Η "φάρμα των ζώων"

Πάλι περί μεταμοσχεύσεων

Ημερομηνία: 19/06/2011

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

http://www.makthes.gr

Η συζήτηση του νομοσχεδίου στη σχετική επιτροπή της Βουλής περί των μεταμοσχεύσεων έφερε στο προσκήνιο το σοβαρό αυτό θέμα. Μία βασική αντίθεση και σε πολλούς που είναι υπέρ των μεταμοσχεύσεων είναι όποιος δεν δηλώσει ότι δεν είναι δότης θα είναι αυτόματα δότης.

Ακούσιος όμως δότης δεν νομίζουμε ότι υπάρχει. Το στοιχείο αυτό είναι βασικό και χρήζει μεγάλης προσοχής και αναθεωρήσεως. Επίσης θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποκλειστεί κάθε μορφή εμπορευματοποιήσεως στο ιερό αυτό θέμα, καθώς επίσης η ιδιωτικοποίηση της υγείας, ιδιαίτερα στο λεπτό θέμα των μεταμοσχεύσεων.

Πέρα των παραπάνω θα πρέπει, για ακόμη μια φορά, να πούμε ότι οι μεταμοσχεύσεις αποτελούν κορυφαίο ιατρικό επίτευγμα, που έδωσε ζωή σε χιλιάδες πονεμένους και καταταλαιπωρημένους και μάλιστα πρόσφερε ποιότητα ζωής. Δεν είμεθα ειδικοί, παρότι ασχολούμεθα επί πολλά έτη με την υπόθεση αυτή και είμαι από δεκατεσσάρων ετών μεταμοσχευμένος ήπατος, με διάφορες επιπλοκές στην αρχή, αλλά με αρκετά καλή κατάσταση τώρα.

Υπάρχουν ορισμένοι που αντιτίθενται σφοδρά και εμπαθώς θα έλεγα στις μεταμοσχεύσεις οργάνων, όχι μόνο μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά και Ορθόδοξοι που θέτουν θεολογικούς λόγους και άλλους. Φυσικά, ο καθένας μπορεί να έχει επί του θέματος την άποψή του, τη γνώμη του και την ιδέα του. Λυπάμαι όμως πολύ για τη μεγάλη σκληρότητα ορισμένων, το ασυγκίνητο, το αφιλάδελφο, την υποστήριξη της θέσεώς του δίχως τεκμηρίωση, δίχως καλή γνώση και ειδική ενημέρωση, χρησιμοποιώντας ακόμη και παραποιήσεις λόγων κάποιων άλλων. Δεν επιτρέπεται με τόση ευκολία, προχειρότητα και επιπολαιότητα κάποιων να καταδικάζονται σπουδαίοι και έμπειροι ιατροί, δότες και λήπτες.

Όλες οι γνώμες είναι σεβαστές, αλλά η προσοχή, η ευγένεια, η αγάπη, η συμπόνια και τουλάχιστον η καλοσύνη δεν βλάπτουν καθόλου κι εδώ.

Την άποψή του κανείς δεν χρειάζεται να την υποστηρίζει με τόσο πάθος, άγχος, φανατισμό και μίσος. Μόνο ο τρόπος αυτός φανερώνει εσωτερικό φόβο μη δεν περάσει το δικό τους. Το να κάθεται κάποιος στη βαθιά πολυθρόνα του και να αποφθέγγεται και να ξιφουλκεί και να αποφασίζει και να διατάσει, είναι τουλάχιστον αγενές. Δεν κάνω τον επιστήμονα, τον ειδικό, τον αντιμαχόμενο και τον αλάθητο και παντογνώστη. Δεν φοβάμαι τον διάλογο, αλλά θα πρέπει και ο άλλος να έχει τη διάθεση να ακούσει. Μερικοί δεν θέλουν καθόλου να πεισθούν, να βγουν λίγο από το δικό τους, το οποίο θεωρούν ως μόνο ορθό.

Το πιο λυπηρό όμως είναι άνθρωποι της εκκλησίας, ακόμη και ρασοφόροι, να επιμένουν σκληρόκαρδα σε θέσεις που θεωρούν απόλυτα σωστές και που βεβαίως πάντοτε δεν είναι. Έχει σημασία, ταπεινά φρονούμε, το ήθος, ο τρόπος και ο τόνος που υποστηρίζει κανείς κάτι.

