Μία αναγκαία επαναδημοσίευση προηγουμένων αναρτήσεων αφιερωμένων στο "Ρεπούσειο άγος"

Δενείναι η πρώτη φορά που η "Νέα Τάξη Πραγμάτων" και όλοι οι μεταμφιεσμένοι σε "προοδευτικούς" αντίχριστοι υπάλληλοί της στρέφονται εναντίον της Εκκλησίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τους "αντιεξουσιαστές της εξουσίας" ( κατά την πρωθυπουργική ρήση) να μας υποδεικνύουν με προτεταμένο το δάκτυλο να κάτσουμε "ήσυχοι" και στο περιθώριο σιωπώντας και ανεχόμενοι κάθε είδους μαγαρισιά.

Είναι όμως η πρώτη φορά που ο Ελληνικός λαός συνειδητοποιεί  αυτό που έπρεπε να είχε καταλάβει προ καιρού ,ότι δηλαδή  η Αγία μας Εκκλησία είναι ένα συμπαγές και αδιαίρετο Σώμα,του οποίου μέλη είμαστε  ολοι οι βαπτισθέντες στο όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος και Κεφαλή ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός.

Η κ. Ρεπούση δεν επιτέθηκε εναντίον της Ιεραρχίας αλλά εναντίον του σώματος της Εκκλησίας και τα δηλητηριασμένα βέλη της είχαν στόχο όλους μας.

Εμείς απο τους αδελφούς μας Ιεράρχες μπορεί ζητούμε  να πάρουν θέση και να συνεχίσουν τον αγώνα τους τοποθετούμενοι ευθέως και όπως πρέπει εναντίον της "κάρτας του πολίτη" , η οποία  αποτελεί  τον πολιορκητικό κριό της "Νέας Εποχής" και των αντίχριστων επιτελείων της, ωστόσο δεν θα αφήσουμε καμία Ρεπούση να τους θεωρεί πολίτες Β΄κατηγορίας και περιθωριακά στοιχεία που απλώς ηγούνται μιας θρησκευτική ομάδας.

 Αν κάποιος πρέπει να το "βουλώσει" είναι η Κ. Ρεπούση και η παρέα της που με φανατισμό και με Ιεροεξεταστική διάθεση εδώ και καιρό προσπαθούν να γκρεμίσουν κάθε διαχρονική αξία που στήριξε τον Ελληνικό λαό στα δύσκολα χρόνια είτε των κατοχών είτε των εθνικών αγώνων.

Αναγκαίο λοιπόν να θυμηθούμε τους λόγους για τους οποίους κάποιοι σαν την λαομίσητη κ. Ρεπούση μπορούν αλλά δεν "δικαιούνται δια να ομιλούν" (παλαιά ΠΑΣΟΚΙΚΗ ρήση).

Το παρακάτω κείμενο το αφιερώνουμε εξαιρετικά στις "κυρίες" Ρεπούση, Διαμαντοπούλου, Δραγώνα και σε όλη την "παρέα" των εντολοδόχων εθνομηδενιστών

Δευτέρα, 13 Σεπτεμβρίου 2010

Σαν σήμερα στις 13 Σεπτεμβρίου 1922  ξεκίνησε ο εμπρησμός της Σμύρνης  και ο σφαγιασμός των Ελλήνων και Αρμενίων της πόλης απο τους Τούρκους του Κεμάλ  

Αποσπάσματα απο το βιβλίο "Χαμένος  Παράδεισος,Σμύρνη 1922", του σύγχρονου Βρετανού ερευνητή και δημοσιογράφου  Γκάϊλς Μίλτον (Εκδόσεις Μίνωας)

Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 1922

Η Τετάρτη  είχε ξημερώσει καθαρή και όμορφη,άλλη μια λαμπρή μέρα.Όμως  η φθινοπωρινή λιακάδα δεν κατάφερε να κρύψει την πραγματικότητα της κατάστασης  που επικρατούσε μέσα στη Σμύρνη.Τα νικηφόρα στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ ήταν εκτός ελέγχου  και ο πληθυσμός της πόλης που τώρα είχε διογκωθεί  και είχε φτάσει τους επτακόσιες χιλιάδες ανθρώπους ή και περισσότερους-διέτρεχε θανάσιμο κίνδυνο...."Υπήρχαν  πάρα πολλοί Τούρκοι στρατιώτες που τριγύριζαν  εδώ κι εκεί.Ένας απο αυτούς μπήκε κάπου όπου κρυβόταν μια αρμενική οικογένεια και την κατέσφαξε.Βγαίνοντας , το γιαταγάνι του έσταζε αίμα.Το σκούπισε πάνω στις αρβύλες και τις γκέτες του"... 

ο Τζορτζ Χόρτον  σημείωνε με προσοχή  κάθε νέο κύμα επιθέσεων..."Λυσσασμένοι τσέτες έσπαζαν τις πόρτες των σπιτιών ,πυροβολούσαν  τους φτωχούς ,τρομοκρατημένους κατοίκους ,λεηλατούσαν κ.λ.π"...

...Στο βάθος του δρόμου, μια ομάδα στρατιωτών  ξεφόρτωνε κάτι  που έμοιαζε να είναι μεγάλα βαρέλια πετρέλαιο."Δεν είδα το περιεχόμενό τους" γράφει, "αλλά, ...
κρίνοντας απο το χρώμα και το σχήμα τους , ήταν ολόϊδια  με τα βαρέλια της  Εταιρείας Πετρελαίων της Σμύρνης.Κάθε βαρέλι φρουρούνταν απο δύο ή τρεί Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι τα κυλούσαν  κατά μήκος της οδού Ρεσιντί προς την  Αρμενική Επισκοπή.Ενιωσα ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά και συνειδητοποίησα  το σκοπό όλων αυτών των προετοιμασιών"..."άκουσα κάτι που μπορώ να περιγράψω  μόνο ως ήχους  απο σταγόνες  βροχής που χτυπούν σε στέγη".Οι Τούρκοι στρατιώτες κατάβρεχαν  τ ακτίρια με πετρέλαιο....Οι φλόγες έγιναν αντιληπτές λίγο αργότερα.Ένας απο τους πρώτους ανθρώπους που πρόσεξαν το ξέσπασμα της φωτιάς ήταν η δεσποινίς  Μίνι Μίλς, διευθύντρια  του Αμερικανικού Διακολεγιακού ινστιτούτου...Δεν ήταν η μόνη που είδε το ξέσπασμα της φωτιάς."Οι δάσκαλοι και τα κορίτσια μας είδαν τους Τούρκους  που φορούσαν κανονικές, στολές στρατιωτών,και, σε πολλές περιπτώσεις, στολές αξιωματικών να κρατούν μακριά ξύλα με κουρέλια  στην άκρη τους, τα οποία είχαν βουτήξει  σε έναν τενεκέ με κάπιο υγρό.Τα έφερναν μέσα σε σπίτια που αμέσως μετά έπιαναν  φωτιά"...

Πλήθος αξιόπιστες  μαρτυρίες επιβεβαίωσαν αργότερα το ρόλο των στρατιωτών του Κεμάλ στο ξεσπασμα της πυρκαγιάς. 

Ο Κλόφλιν Ντέιβις του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού είδε Τούρκους να καταβρέχουν  με εύφλεκτο υγρό  ένα δρόμο που βρισκόταν στην πορεία της πυρκαγιάς.Ο κύριος Ζουμπέρ, διευθυντής  του υποκαταστήματος  της τράπεζας Κρεντί Φονσιέ στη Σμύρνη, βρήκε το θάρρος  να ρωτήσει μια ομάδα Τούρκων στρατιώτών τι έκαναν."Νου απάντησαν  αδιάφορα ότι είχαν διαταγές να ανατινάξουν και να κάψουν  όλα τα σπίτια της περιοχής".....Μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι  Τούρκοι ιστορικοί επιμένουν να υποστηρίζουν ότι η φωτιά - η οποία δεν θα αργούσε να λάβει τρομακτικές διαστάσεις - ήταν πράξη σαμποτάζ των Ελλήνων και των Αρμενίων.

