μεταμοσχεύσεις από τους λεγόμενους «πτωματικούς δότες» ή «εγκεφαλικά νεκρούς», δηλαδή από ζωντανούς ανθρώπους που ασθενούν βαριά. Οι ενστάσεις μας για τις εν λόγω μεταμοσχεύσεις θα μπορούσαν να συνοψιστούν ως εξής:

01. Αυτού του είδους η δωρεά ουσιαστικά δεν αποτελεί δωρεά. Η δωρεά κατά τη Χριστιανική θεώρηση προϋποθέτει θυσία, δηλαδή να στερηθώ κάτι εγώ, για χάρη του άλλου. Αν πάω και δωρίσω το ένα νεφρό μου τώρα, όντας υγιής και γνωρίζοντας ότι θα ζήσω χρόνια έτσι, με το ένα νεφρό, αυτό αποτελεί στέρηση και προσφορά. Αν λίγο πριν το θάνατό μου, δώσω αυτό που σε λίγο θα μου είναι άχρηστο, ποιο το μεγαλείο; Κατ’ αντιστοιχία, τι είναι φιλανθρωπία; Να δωρίσω την περιουσία μου τώρα στους φτωχούς και να ζήσω μια ολόκληρη ζωή με στερήσεις, από αγάπη για τον πλησίον; Ή να χαρίσω τα άχρηστα τότε για μένα υλικά αγαθά μου μετά το θάνατό μου; Η πρώτη ένσταση έχει να κάνει με τη νεοεποχίτικη έννοια της φιλανθρωπίας, τη ψευδοφιλανθρωπία.

02. Η πραγματική αγάπη έχει ως κέντρο τον άλλον. «Όταν ο θάνατος φαίνεται να πλησιάζει, πολλοί πέφτουν στον πειρασμό να τον επιταχύνουν μέσω της ευθανασίας». Ασυνείδητα δεν αντέχω τη σκέψη να είμαι καλωδιωμένος, στην εντατική και προτιμώ να φύγω. Το κέντρο εδώ είναι η αγάπη στον εαυτό και κρυμμένη, αλλά παρούσα, η φιλαυτία. Αυτό είναι διαφορετικό από το να δω κάποιον να κινδυνεύει στο δρόμο και να τρέξω αυθόρμητα, υγιής ων, να τον προστατεύσω, διακινδυνεύοντας ή δίδοντας τη ζωή μου. Η διαφορά είναι το αυθόρμητα. Η δεύτερη ένσταση περιστρέφεται γύρω από τη νεοεποχίτικη έννοια του αλτρουισμού, τον ψευτοαλτρουισμό.

03. Η αληθινή αγάπη ασκείται με ταπείνωση. Δηλώνω δωρητής για να σώσω τον άλλον, ξεχνώντας ότι η σωτηρία ανήκει μόνο στον κύριο της ζωής και του θανάτου, τον Θεό. Μια τέτοια αντίληψη διαβάζεται ως κρυμμένος εγωισμός. Ειδικά αν βγάζοντας κάρτα δωρητού, ασυνείδητα πιστεύω ότι είμαι καλός ή μυστικά μέσα μου αυτοθαυμάζομαι. Το σύνδρομο του σωτήρα, η ένσταση της νεοποχίτικης ψευτοταπείνωσης.

04. Ως γνωστόν, το καλό είναι καλό μόνον όταν γίνεται με καλό τρόπο. Η αγάπη είναι αγάπη όταν ασκείται σωστά. Ο σκοπός ποτέ δεν αγιάζει τα μέσα. Δικαιολογείται ποτέ ο φόνος; Μπορώ να σκοτώσω κάποιον που έστω θα πεθάνει σε λίγο, για να σώσω κάποιον άλλο; Μπορεί η Εκκλησία ποτέ να ευλογήσει ένα φόνο, όσο καλός κι αν ήταν ο σκοπός; Ποιος θα τολμήσει να τερματίσει τη ζωή ενός ανθρώπου, μιας εικόνας του Θεού, ακόμα και ένα λεπτό πριν το πει ο Θεός; Ποιος θα τολμήσει να διακόψει την καρδιακή προσευχή μιας ψυχής που επικοινωνεί με τον Πλάστη της; Ποιος θα τολμήσει να παρέμβει στην ιερή ώρα του θανάτου; Ο άνθρωπος για την επιστήμη εξισώνεται με το μυαλό του, τον εγκέφαλό του. «Νεκρώθηκε ο εγκέφαλος, πέθανε ο άνθρωπος», λέει ο επιστήμονας που έχει απολυτοποιήσει ένα όργανο, τον εγκέφαλο και αγνοεί την ψυχή ή διέπεται από ακραίο ορθολογισμό. Όμως, η ψυχή, οι εκφράσεις της, η ώρα του θανάτου για τον ορθόδοξο χριστιανό δεν υπόκεινται σε βαρλααμικού τύπου διερευνήσεις. Η ένσταση της ψευτοαγάπης και της παρέμβασης στο μυστήριο του θανάτου.

