Σχόλια του Ο.Π για το άρθρο του κ. Παπαϊωάννου (Ελευθεροτυπία) με τίτλο "Το πρόβλημα της κάρτας του πολίτη"
Όταν πρωτοξεκινήσαμε τον περασμένο Ιούλιο την συλλογή υπογραφών και πολύ περισσότερο όταν πριν απο δύο χρόνια προβάλλαμε τους επερχόμενους κινδύνους της λεγόμενης "ηλεκτρονικής διακυβέρνησης,σχεδόν κανένα ΜΜΕ δεν θεωρούσε ότι αυτό το ζήτημα θα απασχολήσει σοβαρά ένα τεράστιο τμήμα του Ελληνικού λαού.
Η κυβέρνηση και οι διαπλεκόμενοι συνεργάτες της, πίστεψαν ότι οι αντιδράσεις εναντίον της "ηλεκτρονικής διακυβέρνησης" και των καρτών της, θα περιορισθούν σε κάποιους "ακραίους" και "φανατικούς" εκκλησιαστικούς κύκλους ( όροι που κατα κόρον χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ) και έτσι η όλη "κατάσταση" θα ελεγχθεί και θα χειραγωγηθεί εύκολα.
Δεν περίμεναν πως οι "Αντιρρησίες Ορθόδοξης Συνείδησης" θα αυξηθούν με γεωμετρική μάλιστα πρόοδο , ούτε ασφαλώς ότι ανάμεσά τους θα βρίσκονται και άνθρωποι που θα μπορούν να αρθρώσουν με Θεολογική και επιστημονική επάρκεια τον αντιρρητικό τους λόγο.
Νόμιζαν ίσως, ότι οι Έλληνες έχουν ως μοναδική πηγή ενημέρωσης και μόρφωσης την τηλεόραση, ή ότι καταναλώνουν χωρίς δεύτερη σκέψη τα υποπροϊόντα της καθεστωτικής ρητορείας των πολιτικών ή ακόμα και κάποιων εκκλησιαστικών κύκλων.
Μας υποτίμησαν και τώρα τρέχουν πανικόβλητοι να αντιμετωπίσουν τα επιχειρήματα , τις απόψεις και τα παρατιθέμενα αδιάσειστα στοιχεία και ντοκουμέντα των "Αντιρρησιών Ορθόδοξης Συνείδησης" , με "φραγκολεβαντίνικη" ...λεπτότητα και την γνωστή "γκαιμπελική" μέθοδο της παρουσίασης μιας θολής σούπας ανακατεμένων και άσχετων μεταξύ τους στοιχείων ως ρητορικό επιχείρημα.
Σου λέει, ποιός ξέρει ιστορία, ή ποιός θα κάνει μια δεύτερη σκέψη για να κρίνει τα λεγόμενα .Όλοι θα μείνουν με τις εντυπώσεις που θα δημιουργηθούν απο τον δημοσιογραφικά σερβιρισμένο αχταρμά - ανάλυση.
"Εγκαλεί " ο κ. Παπαϊωάννου την Ορθόδοξη Εκκλησία κατηγορώντας την επειδή απο το 1054 λοιπόν μέχρι σήμερα δεν έχει "καταφέρει" να κάνει μια Οικουμενική σύνοδο , ενώ αντιθέτως οι παπικοί έκαναν τις Βατικάνειες συνόδους και τόσα άλλα "προοδευτικά".
Μέσα σε πέντε γραμμές ο κ. Παπαϊωαννου προσπάθησε να συγκρίνει την Ορθοδοξία και τον παπισμό σαν να είναι δύο καταναλωτικά προϊόντα εκθέτοντας μάλιστα την "επικαιροποιημένη" χρησιμότητα του δευτέρου χωρίς να εξηγεί τους λόγους.
Πως όμως είναι δυνατόν να θεωρεί ως επιχείρημα που καταδεικνύει μάλιστα τον "συντηρητισμό" της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το γεγονός ότι δεν ασχοληθήκαμε κάνοντας συνόδους για να εδραιώσουμε με αιχμηρά και βαθύτατα αγκύρια π.χ το "αλάθητο" του Οικουμενικού Πατριάρχη ή τον πανθρησκειακό χαρακτήρα της πίστης μας.
Οι Άγιες Οικουμενικές Συνοδοι αγαπητέ κ. Παπαϊωάννου δεν έγιναν για "ψύλλου πήδημα" ούτε επειδή έτσι του κάπνισε κάποιου Δεσπότη ή Αρχιεπίσκοπου .Ήταν το αποτέλεσμα πολλών διεργασιών που ξεκινούσαν απο το πιστό πλήρωμα της Εκκλησίας μας (κλήρο και λαό)με δημοκρατικό και ευθύ τρόπο μ όταν υπήρχαν σιβαρά θέματα και όχι για το άν θα έχει δαντέλα ή όχι το άμφιο του πάπα.Αφήστε λοιπόν την "Τατσοπουλική" μέθοδο της ιστορικής παραπλάνησης και ανοίξτε κανένα βιβλίο εκκλησιαστικής ιστορίας πριν αποτολμήσετε να επανεμφανιστείτε ως ειδήμονας .