..."είδαμε  Τούρκους στρατιώτες σε ένα αυτοκίνητο, οι οποίοι  ψέκαζαν με αντλία όλα τα σπίτια απο οπου  περνούσαν με εύφλεκτα υγρά".

..Καθώς η πυρκαγιά  εξαπλώθηκε και κατευθύνθηκε προς την προκυμαία..." γράφει ο Χόρτον  "οι άνθρωποι  ξεχύνονταν  σε έναν όλο και μεγαλύτερο χείμαρρο προς την προκυμαία,νέοι , γέροι,γυναίκες,παιδιά και άρρωστοι.Όσους δεν ήταν σε θέση να περπατήσουν τους κουβαλούσαν με φορεία ή στους ώμους των συγγενών"...Ανάμεσα σε ουρλιαχτά και χτυπήματα, οι άνθρωποι  έπεφταν στη θάλασσα και ο κανός ήταν τόσο καυτός που , στο λόγο μου, νόμιζα ότι τα σωθικά μου είχαν πάρει φωτιά"  (μαρτυρία Φερνάντ ντε Κράιμερ)...

Ένας απο τους τελευταίους  Βρετανούς υπηκόους που επιβιβάσθηκε στις λέμβους ήταν ο Πέρσυ Χάντκινσον.Αργότερα , θα έγραφε  μια επιστολή προς τον  Βρετανό ύπατο αρμοστή στην Κωνσταντινούπολη εξιστορώντας του όλα όσα είδε εκείνη τη νύχτα (Τετάρτη προς Πέμπτη)."Εάν η Εξοχότης σας μπορούσε να ακούσει τις κραυγές για βοήθεια και να δεί  τις ανυπεράσπιστες γυναίκες και παιδιά που πυροβολούνταν χωρίς έλεος ή έπεφταν στη θάλασσα για να πνιγούν σαν τα ποντίκια,θα είχατε συνειδητοποιήσει πλήρως τον τρόμο και τη βαρύτητα της κατάστασης"...

Όταν έπεσε το  Γουόρντ Πράις σκοτάδι  εκείνη την τρομερή Τετάρτη , η προκυμαία ήταν ασφυκτικά γεμάτη  απο σχεδόν μισό εκατομμύριο  πρόσφυγες.Αυτοί αντιμετώπιζαν  τον πραγματικό κίνδυνο να καούν ζωντανοί , γιατί  τώρα  η φωτιά είχε φτάσει στην προκυμαία....Η ζεστη ήταν τέτοια, ώστε τα παλαμάρια όσων πλοίων βρίσκονταν κοντά στις αποβάθρες άρχισαν να καίγονται.Όλα τα σκάφη απομακρύνθηκαν περίπου διακόσια μέτρα απο την προκυμαία, αλλά  η κάψα εξακολουθούσε να είναι ανυποφορη.

"Οι φλόγες ανέβαινα όλο και ψηλότερα" γράφει ο Οράν Ρέιμπερ,ένας τουρίστας που είχε φτάσει στη Σμύρνη  πριν απο λίγες ημέρες."Τα ουρλιαχτά  του αλλόφρονος πλήθους  στην προκυμαία ακούγονταν  σε απόσταση ενάμισυ χιλιομέτρου.Μπορούσες να διαλέξεις  ανάμεσα σε τρείς τρόπους θανάτου: τη φωτιά που μαινόταν πίσω σου, τους Τούρκους που περίμεναν στα σοκάκια και τη θάλασσα  που ανοίγονταν μπροστά σου" , στη σύγχρονη ιστορία , ίσως τίποτε  δεν μπορεί να συγκριθεί με τη νύχτα  της  13ης Σεπτεμβρίου στη Σμύρνη".

Επάνω στο Άιρον Ντιουκ , ο ναύαρχος σερ Όσμοντ ντε Μπωβουάρ Μπροκ επέμενε ότι έπρεπε να ακολουθηθεί  το καθημερινό πρόγραμμα.Ο Τζόρτζ  Γουόρντ Πράις θυμάται  πως εκείνο το βράδυ οι αξιωματικοί  ήταν ντυμένοι για το δείπνο με τις ολόλευκες στολές επιθεώρησης, παρά τις σκηνές κόλασης που εκτυλίσσονταν  στη στεριά.Όταν τα ουρλιαχτά  απο  τη μακρινή προκυμαία έγιναν πολύ δυνατά για να τα αγνοήσει κανείς,ο πλοίαρχος  διέταξε την ορχήστρα  του πλοίου να παίξει.Τα άλλα πλοία ακολούθησαν , και οι διαπεραστικές κραυγές  πολύσύντομα  σκεπάστηκαν απο ένα ποτ πουρί  αλέγρων θαλασσινών σκοπων....

Ο Τσαρλς Χάους ήταν ένας απο αυτούς  που είχαν συμμετάσχει στην εκκένωση της πόλης.Δεν θα ξεχνούσε ποτέ  τις σκηνές στις οποίες έγινε μάρτυρας.

"Γυναίκες  που καλούσαν  ουρλιάζοντας τα αναίσθητα μωρά τους,που δεν μπορούσαν πια  να τις ακούσουν.Παιδιά σε τρυφερή ηλικία που φώναζαν απελπισμένα τους γονείς τους...κάπου κάπου, ένας ιππέας που έκανε κέφι ένα μικρό κορίτσι δεκαπέντε  ή δεκάξι χρονών, το τραβούσε παράμερα και ένα φρικτό ουρλιαχτό  πρόδιδε τη συνέχεια....

...Ο ταγματάρχης Άρθουρ Μάξγουελ, είδε Τούρκους  στρατιώτες  να χύνουν κουβάδες  με κάποιο  υγρό πάνω  στους πρόσφυγες.Φαντάστηκε ότι προσπαθούσαν να σβήσουν τις φλόγες, ως τη στιμή  που είδε ένα πέπλο φωτιάς  να φουντώνει σε εκείνο ακριβώς  το σημείο της προκυμαίας.

"Θεέ μου" φώναξε στους συναδέλφους του ¨καινε ζωντανούς τους  πρόσφυγες!".

Όχι  δεν είναι μόνη της η κ. Ρεπούση.
Η  "παρέα" των  εθνομηδενιστών και αποδομητών  της Ελληνικής ιστορίας   είναι γνωστή και στηρίζει  με νύχια και με δόντια  την εργώδη  προσπάθεια  της προηγούμενης και της σημερινής κυβέρνησης   να  "εμφυτεύσει"  στην  πατριωτική συνείδηση του  Έλληνα   τα  αποδομητικά  δόγματα του "νέου πατριωτισμού" .   Ο  σημερινός  εντολοδόχος της Νέας Τάξης Πραγμάτων  και πρωθυπουργεύων  κυβερνήτης το έχει πεί  ξεκάθαρα  :   "...Νέος πατριωτισμός σημαίνει ότι δεν υμνούμε τα σύμβολα και την ιστορία μας αλλά....".

Ας δούμε όμως  μερικά δείγματα   του " Νέου Πατριωτισμού" όπως τον  κηρύττει η  "φιλεναδίτσα" της κ. Ρεπούση :

Τρίτη, 17 Νοεμβρίου 2009

ΟΙ ΦΡΙΚΤΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ Γ.Γ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΘΑΛΕΙΑ ΔΡΑΓΩΝΑ!

http://klassikoperiptosi.blogspot.com/

«ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ πολιτική» ήταν η Επανάσταση των Ελλήνων το 1821 ενώ η Ελληνική εθνική ταυτότητα είναι στηριγμένη σε μύθους και «ενισχύεται αποφασιστικά από την αποσιώπηση σημαντικών ιστορικών πληροφοριών» αναφορικά με το μεγαλείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!

(Το διαβάσαμε στο "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ")

Του Μανώλη Γαλάνη / manolisgalanis@protothema.gr

Αυτές οι εθνικά επικίνδυνες απόψεις δεν ανήκουν σε κάποιον Τούρκο ιστορικό-δεκανίκι των ανθελληνικών επιδιώξεων της Αγκυρας, αλλά εκφράζουν απόλυτα την ειδική γραμματέα Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων, κυρία Θάλεια Δραγώνα, η οποία ανέλαβε τα καθήκοντά της στο υπουργείο Παιδείας την περασμένη εβδομάδα!

Η απόφαση του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου να διορίσει την πρώην βουλευτή Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ (τη διετία 2007-2009), γνωστή για τις «προοδευτικές» ιστορικές ιδέες της, επικεφαλής του σχεδιασμού και της χάραξης της εκπαίδευσης των Ελληνόπουλων, γεννά έντονα ερωτήματα και επαναφέρει στη μνήμη μέρες του ανιστόρητου βιβλίου Ιστορίας της κυρίας Μαρίας Ρεπούση.

Οι απόψεις της τέως γραμματέως του Τομέα Παιδείας του Κινήματος και καθηγήτριας Κοινωνικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών αναφορικά με τις αλλαγές πουπρέπει να γίνουν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι διαχρονικά σταθερές, στην προαναφερθείσα κατεύθυνση, επιτείνοντας τον προβληματισμό γύρω από το σκεπτικό της επιλογής της.

Βασικός άξονας της επιχειρηματολογίας της κυρίας Δραγώνα για την εκ βάθρων αλλαγή των σχολικών συγγραμμάτων είναι ότι διαμορφώνουν στους Ελληνες μαθητές μια «ψευδαισθητική και απατηλή ταυτότητα», προβάλλοντας το μεγαλείο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και τα ανδραγαθήματα των προγόνων μας (!), ενώ αυτή η «στρατηγική παρέκκλισης» στηρίζεται στην «αποσιώπηση της σημασίας, της τεράστιας δύναμης, της έκτασης και του κύρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας»! 

Από τις πραγματικά πρωτοφανείς θέσεις της ειδικής γραμματέως Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων προκύπτουν σοβαρές ενστάσεις για τα κριτήρια βάσει των οποίων στελεχώνονται νευραλγικές θέσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, καθώς και αυξημένο ενδιαφέρον για τη μεταρρυθμιστική πλατφόρμα που προτίθεται να προωθήσει στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας.

Ενδεικτικό του εκπαιδευτικού και ιστορικού πλαισίου στο οποίο κινείται η κυρία Δραγώνα είναι το βιβλίο που επιμελήθηκε σε συνεργασία με τον Τούρκο καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Μπογάζιτσι της Κωνσταντινούπολης, Φαρούκ Μπιρτέκ, με τίτλο «Ελλάδα και Τουρκία – Πολίτης και Εθνος-Κράτος». Το βιβλίο αυτό, το οποίο εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2006,είναι αποτέλεσμα διεπιστημονικού διαλόγου μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων κοινωνικών επιστημόνων, στον οποίο πρωτοστατεί η ίδια ήδη από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας. Βάσει της επιστημονικής προσέγγισης της κυρίας Δραγώνα στην ενότητα «Πώς οι Ελληνες και οι Τούρκοι μαθητές αντιλαμβάνονται την ιστορία, το έθνος και τη δημοκρατία», απαιτούνται άμεσες αλλαγές στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας, της Γλώσσας και της Γεωγραφίας, αφού παρουσιάζουν το ελληνικό έθνος να έλκει την καταγωγή του στην αρχαιότητα, κάτι που για την ίδια δεν ισχύει! Η νέα ειδική γραμματέας Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων δικαιώνει απόλυτα τους ανθελληνικούς ισχυρισμούς των Τούρκων υποστηρίζοντας ότι η απεικόνιση του ελληνικού έθνους στα σχολικά βιβλία της χώρας μας «ενισχύεται αποφασιστικά από την αποσιώπηση σημαντικών ιστορικών πληροφοριών» (σελ.334).

Η συστηματική διαστρέβλωση της Ιστορίας από το ελληνικό κράτος, κατά την κυρία Δραγώνα, υλοποιείται με την παρουσιαζόμενη «πολιτισμική ‘‘καθαρότητα’’» των Ελλήνων, μέσω της άρνησης «των επιδράσεων, με δεδομένο τον εθνικό μύθο της πολυχιλιετούς πολιτισμικής ‘‘διατήρησης’’, πριν απ’ όλα αρνείται να αναγνωρίσει τις οθωμανικές και τουρκικές επιδράσεις» (σελ. 336). Το μεγάλο «παράπονο» της νέας ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας είναι η άνιση και άδικη μεταχείριση που επιφυλάσσουν τα σχολικά μας βιβλία στους Τούρκους, σε αντιδιαστολή με την «επεκτατική εθνική πολιτική κατά τον 19ο και 20ό αιώνα» των Ελλήνων! «Η διεκδίκηση εδαφών, για παράδειγμα, αναφέρεται συστηματικά ως μέρος των ‘‘εθνικών δικαίων’’ των Ελλήνων και σαν αθέμιτη επιθετικότητα για όλους τους ‘‘άλλους’’» (σελ. 332).

Η κυρία Δραγώνα φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα και από τον ηρωισμό του ελληνικού έθνους. «Οι στρατιωτικές νίκες αποδίδονται στον ηρωισμό των Ελλήνων και οι αντίστοιχες ήττες είτε δεν ερμηνεύονται είτε αποδίδονται στο πλήθος ή στην αγριότητα των κάθε εθνικότητας αντιπάλων» (σελ. 332), ενώ χαρακτηρίζει «ανιστορική και συναισθηματικά φορτισμένη μονομέρεια» την αφήγηση της Σφαγής των Ελλήνων στη Σμύρνη το 1922!

«Τα μόνα δεδομένα στα βιβλία αφορούν τις συγκρούσεις των δύο κρατών, από το 1922, που περιγράφεται με ανιστορική και συναισθηματικά φορτισμένη μονομέρεια» (σελ. 339). Στο μεταξύ, η έντονη ενόχληση της κυρίας Δραγώνα με το γεγονός ότι στα σχολικά βιβλία οι Ελληνες «εμφανίζονται ‘‘ηρωικοί’’, ‘‘μεγαλόψυχοι’’, ‘‘αποφασισμένοι’’, ‘‘άφοβοι’’, ‘‘έτοιμοι να θυσιαστούν για την πατρίδα τους και την ελευθερία’’» (σελ. 89) είχε ήδη γίνει γνωστή από το 1997 στο βιβλίο «Τι είν’ η πατρίδα μας;»,το οποίο είχε επιμεληθεί με ην καθηγήτρια Κοινωνιολογίας Αθηνών, κυρία Αννα Φραγκουδάκη. Οι ίδιες απόψεις και για τον «εθνικισμό» της Επανάστασης και την ασυνέχεια του ελληνικού έθνους.

«Ο λόγος των σχολικών βιβλίων για το έθνος, την κουλτούρα, την πολιτισμική ομοιογένεια και την εθνική συνέχεια από την αρχαιότητα εμφανίζεται να παραμένει εγκλωβισμένος στους μύθους και τις αντιφάσεις ενός εθνικισμού του 19ου αιώνα» (σελ. 16). Εν κατακλείδι, η ελληνική εθνική ταυτότητα που καλλιεργούν τα σχολικά βιβλία είναι «μια ψευδαισθητική ταυτότητα». «Αυτή η απατηλή ταυτότητα έχει ανάγκη από μύθους (όπως αυτοί που συναντάμε στα σχολικά εγχειρίδια αλλά και στις κυρίαρχες κοινωνικές αναπαραστάσεις), που εκτρέφουν τη φαντασιωτική σημασία της» (σελ. 88)!

Το «κερασάκι».

Ως βιβλίο-«παράδειγμα» έχει χαρακτηρίσει η ειδική γραμματέας Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων, κατά το πρόσφατο παρελθόν, το βιβλίο «Το βάσανο της Ιστορίας», το οποίο πρότεινε μέσω της προσωπικής ιστοσελίδας του ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και κατέβασε ύστερα από σχετικό δημοσίευμα του ΘΕΜΑτος».

Η κυρία Δραγώνα στο τεύχος Οκτωβρίου – Δεκεμβρίου 2008 του περιοδικού «Σύγχρονα Θέματα» αναφέρει ότι το βιβλίο αποδίδει «μεγάλη σημασία σε τέτοιου τύπου εγχειρήματα», καθώς το συγκεκριμένο «αποτελεί παράδειγμα», χαρακτηρίζοντας μάλιστα την Επανάσταση του 1821 «ελληνικό εθνικισμό που ήταν συνδεδεμένος με αλυτρωτισμό και επεκτατισμό»!

Μια Παλιά Ιστορία. Περιγράφοντας την Ελλάδα σαν εκτροφείο ρατσιστών!

Οι ανθελληνικές τοποθετήσεις της κυρίας Θάλειας Δραγώνα δεν περιορίζονται στα προκλητικά της βιβλία. Φαίνεται πως η νέα ειδική γραμματέας εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων προσέβαλε τους Ελληνες και σε εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε και, μάλιστα, ακόμα και μπροστά σε εκπροσώπους ξένων χωρών. 

Χαρακτηριστική -και έντονα χαραγμένη, ακόμη και σήμερα, στη μνήμη των ξένων διπλωματών- ήταν η παρουσία της στο κλειστό συνέδριο της βρετανικής πρεσβείας, τον Οκτώβριο 2005, στην Υδρα. 

Η κυρία Δραγώνα ήταν μια από τους 40 επιλεγμένους καλεσμένους-ομιλητές της «μυστικής» συγκέντρωσης που διοργάνωσαν οι Βρετανοί με τη βοήθεια του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Αντικείμενο της τοποθέτησής της, τα δικαιώματα των μειονοτήτων» και η «πολυπολιτισμικότητα». Οταν έλαβε τον λόγο, φέρεται να εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στην Ελλάδα, περιγράφοντάς την περίπου σαν ένα εκτροφείο ρατσιστών. Συγκεκριμένα, ενώπιον του τότε Βρετανού πρέσβη κ. Σάιμον Γκας, πλήθος διπλωματών αλλά και δημοσιογράφων των «Financial Times», του BBC και του «Economist», κατηγόρησε σύμφωνα με πληροφορίες τους Ελληνες δικαστές ότι στοχοποιούν τους μετανάστες και τα ελληνικά media και τους δημοσιογράφους πως δεν χάνουν την ευκαιρία να κατηγορήσουν τους αλλοδαπούς για ό,τι στραβό συμβαίνει στην Ελλάδα. Φέρεται, μάλιστα, να έφτασε στο σημείο να «προτείνει» στα ευρωδικαστήρια να επιβάλουν πρόστιμα στην Ελλάδα για τη ρατσιστική συμπεριφορά των πολιτών της. Ο «πύρινος» λόγος της κυρίας Δραγώνα δεν πάγωσε μόνο τους υπόλοιπους Ελληνες συμμετέχοντες αλλά και τους ίδιους τους Βρετανούς.

Ο ίδιος ο τότε Βρετανός πρέσβης ένιωσε την ανάγκη να τοποθετηθεί αμέσως μετά και να αναφερθεί σε αντίστοιχα περιστατικά που καταγράφηκαν στη χώρα του, προκειμένου να αμβλύνει τις εντυπώσεις εις βάρος της Ελλάδας.