Έφθασαν μάλιστα να θεωρούν τις μεταμοσχεύσεις αγίων παραμύθια, την αγάπη και τη θυσιαστικότητα νοσηρό και αξιογέλαστο συναίσθημα. Έχω γράψει πολλά επί του θέματος κι έχω πει άλλα τόσα σε άρθρα, σε επιστολές, σε συνέδρια, σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.

Κουράστηκα να απαντώ. Η υπογραφή μου έχει και αίμα. Μεταφέρει του καημούς χιλιάδων πονεμένων συνανθρώπων μας, ελαχίστων αδελφών μας.

Με τις προϋποθέσεις τις απαραίτητες, που αναφέραμε στην αρχή, με σαφή, έγκυρη και έγκαιρη διάγνωση, με σεβασμό στον λήπτη και τον δότη, οι μεταμοσχεύσεις θα συνεχίσουν να δίνουν χαμόγελο ζωής σε νέους και παιδιά. Ο Θεός να φωτίζει και να ενισχύει τους μεταμοσχευτές ιατρούς, τους επιμελείς και υπομονετικούς και τους ηρωικούς συνεργάτες τους.

Η επιστήμη εμπνεόμενη από τον Θεό και σεβόμενη τη μοναδικότητα και την ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου θαυματουργεί. Το θαύμα μπορεί να τελεστεί πριν από τη μεταμόσχευση, κατ’ αυτήν ή μετά από αυτή. Το θαύμα θα ολοκληρωθεί όχι με την παράταση και την ποιότητα ζωής του ασθενούς αλλά και με τη υγεία της ψυχής, την ειλικρινή μετάνοια και τη δόξα του Πανάγαθου Θεού.

Σχόλια

 Κυπριανός Χριστοδουλίδης

 Δημοσιεύθηκε την Δευτέρα, 20 Ιουνίου 2011 - 12:17

Παράλληλοι μονόλογοι

Ελπίζω ο μοναχός Μωυσής να μη καταλογίσει εμπάθεια σε όσα σχόλια επί των γραφομένων του ακολουθούν και αφορούν σε άρθρο του στην εφημερίδα "Μακεδονία", 19/06/2011. Επί πλέον, ας ερωτήσει τη Διεύθυνση της εφημερίδας, όπου και αρθρογραφεί, αν θα ήταν διατεθειμένη να φιλοξενήσει άρθρα, τα οποία υποστηρίζουν εντελώς αντίθετες θέσεις ή απόψεις από τις δικές του και ας μας πει, αν ο χώρος προσφέρεται για δημοσιεύματα πέρα από τα ήδη γνωστά. Που όλα εκθειάζουν τις μεταμοσχεύσεις. Είναι ζήτημα αν υπάρχει χώρος και για δημοσίευση επιστολών άλλου είδους.

Ας έλθουμε όμως στο προκείμενον....

Μ.Μ (Μοναχός Μωυσής) : Όλες οι γνώμες (σ.σ. επί των μεταμοσχεύσεων) είναι σεβαστές, αλλά η προσοχή, η ευγένεια, η αγάπη, η συμπόνια και τουλάχιστον η καλοσύνη δεν βλάπτουν καθόλου κι εδώ.

ΚΧ (Κυπριανός Χριστοδουλίδης) : Πότε οι άλλες γνώμες, έστω και μερικές, ακούστηκαν; Και εφόσον δεν ακούστηκαν, τουλάχιστον στην ευρύτητα με την οποία ακούγονται οι δικές του ή άλλων, πώς αποφαίνεται ότι οι άλλες γνώμες στερούνται από ευγένεια, αγάπη, καλοσύνη;

Μ.Μ : Την άποψή του κανείς δεν χρειάζεται να την υποστηρίζει με τόσο πάθος, άγχος, φανατισμό και μίσος.

ΚΧ : Πώς βγάζει αυτό το συμπέρασμα και από πού εξάγεται ότι οι διαφορετικές απόψεις εκτίθενται (σπανιότατα) με πάθος, άγχος, φανατισμό και μίσος;

Μ.Μ : Δεν φοβάμαι τον διάλογο, αλλά θα πρέπει και ο άλλος να έχει τη διάθεση να ακούσει.

ΚΧ : Και η άλλη πλευρά δεν φοβάται τον διάλογο, αλλά απ΄ ό,τι μέχρι σήμερα έχει γίνει, ούτε διάλογος ποτέ υπήρξε, ούτε και ο ίδιος (Μ.Μ) δέχθηκε να καθήσει στο τραπέζι διαλόγου με άλλον ή άλλους. Αποδίδει στους "άλλους" σκληρότητα, αφιλάδελφον, πάθος, άγχος επιπολαιότητα, εσωτερικό φόβο, φανατισμό και μίσος, επιδαψιλεύοντας στην γραφίδα του ευγένεια, αγάπη, συμπόνια και "τουλάχιστον καλοσύνη".

