Το τεκμήριον δωρεάς οργάνων του σώματος

Toυ Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η ιδέα ότι κάθε πολίτης αυτής της χώρας είναι δωρητής οργάνων σώματος, εκτός αν αποδείξει το αντίθετο (τεκμήριον δωρεάς), αντιβαίνει στο δίκαιο και στη λογική. 

Αν αυτό ίσχυε π.χ. στις δωρεές γενικά , κανένας δεν θα είχε το δικαίωμα να εμποδίσει τον κλέφτη να ιδιοποιηθεί οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο, ούτε η αστυνομία, διότι έπρεπε να αποδείξει προηγουμένως ότι το θύμα της κλοπής δεν ήταν δωρητής των περιουσιακών του στοιχείων. 

Ακόμα κι αν συλλαμβάνονταν ο κλέφτης την ώρα που διαπράττει την κλοπή, δεν θα μπορούσε κανείς να τον εμποδίσει, διότι κατά το νόμο νομίμως αφαιρεί τα ξένα πράγματα μέχρι τη στιγμή που δεν αποδεικνύεται με έγγραφο, ότι το θύμα της κλοπής δεν είναι δωρητής πραγμάτων.

Το τεκμήριο έχει δύο πλευρές. 

Την πλευρά υπέρ του οποίου υπάρχει και την πλευρά εναντίον του οποίου υπάρχει. Αν έχει τεθεί υπέρ της μιας πλευράς , αυτομάτως τίθεται εναντίον της άλλης πλευράς. Αν έχει τεθεί υπέρ των κλεπτών, έχει τεθεί αυτομάτως εναντίον των θυμάτων τους.

Το ίδιο συμβαίνει με την ενοχή και με την αθωότητα. 

Αν το τεκμήριο έχει τεθεί υπέρ της ενοχής, όλος ο κόσμος είναι ένοχος όλων των εκλημάτων τα οποία περιγράφονται στον Ποινικό Κώδικα και κανένας δεν είναι αθώος, αν δεν αποδείξει ότι είναι αθώος. Το τεκμήριον της αθωότητος συνάδει με τα ανθρώπινα δικαιώματα και έχει θεσπιστεί σε όλες τις χώρες του κόσμου, ότι κανένας δεν είναι ένοχος πρίν αποδειχθή η ενοχή τους. Όταν δε υπάρχουν αμφιβολίες, αυτές ερμηνεύονται υπέρ της αθωότητας του κατηγορουμένου.

Με τη δωρεά οργάνων του σώματος, το τεκμήριον είναι υπέρ αυτών που αφαιρούν τα όργανα του σώματος και εναντίον αυτού στον οποίο ανήκει το σώμα και τα όργανά του. Με άλλα λόγια κατά τη λογική αυτή δεν μας ανήκει το σώμα μας μέχρι να αποδείξουμε εγγράφως ότι μας ανήκει. Έως τότε μπορεί να μας πάρει κανείς όποιο όργανο του σώματος θέλει ή και όλο το σώμα μας.

Ο στίχος του κωμικού ποιήματος του Σολωμού για τους γιατρούς της εποχής του είναι προφητικός. Λέει τα εξής:

" Γιατροί μή με εξετάσετε,

αν αρρωστήσω.

Αφήστε με να ζήσω"

Με τη λογική του σύγχρονου νομοθέτη, όπως φαίνεται στο τεκμήριο του δωρητή (μια λογική για τα σίδερα) το δίκαιο δεν προστατεύει τον αδικούμενο, αλλά αυτόν που αδικεί, δεν προστατεύει το θύμα, αλλά τον θύτη, δεν προστατεύει τον διωκόμενο, αλλά τον διώκτη.

Με τη λογική αυτή, αν ισχύσει και σε όλες τις περιπτώσεις και όχι μόνον επί δωρεάς οργάνων, τα θύματα πρέπει να αποδείξουν εγγράφως , μετά την άδικη πράξη εις βάρος τους, δηλαδή πολύ αργά, π.χ. επί ανθρωποκτονίας ότι δεν ήθελαν να αυτοκτονήσουν, επί βιασμού ή επί εμπορίας λευκής σαρκός ότι δεν είναι δωρητές σώματος το ίδιο και σε κάθε περίπτωση εγκλήματος, όπως περιγράφεται στον ποινικό κώδικα.

Με το τεκμήριο αυτό υπέρ των αδικούντων οδηγείται η ανθρωπότητα σε απίστευτα τρελές όσο και τραγικές καταστάσεις, όπως π.χ. επί ανθρωποκτονιών να μην διώκονται οι φονιάδες αλλά τα θύματα που πρέπει να αποδείξουν εγγράφως ότι δεν ήθελαν να αυτοκτονήσουν. Δεν είναι η λογική αυτή για τα σίδερα;

*Τα παλιά χρόνια όσοι σκέφτονταν με αυτόν τον τρόπο τους έδεναν με σίδερα. Από τότε έμεινε η έκφραση για κάθε τρελή συμπεριφορά, ότι αυτός που φέρεται έτσι είναι "για τα σίδερα".

http://moschoblog.blogspot.com/