Το άρθρο σας εμφανίζει επίπλέον την Ορθόδοξη Εκκλησία ως μια υποκρίτρια που ενώ έχει κάνει τα "στραβά μάτια" εδώ και χρόνια , αφήνει ωστόσο σήμερα κάποια μέλη της να παρουσιάζονται ώς "οψίμως "ενδιαφέρομενοι για τις πολιτικές και θρησκευτικές ελευθερίες.
Θα μπορούσαμε να σας αναφέρουμε εκατοντάδες παραδείγματα απο την νεώτερη και σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας όπου επώνυμα και ανώνυμα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας , Αρχιερείς , Ιερείς , Μοναχοί και λαϊκοί μαρτύρησαν και έχυσαν το αίμα τους υπερασπιζομενοι την πίστη, την πατρίδα , την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Έχουμε λοιπόν αγαπητέ δημοσιογράφε , μεγάλη παράδοση στην υπεράσπιση της ελευθερίας την οποία (έτσι για να ξέρετε) τιμούμε ως ένα δώρο που μας έκανε ο Θεός κατα την δημιουργία μας.Το ανθρώπινο πρόσωπο θεωρούμε και πιστεύουμε ότι για να είναι κατ΄εικόνα του Δημιουργού του ,δεν μπορεί να είναι κολοβωμένο και τεμαχισμένο κατά τις εκαστοτε κοσμικές ορέξειςτων διαφόρων εξουσιών.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της μίας και αδιαίρετης Εκκλησίας δηλαδή της Ορθόδοξης και όχι αυτά που προσδίδουν τα διάφορα κέντρα και παράκεντρα της νεοεποχήτικης προπαγάνδας.
Γι΄αυτό οι Ορθόδοξοι λένε όχι στην δικτατορία της "ηλεκτρονικής διακυβέρνησης" και των "εργαλείων - καρτών" της.
Αν θεωρείτε ως ασφαλή "θεολογική" πηγή τις φωνές κάποιων που έχουν επιχειρήσει ακόμα και σε συνεντεύξεις πορνοπεριοδικών την "μίξη των αμίκτων" , δυστυχώς δεν μπορούμε ούτε να σας βοηθήσουμε , αλλά ούτε και να σας παρακολουθήσουμε μιας και δείχνετε με αυτόν τον τρόπο ότι είναι "δημοσιογραφική" σας επιλογή να είστε βαθειά νυχτωμένος για θέματα που αφορούν τους Ορθόδοξους και την Ορθοδοξία.
Επειδή δεν λέμε ,αλλά είμαστε δημοκράτες παραθέτουμε πιο κάτω το άρθρο τςη "Ελευθεροτυπίας"
Το πρόβλημα της «κάρτας του πολίτη»
Του Δ.Κ. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Μεταφέροντας λίγο παραφρασμένη μια άποψη του Sidney Ε. Mead, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η θεολογία, στο μέτρο που είναι προσπάθεια ορισμού και διευκρίνισης πνευματικών θέσεων, είναι ικανή να οδηγήσει σε συζήτηση, σε διαφορές απόψεων, ακόμη και σε αντιπαράθεση, και ως εκ τούτου μπορεί να είναι διχαστική.
Υπάρχει λοιπόν, ως αποτέλεσμα αυτής της θέσης, μια ισχυρή τάση άμβλυνσης της συζήτησης για σοβαρά θεολογικά ζητήματα. Ως παράδειγμα ...μπορεί να αναφερθεί ότι, μετά το 1054, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες -αντίθετα με τη Ρωμαιοκαθολική, που συγκάλεσε δύο Βατικάνιες συνόδους- δεν μπόρεσαν να συγκαλέσουν Οικουμενική Σύνοδο. Από το 1961, οπότε συνήλθε η Α' Πανορθόδοξη Διάσκεψη στη Ρόδο, ακολούθησαν τέσσερις Προσυνοδικές Πανορθόδοξες Διασκέψεις -1976, 1982, 1986, 2009- και πέντε προπαρασκευαστικές επιτροπές: 1971, 1986, 1990, 1993 και 1999, καθώς και ένα σημαντικό Συνέδριο Κανονολόγων, το 1995. Η Αγία όμως και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν έχει ακόμη συγκληθεί. Θέματα που αφορούν μια κοινωνία, αλλά και έναν κόσμο που μετασχηματίζεται με ταχύτατους ρυθμούς, δεν αντιμετωπίζονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως σύνολο. Μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι αυτή του Kenneth Cauthen, ο οποίος σημειώνει ότι το ζήτημα θεολογίας και πολιτικής είναι διαφορετικό από το θέμα εκκλησίας και κράτους. Η αποτυχία να διακριθούν τα θέματα αυτά έχει ως αποτέλεσμα τη σύγχυση.