Δεν φοβάται τον διάλογο εκείνος, δεν τον φοβάται και η άλλλη πλευρά. Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν και ας αφήσουμε στην άκρη τους χαρακτηρισμούς των άλλων. Εκτός αν οι άλλοι είναι a priori σκληροκάρδιοι, φοβικοί ή φανατικοί. Οπότε δεν τίθεται θέμα διαλόγου.

Μ.Μ : Μερικοί δεν θέλουν καθόλου να πεισθούν, να βγουν λίγο από το δικό τους, το οποίο θεωρούν ως μόνο ορθό.

ΚΧ : Πόθεν η πληροφορία ταύτη; Να πείσουμε δεν θέλουμε (οι άλλοι) κανένα. Να πείσουμε τον εαυτό μας κι αυτό μας φαίνεται αινγματικό. Σε τι να τον πείσουμε; Στο ζήτημα του εγκεφαλικού θανάτου των έμψυχων μεν, ανέκφραστων δε (κατά τον καθηγητή Νευρολογίας κ. Μπαλογιάννη) ασθενών; Αν ο ίδιος πείθεται, οι άλλοι που ποτέ δεν ακούγωνται πώς να πεισθούν;

Μ.Μ : Το θαύμα μπορεί να τελεστεί πριν από τη μεταμόσχευση, κατ’ αυτήν ή μετά από αυτή.

ΚΧ : Αυτού του είδους τα θαύματα είναι καθ΄ οδόν, μας έρχονται με την τεχνητή γονιμοποίηση, όπου στρατιές έμψυχων αλλά ανέκφραστων (εγκεφαλική απλασία) θα αρχίσουν να παράγονται στα εργαστήρια της Γενετικής χωρίς να το γνωρίζει ουδείς. Μπορεί όμως να το γνωρίζουμε όλοι και ειδικά, όσοι θέλουν να θεραπεύσουν την ψυχή τους με ειλικρινή μετάνοια. Κατά τινας, η ψυχική νόσος προηγείται - για άλλοτε άλλο χρονικό διάστημα - και έπεται η σωματική. Μετά από μεταμόσχευση θα ακολουθεί η διδαχή προς διάσωση της(των) ψυχής ή προτιμότερα της ενέργειας.

Η "φάρμα των ζώων"

Γράφει ο Ιατρός κ. Κυπριανός Χριστοδουλίδης

http://kyprianoscy.blogspot.com

 
Επειδή δεν μπορώ να τα προλαβαίνω όλα, παρέλειψα κάτι σημαντικό από τα γραφόμενα τα Μοναχού Μωυσή (βλέπε ανάρτηση "Παράλληλοι μονόλογοι", Κυριακή 19/06/2011)

Ο Μοναχός Μωυσής (Μ.Μ) έγραψε : "Έφθασαν μάλιστα (σ.σ. ρασοφόροι τινές) να θεωρούν τις μεταμοσχεύσεις αγίων παραμύθια, την αγάπη και τη θυσιαστικότητα νοσηρό και αξιογέλαστο συναίσθημα. Έχω γράψει πολλά επί του θέματος κι έχω πει άλλα τόσα σε άρθρα, σε επιστολές, σε συνέδρια, σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές."
Και του απαντούμε : Αυτού του είδους τα θαύματα των αγίων του παρελθόντος είναι εμπνεύσεως του μοναχού Μωυσή. Του έχουν απαντήσει επ΄ αυτού άλλοι, οι οποίοι όμως δεν είχαν την ίδια αντιμετώπιση. Τα δικά τους "πολλά επί του θέματος" (sic) δεν δημοσιεύονται ή δημοσιεύονται σε περιορισμένης κυκλοφορίας περιοδικά. Οι φιλόξενοι χώροι ευρείας δημοσιότητας, όπως αυτοί παρέχονται στον Μ.Μ, συμβαίνει να είναι πλήρης και δεν χωρούν άλλους.

Όσο, δε, για τα συνέδρια, τις ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές, κανείς από αυτούς δεν γίνεται δεκτός.  

