Εκπεφρασμένη αλλά ανέκφραστη Ζωή

 

Με την εγκύκλιο που εξέδωσε η Ιεραρχία, μετατρέπει τους συνειδητούς δωρητές σε ακούσιους συναυτουργούς εγκληματικής πράξης, αφού παρέχουν - οι συνειδητοί δωρητές - το δικαίωμα,  κάποιοι να τους εκτελέσουν . Μη γένοιτο και καλό θα ήταν να την ανακαλέσει. .

   Εκπεφρασμένη αλλά ανέκφραστη Ζωή

Γράφει ο Κυπριανός Χριστοδουλίδης

http://kyprianoscy.blogspot.com/2010/01/blog-post_14.html 

Το Μήνυμα του  Μητρ. Λαρίσης και Τυρνάβου  Ιγνατίου

"Με την ευκαιρία της θεσπίσεως από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων της 1^ης Νοεμβρίου, εορτή των Αγίων και θαυματουργών Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, ως Πανελληνίου Ημέρας Δωρεάς Οργάνων και Μεταμοσχεύσεων, επιθυμώ να απευθυνθώ στην αγάπη σας, αλλά κυρίως στην καρδιά σας!

Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων «μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πράξ. κ΄35), είναι δηλαδή μακάριο το να δίνουμε από το να λαμβάνουμε.

Και δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο σ’ αυτόν τον κόσμο για να συναλλαχθούμε από το αγαθό της ζωής, το ύψιστο αυτό δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Αλλά δεν υπάρχει και μεγαλύτερη αρετή από το να δίνουμε και να χαρίζουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, τη ζωή. Τη ζωή μας, η οποία ανήκει στο Θεό, είναι όμως και δική μας και πρέπει να την επιστρέψουμε σε Αυτόν από τον καλύτερο δρόμο και με τον καλύτερο τρόπο κατά το πρότυπο του Κυρίου μας, ο οποίος θυσιάστηκε και έδωσε το αίμα του για να μας δώσει ζωή.

Είναι ευλογημένο έργο η απόφαση να γίνουμε δωρητές οργάνων. Να προσφέρουμε ζωή σ’ έναν συνάνθρωπό μας, που βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεββάτι του πόνου, που προσδοκά μια ευκαιρία για ζωή. Ας γίνουμε δωρητές οργάνων και να μιμηθούμε αδελφοί μου, τον άγιο εκείνο ο οποίος εξ αιτίας της πολλής του αγάπης ήθελε να κόψει την καρδιά του κομματάκια και να τη μοιράσει στον κόσμο. Ας θυμηθούμε τον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο που μας διδάσκει πως δεν μπορούμε να σωθούμε διαφορετικά, παρά μόνο διά του πλησίον μας.

Η ζωή και το παράδειγμα του Κυρίου μας αλλά και των αγίων είναι μία διαρκής πράξη μεταμόσχευσης ζωής σ’ εμάς. Είμαστε «αλλήλων μέλη», ο ένας μέλος του άλλου και όλοι μαζί μέλη του Σώματος του Χριστού. Ας μην αρνηθούμε να δανείσουμε λίγο από τον εαυτό μας στους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Ας μην αρνηθούμε να δώσουμε λίγο από τη ζωή μας στον Κύριο Ιησού που μας περιμένει στα δωμάτια των νοσοκομείων και στις ατέλειωτες λίστες αναμονής…

Σας ασπάζομαι όλους εν Κυρίω".

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

 Ο Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος  

 ( Το Μήνυμα του  Ιγνατίου εξεδόθη στηριζόμενο στο  υπ’ αριθμ. 3853/2038/23.10.2009 Εγκύκλιο Σημείωμα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας  της Ελλάδος ).
==================================================

Πολύ ωραία!  Μας ζητούν να συμφωνήσουμε, να δεχτούμε να γίνουμε όλοι δωρητές οργάνων.

Αλλά πότε το ζητούν; Γιατί το ζητούν και από ποιούς; Ξέρουν άραγε τι ζητούν; 

 «Μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» και μακάριος, όποιος δέχεται να αποβιώσει από το χειρουργικό νυστέρι, λίγο πρίν ξεψυχήσει. Ο Θεός μας έδωσε τη ζωή, λένε, και οφείλουμε να του τη δώσουμε πίσω. Πότε; Όταν οι θεράποντες γιατροί αποφανθούν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και είναι μάταιο να συντηρούμε τον άνθρωπο στα μηχανήματα. Τότε, εκείνη τη στιγμή,  θέλουν από τώρα να την καταλάβουμε, να την εννοήσουμε, να τη συνειδητοποιήσουμε : Όταν η ψυχή μας υπάρχει αλλά παραμένει ανέκφραστη, είναι η καταλληλότερη για την επιστροφή της στον ζωοδότη και  Σωτήρα μας. Ανέκφραστη η ψυχή του εγκεφαλικά νεκρού. Όταν ο άνθρωπος  συλλαμβάνεται είναι ανέκφραστη (είναι;) και όταν την επιστρέφουμε στον ανέκφραστο Ζωοδότη τριαδικό Θεό, οφείλει να ανέκφραστη! Το Αγιον Πνεύμα όπου θέλει "πνεί", αλλά παραμένει κι αυτό ανέκφραστο! Ιδού, η καταλληλότερη στιγμή συναλλαγής της ζωής!! 

 Μήπως είναι όμως σύληση ζωής; Το σκέφθηκαν αυτό οι ιεροδιδάσκαλοι;
...

Η στιγμή της εγκεφαλικής σιγής, υποθέτουν οι κατηχούντες τον λαό του Θεού, όπου  αρτίωση (: ολοκλήρωση) των εγκεφαλικών λειτουργιών δεν συντελείται, είναι η στιγμή της αλήθειας. Τότε τα μαθαίνουμε όλα, τα καταλαβαίνουμε όλα και "τον άγιο εκείνο ο οποίος εξ αιτίας της πολλής του αγάπης ήθελε να κόψει την καρδιά του κομματάκια και να τη μοιράσει στον κόσμο". Είναι επίσης η ιδανικότερη να "θυμηθούμε τον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, που μας διδάσκει πως δεν μπορούμε να σωθούμε διαφορετικά, παρά μόνο διά του πλησίον μας". Είναι τέλος η ιερότερη μίμιση "κατά το πρότυπο του Κυρίου μας, ο οποίος θυσιάστηκε και έδωσε το αίμα του για να μας δώσει ζωή".

Μας ζητούν, με άλλα λόγια, από τώρα να έχουμε την εμπειρία αυτή, την εμπειρία του ανύπαρκτου συνειδότος και της ανέκφραστης ψυχής. Διότι με τον εγκέφαλο νεκρό - αυτό γνωρίζουν οι ιεροδιδάσκαλοι -  αρτίωση των εγκεφαλικών λειτουργιών δεν υπάρχει και ο άνθρωπος είναι "νεκρός".  Σε αυτούς όμως, που απευθύνονται και τους ζητούν να γίνουν ενσυνείδητα δωρητές, υπάρχει και συνείδηση και αρτίωση της εγκεφαλικής λειτουργίας. Παράξενα που ακούγεται αυτό!!! Όσο παράξενο ακούγεται, να υπάρχουν "νεκροί" με καρδιακό ρυθμό και όχι μόνο!!!

Αλλά πώς έμαθαν ότι το ανέκφραστο είναι νεκρό και άψυχο; Ποιά ψυχή ανέκφραστη ήρθε  και τους το είπε; Ψυχή ανέκφραστη, όσο υπάρχει, ποτέ δεν υφίσταται, εκτός αν εξωτερικά αίτια την οδηγήσουν σ΄ αυτή την κατάσταση. Ασθενεί το σώμα, αλλά ασθενεί και η ψυχή. Και αν το σώμα φαίνεται ωσεί νεκρό, το ίδιο φαίνεται και η ψυχή. Αν το σώμα δεν είναι νεκρό, δεν είναι και η ψυχή. Οδεύει το σώμα προς το θάνατο, οδεύει και η του σώματος ψυχή. Αλλά της ψυχής η ψυχή νεκρή δεν είναι. Εμείς τη απονεκρώνουμε, την αποσυνθέτουμε, με την ωραιολογία της εκούσιας και ενσυνείδητης - προ του εγκεφαλικού μας "θανάτου" - σύμπραξης στην ιερόσυλη πράξη της προθανάτιας και απάνθρωπης τελευτής υπό των ιερέων της επιστήμης.

Αν η ωραιολογία της ενσυνείδητης αποδοχής του εγκεφαλικού "θανάτου" ενισχύεται από τα παρατεθέντα εδάφια της επισκοπικής γραφίδας, υπάρχουν και άλλα, περισσότερο ενδεικτικά και ανατρεπτικά τούτων. Αν η σωτηρία μας επιτυγχάνεται μόνο δια του πλησίον, ο επί του ξύλου συσταυρωθείς ληστής μιλεί προ του θανάτου. Διατί όχι  και εντός του θανάτου; Μέσα στο θάνατο και λίγο πριν από αυτόν εκφέρει το τελευταίο του λόγο : "Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου". Πλησίον ίσταται ο Χριστός και πάντα τον Χριστό πρέπει να βλέπουμε ως πλησίον. Ο ανέκφραστος εγκεφαλικά "νεκρός" δεν αντιλαμβάνεται βεβαίως κανένα ως πλησίον. Οι κατηχητές μας είναι απόλυτα βέβαιοι. Τον είχε συναντήσει, υποτίθεται, μόνο όταν οι εγκεφαλικές  λειτουργίες του ήταν εκπεφρασμένες. Όταν είχε συνείδηση, αλλά δεν είχε την "εμπειρία" της  εγκεφαλικής αποδιοργάνωσης : της ανέκφραστης ψυχής και του ανύπαρκτου συνειδότος. Άραγε, ποιός έχει αυτή την εμπειρία; Ποιός είναι αυτός που μπορεί να μας βεβαιώσει ότι η ψυχή, με τον ανέκφραστο εγκέφαλο αλλά την εκφραζόμενη - δια της λειτουργίας της - καρδιά, είναι συνάμα και αναίσθητη;

Αν ακόμη θέλουμε να θυμηθούμε τα λόγια του αγίου, που μας είπε, ότι αν μπορούσε θα έκανε κομματάκια την καρδιά του και θα τα μοίραζε στον κόσμο, τότε ένα πρέπει να κάνουμε : Με φόβον Θεού, πίστη  και αγάπη Θεού, όπως αυτά μας τα διδάσκει η αγία Εκκλησία, να προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία "πάλιν και πολλάκις". Τότε γινόμαστε "κομματάκια", κατά την έκφραση του αγίου. Το προσφερόμενο Σώμα και Αίμα μας προσφέρετε για να το προσφέρουμε με λόγο ζωοποιό, με λόγο που νικά το φθαρτό και μας δωρίζει την αφθαρσία. Τότε μιμούμαστε το πρότυπο του Κυρίου. Όχι με λόγο χρησιμοθηρικό, πράξη υστερόβουλη και έργο θνησιμαίο. Όταν, λόγοι καθαρά οικονομικής φύσεως, δεν μας επιτρέπουν να συντηρούμε την ανέκφραστη ψυχή των ψυχορραγούντων εγκεφαλικά "νεκρών". Το δε χειρότερο, να τη συντηρούμε μόνο και μόνο για να αφαιρέσουμε τα όργανα.

"Ξέρετε τι σημαίνει για μια μάνα να βλέπει το παιδί της στην κατάσταση αυτού του θανάτου;", ήταν η δημόσια ομολογία μιας μητέρας, όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με επιστημονικά επιχειρήματα που ήταν εντελώς διαφορετικά από τα γνωστά διαφημιζόμενα. Μέσα στην απόγνωση και στην οδύνη, δέχθηκε να προσφέρει τα παιδί της "για να ζήσουν" κάποιοι άλλοι. Όμως, το πρόβλημα αυτής της συναλλαγής, να αποφασίζουν άλλοι για άλλους, αμαυρώνει το ήθος της δωρεάς. Κι εδώ ακριβώς ζητείται η συνδρομή της θεμιτής και αγιαστικής συναλλαγής. Η εκκλησία καλείται να βοηθήσει. Πριν φθάσουμε στην κατάσταση του επερχόμενου θανάτου (κλινικός θάνατος), θα πρέπει να έχουμε δώσει τη συγκατάθεση. Και για να γίνει αυτό, ας θυμόμαστε το «μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». Δίνουμε το δικαίωμα να μας αφαιρέσουν το υπόλοιπο ζωής που μας απομένει, για να λάβουμε πλεόνασμα ζωής.

Αυτό όμως το "ελάχιστο υπόλοιπο ζωής", που μας έχει απομείνει, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι είναι και το μέγιστο της ζωής, για το οποίο κληθήκαμε "εκ του μη όντος εις το είναι". Ανέκφραστη είναι η ψυχή, ανέκφραστο και το εναπομείναν πνεύμα αυτής. Δεν είναι όμως ούτε ανέκφραστο, ούτε συνείδησης στερημένο. Δια μέσου των αιώνων μας διαβεβαιώνει : " Εί τις εις μόνην έφθασεν την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα. φιλότιμος γαρ ών ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον. αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης. και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει". Οι κατά το ύστερον προσερχόμενοι ανέκφραστοι και χωρίς ένδειξη συνειδότος έμψυχοι, αλλά κατά την επιστήμη και τους ιεροδιδασκάλους νεκροί, θα ήταν φρόνιμο και θεοφιλές να μην αυτοαποκλείονται του ελέους, που άφθονο μας παρέχει ο Κύριος : "έλεον θέλω και ου θυσίαν".

Η ζωή που θέλουμε να παρατείνουμε με το επιστημονικό θαύμα δεν είναι δωρεά ζωής, δεν είναι δωρεά αγάπης. Μακάβριον εστί το διδόναι αυτήν. Αρκετό να σκεφθούμε τα όργανα που λαμβάνονται από εγκληματίες, από αιχμαλώτους πολέμου, απαγωγές και από αφελή θύματα μιας απάνθρωπης φιλανθρωπίας.

Με την εγκύκλιο που εξέδωσε η Ιεραρχία, μετατρέπει τους συνειδητούς δωρητές σε ακούσιους συναυτουργούς εγκληματικής πράξης, αφού παρέχουν - οι συνειδητοί δωρητές - το δικαίωμα,  κάποιοι να τους εκτελέσουν . Μη γένοιτο και καλό θα ήταν να την ανακαλέσει.