05. Ο υποβιβασμός της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής και η εκμετάλλευση του θνήσκοντος στην πιο ευάλωτη στιγμή του οδηγούν στην αποϊεροποίηση της ζωής και του θανάτου.

06. Η υλιστική θεώρηση της ασθένειας και η στέρηση της βίωσης της ασθένειας ως πνευματικής ευκαιρίας τόσο για τον ασθενούντα, όσο και για το περιβάλλον του. Η νεοποχίτικη αποφυγή του πόνου και η συνακόλουθη απώλεια της ευλογίας.

07. Ενώ φυσικά ενδείκνυται η προσφυγή στο γιατρό και η χρησιμοποίηση της ιατρικής βοήθειας, με πρώτιστο πάντα όπλο την προσευχή, η επιθυμία για παράταση της ζωής πάση θυσία και μάλιστα εις βάρος κάποιου άλλου εμπίπτουν στην νεοποχίτικη στροφή στον εαυτό και την καταναλωτική μανία που επεκτείνεται και στην εφάμαρτη κατανάλωση του άλλου, εμβρύου, θνήσκοντος κτλ.

08. Όσοι, όχι από συμφέρον, αλλά για λόγους ορθόδοξης ανθρωπολογίας αντιτίθενται στις μεταμοσχεύσεις από ανθρώπους με βαριά ασθενή εγκέφαλο δέχονται διάφορες επιθέσεις : χαρακτηρίζονται σκληρόκαρδοι, στερούμενοι αγάπης κ.α. Η όγδοη ένσταση συνίσταται στην ενοχοποίηση των μη δωρητών και των διαφωνούντων για λόγους θρησκευτικούς και ηθικούς καθώς και στην πίεση ή πλύση εγκεφάλου που ασκείται πολλές φορές.

09. Ο εγκεφαλικός θάνατος είναι, σε κάποιες χώρες, θάνατος από νομική σκοπιά. Δεν είναι θάνατος από επιστημονική σκοπιά -όπως ομολογεί μεγάλο μέρος της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας- ούτε από ηθική σκοπιά. Είναι θάνατος από πλευράς σκοπιμότητας. Το γεγονός ότι η μεταμοσχευτική δραστηριότητα ανάγεται σε τεράστια χρηματικά ποσά για κάθε επέμβαση με βάζει σε σκέψεις. Η ένσταση του συμφέροντος και του κέρδους και η συνακόλουθη εμπορευματοποίηση που καταγράφεται συχνά.

10. Η τελευταία ένσταση έχει να κάνει με την πιθανότητα του θαύματος. Ποιος χριστιανός μπορεί να αποκλείσει το θαύμα της ανάνηψης, αλλά και το θαύμα της μετάνοιας το ύστατο λεπτό της ζωής που επιτρέπει ο Θεός να ζήσει ένας άνθρωπος;

Τα λόγια δεν πείθουν κανέναν αν δεν θέλει να καταλάβει, αν και στην Ελλάδα «η συντριπτική πλειονότητα των μεταμοσχεύσεων γίνεται με όργανα που προέρχονται από συγγενείς ζωντανούς δότες»[4] και όχι από εγκεφαλικά «νεκρούς». Το παράδειγμα πάντα μιλά καλύτερα. Η συγκλονιστική ιστορία του μακαριστού μοναχού Νικοδήμου Γρηγοριάτη πιστεύω ότι μίλησε και θα μιλήσει στην καρδιά πολλών. Παρότι διεγνώσθη με βαρειά καρδιακή ανεπάρκεια τελικού σταδίου και παρά τις επανειλημμένες προτάσεις των ιατρών, δεν δέχθηκε να μεταμοσχευθεί. Έλεγε χαρακτηριστικά : «Θέλω να ζήσω. Βάλτε μου την τεχνητή καρδιά ή ό,τι άλλο τεχνικό μέσο διαθέτει η επιστήμη. Όμως ποτέ δεν πρόκειται να δεχθώ μια καρδιά που θα προέρχεται από έναν “εγκεφαλικά νεκρό”, ο οποίος για μένα δεν είναι νεκρός αλλά ζων και βαρύτατα πάσχων ασθενής»[5]. Αιωνία του η μνήμη! Δεν θα αγάλλεται τώρα σε χώρα ζώντων;

Βιβλιογραφικές Παραπομπές

[1]. ΕΘΝΟΣ ΟΝLINE, 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010

[2]. ethical controversy

[3]. http://www3.interscience.wiley.com/journal/121547634/abstract?CRETRY=1&SRETRY=0

[4]. Το Βήμα, 5 Φεβρουαρίου 2010.

[5]. Περιοδικό Όσιος Γρηγόριος, χειμώνας 2009.

πηγή Ιερά Μητρόπολις Γλυφάδας

ΣΧΟΛΙΟ
Προς τους Ελληνες γιατρούς: ΣΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ. ΔΟΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΝΕΚΡΟΣ. ΟΧΙ Ο "ΚΛΙΝΙΚΑ ΝΕΚΡΟΣ" Ή Ο "ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΝΕΚΡΟΣ".



http://koukfamily.blogspot.com/2010/03/blog-post_3854.html

ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΛΙΟΤΕΡΗ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ "Ο.Π"

Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου 2010

ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ "ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ" ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΣ "ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ" ;

 

Με την εγκύκλιο που εξέδωσε η Ιεραρχία, μετατρέπει τους συνειδητούς δωρητές σε ακούσιους συναυτουργούς εγκληματικής πράξης, αφού παρέχουν - οι συνειδητοί δωρητές - το δικαίωμα,  κάποιοι να τους εκτελέσουν . Μη γένοιτο και καλό θα ήταν να την ανακαλέσει. .

   Εκπεφρασμένη αλλά ανέκφραστη Ζωή

Γράφει ο Κυπριανός Χριστοδουλίδης

http://kyprianoscy.blogspot.com/2010/01/blog-post_14.html 

Το Μήνυμα του  Μητρ. Λαρίσης και Τυρνάβου  Ιγνατίου

"Με την ευκαιρία της θεσπίσεως από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων της 1^ης Νοεμβρίου, εορτή των Αγίων και θαυματουργών Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, ως Πανελληνίου Ημέρας Δωρεάς Οργάνων και Μεταμοσχεύσεων, επιθυμώ να απευθυνθώ στην αγάπη σας, αλλά κυρίως στην καρδιά σας!

Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων «μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πράξ. κ΄35), είναι δηλαδή μακάριο το να δίνουμε από το να λαμβάνουμε.

Και δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο σ’ αυτόν τον κόσμο για να συναλλαχθούμε από το αγαθό της ζωής, το ύψιστο αυτό δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Αλλά δεν υπάρχει και μεγαλύτερη αρετή από το να δίνουμε και να χαρίζουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, τη ζωή. Τη ζωή μας, η οποία ανήκει στο Θεό, είναι όμως και δική μας και πρέπει να την επιστρέψουμε σε Αυτόν από τον καλύτερο δρόμο και με τον καλύτερο τρόπο κατά το πρότυπο του Κυρίου μας, ο οποίος θυσιάστηκε και έδωσε το αίμα του για να μας δώσει ζωή.