Ουσιαστικά το πρόβλημα εκκλησίας - κράτους έχει να κάνει με θεσμούς και πρακτικές και φυσικά με την ερμηνεία τους. Φέρ' ειπείν, η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης δεν αμφισβητείται και αποτελεί κατάκτηση της δημοκρατικής πολιτείας. Ταυτόχρονα, η οργανωτική επιλογή της «κάρτας του πολίτη» -πρακτικό ουσιαστικά θέμα οργάνωσης του κράτους-, μέσω της ερμηνείας της, δημιουργεί ένα τεχνικό-θεολογικό τρόπον τινά περιβάλλον διχασμού, το οποίο «καθοδηγεί», όταν δεν χειραγωγεί, την κοινωνική συμπεριφορά. Τα ατομικά δικαιώματα δεν είναι βέβαια αμιγώς εκκλησιαστικό θέμα, εφ' όσον θίγονται. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά αναπτύχθηκαν τους νεότερους χρόνους, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία «ζούσε» μαζί τους επί σειρά ετών, αντιμετωπίζοντάς τα «κατ' οικονομία», ανάλογα με την εξέλιξή τους. Στο νέο Σύνταγμα της Επιδαύρου -«Νόμος της Επιδαύρου» (1823)- καταργήθηκε η δουλεία. Στο Σύνταγμα του 1911 εδραιώθηκε ουσιαστικά η αρχή της φορολογικής ισότητας, το απαραβίαστο της κατοικίας, η δικαστική προστασία της ιδιοκτησίας, ενώ στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001 εισάγεται, ως ατομικό δικαίωμα, η προστασία από την ηλεκτρονική επεξεργασία προσωπικών δεδομένων.
Επομένως, η παρουσία μιας «πολιτικής» της Ορθόδοξης Εκκλησίας όχι εν συνόλω -δεδομένου ότι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ή η ΔΙΣ δεν έχει αποφασίσει ακόμη, αναμένοντας το προσχέδιο του νόμου για την «κάρτα του πολίτη»- αλλά μέρους της, ως δημόσια αυθεντική θεολογία, δημιουργεί προβλήματα ιδιαίτερα όταν πολιτικές πεποιθήσεις εκφράζονται ως εκκλησιαστικές μέσω των δραστηριοτήτων των πολιτών-μελών της Εκκλησίας.
Το θέμα των πολιτικών πεποιθήσεων που εκφράζονται ως θεολογικές, και αντιστρόφως, είναι περίπλοκο. Ακριβώς αυτήν τη διαρκώς ισορροπούσα κατάσταση -ως προσπάθεια συναλληλίας- εκφράζει ο αρχιεπίσκοπος και η πλειονότητα των ιεραρχών. Και εάν βέβαια το περιεχόμενο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ένα θέμα πολιτικής που άπτεται, ωστόσο, και της θεολογίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως προς τον πρακτικό τρόπο προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, ο δυσώνυμος για την Εκκλησία αλλά αδιάφορος για μια κοσμική εξουσία αριθμός 666, ο οποίος φέρεται να περιέχεται στην «κάρτα του πολίτη», οδηγεί και αυτός σε διχασμούς απόψεων.
Και ενώ ο μητροπολίτης Ζακύνθου ερωτώμενος για την «κάρτα του πολίτη» απαντά: «Εχω την ίδια θέση που είχα και για την ταυτότητα. Οτι αν έχεις μέσα σου τον Χριστό δεν φοβάσαι 200 διαόλους, όχι έναν... Ας έχει 3.000 φορές τον αριθμό 666. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου», άλλοι μητροπολίτες προπαγανδίζουν την απόρριψή της. Από την άλλη πλευρά η πολιτεία, εκτός του ΑΜΚΑ, της Ηλεκτρονικής Κάρτας του Πολίτη, της Κάρτας Συναλλαγών, της Κάρτας Ελέγχου Εργασίας κ.ά., εξαγγέλλει και την έκδοση Κάρτας του Δημότη.
Είναι πάντως πολύ πιθανόν, ότι όσοι αναζητούν απολύτως σαφείς και συνεχείς συνταγές ελέγχου, χωρίς να επιδιώκουν «ευαίσθητες πράξεις» εξισορρόπησης των διαφορετικών τάσεων μιας δημοκρατικής πολιτείας, που παράγονται από την πάντοτε υπάρχουσα αμφισβήτηση, είναι «καταδικασμένοι» σε διαρκή απογοήτευση. Μπορούν βέβαια -ενίοτε- να μπουν στον πειρασμό καταστολής αυτής της αμφισβήτησης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλιά σας είναι ευπρόσδεκτα όταν διατυπώνονται με ευπρέπεια και ευγένεια.