Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ

Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ

Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ

Κριτικὲς τοποθετήσεις στο βιβλίο

«Παγκοσμιότητα καὶ Ορθοδοξία»

του Αρχιεπ. Αλβανίας κ. Αναστασίου

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Οἰκουμενισμὸς καὶ θρησκεῖες Πρόλογος Γενικά. Ἡ πανθρησκεία ὄργανο τῆς Ν. Τάξεως-ἀπειλῆ στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ 1. Κατάταξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μεταξὺ τῶν Θρησκευμάτων-Σεβασμὸς σ' ὅλα τὰ θρησκεύματα καὶ τὶς ἐμπνεύσεις τους; 2. Ἡ θεωρία της «μὴ ἀποκλειστικότητος». 3. Ἡ ἀποκλειστικότητα τῆς Ὁδοῦ ἐφεύρημα τῆς δυτικῆς «θεολογίας»;  Ἀπαραίτητη διασάφηση: Φυσικὴ ἔξωθεν καὶ πνευματικὴ ἔσωθεν γνώση τοῦ Θεοῦ. 4. Ὑπάρχει «παγκοσμιότητα τῆς θείας Ἀποκαλύψεως σὲ ὅλα τὰ ἔθνη» ἀνεξαρτήτως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ Ἐκκλησίας; Ὑπάρχει δυνατότητα θεογνωσίας στὰ ποικίλα θρησκεύματα; 5. Μήπως ἡ θέση ὅτι οἱ θρησκεῖες εἶναι δαιμονικὲς εἶναι μία «ἀφελὴς ἀκρότητα... μία ἀρνητικὴ ψευδαίσθηση» ποῦ προέρχεται ἀπὸ παλαιὲς ἀόριστες γνώσεις; 6. Καὶ ἄλλα ἀμείλικτα ἐρωτήματα εἰδικώτερα γιὰ τὸ Ἰσλάμ. Ὑπάγονται oι Μουσουλμάνοι στὰ «ἔθνη»; Ἡ ἐπικαιρότητα τῆς μαρτυρίας τῶν Νεομαρτύρων. 7. Εἶναι οἱ Μουσουλμάνοι μέτοχοί της Διαθήκης τοῦ Ἀβραάμ; . 8. Ὅλες οἱ προηγούμενες τοποθετήσεις διάχυτες στὰ γραπτά του Ἀρχιεπ. κ. Ἀναστασίου φανερώνουν ἕνα πανθρησκειακὸ συγκρητισμό; ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ-Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ Α) Ἡ θρησκευτικὴ ἐμπειρία. 1. «Κοινὴ» θρησκευτικὴ ἐμπειρία-Εἰσαγωγικὲς παρατηρήσεις. 2. Ἡ θρησκευτικὴ ἐμπειρία ἐνδοκοσμικό, ψυχολογικὸ μέγεθος-ἀτυχὲς μέσο γνώσεως τοῦ Θεοῦ. 3. Τὸ περιεχόμενο τῆς θρησκευτικῆς ἐμπειρίας κατὰ τὸν συγγραφέα. α) Ἡ σταδιακὴ θρησκευτικὴ ἐμπειρία τοῦ «Ἁγίου». β) Οἱ Χριστιανοί, μαθητὲς τῆς θρησκευτικῆς ἐμπειρίας τοῦ Κορανίου!  γ) «Ἐνόραση» καὶ «Διαίσθηση». Β) Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία. ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ» 1. Μία «ἐλαστικὴ» Ἐκκλησιολογία. 2. Ἕνα καίριο ἐρώτημα: Ταυτίζεται ἡ πρὸς πάντας ἀγάπη μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἑνότητα, τὴν ἐν τὴ Ἐκκλησία κοινωνία; Μία ἀπαραίτητη παρέκβαση: Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος-Μοναχὴ Γαβριηλία. «Διεθνής της Ἀγάπης» - «Ἀσκητική της Ἀγάπης». Μία ἀκόμη παρέκβαση: Olivier Clement- Ἐπίσκοπος ὅρους Λιβάνου Γεώργιος Khodre. 3. Μία πανθεΐζουσα Πνευματολογία, ὑπεύθυνη μίας ἐσφαλμένης Ἐκκλησιολογίας. α) Οἰκοδομῆ τοῦ «θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας» διὰ τῆς χορηγίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀντιχριστες δομὲς-Βαβέλ. β) Ποῦ δρᾶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα; Εἶναι ἀνεπαρκὴς ἐν προκειμένω ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία; γ) Τί σημαίνει ἡ Κυριακὴ ρῆσις «τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ»»; (Ἰω. 3:8 ). δ) Ἔχουν ὅλες οἱ θρησκεῖες χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;. ε) Ὑπάρχει δυνατότητα καθάρσεως τῆς καρδίας στὶς διάφορες θρησκεῖες;. ζ) Πρὸς μία κοινὴ γιὰ ὅλους θρησκεία - « Ἐκκλησία»; ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ 1. Μία... «ἐλαστικὴ» Ἐκκλησιολογία; 2. Τὸ Μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος πρότυπο κοινωνίας ἀγάπης ἢ χρηστικὸ ἐργαλεῖο τῆς παγκοσμιοποιήσεως; 3. Μήπως λόγοι ποιμαντικοὶ ἐπιβάλλουν τὴ θεολογικὴ γλώσσα καὶ μέθοδο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κατὰ τὴν ἐπικοινωνία μὲ ἀλλόθρησκα περιβάλλοντα; 4. Μία θολὴ Ἐσχατολογία-Μία «ἐσχατολογικὴ παγκοσμιότητα». Παρένθεση: Ἡ οἰκουμενικότητα «ὅραμα» ἢ πραγματικότητα; 5. Ἀνακεφαλαίωση τῶν πάντων ἐν τῷ Χριστῷ ἢ ὠριγενίζουσα ἀποκατάσταση τῶν πάντων; 6. Εἰδικώτερα γιὰ τὴν Παγκοσμιοποίηση. α) Κριτικὴ στάση τοῦ συγγραφέως ἔναντί της Παγκοσμιοποιήσεως. Κι ἄλλη παρένθεση: ἡ σύγχρονη μάστιγα τῆς διγλωσσίας καὶ οἱ «ὑπέροχες δυνατότητές» της. β) Οἱ τελικὲς κρίσεις τοῦ συγγραφέως γιὰ τὴν παγκοσμιοποίηση. γ) Στάση καὶ ρόλος τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντί της παγκοσμιοποιήσεως. Οἱ θέσεις τοῦ συγγραφέως καὶ οἱ ἐνστάσεις μας. δ) Μία ἄλλη «παγκοσμιοποίηση»: Ἡ Ὀρθόδοξη Ρωμιοσύνη-Σφοδρὴ ἐναντίωση στὴν εἰδωλολατρία καὶ τὴν αἵρεση. ε) Ἡ «θρησκευτικὴ ἐλευθερία» τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν σεκτῶν δὲν κομίζει τὴν οἰκουμενικότητα ἀλλὰ τὴν ἀποσύνθεση τῶν κοινωνιῶν. Ἡ ἐν Χριστῷ πνευματικὴ ἐλευθερία. ς) Ἀπομονωτισμὸς καὶ ἐσωστρέφεια. ζ) Ἁπλὲς σκέψεις σὰν ὀρθόδοξη ἀπάντηση στὴν Παγκοσμιοποίηση. ΕΠIΛΕΓΟΜΕΝΑ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Ἀνάγκη ἐπιτακτική της νηπτικῆς ἐργασίας. ΜΙΑ   ΑΝΤΙΠΡΟΤΑΣΗ. ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ-ΟΜΟΛΟΓΙΑ. ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

Ἐφημέριος Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἁμαρουσίου

Ἕνα βιβλίο ποὺ περιέχει κριτικὴ εἶναι ἑπόμενο νὰ προκαλέσει δυσαρέσκεια στὸ συγγραφέα καὶ σ' ὅσους συμφωνοῦν μὲ τὶς θέσεις του.

Ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Ἰωάννης Φωτοπουλος, μὲ ὑψηλὸ αἴσθημα Ὀρθοδόξου ποιμαντικῆς εὐθύνης, χωρὶς φόβο καὶ πάθος κάνει κριτικὴ στὸ βιβλίο «Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία», ἐκδόσεις Ἀκρίτας 2000, τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου Γιαννουλάτου.

Τὸ βιβλίο τοῦ π. Ἰωάννη Φωτοπουλου ἔχει ὡς ἐπικεφαλίδα «Θεανθρώπινη Καθολικότητα ἢ Πανθρησκειακὴ Παγκοσμιότητα;». Μὲ τὸ βιβλίο τοῦ αὐτὸ ἀποδεικνύει τεκμηριωμένα ὁ π. Ἰωάννης τὸν περιεχόμενο πανθρησκειακὸ συγκρητισμό του ὡς ἄνω βιβλίου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀναστασίου Γιαννουλάτου.

Εἶναι γνωστὸ βέβαια στοὺς θεολόγους καὶ κληρικοὺς ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν οἰκουμενικὴ κίνηση, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀναστάσιος μετεῖχε ἀπὸ παλαιὰ στὶς συνεδριάσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καὶ σὲ ἄλλες παραπλήσιες οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις. Ἐπίσης εἶναι γνωστὴ ἡ ἐνασχόλησή του μὲ τὸ Ἰσλὰμ καὶ τὸ Κοράνιο ἀπὸ τὶς παραδόσεις του στοὺς φοιτητὲς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

Ἡ ἔκδοση ὅμως τοῦ βιβλίου τοῦ «Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία» ἀποτελεῖ τὴ σύνοψη τῶν πανθρησκειακῶν ἀπόψεών του, ποὺ ἔγινε ἀποδεκτὴ ἀπὸ παράγοντες τῆς νεορθόδοξης κουλτούρας καὶ τῶν ὀπαδῶν τοῦ πανθρησκειακοῦ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος συγκρητισμοῦ.

Τὸ βιβλίο τοῦ π. Ἰωάννη Φωτοπουλου ἐπισημαίνει τὸν ὑπερβολικὸ ἐνθουσιασμὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου γιὰ ὅλα τὰ κοινὰ θρησκευτικὰ στοιχεῖα ποὺ ἀνακαλύπτει ἀνάμεσα στὴν Ὀρθοδοξία καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες.

Μετὰ ἀπὸ προσεκτικὴ μελέτη ὁ π. Ἰωάννης παραθέτει ἐκεῖνα τὰ πατερικὰ χωρία ποὺ σχετίζονται μὲ τὰ θέματα ποὺ θίγει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος. Γιὰ νὰ μὴ δημιουργηθεῖ ἀσάφεια ἢ παρανόηση τῶν ἀρχαίων πατερικῶν κειμένων, παραθέτει καὶ τὴ μετάφρασή τους. Ὅπου εἶναι ἀπαραίτητο ἐπιστρατεύει καὶ ἄλλα Πατερικὰ κείμενα γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων πάνω σὲ θέματα σύγκρισης μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους. Εἶναι πάρα πολὺ προσεγμένη ἡ ἐπιλογὴ τῶν Πατερικῶν χωρίων, τὰ ὁποία ἀναιροῦν μὲ σαφήνεια καὶ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τὸν πανθρησκειακὸ συγκρητισμὸ -φανερὸ ἢ καμουφλαρισμένο- τοῦ βιβλίου «Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία» τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου.

Ὅσοι διαβάσουν τὸ βιβλίο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου ἀπροκατάληπτα, θὰ διαπιστώσουν τὴν πανθρησκειακὴ συγκρητιστικὴ νοοτροπία του, ἡ ὁποία δὲν εἶναι σύμφωνη μὲ τὴν ποιμαντικὴ δραστηριότητα ἑνὸς ὀρθοδόξου ποιμένος.

Ἑκατομμύρια χριστιανῶν ἐθυσίασαν τὴ ζωὴ τοὺς ὁμολογώντας τὴ μοναδικότητα τῆς Σωτηρίας ποὺ παρέχει μόνον ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι ὅλες οἱ ἄλλες, οἱ ψευδεῖς θρησκεῖες μαζί. Ἀναρίθμητοι μάρτυρες τῶν τελευταίων χρόνων ἔδωσαν σθεναρὰ ὁμολογία κατὰ τῆς ψευδοθρησκείας τοῦ Ἰσλὰμ καὶ γι' αὐτὸ καταδικάστηκαν καὶ μαρτύρησαν.

Εἶναι λοιπὸν ἄξιο μεγίστης ἀπορίας τὸ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ βγαίνουν ἀπὸ τὸ στόμα ἢ τὴ γραφίδα ἑνὸς Ὀρθοδόξου ἱεράρχου ἄρθρα μὴ σύμφωνα μὲ τὰ φρονήματα καὶ τὴ μαρτυρικὴ ὁμολογία πάντων τῶν ἁγίων μαρτύρων τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

Ἂν μὴ τί ἄλλο τὸ βιβλίο τοῦ π. Ἰω. Φωτόπουλου ἐκφράζει τὴν ἀπορία πολλῶν μελῶν τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μᾶς —κληρικῶν καὶ λαϊκών— γιὰ τὸ πὼς μποροῦν νὰ υἱοθετοῦνται σήμερα μετὰ ἀπὸ τόσο πλουσιοπάροχη ἀποτεθησαυρισμένη μαρτυριολογικὴ Ἐκκλησιολογικὴ ἐν Χριστῷ ὁμολογία τοποθετήσεις ποὺ σχετικοποιοῦν τὴ μοναδικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Του.

Τὰ παραπάνω γραφόμενα καὶ ἡ κριτικὴ ποὺ ἀκολουθεῖ ἐπ' οὐδενὶ ἀποτελοῦν αἰχμὲς ἀτομικὲς κατὰ τοῦ λίαν ἀξιοσέβαστου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου. Ἡ κριτικὴ εἶναι κραυγὴ πόνου γιὰ τὴν ἀποδόμηση τῶν ὁρίων τῆς ἐν Χριστῷ Ὀρθοδόξου ἀληθείας καὶ ζωῆς «ἃ ἔθεντο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἠμῶν».

Οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ χαλαρὲς ἐκκλησιολογικὲς τοποθετήσεις τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας ἔρχονται σὲ μία ἐποχὴ ποὺ πιέζει ἀφόρητα ὅλους τους ἐπὶ μέρους ἐνδοκοσμικοὺς φορεῖς νὰ ἐπιδείξουν τὶς μέγιστες δυνατὲς συγκλίσεις γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ τὸ ὅραμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς» γιὰ μία ἑνοποιημένη παγκόσμια κοινωνία σ' ὅλα τὰ ἐπίπεδα ζωῆς.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δὲν ἐπέδειξε ποτὲ οὔτε θεσμικὰ οὔτε ἀτομικὰ τὴ διάθεση νὰ ἀνακατέψει τὸ σκοτάδι μὲ τὸ Φῶς, τὴ Ζωὴ μὲ τὸ θάνατο, τὸν Χριστὸ μὲ τὸ Βελίαρ.

Ἡ Ἑλληνικὴ κοινωνία μᾶς βαθειὰ ποτισμένη ἀπὸ τὴν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Ὀρθοδόξου πραγματικοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Ἁγίου Χρίσματος γεννοῦσε πάντοτε ἀνθρώπους ποὺ βίωναν τὴ θεανθρώπινη καθολικότητα καὶ συμπεριφέρονταν ἀνοιχτὰ καὶ μὲ ἀγάπη καὶ πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ πρὸς τοὺς ἀλλοπίστους. Σπάνιες εἶναι οἱ ἐξαιρέσεις, κατὰ τὶς ὁποῖες κάποιοι «ὑπερορθόδοξοι» ἐπεδείκνυαν ἀήθη μὴ χριστιανική, μὰ ἀγαπητικὴ συμπεριφορὰ πρὸς τοὺς μὴ ὀρθοδόξους. Ποτὲ ὅμως οὔτε οἱ μὲν οὔτε οἱ δέ, ἐπέτρεπαν σὲ κανένα νὰ νοθεύσει τὴ μόνη ἀληθινὴ πίστη πρὸς τὴν Παναγία Τριάδα, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τὴν Κυρία Θεοτόκο, τοὺς Ἁγίους μας καὶ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς θεανθρώπινους θεσμοὺς ποὺ διαχρονικὰ ἔχει συνάψει ἡ Ἐκκλησία μας στοὺς κόλπους της.

Ὁ ὅρος «πολυπολιτισμικὴ κοινωνία» εἶναι πολὺ φτωχὸς γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν ἀπέραντα μεγάλη ἀγκαλιά, τὴ θεανθρώπινη καθολικότητα, μὲ τὴν ὁποία πολιτευόταν πάντοτε τὸ εὐσεβὲς ἔθνος μας ἀνάμεσα σὲ ὅλα τὰ ἔθνη χωρὶς ὅμως ποτὲ νὰ ἀλλοιώνει, νὰ μειώνει ἢ νὰ ἀνακατεύει τὰ ἄμικτα. Ἡ συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων βαπτισμένη, μυρωμένη καὶ κοινωνημένη μὲ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια εἶχε καὶ ἔχει ἀκριβῆ καὶ σαφῆ ἀναφορὰ πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, διαχωρίζοντας διακριτικὰ τὶς ἄλλες πίστεις, τὰ ἄλλα δόγματα, τὶς ἄλλες θρησκεῖες ὡς οὐμανιστικὰ ἢ δαιμονικὰ κατασκευάσματα.

Τὸ βιβλίο τοῦ π. Ἰωάννη Φωτοπουλου διακρίνεται γιὰ τὸ σεβασμὸ πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου καὶ γιὰ τὴν ἠπιότητα ἔκφρασης τῆς ὄντως καλοπροαίρετης κριτικῆς του πρὸς τὸ βιβλίο του ὡς ἄνω Ἀρχιεπισκόπου.

Τὰ δύο παραπάνω ὁρατὰ στοιχεῖα —σεβασμὸς καὶ ἠπιότητα— συνυφασμένα μὲ τὴν εἰλικρινῆ διάθεση ὀρθόδοξης ὁμολογίας ὁριοθετοῦν καὶ τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος μέσα στὸ ὁποῖο κινεῖται ἡ γραφίδα τοῦ συγγραφέα.

Γι' αὐτὸ ἀφοῦ διαβάσαμε προσεκτικὰ τὸ βιβλίο τοῦ π. Ἰωάννη, τὸ συνιστοῦμε εὐρύτατα στὸ χριστεπώνυμο κοινό, πιστεύοντας ὅτι ἀνοίγει τὶς φιλοχριστες διαθέσεις γιὰ ἀληθινὸ ἐν Ἐκκλησία διάλογο, γιὰ νὰ μὴν ἰσοπεδωθοῦμε κάτω ἀπὸ τὸν πανθρησκειακὸ ὁδοστρωτήρα τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ἀπὸ τὴ μελέτη του ὡς ἄνω βιβλίου ὁ ἀναγνώστης δὲν ἐγκλωβίζεται σὲ μία στείρα κινδυνολογία, ἀλλὰ εἰσάγεται στὴν ἀπαραίτητη σωτηριολογικὴ προβληματική, ποὺ εἶναι ἀπόλυτα σύμφωνη μὲ τὶς σοβαρὲς θεανθρώπινες ὑποδείξεις τῶν θεοφόρων Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Καὶ οἱ δύο μας, τόσο ὁ προλογίσας ὅσο καὶ ὁ συγγραφέας, παρακαλοῦμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες ἀλλὰ καὶ ὅσους πληροφορηθοῦν τὴν κριτικὴ τοῦ βιβλίου τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου «Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία» νὰ μὴ σκανδαλισθοῦν γιατί ἃ) Εἶναι καλοπροαίρετη χωρὶς νὰ ὑποκρύπτει καμία ἄλλη σκοπιμότητα β) Εἶναι γραμμένη μὲ τὸν προσήκοντα σεβασμὸ πρὸς τὸ Ἀρχιερατικό του ἀξίωμα γ) Στηρίζεται στὸ δημοκρατικὸ φρόνημα τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, μέσα στὴν ὁποία ἀκόμα καὶ τὸ τελευταῖο λαϊκὸ μέλος μπορεῖ νὰ ἀρθρώσει τὸ λόγο τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας μὲ τὸν ἀνάλογο σεβασμὸ καὶ δ) Δὲν θίγεται πουθενὰ ἡ πολύπλευρη λοιπὴ κοινωνικὴ καὶ Ἱεραποστολικὴ δραστηριότητα τοῦ Μακαριωτάτου, ἡ ὁποία ἁπλώθηκε σὲ πολλοὺς τόπους καὶ ἰδιαίτερα τώρα στὴ γείτονα πεινώσα καὶ διψώσα πνευματικὰ Ἀλβανία.

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

Ἐφημέριος Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἁμαρουσίου

30 - 8 – 2002

http://www.egolpion.com 

Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ 

Ἡ Πανθρησκεία ὄργανο τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων - ἀπειλῆ στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας.

 

Οἰκουμενισμὸς καὶ θρησκεῖες. «...Τί σημαίνει κατὰ βάθος ὁ ἐπάρατος Οἰκουμενισμός; ... Ὑπὸ τὸν ἐπάρατον Οἰκουμενισμὸν δὲν κρύπτεται ἁπλῶς μία αἵρεσις. Κρύπτεται αὐτὴ αὔτη ἡ ἄρνησις τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ χαρακτῆρος τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως. Κατὰ τοῦτο ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι χείρων πάσης αἱρέσεως. Ἡ αἵρεσις τοῦ Ἀρείου... καθὼς καὶ πᾶσαι αἳ ἄλλαι αἱρέσεις, ὠχριῶσιν ἐνώπιόν του τέρατος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διότι πᾶσαι αἳ Χριστιανικαὶ αἱρέσεις, καὶ αἳ πλέον βλάσφημοι, οὐδὲ διενοοῦντο καν νὰ ἀμφισβητήσωσι τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἀληθείας ἐξ ἀποκαλύψεως. Δία πάσας τὰς αἱρέσεις ὁ Χριστιανισμὸς ἦτο τὸ μονοπώλιον τῆς ἀληθείας καὶ τῆς σωτηρίας. Ἐνῶ διὰ τὸν Οἰκουμενισμὸν πασαι αἳ Θρησκεῖαι ἔχουσι στοιχεῖα ἀληθείας καὶ στοιχεῖα πλάνης, ὁ δὲ Χριστιανισμὸς δὲν ἀποτελεῖ εἰμὴ μίαν Θρησκείαν μεταξὺ τῶν λοιπῶν, ἴσως τὴν εὐγενεστέραν, ἀλλὰ πάντως ὄχι τὴν μοναδικῶς ἀληθινήν...Ἀπὸ Χριστοῦ ἕως σήμερον πολλαὶ καὶ ποικίλαι αἱρέσεις ἀνεφάνησαν. Ποία ὅμως Χριστιανικὴ αἵρεσις, ποῖος αἱρετικὸς ἰσχυρίσθη ποτὲ ὅτι “ὄλαι αἳ Θρησκεῖαι ὑπηρετοῦν τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἀνθρωπον”; Ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ ἐπίστευσαν καὶ διεκήρυξαν ὅτι μία μόνη Θ ρ η σ κ ε ί α “ὑπηρετεῖ  τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἀνθρωπον”, ἡ ἀληθὴς θρησκεία, ἡ Θρησκεία τοῦ Χριστοῦ, αἳ δὲ λοιπαὶ πᾶσαι ὑπηρετούσι οὐχὶ τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸν Διάβολον, ἒφ' ὅσον προσφέρουσι τὴν πλάνην καὶ τὸ ψεῦδος καὶ κρατούσι τὸν ἄνθρωπον μακράν του φωτὸς καὶ τῆς σωζούσης ἀληθείας». (Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, Ἄρθρα, Μελέται - Ἐπιστολαί, Ἐπιμέλεια Ι.Κ.Γ., Ἐν Ἀθήναις 1981 σ. 163-164).

Γενικὰ

Ἡ Πανθρησκεία ὄργανο τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων 

ἀπειλῆ στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας.

   Ἡ Σιδηρᾶ Ν. Τάξη Πραγμάτων μὲ ἀπαίτηση παγκόσμιας κυριαρχίας (ἤδη ἀκούγονται φωνὲς γιὰ τὴν ἀνάγκη μίας παγκόσμιας κυβέρνησης) ἐκτὸς ἀπὸ τὸ χρῆμα, τὰ ὄπλα, τὴν πληροφορία, τὴν ἀσφάλεια καὶ τὰ Μ.Μ.Ε. ἔχει ἀνάγκη καὶ τὴν ἰδεολογικὴ καὶ πρὸ πάντων τὴ θρησκευτικὴ κάλυψη τῆς Ν. Ἐποχῆς. Τὴν κάλυψη αὐτὴ παρέχει ἡ Ν. Ἐποχὴ μὲ τὶς ἀποκρυφιστικὲς δοξασίες ποὺ διαχέει παντοῦ, μὲ τὸ κήρυγμα ἀναμονῆς ἑνὸς Νέου Μεσσία, ἑνὸς «ἀβατάρ», ποὺ θὰ δώσει καινούργια, παγκόσμια γνώση καὶ εὐτυχία, ποὺ θὰ καταργήσει κάθε ἀποκλειστικότητα πίστεως, κάθε μισαλλοδοξία στὴ Ν. Ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου1. Τελικὸς στόχος φαίνεται νὰ εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν Θρησκειῶν, ἡ Πανθρησκεία.

Ἡ Πανθρησκεία ἔχει ἕνα ἰδεολογικὸ ἐργαλεῖο, τὸν Οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε σὰν διαχριστιανικός2 καὶ κατήντησε διαθρησκειακός, ἔχει ἕνα στρατηγεῖο, τὸ ...

Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν στὴ Γενεύη κι ἕνα ἀρχηγό, ἕνα πλανητικὸ ἀρχηγὸ ὅλων τῶν θρησκειῶν, τὸν Πάπα. Τρεῖς φορὲς τὰ τελευταία χρόνια στὴν Ἀσσίζη ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ συμπροσευχήθηκαν ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν θρησκειῶν, ἐνῶ ἐπανειλημμένα ὁ Πάπας προσεύχεται μὲ τοὺς Ἑβραίους στὶς συναγωγὲς καὶ μὲ τοὺς μουσουλμάνους στὰ τζαμιά.