Είναι ευλογημένο έργο η απόφαση να γίνουμε δωρητές οργάνων. Να προσφέρουμε ζωή σ’ έναν συνάνθρωπό μας, που βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεββάτι του πόνου, που προσδοκά μια ευκαιρία για ζωή. Ας γίνουμε δωρητές οργάνων και να μιμηθούμε αδελφοί μου, τον άγιο εκείνο ο οποίος εξ αιτίας της πολλής του αγάπης ήθελε να κόψει την καρδιά του κομματάκια και να τη μοιράσει στον κόσμο. Ας θυμηθούμε τον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο που μας διδάσκει πως δεν μπορούμε να σωθούμε διαφορετικά, παρά μόνο διά του πλησίον μας.

Η ζωή και το παράδειγμα του Κυρίου μας αλλά και των αγίων είναι μία διαρκής πράξη μεταμόσχευσης ζωής σ’ εμάς. Είμαστε «αλλήλων μέλη», ο ένας μέλος του άλλου και όλοι μαζί μέλη του Σώματος του Χριστού. Ας μην αρνηθούμε να δανείσουμε λίγο από τον εαυτό μας στους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Ας μην αρνηθούμε να δώσουμε λίγο από τη ζωή μας στον Κύριο Ιησού που μας περιμένει στα δωμάτια των νοσοκομείων και στις ατέλειωτες λίστες αναμονής…

Σας ασπάζομαι όλους εν Κυρίω".

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

 Ο Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος  

 ( Το Μήνυμα του  Ιγνατίου εξεδόθη στηριζόμενο στο  υπ’ αριθμ. 3853/2038/23.10.2009 Εγκύκλιο Σημείωμα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας  της Ελλάδος ).
==================================================

Πολύ ωραία!  Μας ζητούν να συμφωνήσουμε, να δεχτούμε να γίνουμε όλοι δωρητές οργάνων.

Αλλά πότε το ζητούν; Γιατί το ζητούν και από ποιούς; Ξέρουν άραγε τι ζητούν; 

 «Μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» και μακάριος, όποιος δέχεται να αποβιώσει από το χειρουργικό νυστέρι, λίγο πρίν ξεψυχήσει. Ο Θεός μας έδωσε τη ζωή, λένε, και οφείλουμε να του τη δώσουμε πίσω. Πότε; Όταν οι θεράποντες γιατροί αποφανθούν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και είναι μάταιο να συντηρούμε τον άνθρωπο στα μηχανήματα. Τότε, εκείνη τη στιγμή,  θέλουν από τώρα να την καταλάβουμε, να την εννοήσουμε, να τη συνειδητοποιήσουμε : Όταν η ψυχή μας υπάρχει αλλά παραμένει ανέκφραστη, είναι η καταλληλότερη για την επιστροφή της στον ζωοδότη και  Σωτήρα μας. Ανέκφραστη η ψυχή του εγκεφαλικά νεκρού. Όταν ο άνθρωπος  συλλαμβάνεται είναι ανέκφραστη (είναι;) και όταν την επιστρέφουμε στον ανέκφραστο Ζωοδότη τριαδικό Θεό, οφείλει να ανέκφραστη! Το Αγιον Πνεύμα όπου θέλει "πνεί", αλλά παραμένει κι αυτό ανέκφραστο! Ιδού, η καταλληλότερη στιγμή συναλλαγής της ζωής!! 

 Μήπως είναι όμως σύληση ζωής; Το σκέφθηκαν αυτό οι ιεροδιδάσκαλοι;
...

Η στιγμή της εγκεφαλικής σιγής, υποθέτουν οι κατηχούντες τον λαό του Θεού, όπου  αρτίωση (: ολοκλήρωση) των εγκεφαλικών λειτουργιών δεν συντελείται, είναι η στιγμή της αλήθειας. Τότε τα μαθαίνουμε όλα, τα καταλαβαίνουμε όλα και "τον άγιο εκείνο ο οποίος εξ αιτίας της πολλής του αγάπης ήθελε να κόψει την καρδιά του κομματάκια και να τη μοιράσει στον κόσμο". Είναι επίσης η ιδανικότερη να "θυμηθούμε τον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, που μας διδάσκει πως δεν μπορούμε να σωθούμε διαφορετικά, παρά μόνο διά του πλησίον μας". Είναι τέλος η ιερότερη μίμιση "κατά το πρότυπο του Κυρίου μας, ο οποίος θυσιάστηκε και έδωσε το αίμα του για να μας δώσει ζωή".

Μας ζητούν, με άλλα λόγια, από τώρα να έχουμε την εμπειρία αυτή, την εμπειρία του ανύπαρκτου συνειδότος και της ανέκφραστης ψυχής. Διότι με τον εγκέφαλο νεκρό - αυτό γνωρίζουν οι ιεροδιδάσκαλοι -  αρτίωση των εγκεφαλικών λειτουργιών δεν υπάρχει και ο άνθρωπος είναι "νεκρός".  Σε αυτούς όμως, που απευθύνονται και τους ζητούν να γίνουν ενσυνείδητα δωρητές, υπάρχει και συνείδηση και αρτίωση της εγκεφαλικής λειτουργίας. Παράξενα που ακούγεται αυτό!!! Όσο παράξενο ακούγεται, να υπάρχουν "νεκροί" με καρδιακό ρυθμό και όχι μόνο!!!

Αλλά πώς έμαθαν ότι το ανέκφραστο είναι νεκρό και άψυχο; Ποιά ψυχή ανέκφραστη ήρθε  και τους το είπε; Ψυχή ανέκφραστη, όσο υπάρχει, ποτέ δεν υφίσταται, εκτός αν εξωτερικά αίτια την οδηγήσουν σ΄ αυτή την κατάσταση. Ασθενεί το σώμα, αλλά ασθενεί και η ψυχή. Και αν το σώμα φαίνεται ωσεί νεκρό, το ίδιο φαίνεται και η ψυχή. Αν το σώμα δεν είναι νεκρό, δεν είναι και η ψυχή. Οδεύει το σώμα προς το θάνατο, οδεύει και η του σώματος ψυχή. Αλλά της ψυχής η ψυχή νεκρή δεν είναι. Εμείς τη απονεκρώνουμε, την αποσυνθέτουμε, με την ωραιολογία της εκούσιας και ενσυνείδητης - προ του εγκεφαλικού μας "θανάτου" - σύμπραξης στην ιερόσυλη πράξη της προθανάτιας και απάνθρωπης τελευτής υπό των ιερέων της επιστήμης.

Αν η ωραιολογία της ενσυνείδητης αποδοχής του εγκεφαλικού "θανάτου" ενισχύεται από τα παρατεθέντα εδάφια της επισκοπικής γραφίδας, υπάρχουν και άλλα, περισσότερο ενδεικτικά και ανατρεπτικά τούτων. Αν η σωτηρία μας επιτυγχάνεται μόνο δια του πλησίον, ο επί του ξύλου συσταυρωθείς ληστής μιλεί προ του θανάτου. Διατί όχι  και εντός του θανάτου; Μέσα στο θάνατο και λίγο πριν από αυτόν εκφέρει το τελευταίο του λόγο : "Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου". Πλησίον ίσταται ο Χριστός και πάντα τον Χριστό πρέπει να βλέπουμε ως πλησίον. Ο ανέκφραστος εγκεφαλικά "νεκρός" δεν αντιλαμβάνεται βεβαίως κανένα ως πλησίον. Οι κατηχητές μας είναι απόλυτα βέβαιοι. Τον είχε συναντήσει, υποτίθεται, μόνο όταν οι εγκεφαλικές  λειτουργίες του ήταν εκπεφρασμένες. Όταν είχε συνείδηση, αλλά δεν είχε την "εμπειρία" της  εγκεφαλικής αποδιοργάνωσης : της ανέκφραστης ψυχής και του ανύπαρκτου συνειδότος. Άραγε, ποιός έχει αυτή την εμπειρία; Ποιός είναι αυτός που μπορεί να μας βεβαιώσει ότι η ψυχή, με τον ανέκφραστο εγκέφαλο αλλά την εκφραζόμενη - δια της λειτουργίας της - καρδιά, είναι συνάμα και αναίσθητη;

