"και περιβλεψάμενος αυτοίς μετ' οργής συλλυπούμενος επι τη πωρώσει της καρδίας αυτών... " (Μάρκ. ε´, 5)

"...Όποιος συνετίστηκε και κατενόησε την τιμή που έλαβε η φύσις μας από τον Θεό, με το να πλαστεί από τα χέρια Του κατά την εικόνα, αφού αντιληφθεί την φιλανθρωπία Του, θα προστρέξει σ’ Αυτόν, θα ακούσει και θα μάθει τις εντολές Του. Θα αντιληφθεί, κατά το δυνατόν, το μέγα τούτον μυστήριον της αναπλάσεως και ανακλίσεώς μας εν Χριστώ και διά Χριστόν...."

Πρέσβυτέρου Αθανασίου Μηνά
«καί περιβλεψάμενος αυτούς μετ’ οργής συλλυπούμενος επί τη πορώσει της καρδίας αυτών... »

Ο Αγαθός Θεός δημιούργησε από αγάπη στο τέλος της δημιουργίας  και τον άνθρωπο. Κατ’ εικόνα Αυτού έπλασε αυτόν. Τον προίκισε με πολλά δώρα, όπως το «δύνασθαι μη αμαρτάνειν, δύνασθαι μη αποθνήσκειν», το λογικόν και το αυτεξούσιον. Δυστυχώς τό πλάσμα από ακηδία και απειρία αμάρτησε καί έπεσε. Εντούτοις, ο Δημιουργός δεν εγκατέλειψε το πλασθέν δημιούργημά Του, παρότι αυτό ημαυρώθη. Ήρθε εις τά ίδια, γεννάται γιά μας από Παρθένο ασπόρως. Η ανθρωπίνη φύσις, με ψυχή ξέχωρη της Θεότητος, γίνεται αποδέκτης της ακενώτου Τριαδικής Χάριτος. Λόγω δε της υποστατικής ενώσεως των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Θεού Λόγου, θεώνεται και κηρύττεται ως κρήνη, που έχει την πηγή μέσα της, που αστείρευτα αενάως ποτίζει και αγιάζει με παραδείσια αγαθά, τον μετά πίστεως προσερχόμενον προς αυτήν. Φύσει αναμάρτητος, Φως και Ζωή αιώνιος. Βέβαια και o πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, πλάθεται άνευ σποράς από γη και ενφύσημα Θεού. Όμως είναι κτίσμα, χοϊκός, ενώ ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι ο Κτίστης, ο Επουράνιος. Ο παλαιός Αδάμ ελεύθερα με γνώμη και θέληση θα... ηδύνατο, εάν παρέμενε στην εντολή, να παραμείνει κατά Χάριν αναμάρτητος και αθάνατος. Ο νέος Αδάμ, ο Κύριος, εδέχθη το πλήρωμα της Χάριτος[1], αφού η ανθρωπίνη Φύσις Του ενυποστασιάσθη στο πρόσωπο του Θεού Λόγου και εξαρχής θέλησε και ενήργησε από αγάπη και υποτάχθηκε στο θέλημα του Αγαθού Πατέρα, ως αναφέρει ο Προφήτης Ησαΐας[2].Έτσι ο Χριστός ως, οντολογικά, αναμάρτητος και όχι ηθικά και κατά γνώμην αναμάρτητος, ως θα ηδύνατο ο πρώτος Αδάμ, εάν παρέμενε στην εντολή, μαρτυρήθηκε υπό του Προδρόμου και βεβαιώθηκε υπό του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος ως ο Μόνος και Μοναδικός Σωτήρας του σύμπαντος κόσμου, επειδή Αυτός Μόνος σήκωσε το βάρος των αμαρτιών ημών γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού. Καμμία, λοιπόν, σύγκριση δεν επιτρέπεται μεταξύ του ασπόρως γεννηθέντος από την Αειπάρθενον Μαριάμ Υιού του Θεού (του Νέου Αδάμ) μετά του ασπόρως πλασθέντος ανθρώπου, ήτοι του παλαιού Αδάμ. Κατά Θείαν οικονομίαν, έρχεται ο επουράνιος Μεσσίας Χριστός εις τα ίδια, «τον κόσμο», και ενώ παραμένει εσαεί στον ουρανό με τον Πατέρα και τον Παράκλητο, προσφέρεται προς βρώσιν και πόσιν των πιστών ως αντίδοτον του δηλητηρίου του θανάτου. Όντως, Αυτόν ο Πατήρ απέδειξε κι εφανέρωσε, διά της σφραγίδος και μαρτυρίας των θαυμάτων, ως τον Μόνον Χορηγόν της Ουρανίου Τροφής και Ατελευτήτου Ζωής. Ο Πατήρ, αυτό είναι το έργο που ζητάει από τον άνθρωπο ως απαραίτητον όρον, το να πιστεύει ζωντανά, εμπράκτως, με έργα αγαθά εις τον Υιόν Του, τον Μεσσίαν, Τον Οποίον απέστειλλε.                                                                                                  