   Αὐτὴ εἶναι συνοπτικὰ ἡ πορεία, βιαστικὴ ὅπως φαίνεται, πρὸς τὴν πανθρησκεία3. Στὰ πλαίσια τῆς στρατηγικῆς γιὰ τὴν προώθηση τῆς πανθρησκείας ἐπιστρατεύονται ἢ καὶ χρησιμοποιοῦνται ποικίλα πρόσωπα ποὺ κατέχουν ὑψηλὲς θέσεις ἀκόμα καὶ στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔτσι ὁ προκάτοχος τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, Παρθένιος ἰσχυριζόταν δημόσια ὅτι καὶ ὁ Μωάμεθ εἶναι ἕνας προφήτης τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὁ Ἐλβετίας Δαμασκηνὸς ἐκτὸς ἀπὸ τὶς συνεχῶς ὀργανούμενες διαθρησκειακὲς συναντήσεις καὶ τὴ δήλωσή του ὅτι «κατὰ βάθος μία Ἐκκλησία ἢ ἕνα τέμενος ἀποβλέπουν στὴν ἴδια πνευματικὴ καταξίωση τοῦ ἀνθρώπου»4, ἐξέδωσε μέσα σὲ εἰδικὴ θήκη τὰ «Ἱερὰ κείμενα», δήλ. τὴν Καινὴ Διαθήκη, τὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τό... Κοράνι!

   Ἀπὸ δῶ καὶ κάτω ἀρχίζουν τὰ δύσκολα. Ἐπειδὴ ὁ λόγος ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι περὶ τῆς ἀληθείας καλοῦνται οἱ ἀναγνῶστες μὲ φρόνημα ἀνδρῶο καὶ ἡγεμονικὸ νὰ μείνουν ἀμετακίνητοι καὶ ἑδραῖοι στὴν ἀλήθεια, στὴ μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τοῦ προσώπου τοῦ γλυκύτατου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ μὴ παραπλανηθοῦν καὶ ἀπατηθοῦν ἀπὸ πρόσωπα ποὺ ἐκθέτουν πλάνες καταστροφικὲς γιὰ τὴ σωτηρία μας. Συναισθηματικὲς ἐξαρτήσεις, ἐντέχνως καλλιεργούμενες, πρὸς ἐπίσημα πρόσωπα μὲ τὴν προβολὴ ἑνὸς θελκτικοῦ image τοὺς δὲν πρέπει νὰ ἀγγίζουν τὴν καρδιὰ τῶν ὀρθοδόξων. «Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἠμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμὶν παρ' ὁ εὐηγγελισάμεθα ὑμίν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γάλ.1,8) μᾶς διδάσκει ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Καὶ τί εἶναι λαμπρότερο καὶ ὀμορφότερο ἀπὸ ἕναν ἄγγελο!

   Ὅσα θὰ λεχθοῦν εἶναι μία κριτικὴ στὶς θρησκευτικὲς ἰδέες καὶ ἀπόψεις ποὺ διατυπώνονται στὸ βιβλίο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου Γιαννουλάτου «Παγκοσμιότητα καὶ Ὀρθοδοξία» (Ἐκδόσεις Ἀκρίτα 2000). Ἡ κριτική μας δὲν ἔχει χαρακτήρα προσωπικῆς ἐπιθέσεως ἂν καὶ πολλοὶ ἀντὶ νὰ τοποθετηθοῦν καὶ νὰ ἀπαντήσουν στὶς ἐκφερόμενες ὑπὸ διαφόρων θέσεις κι ἀντιθέσεις ἀρέσκονται νὰ φορτίζουν συναισθηματικὰ τὴν «πολιτισμένη» ἀτμόσφαιρα τῆς διακινήσεως ἰδεῶν καὶ ἀπόψεων κατηγορώντας τοὺς ἀσκοῦντας κριτικὴ γιὰ ἔλλειψη εὐγένειας καὶ «τάκτ», γιὰ μισαλλοδοξία καὶ φανατισμό, γιὰ ἄδικες προσωπικὲς ἐπιθέσεις. Βέβαια εἶναι ἀδύνατον κάνοντας κριτικὴ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε μὲ ἀκρίβεια στὶς ὑπογεγραμμένες ἐπώνυμες ἀπόψεις τοῦ πολυδιαφημισμένου αὐτοῦ βιβλίου.

   Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων καὶ πάσης Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, καθηγητὴς θρησκειολογίας περιλαμβάνει στὸ βιβλίο τοῦ ὁμιλίες ποὺ ἔκαμε σὲ διάφορους ἀκαδημαϊκοὺς χώρους, διεθνῆ διαθρησκειακὰ καὶ θρησκευτικοπολιτικὰ Fora. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ αὐξάνει καὶ τὴν εὐθύνη τοῦ ἔναντι ὅλων τῶν ἀποδεκτῶν τῶν μηνυμάτων του, γιατί ὅλοι οἱ χριστιανοὶ τῶν διαφόρων Ὁμολογιῶν καὶ οἱ ἐκπρόσωποι τῶν διαφόρων θρησκειῶν γνωρίζοντας τὸν ὡς ἕνα φημισμένο ἡγέτη μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας τὸν θεωροῦν καὶ αὐθεντικὸ ἐκφραστὴ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Γι' αὐτὸ κρίνουμε ἀπαραίτητο νὰ ἐξετάσουμε τὶς βασικὲς θέσεις τοῦ βιβλίου, ἐπειδὴ φρονοῦμε ὅτι πολλὲς ἀπ' αὐτὲς παρεκκλίνουν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ Θεολογίας καὶ ἀποτελοῦν πρόσκομμα στὴ σωτηρία καὶ σκάνδαλο στὴν ἐν Χριστῷ τρίβο τῶν ἀδελφῶν μας καὶ τῶν πνευματικῶν μας τέκνων. Ἐξ ἄλλου ὅ,τι γράφει ἕνας ποιμὴν τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἰδιωτική του ὑπόθεση, ἀλλὰ ἀπόθεση ὁλοκλήρου της Ἐκκλησίας. Ἔτσι γιὰ παράδειγμα ἀκόμη καὶ οἱ Ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς τὸν Τιμόθεον καὶ πρὸς τὸν Τίτο, οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ποὺ γράφονται γιὰ τὸν "κράτιστο Θεόφιλο", ἡ Γ' Ἐπιστολὴ Ἰωάννου πρὸς Γάϊον εἶναι κτῆμα ὅλης της Ἐκκλησίας. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ἐπιστολὲς καὶ οἱ πραγματεῖες τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἀποτελοῦν θησαυρὸ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἐπειδὴ ὑπομνηματίζουν τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ πλουτίζουν τὴ θεολογία μας. Γι' αὐτὸ γίνονται ἀποδεκτὲς μὲ εὐγνωμοσύνη ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Καὶ ἀντιθέτως κείμενα αἱρετικῶν καὶ κείμενα ποὺ δὲν συνδέονται μὲ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία κρίνονται, κατακρίνονται καὶ ἀποβάλλονται ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

---

1. Περὶ «Νέας Ἐποχῆς» βλ. π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Ἐποχή», ἔκδοσις Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως καὶ τὸ εἰδικὸ τετρασέλιδο «Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴ λεγομένη Νέα Ἐποχή», Ἔκδοση τοῦ περιοδικοῦ «Παρακαταθήκη» (μοναχὸς Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης).

2. Περὶ Οἰκουμενισμοῦ βλ. (Γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ) Β. Σταυρίδου-Εὐαγγελίας Βαρελὰ Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως. Πατριαρχικὸ Ἵδρυμα Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1996. Ἐπίσης γιὰ μία ὀρθόδοξη τοποθέτηση βλ. Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός, ἔκδοσις «Ὀρθόδοξη Κυψέλη» καὶ τὸ «Ὑπόμνημα περὶ Οἰκουμενισμοῦ Πρὸς τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Χριστόδουλον», Ἔκδοσις Περιοδικοῦ «Παρακαταθήκη» 1999.

3. Μόνο μέσα σὲ Δεκέμβριο 2001-Μάρτιο 2002 μὲ πρωτοβουλία ἢ συμμετοχὴ Ὀρθοδόξων πραγματοποιήθηκαν τέσσερεις διαθρησκειακὲς συναντήσεις: Στὶς Βρυξέλλες μὲ πρωτοβουλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, στὸ Ἰρᾶν μὲ ἐπίσκεψη τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριάρχου στὴν Τεχεράνη, καὶ στὴν Ἀσσίζη μὲ πρωτοβουλία τοῦ Πάπα καὶ συμμετοχὴ δύο Ὀρθοδόξων πατριαρχῶν καὶ ἐκπροσώπων ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πλὴν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ στὴν Κύπρο μὲ πρωτοβουλία τῆς Μονῆς Κύκκου.

4. Ὑπόμνημα περὶ Οἰκουμενισμοῦ σελ. 12 -13.

 Αντιαιρετικόν Ἐγκόλπιον    www.egolpion.com

5  ΙΟΥΛΙΟΥ  2012