Και πέρα από αυτά, τι θέλει να μας πει ο Μ.Μ; Ότι παλαιά οι άγιοι έκαναν θαύματα και σήμερα αυτά μας τα φτιάχνουν οι, μήπως, άγιοι της σημερινής επιστήμης; 

Περάσαμε δηλαδή από την εποχή των θαυμάτων στην εποχή της επιστήμης, όπου θαύματα κάνει μόνο αυτή; Τελείωσαν δηλαδή τα θαύματα; Αν είναι έτσι, τότε καλό θα ήταν να φτιάξουμε ένα ναό και να τον αφιερώσουμε στην Επιστήμη και επί της αγίας Τραπέζης, να τοποθετηθούν σαν λείψανα εναπομείναντα οστά από δωρητές οργάνων ή "χρυσά χέρια" χειρουργών.

Και κάτι ακόμη, με την τόσο ταλαιπωρημένη σήμερα αγάπη, "νοσηρό και αξιογέλαστο συναίσθημα" θεωρουν την αγάπη και τη θυσιαστικότητα μερικοί ρασοφόροι, γράφει ο Μ.Μ.

Ας του δείξουμε λοιπόν ποιοι είμαστε εμείς, που θεωρούμε νοσηρό και αξιογέλαστο συναίσθημα την αγάπη και τη θυσιαστικότητα, και τι πόρτες ανοίγουν οι ομόφρονες της "αγαπητικότητας".

Μας καλούν να αποδείξουμε την προς τον πλησίον αγάπη δεχόμενοι την προσφορά των οργάνων μας στην κατάσταση του έμψυχου αλλά ανέκφραστου - όντος, ανθρώπου ή ασθενούς, δεν γνωρίζω ποιο ουσιαστικό όνομα προτιμούν οι κατηχητές του δώρου ζωής.

Τίθεται λοιπόν ένα ζήτημα, εφόσον δεχόμαστε αυτό το είδος αγάπης. Πολύ πιθανόν να ευρεθούμε αντιμέτωποι σε λίγα χρόνια προ μιας δυσάρεστης πραγματικότητας, όπου θα γεννώνται λίαν καθυστερημένα παιδιά με υποπλαστικό ή απλαστικό εγκέφαλο και περιορισμένο το προσδόκιμον επιβίωσης. Η παρουσία τους θα είναι θλιβεροτάτη και η υποστηρικτική Ψυχολογία, το δίχως άλλο, θα συνιστά στους γονείς, αν υπάρχουν, τον εγκλεισμό τους σε ειδικά ιδρύματα.
Τι θα γίνεται με αυτά τα όντα, ασθενείς ή ανθρώπους; Σημειώσατε πάλι, δεν γνωρίζω ποιο ουσιαστικό όνομα προτιμούν οι κατηχητές του δώρου ζωής. Θα τα αφήνουμε να ζουν ή θα ήταν προτιμότερο κάποια στιγμή και λίγο πριν πεθάνουν - εδώ παραλείπω πολλά εισαγωγικά - να απευθυνόμαστε στους γονείς, αν υπάρχουν, λέγοντάς τους : "Μήπως θα συμφωνούσατε να τους πάρουμε τα όργανα, για να σώσουμε άλλους ασθενείς;".

Η αγάπη των κατηχητών του δώρου ζωής της ενσυνείδητης δωρεάς, αφού εγκρίνει την αφαίρεση των οργάνων από έμψυχους, αλλά ανέκφραστους, όταν θα πιάσει τόπο και διαδοθεί ευρύτατα αυτή η αγάπη, μας δίνει την απάντηση των γονέων - αν υπάρχουν : "Αφού αυτό το ον, άνθρωπος ή ασθενής (δεν γνωρίζω ποιο ουσιαστικό όνομα προτιμούν οι κατηχητές) είναι σαν να μην υπάρχει, γιατί να μην τα δώσουμε; Θα γίνουν καλά κάποιοι άλλοι άνθρωποι και θα δοξάζουν τον Κύριο".

Τα όργανα θα παραλαμβάνονται και άλλες στρατιές έμψυχων, αλλά ανέκφραστων, θα αντικαθιστούν τις απώλειες στη "φάρμα των ζώων".

Σχόλιο "Ορθοδόξου Παρατηρητηρίου":

Όλες τις αναρτήσεις μας  σχετικά με  την "δωρεά" σώματος, τις μεταμοσχεύσεις , την "βιοηθική" και την  αληθινή ηθική  της Ορθοδόξου Αγιο-Πατερικής μας παράδοσης,  μπορείτε   να τις διαβάσετε  κάνοντας "κλικ"  στην ετικέτα 

"ΔΩΡΗΤΕΣ ΣΩΜΑΤΟΣ - ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ"