Γεροντας Πορφύριος: « Ἀγωνιστεῖτε ρέ. Φωνᾶχτε. Τί περιμένετε; Νά σᾶς δέσουν πρῶτα χειροπόδαρα;»

      « Ἀγωνιστεῖτε ρέ. Φωνᾶχτε. Τί περιμένετε; Νά σᾶς δέσουν πρῶτα χειροπόδαρα;»

                                                                                  

  (Γέρων Πορφύριος)  

  « Ἡ παραλαβή τῆς κάρτας-ταυτότητας πού ἑτοιμάζουν εἶναι πτώση καί   ἄρνηση».

                                                                  

(Πατήρ Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης) 

( Πρωτοπρ. Ἀθανασίου Μηνᾶ) 

      Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ὅταν ἐξέλεγε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, ἐγνώριζε ἀκριβῶς τίς ἀρετές καί τίς ἐλλείψεις τους, τό χαρακτήρα τους. Προσφέροντας ὁ Ἴδιος τόν ἑαυτό Του ὡς αἰώνιον πρότυπον πρός μίμησιν, τούς ἐδίδασκε καί ἐνουθετοῦσε καθημερινά μέ θεϊκή διάκριση καί ἀγάπη. Κάποιες δέ στιγμές, ὅταν ἡ περίσταση τό καλοῦσε, ὁ Κύριος ἐπενέβαινε συγκεκριμένα, ὥστε μέ ἀπαθῆ αὐστηρότητα καί ἁγία καλωσύνη νά φέρνει τήν εἰρήνη καί τή συνοχή ὅταν καί ὅποτε αὐτή ἐκλυδωνίζετο εἰς τήν ἁγία συνοδεία Του.   Γνωρίζουμε πῶς μίλησε στούς μαθητές, ὅταν αὐτοί, σκεπτόμενοι κοσμικά, διερωτῶντο ποιός ἀπό αὐτούς ἄραγε εἶναι πρῶτος¹, ἀλλά γνωρίζουμε ἐπίσης καί μέ ποιόν τρόπο παρατήρησε τή μητέρα τους ἀλλά καί τούς ἰδίους μαθητάς, Ἰωάννην καί Ἰάκωβον, ὅταν Τοῦ ζήτησαν πρωτοκαθεδρία στή Βασιλεία Του². Ὅπως, ἐπίσης, μέ ποιόν τρόπον ἐπετίμησε τόν Πρωτοκορυφαῖο Ἀπόστολο Πέτρο, ὅταν ἐκεῖνος Τόν ἐξόρκιζε νά μήν ἀνεβεῖἹεροσόλυμα καί νά ἀποφύγει ἔτσι τό μαρτύριο³. Θά μπορούσαμε ἐδῶ νά ἀναφέρουμε καί πλεῖστες ὅσες περιπτώσεις πού ὁ Ἰησοῦς ἐπενέβαινε πάντοτε τή συγκεκριμένη στιγμή, ὅταν δηλαδή ὑπῆρχε ἀνάγκη νά ἐπέμβει καί ποτέ παρά τόπο, τρόπο, χρόνο καί παρά πρόσωπο. Καί στούς ἐχθρούς Του καί στούς σταυρωτές Του, ἀλλά καί στόν Ἰούδα, μέ συνέπεια ἐφήρμοσε τήν ἴδια συγκεκριμένη τακτική⁴.     Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία Του, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀκολουθεῖ ἀνά τούς αἰῶνας ἀκριβῶς αὐτό τό ἅγιον παράδειγμά Του. Ἐνδεικτικά ἀναφερόμαστε, στήν Α´ Ἀποστολική  Σύνοδο τό 49 μ.Χ., στίς Ἅγιες καί πνευματοφόρες Οἰκουμενικές καί τοπικές Συνόδους πού συνέρχονταν, ὅταν εἰδικές συνθῆκες τό ἐπέβαλλαν. Δηλαδή, ὅταν ὁ κίνδυνος ἀλλοιώσεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἀληθείας ἦταν ἄμεσος. στά

       Γιά νά γίνει πιό κατανοητό τό θέμα πού μᾶς ἀπασχολεῖ εἶναι ἀπαραίτητο νά ποῦμε δυό λόγια ἐπιπλέον, λαμβάνοντας ὡς ἀφορμή τή στάση τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν περίοδο τῶν ἡσυχαστικῶν ἐρίδων, ἔτσι ὅπως αὐτή ἐκφράστηκε μέσα ἀπό τό γνήσιο τέκνο της, ἤτοι τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶ κατά τόν 14^ον αἰῶνα.

            Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ ὅμως πρῶτα νά κάνουμε τήν παρακάτω παρένθεση: «Ποιός, ἄραγε, ἔχοντας νοῦν Χριστοῦ θά μποροῦσε νά διανοηθεῖ πώς οἱ Ἅγιοι, - ὅπως, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὅταν ἀπεδείκνυε στήν ΑΟἰκουμενική Σύνοδο τήν Θεότητα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου ἤὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅταν ἐκήρυττε καί φανέρωνε τήν Θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἤ ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, πού ἔγραψαν καί μᾶς παρέδωσαν τίς οὐράνιες πνευματοφόρες Θεῖες Λειτουργίες τους, ἀλλά καί οἱ μετέπειτα ἀπό αὐτούς ἅγιοι πατέρες μας Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Μέγας Φώτιος, Κύριλλος καί Μεθόδιος, - δέν ἐγνώριζαν ἤ δέν εἶχαν ἐμπειρία τῆς ἀκτίστου Τριαδικῆς Χάριτος ἤ εἶχαν ἄγνοια τῆς ἐλλάμψεως τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν καί τοῦ Θαβωρείου Φωτός;» Ἀπολύτως κανείς.ἀντίθετη περίπτωση ὁ λόγος θά ἰσοδυναμοῦσε μέ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.´ Διότι σέ

Καί ὅμως, οἱ γίγαντες αὐτοί τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν διαπραγματεύθηκαν ἐκτενῶς καί ἐξειδικευμένα τή θεολογία περί τῆς Ἀκτίστου Ἐνεργείας, παρότι ζοῦσαν καί ἐνεργοῦσαν διΑυτῆς. ᾽

            Ἄς ἐπανέλθουμε καί πάλι στό παράδειγμα καί τήν προσφορά τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ Παλαμᾶ. Διότι, ὅταν ὁ Ἅγιος τοῦ Θεοῦ Γρηγόριος εἶδε ὅτι ἀλλοιώνεται ἡ φύσις καί ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας καί βάλλεται ἡ Ἀλήθειά της καί ἡῦ σατανοκίνητου Βαρλαάμ καί τῶν ὁμοίων του περί κτιστῆς δῆθεν χάριτος, τότε ἀκριβῶς σήκωσε τό ἀνάστημά του καί διετύπωσε ὀρθοδόξως τήν ἀληθῆ διδασκαλία καί ἐμπειρία τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδοξίας μας  περί ἀκτίστων ἐνεργειῶν καί περί Διακρίσεως Οὐσίας καί Ἐνεργείας· ὅτι δηλαδή ἡ οὐσία τοῦῦ εἶναι ἀμέθεκτος, ἐνῶ ἡ ἐνέργειά Του μεθεκτή στούς ἀξίους. Ἔτσι ἔχουμε, δόξα τῷῷ Θεῷ, ἐμεῖς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τήν οὐράνια, παραδείσια, καί πνευματοφόρο διδασκαλία καί θεολογία περί τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας καί χάριτος, καί σήμερα ἀλλά καί εἰς τούς αἰῶνας. Θεολογία της, μέ τίς βλάσφημες θέσεις το Θεο Τριαδικ

            Σήμερα, λοιπόν, πού προκύπτει στή ζωή μας, στήν Ἐκκλησία μας, ὁ ἴδιος μέ τότε κίνδυνος γιά τήν ἀλλοίωση τῆς ἐν Χριστῷ Ἀποκαλύψεως,  τολμῶ νά εἰπῶ, ὅτι εἶναι μεγαλυτέρα ἡ ἀνάγκη  παρά ποτέ, νά διαμαρτυρηθοῦμε καί νά ἀντισταθοῦμε· ἡ σιωπή - ἰδιαιτέρως τώρα πού προέκυψε θέμα μέ τόν δυσώνυμο αριθμό τοῦ θηρίου ἀντιχρίστου 666  καί πού δυστυχῶς  κατακλύζει τόν κόσμο, - ἰσοδυναμεῖ μέ ἄρνηση τοῦ Θείου Βαπτίσματος καί Χρίσματος πού ἐλάβαμε, ἀλλά  καί μέ περιφρόνηση τῆς προσφορᾶς τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ μας.

            Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας⁵, καθώς καί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοί Του, Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Πέτρος ὁ Κορυφαῖος, Παῦλος ὁ περισσότερο ἀπ᾽ὅλους κοπιάσας, ἀναφέρονται στήν ἐν καιρῷῦ σκοτεινοῦ ἀντάρτη καί τοῦ δυσωνύμου ἀριθμοῦ  666 πού θά προηγηθεῖὅταν «τό μυστήριο» τῆς ἀνομίας κορυφωθεῖ καί θά πλησιάζει νά ἀποκαλυφθεῖ ὁ ἄνομος στό συγκεκριμένο καιρό καί χρόνο πού ὁ Θεός γνωρίζει σύμφωνα μέ τίς ἀνεξιχνίαστες βουλές Του, ἀφοῦ ὁ Ἴδιος θά ἐπιτρέψει νά παραμεριστεῖ τό πνευματικό ἐμπόδιο πού φράζει τή φανέρωση τοῦ ἀνόμου. φανέρωση το

            Ἐντούτοις, τά σημεῖα πού θά καταγγέλλουν ἀψευδῶς τήν ἐπικείμενη παρουσία τοῦἀντιχρίστου εἶναι γνωστά στήν Ἁγία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ἀπαρχῆς, ὅπως ἐπίσης τό ποιός εἶναι ὁ σκοτεινός ρόλος πού  παίζει τήν περίοδο αὐτή ὁ δυσώνυμος ἀριθμός 666, τοῦ ὁποίου τά ὄργανα θά προσπαθοῦν μέ δόλο νά τόν ἐπιβάλουν στήν δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Φωτισμένοι ἅγιοι πατέρες κατά καιρούς ἔχουν γράψει γιαὐτό πού προαναφέραμε μέ πολλή ἀκρίβεια καί σαφήνεια, ὅπως π.χ. ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος, ὁ ἅγιος Ἀρέθας, ὁ ἅγιος Νεῖλος καί ἄλλοι. Αὐτοί οἱ ἅγιοι, σά νά ζοῦσαν στίς ἡμέρες μας, τόσο καθαρά μέ τήν ἄκτιστον χάριν διέκριναν τόν θανάσιμο ἐναγκαλισμό πού ἀπειλεῖ σήμερα ὅλους μας, καθώς καί τήν ἠθική σήψη καί ἀποστασία τῶν ἡμερῶν μας. ᾽

            Παρ’ὅλαὐτά, καί παρ’ὅτι τά σημεῖα τῶν καιρῶν προαναγγέλλουν τήν παρουσία τοῦἐπιβολή τοῦ ἀριθμοῦ  666 καί ἐνῶ ἡ ἀνθρωπότητα διέρχεται τό κρισιμότερο στάδιο ὅλων τῶν αἰώνων ἀπό Κτίσεως κόσμου ἕως τῆς Δευτέρας Παρουσίας, τήν ὥρα δηλαδή πού «τό μυστήριο» τῆς ἀνομίας στίς ἡμέρες μας κορυφώνεται, ἐκεῖνοι πού θά ἔπρεπε νά εἶναι ἐπί σκοπόν καί νά ἀγρυπνοῦν, τί κρῖμα Θεέ μου, κωφεύουν ἤῦνται τόν ὕπνο τῆς ἀδιαφορίας καί τῆς ἀγνοίας, ἐκτός βεβαίως τῶν φωτεινῶν ἐξαιρέσεων.᾽ θηρίου μέ τή δόλια κοιμο

             Ἔτσι τά ὄργανα τοῦ θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως,  βλέποντας αὐτήν τήν ἀδιαφορία, κινοῦνται ἀνενόχλητα σχεδόν καί προσπαθοῦν σατανικά, μέ δόλο καί ἀπάτη, ἀφενός μέν, νά ἐπιβάλουν τόν ἀριθμό 666 ὡς τό μοναδικό κλειδί τῆς δῆθεν ἀσφαλείας καί εὐημερίας σέ ὅλους, ἀφετέρου δέ, στοχευμένα νά γελοιοποιοῦν, νά εἰρωνεύονται καί νά παρουσιάζουν ὡς γραφικούς καί φανατικούς ὅλους ἐκείνους, πού ἔχουν ὡς βάση τή διδασκαλία τοῦῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῶν μαθητῶν Του. Ὅλους ἐκείνους πού ἀνησυχοῦν καί κινοῦνται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μέ πόνο, μέ πόθο καί μέ περισσή ἀγάπη γιά νά ἐμβάλουν στίς καρδιές τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν καί εἰ δυνατόν, ὅλων τῶν ὑπό τόν ἥλιον ἀνθρώπων, τήν καλή ἀνησυχία καί τή συναίσθηση τῆς προσωπικῆς εὐθύνης ἑνός ἑκάστου ἐξ αὐτῶν. Σωτ

            Στή θεόπνευστη ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου ἀναφέρεται «ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καί φεύξεται ἀφ’ὑμῶν»⁶. Στήν πρώτη ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Πέτρου γίνεται λόγος γιά ἐγρήγορση καί νήψη πρός ἀντιμετώπιση τοῦ διαβόλου πού ὀρύεται ὡς λέων γιά νά κατασπαράξει τόν ἄνθρωπο⁷. Πῶς εἶναι λοιπόν δυνατόν νά παραβλέψουμε τόν λόγον τοῦ Κυρίου καί νά ἀφήσουμε τό μίασμα νά μολύνει ἀθεράπευτα τή δημιουργία τοῦ Θεοῦ καί νά ἐρημώσουν οἱ ψυχές ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς ἀκτίστου χάριτος καί τῆς χαρᾶς τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ;

        Γιαὐτό, λοιπόν, ἄς τό μάθουν, ξεκάθαρα τούς λέμε, ὅτι μέ τήν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ δέν πρόκειται στόν αἰῶνα τόν ἅπαντα νά προσκυνήσουμε ἤ νά θεοποιήσουμε τήν ψευτοθεοσοφία τοῦ θηρίου (θεός ὄφις τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς παγκοσμιοποιήσεως) πού σκοπό ἔχει νά σκοτώσει τόν Φυσικό Κληρονόμο καί Υἱό τοῦ Θεοῦ Πατέρα, Ἰησοῦν καί νά ἁρπάξει ὕπουλα τήν Βασιλεία Του. Τούς θυμίζουμε ἐδῶ, ἄν τό ἔχουν ξεχάσει, ὅτι ὁ πατέρας τους, ὁ διάβολος «θεός ὄφις», δέν θέλησε ἀπαρχῆς νά ἄρχεται ὑπό τόν Δημιουργόν του, παραμένοντας ἀγαθό πνεῦμα κοντά στόν Ἀγαθό Πατέρα του· ἀντιθέτως, ἀπό κακή καί πονηρή προαίρεση προτίμησε τήν διεστραμμένη γνώμη του, ὥστε νά ἐπιχειρήσει νά κτίσει τό θρόνο του στόν οὐρανό σάν θεός, χωρίς ὅμως τήν Χάριν τοῦ Ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ἀφοῦ ἐγωϊστικά ἐγκατέλειψε τόν Κτίστη καί ἔγινε, ὦ τῆς ἀνομίας καί τῆς ἀποστασίας, «αὐτεξούσιος» δέχθηκε ἐπάνω του ὅλη τήν κατάρα τῆς ἀνυπακοῆς. Ἡ κατάρα δέ αὐτή ἑνώθηκε μέ τή φύση του, μέ τή μορφή του καί τόν κατήντησε ἀπαίσιο, μαῡρο, βορβορώδη, ἀναιδῆ καί κάκιστο. Ἔκτοτε, ἐσαεί μεταφέρει καί μεταδίδει σέ αὐτούς πού τόν ἐμπιστεύονται τόν δηλητηριώδη θάνατο, δηλαδή τόν δεύτερο θάνατο, τήν κόλαση.᾽

            Ξεγέλασε τόν πρῶτο Ἀδάμ γιατί ἐκεῖνος δέν εἶχε γευθεῖ τήν πικρία τοῦ θανάτου τῆς παρακοῆς, δέν εἶχε προηγούμενη πείρα τοῦ θανατηφόρου βοτάνου καί ἔπεσε. Ἐμεῖς, ὅμως, μέ τόν Θεῖο Φωτισμό τοῦ Παρακλήτου, γνωρίζουμε ἀπό τόν Νέο Ἀδάμ, τόν Χριστό, τί θά μᾶς συμβεῖ, ἄν, « ὅ μή γένοιτο », μέσῳ τῆς κάρτας τοῦ πολίτη καί τοῦ δυσωνύμου ἀριθμοῦὁ ὁποῖος ἀριθμός οὕτως ἤ ἄλλως μέσῳ τοῦ ἐπαναπρογραμματιζόμενου chip θά εἰσέλθει στήν κάρτα, κοινωνήσουμε μέ τόν ἀρχηγό τοῦ θανάτου καί τοῦ σκότους, τόν διάβολο. Ἐξάλλου, μέ φόβο Θεοῦ μποροῦμε ταπεινά νά διαβεβαιώσουμε, καί αὐτό μέσα ἀπό τόν μικρό προσωπικό πνευματικό μας ἀγώνα ὅτι θά καταντήσουμε πιό ἀξιόμεμπτοι καί αὐτοκατάκριτοι ἀπό τόν πρῶτο Ἀδάμ, ἄν, Κύριε φύλαξον ἡμᾶς, ἐνδώσουμε ἤ ὑποκύψουμε στή Νέα Ἐποχή τῆς ἀντίχριστης ψευτοθεοσοφίας, πού θέλει τόν ὄφι-διάβολο γιά θεό της καί ἀρνεῖται πεισματικά τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν Σωτήρα καί Βασιλέα Χριστόν. Καί αὐτό ἐπειδή ἐκεῖνος πού ρουφᾶ ἀπό τό δηλητήριο, τό ὁποῖο ἑλκύει ἀθλίως τόν ἑαυτόν του πρός τόν θάνατον, μετά τήν πεῖρα τοῦ θανάτου τοῦ Ἀδάμ, εἶναι περισσότερο ἄθλιος ἀπό ἐκεῖνον, δηλ. τόν Ἀδάμ, πού πράττει καί πάσχει αὐτό πρίν ἀπό τήν πεῖρα. 666,

            Ἀδελφοί μου, στῶμεν καλῶς. Στῶμεν μετά φόβου. Ἄς γυρίσουμε τώρα ὁριστικά καί ἀμετάκλητα τήν πλάτη στόν γεμᾶτο συμφορές καί σκοτάδι πολύπαθον τόπον, τῆς προσωρινῆς ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ καί τῶν ὀργάνων του καί τοῦ ἀριθμοῦ τους 666. Ἡἄς γεμίσει χαρά. Ὁ Κύριος ἐγγύς καί οὐ νυστάξει καί θά ἀποδώσει τό δίκαιο. Ὁἀγώνας ἐναντίον τοῦ δυσωνύμου ἀριθμοῦ ἄς εἶναι γιά μᾶς συνεχής καί ασυμβλιβαστος. Οἱἰρωνεῖες, οἱ ἀπειλές καί οἱ ὕβρεις πού δεχόμεθα καθημερινά βεβαιώνουν του λόγου το αληθές «μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν  εμού»  (Ματθ. καρδιά μας εE,10) μᾶς ἀναδεικνύουν γνήσια παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀληθινούς φίλους τῶν Ἁγίων, γνωρίμους τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καί εάν υπομείνουμε εις τέλος, δοξασμένους κληρονόμους τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, συγκληρονόμους δέ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος ημών.

            Εἴθε νά ἠχοῦν πάντοτε στά ὦτα μας τά λόγια τῶν ἁγίων γερόντων Πορφυρίου τοῦῦ ἁγιορείτου. Μᾶς ἔλεγε ὁ μακαριστός πατήρ Πορφύριος: «Ἀγωνιστεῖτε ρέ. Φωνᾶχτε. Τί περιμένετε; Νά σᾶς δέσουν πρῶτα χειροπόδαρα;» Καί ὁὁ ἁγιορείτης ἔγραφε ἰδιοχείρως στά ‘’σημεῖα τῶν καιρῶν’’: «Ἡῆς κάρτας-ταυτότητας πού ἑτοιμάζουν εἶναι πτώση καί ἄρνηση». Καυσοκαλυβίτου καί Παϊσίου το μακάριος πατήρ Παΐσιος παραλαβή τ

            Φώτισέ μας Κύριε Ἰησοῦ, νά ἔχουμε κατά νοῦν τούς λόγους τῶν Ἁγίων Σου, πού ἀγάπησαν πολύ καί ἐλάτρευσαν καί Ἐσένα καί τόν Πατέρα Σου καί τόν Παράκλητο καί δέν πτοήθηκαν μπροστά σέ δυσεβεῖς ἡγεμόνες, σέ βασανιστήρια καί σαὐτόν ἀκόμη τόν σωματικό θάνατο. Ἔρχου Κύριε. Ἐνίσχυσον ἡμᾶς. Ἡ Βασιλεία Σου, Βασιλεία εἰς τόν αἰῶνα. Ἀμήν. ᾽