Αν ακόμη θέλουμε να θυμηθούμε τα λόγια του αγίου, που μας είπε, ότι αν μπορούσε θα έκανε κομματάκια την καρδιά του και θα τα μοίραζε στον κόσμο, τότε ένα πρέπει να κάνουμε : Με φόβον Θεού, πίστη  και αγάπη Θεού, όπως αυτά μας τα διδάσκει η αγία Εκκλησία, να προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία "πάλιν και πολλάκις". Τότε γινόμαστε "κομματάκια", κατά την έκφραση του αγίου. Το προσφερόμενο Σώμα και Αίμα μας προσφέρετε για να το προσφέρουμε με λόγο ζωοποιό, με λόγο που νικά το φθαρτό και μας δωρίζει την αφθαρσία. Τότε μιμούμαστε το πρότυπο του Κυρίου. Όχι με λόγο χρησιμοθηρικό, πράξη υστερόβουλη και έργο θνησιμαίο. Όταν, λόγοι καθαρά οικονομικής φύσεως, δεν μας επιτρέπουν να συντηρούμε την ανέκφραστη ψυχή των ψυχορραγούντων εγκεφαλικά "νεκρών". Το δε χειρότερο, να τη συντηρούμε μόνο και μόνο για να αφαιρέσουμε τα όργανα.

"Ξέρετε τι σημαίνει για μια μάνα να βλέπει το παιδί της στην κατάσταση αυτού του θανάτου;", ήταν η δημόσια ομολογία μιας μητέρας, όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με επιστημονικά επιχειρήματα που ήταν εντελώς διαφορετικά από τα γνωστά διαφημιζόμενα. Μέσα στην απόγνωση και στην οδύνη, δέχθηκε να προσφέρει τα παιδί της "για να ζήσουν" κάποιοι άλλοι. Όμως, το πρόβλημα αυτής της συναλλαγής, να αποφασίζουν άλλοι για άλλους, αμαυρώνει το ήθος της δωρεάς. Κι εδώ ακριβώς ζητείται η συνδρομή της θεμιτής και αγιαστικής συναλλαγής. Η εκκλησία καλείται να βοηθήσει. Πριν φθάσουμε στην κατάσταση του επερχόμενου θανάτου (κλινικός θάνατος), θα πρέπει να έχουμε δώσει τη συγκατάθεση. Και για να γίνει αυτό, ας θυμόμαστε το «μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». Δίνουμε το δικαίωμα να μας αφαιρέσουν το υπόλοιπο ζωής που μας απομένει, για να λάβουμε πλεόνασμα ζωής.

Αυτό όμως το "ελάχιστο υπόλοιπο ζωής", που μας έχει απομείνει, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι είναι και το μέγιστο της ζωής, για το οποίο κληθήκαμε "εκ του μη όντος εις το είναι". Ανέκφραστη είναι η ψυχή, ανέκφραστο και το εναπομείναν πνεύμα αυτής. Δεν είναι όμως ούτε ανέκφραστο, ούτε συνείδησης στερημένο. Δια μέσου των αιώνων μας διαβεβαιώνει : " Εί τις εις μόνην έφθασεν την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα. φιλότιμος γαρ ών ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον. αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης. και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει". Οι κατά το ύστερον προσερχόμενοι ανέκφραστοι και χωρίς ένδειξη συνειδότος έμψυχοι, αλλά κατά την επιστήμη και τους ιεροδιδασκάλους νεκροί, θα ήταν φρόνιμο και θεοφιλές να μην αυτοαποκλείονται του ελέους, που άφθονο μας παρέχει ο Κύριος : "έλεον θέλω και ου θυσίαν".

Η ζωή που θέλουμε να παρατείνουμε με το επιστημονικό θαύμα δεν είναι δωρεά ζωής, δεν είναι δωρεά αγάπης. Μακάβριον εστί το διδόναι αυτήν. Αρκετό να σκεφθούμε τα όργανα που λαμβάνονται από εγκληματίες, από αιχμαλώτους πολέμου, απαγωγές και από αφελή θύματα μιας απάνθρωπης φιλανθρωπίας.

Με την εγκύκλιο που εξέδωσε η Ιεραρχία, μετατρέπει τους συνειδητούς δωρητές σε ακούσιους συναυτουργούς εγκληματικής πράξης, αφού παρέχουν - οι συνειδητοί δωρητές - το δικαίωμα,  κάποιοι να τους εκτελέσουν . Μη γένοιτο και καλό θα ήταν να την ανακαλέσει.