Ο γλυκύτατος Χριστός μας, με σαφήνεια, απλά και τίμια, χρησιμοποιώντας και τις ρήσεις των Προφητών, αυτή την αλήθεια καταγγέλει με τον ερχομό Του. Και, όπως είπαμε, τα σημεία και τα θαύματα που επιτελλεί «με τον δάκτυλο του Πατέρα» βεβαιώνουν του λόγου το αληθές. «Αμήν αμήν λέγω υμίν, ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον. εγώ ειμι ο άρτος της ζωης[3]». Εντούτοις, εκείνοι, που θα έπρεπε πρώτοι να Τόν δεχτούν, παρέμειναν έως τέλους πορωμένοι εξαιτίας της υπερηφάνειας και σκληροκαρδίας των, κωφοί και τυφλοί, παρότι ισχυρίζονταν ότι και άκουγαν και έβλεπαν. «Εμάχοντο ουν προς αλλήλους οι Ιουδαίοι λέγοντες· πως δύναται ούτος ημίν δούναι την σάρκα φαγείν;[4]». «Πολλοί ουν ακούσαντες εκ των μαθητών αυτού είπον· σκληρός εστιν ούτος ο λόγος· τις δύναται αυτού ακούειν;[5]». «Εκ τούτου πολλοί απήλθον εκ των μαθητών αυτού εις τα οπίσω και ουκέτι μετ’αυτού  περιεπάτουν.[6]».                                                                                                                                      Σε αυτή την συγκλονιστική ώρα, σε αυτό το κρίσιμο για τους Ιουδαίους και τον κόσμο σταυροδρόμι, οι εχθροί Του αλλά και οι κατ’ ευφημισμόν μαθητές Του, με τελευταίον τόν Ιούδαν τον Ισκαριώτην, Τον συκοφάντησαν, Τον φθόνησαν, Τον αρνήθηκαν, Τον ατίμασαν. Έγινε όμως αφορμή, αυτή η αήθης συμπεριφορά τους, να αποκαλυφθεί ενώπιον των ανθρώπων το μοναδικόν και απαράμιλλον και Θεϊκόν μεγαλειον του Βασιλέως της Δόξης, Κυρίου Ιησού. Και τούτο διότι, ο Θεάνθρωπος Κύριος απευθυνόμενος στους δώδεκα μαθητές είπεν: «είπεν ουν ο Ιησούς τοις δώδεκα· μη και υμείς θέλετε υπάγειν;[7]» Όντως, τα ουράνια αυτά λόγια από μόνα τους βεβαιώνουν ότι ο Χριστός είναι Αληθής και εκ των άνω Ερχόμενος. Το Μόνο Ονομα στον ουρανό και την γη, για όποιον επιθυμεί να επιτύχει την σωτηρία του. Έτσι, ο Άγιος Απόστολος Πέτρος και έκτοτε όλοι οι εν Χριστώ αγωνιζόμενοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, έχουμε στα χείλη μας πάντοτε την ευλογημένη απάντηση προς τον Σωτηρα μας: «απεκρίθη ουν αυτώ Σίμων Πέτρος· Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ήματα ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς πεπιστεύκαμεν και εγνώκαμεν ότι συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος.[8]»                                                                 
Και αίφνης, με παράπονο και ανησυχία, γεννάται το ερώτημα:  

Αγνοούν άραγε κάποιοι, ευτυχώς ολίγοι, επίσκοποι και λαϊκοί θεολόγοι, τους αγαθούς καρπούς του εν μέσω του Παραδείσου (Εκκλησίας) ευρισκομένου αγαθού δέντρου; Αρνούνται την σωτήριον  και παντοδύναμον χάριν του Τιμίου Σταυρού; 

 Και τονίζεται αυτό επειδή, αντί να κηρύττουν βάπτισμα μετανοίας κι εξομολογήσεως και να μαθητεύουν πάντα τα έθνη διδάσκοντες τους ανθρώπους να τηρούν τις εντολές του Χριστού, περί άλλων τιρβάζουν.

 Πρώτον, ανέχονται τις βλασφημίες της κρατικής τηλεόρασης που, χωρίς αιδώ, επαγγέλεται με διάφορα ντοκυμαντέρ ότι δήθεν ο Τριαδικός Θεός δεν είναι Δημιουργός του κόσμου και του ανθρώπου, αλλά αντίθετα είναι ο κόσμος αποτέλεσμα της εξέλιξης (κατάπτυστη θεωρία του Δαρβίνου). 

Δεύτερον, κλείνουν τα ώτα στην ασχημοσύνη που κηρύττει η Νέα Ἐποχή, δηλαδή στο ότι, δήθεν ο Θεός δεν προνοεί, δεν συγκροτεί, δεν διέπει και συγκρατεί τα σύμπαντα, αλλά αυθαίρετα κάποια παγκόσμια «Αρχή», όλως τυχαίως, κανονίζει μετά της «Μητέρας Γης» τα περί των ανθρώπων, τα φυσικά και τα μεταφυσικά (νεοπαγανισμός-νεοειδωλολατρεία).

Τρίτον, αποδέχτηκαν, εξαιτίας νοσηρής αδυναμίας, εισήγηση των ισχυρών της ημέρας και ενήργησαν ώστε να βεβηλωθεί ιερός ναός εν μέσαις Αθήναις με νεοεποχίτικες ασχήμιες και σόου.

Ω, αγαπημένη ασκητική και μαρτυρική Ορθοδοξία. Πως μπόρεσαν; Με φόβο και τρόμο έρχεται ξανά και ξανά στην μνήμη μας η ύβρις, που συνέβη, κατά την Κυριακή 12ην Δεκεμβρίου του 1452, όταν οι αιρετικοί παπικοί βεβήλωναν με ανούσια μεταλλαγμένη «λειτουργία» τον ιερό ναό της του Θεού Σοφίας στη Βασιλεύουσα. Με πόνο και δάκρυα αναλογιζόμαστε τις τότε φοβερές συνέπειες του ασεβους εγχειρήματος ήτοι την υποδούλωση την 29ην Μαΐου 1453 της Πόλεως. Κυρά Παναγιά μας, Δέσποινα, Αειπάρθενε Θεοτόκε, κάνε έλεος και παρακάλεσε τον Υιόν σου, αυτή τη φορά να παραβλέψει και να συγχωρήσει. Γιατί αλλέως ... Ιδού, η ντροπή ξεκίνησε μέσα στην βουλή των Ελλήνων, στο ναό της δημοκρατίας, όπως την ονομάζουν. Κάποιος ξεγάνωτος ντενεκές, Ευρωπαίο επίτροπο τον αποκαλούν, άνοιξε το βλοσυρό καπάκι του, το «στόμα» του, και ξεστόμισε με βρυχηθμό ύβρεις εναντίον της ημέρας της Αναστάσεως του Κυρίου, της Κυριακής. Γιατί αυτή είναι η βαθύτερη σκέψη του αλαζόνα όταν είπε, ενώπιον του Κοινοβουλίου, ότι αρέσκεται να παιζει μπάλα την Κυριακή, δηλαδή την κατεξοχήν ημέρα λατρείας προς τον Τριαδικό Θεό και τον Σωτήρα Χριστό κατά την οποία ο ορθόδοξος λαός με δάκρυα προσεύχεται για την σωτηρία της πατρίδος.
Εντούτοις εμείς, οι Ορθόδοξοι Έλληνες, γνωρίζουμε ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. 
Δόξα σοι ο Χριστός, η ελπίδα μας, που ήρθε ο Ίδιος και μας έσωσε αφού έγινε γιά μας άνθρωπος και έμεινε αναλλοίωτος Θεός. Οικοδομώντας, τώρα, την Νέα Ιερουσαλήμ και ανεγείροντας γιά τον εαυτὀ Του ναό με έμψυχους λίθους και συνάγοντάς μας ως Εκκλησία ιερή και παγκόσμια,εγκαθιστά στο θεμέλιό της, που είναι ο Χριστός ,την αστείρευτη πηγή της Χάριτος. Ψάλλει κάπου προς τον Θεό, ο θεοπάτωρ Δαυΐδ, «αι χείρές σου εποίησάν με καί έπλασάν με· συνέτισόν με και μαθήσομαι τας εντολάς σου» . Γιατί το λέει αυτό ο Προφήτης; Διότι μόνο στου Πλάστη τα χέρια είναι να χαρίσει την πραγματική κατανόηση, ότι δηλαδή ο πνευματικός άνθρωπος είναι σώμα, ψυχή, Άγιο πνεύμα ήτοι κατά χάριν Χριστός,σε αντίθεση με τον άνθρωπο χωρίς Πνεύμα, που είναι σώμα, ψυχή, ήτοι ψυχικός δαιμονιώδης, δήθεν πιθηκάνθρωπος, απλός αριθμός, νούμερο.
Όποιος συνετίστηκε και κατενόησε την τιμή που έλαβε η φύσις μας από τον Θεό, με το να πλαστεί από τα χέρια Του κατά την εικόνα, αφού αντιληφθεί την φιλανθρωπία Του, θα προστρέξει σ’ Αυτόν, θα ακούσει και θα μάθει τις εντολές Του. Θα αντιληφθεί, κατά το δυνατόν, το μέγα τούτον μυστήριον της αναπλάσεως και ανακλίσεώς μας εν Χριστώ και διά Χριστόν.
«καί περιβλεψάμενος αυτούς μετ’ οργής συλλυπούμενος επί τη πορώσει της καρδίας αυτών... ».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Πατέρες μου, ευλογείτε. Αδελφοί μου, στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου. Τίποτε περισσότερο, πάντοτε και αυτήν την ώρα, δεν παροργίζει τον Κύριο, όσο η πλάνη, ο δόλος και η πόρωσις της Νέας Εποχής και της παγκοσμιοποίησης, που ενώ προβάλλει την ανηθικότητα ως τρόπο ζωής και την απελπιστική καταδυνάστευση στην εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, ισχυρίζεται ότι δήθεν αποσκοπεί στο καλό και στο αγαθό. Λύκοι με ένδυμα προβάτων, δικτάτορες με δήθεν δημοκρατικά κοστούμια. Αλήθεια, μόνον ο Παντοδύναμος Βασιλέας και Σωτήρας μας Χριστός, ο ων ευλογητός εις τους αιώνας, δύναται να μας ρύσει και σώσει από τα αρπαχτικά αυτά της αθεΐας. Κύριε σώσον τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου. Αμήν.




[1] «ότι εν αυτώ ευδόκησε παν το πλήρωμα κατοικήσαι» Κολασ. α´, 19
  «ότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς,» Κολασ. β´, 9      
[2] «[…] πρν ή γνώναι αυτν ή προελέσθαι πονηρά, εκλέξεται το αγαθόν· διότι πρν ή γνώναι τ παιδίον αγαθν ή κακόν, απειθεί πονηρία του εκλέξασθαι τ αγαθόν…». Ησ. ζ΄, 15 – 16.
[3] Ιωάν. στ´, 47 – 48.
[4] Ιωάν. στ´, 52.
[5] Ιωάν. στ´, 60.
[6] Ιωάν. στ´, 66.
[7] Ιωάν. στ, 67.
[8] Ιωάν. στ´, 68 – 69.

Σχόλια

  1. ΑΞΙΕ ΠΑΤΕΡΑ ΑΘΑΝΑΣΙΕ, ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ!
    ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΑΣ, ΑΛΗΘΙΝΑ ΛΟΓΙΑ ΧΑΡΜΟΛΥΠΗΣ, ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΟΥΝ ΑΝΑΓΛΥΦΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ.
    ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΘΕΟ ΜΑΣ ΠΛΑΣΤΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ. ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ, ΤΑ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΗ...ΦΥΣΗ!!! ΤΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΘΕΕ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΚΟΜΑ ΜΑΣ ΥΠΟΜΕΝΕΙΣ; Η ΦΥΣΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΣΟΥ, "ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ" ΤΩΡΑ ΩΣ...ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ! ΤΙ ΝΑ ΠΩ, ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΩ, ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ, ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ...
    Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΑΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΕΙΘΕ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑ ΚΑΙ ΘΕΙΟ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΕΛΘΕΙ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.ΑΜΗΝ!!!
    ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!
    "Κατερίνα"

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Τα σχόλιά σας είναι ευπρόσδεκτα όταν διατυπώνονται με ευπρέπεια και ευγένεια.

Δημοφιλείς αναρτήσεις