Ο Πρωθυπουργός και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος συναντήθηκαν διαδοχικά με τον Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ

Ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, συναντήθηκε σήμερα με τον επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας, Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ, δρ. Ρόουαν Γουίλιαμς.

 Στην εθιμοτυπικού χαρακτήρα συνάντηση που διήρκησε περίπου 40 λεπτά, ο κ. Παπανδρέου και ο Αρχιεπίσκοπος συζήτησαν θέματα κοινού ενδιαφέροντος.

 Η συζήτηση επικεντρώθηκε σε κοινωνικά θέματα, εν μέσω και της περιόδου της κρίσης, καθώς επίσης και σε θέματα που αφορούν στην Εκκλησία. ( www.agelioforos.gr)

Τον Αρχιεπίσκοπο Καντέρμπουρι κ. Rowan Douglas Williams υποδέχθηκε σήμερα στις 12 το μεσημέρι στην Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.

Η συνάντηση διήρκεσε περίπου μία ώρα και πραγματοποιήθηκε παρουσία των Επισκόπων και κληρικών της Ι. Αρχιεπισκοπής, αλλά και των μελών της αντιπροσωπείας της Αγγλικανικής Εκκλησίας που συνοδεύουν τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι.

«Με ιδιαίτερη χαρά υποδεχόμαστε τον Αρχιεπίσκοπο Καντερβουρίας και Πριμάτο Πάσης Αγγλίας στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών» είπε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του ο Μακαριώτατος. «Στο πρόσωπό σας», συνέχισε, «διακρίνουμε όχι μόνο έναν άριστο Καθηγητή Πατερικής Θεολογίας, αλλά και τον ειλικρινή φίλο της Ορθοδοξίας και μελετητή και γνώστη της Ορθοδόξου δογματικής διδασκαλίας. Επιπλέον υποδεχόμαστε τον πρώτο εν ίσοις των Επισκόπων της Αγγλικανικής Κοινωνίας, στο πρόσωπο του οποίου αντιπροσωπεύεται η Αγγλικανική Εκκλησία με την οποία μας δένουν μακροχρόνιοι δεσμοί αγάπης και φιλίας. Δεσμοί που πηγάζουν από την αποδοχή κοινών δογμάτων και Εκκλησιαστικών Παραδόσεων, αλλά και από την από κοινού προσπάθεια, κυρίως μέσω του θεολογικού διαλόγου, εν αγάπη και αληθεία, υπερνικήσεων των υφισταμένων διαφορών που μας χωρίζουν».

«Στο πρόσωπό σας», υπογράμμισε, «διακρίνουμε τον διάδοχο του Έλληνα το γένος, Αγίου Θεοδώρου του Τάρσεως που έγινε Αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας και μεταλαμπάδευσε στις Βρετανικές νήσους τη θρησκευτική και θύραθεν παιδεία των Ελλήνων». ..

Από την πλευρά του ο Αρχιεπίσκοπος κ. Williams επισήμανε: «Η Εκκλησία της Αγγλίας και η Εκκλησίας της Ελλάδος έχουν πολλά κοινά. (περισσότερα στην επίσημη ιστοσελίδα της  Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών www.archdiocese.gr 

"Ορθόδοξο Παρατηρητήριο"

Μπορούμε να αντιληφθούμε την ανάγκη  της χρήσης μιας  "διπλωματικής" ευγένειας  όταν  έρχονται έτσι τα πράγματα, ώστε να  θεωρηθεί ως αναγκαία η συνάντηση μεταξύ  του  προκαθημένου   της μίας και αδιαιρέτου Εκκλησίας  δηλαδή της Ορθόδοξης  και ενός  ετεροδόξου προκαθημένου  μιας ψευδωνύμως ονομαζόμενης  εκκλησίας (παπική, Αγγλικανική κλπ).Αυτό όμως που δεν  είναι  δυνατόν να κατανοήσουμε, όσο και να "διαστείλουμε" τις έννοιες  των λεχθέντων, είναι απο που και ως που  "... μας δένουν μακροχρόνιοι δεσμοί αγάπης και φιλίας... που πηγάζουν από την αποδοχή κοινών δογμάτων και Εκκλησιαστικών Παραδόσεων".

Αν δεν μας απατά  η μνήμη  μας  οι Πατέρες της Αγίας μας Εκκλησίας , έχουν  θεοπνεύστως   αποφανθεί δια των Οικουμενικών συνόδων   σε θέματα  δογματικής φύσεως  και δια των Ιερών κανόνων  σε ζητήματα  όπως η ομοφυλοφιλία  η ιερωσύνη κλπ.

Αν βέβαια   προσπεράσουμε όλα αυτά τα εμπόδια που έθεσαν οι Αγγλικανοί  δια της αίρεσης  και δια των  ακροτάτων  παραβιάσεων  των Θείων εντολών (χειροτονία παπαδίνων,  ομοφυλοφίλων επισκόπων που έχουν υποβληθεί σε εγχείρηση  "αλλαγής φύλλου",  θρησκευτικούς γάμους ομοφυλοφίλων  κλπ) , τότε  θα  μπορούσαμε  να δεχτούμε   τον ισχυρισμό  του  προκαθημένου των Αγγλικανών πως  "Η Εκκλησία της Αγγλίας και η Εκκλησίας της Ελλάδος έχουν πολλά κοινά". 

Επειδή  τα τελευταία χρόνια  επιχειρείται απο   τα νεοεποχήτικα "θεολογικά" ρεύματα  η "μίξη των αμίκτων" με πρόσχημα  την καλλιέργεια μιας ψευτοαγάπης , δεν σημαίνει ότι όλοι οι  Βαπτισμένοι και Μυρωμένοι   Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους και θεωρούν ως  "Χριστιανικό" τους καθήκον  τους οικουμενιστικούς  και πανθρησκειακούς διαλόγους. Διότι όπως έλεγε ο Άγιος Ιουστίνος... Πόποβιτς "Ή θα είσαι Χριστολάτρης  ή θα είσαι Χριστομάχος. Μέση λύση δεν υπάρχει".

Πως είναι δυνατόν  να κατατάξουμε στους "Χριστολάτρες" έναν  σαν τον Αγγλικανό προκαθήμενο   ο οποίος ενώ έχει μελετήσει  την  Πατερική  Ορθόδοξη Θεολογία  και την οποία  όπως λέει  θαυμάζει, εν τούτοις  εξακολουθεί όχι μόνο να ηγείται μιας αίρεσης αλλά και να  την  κάνει ακόμα  πιο μακρυνή  απο την Κεφαλή της μίας και αδιαιρέτου  Εκκλησίας που είναι ο Χριστός  , συναινώντας στα  απίστευτα αίσχη  τα οποία  έγιναν θεσμοί σε αυτό το   ψευτοεκκλησιαστικό μόρφωμα;

Φυσικά αναφερόμαστε  πρωτίστως  στην αποδοχή της ομοφυλοφιλίας και μάλιστα  σε τέτοιο βαθμό  που θεωρείται  απο  τα παρακλαδια της Αγγλικανικής "εκκλησίας" η εγχείριση  "αλλαγής φύλλου"  ενός  "ιερέα",  ή ο   θρησκευτικό ς γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων, ως  κατι το  συμβατό με την Χριστιανική  πίστη.

Η υποκρισία και η  "μίξη των αμίκτων" όπως προείπαμε, είναι  ίσως απο τα κυριώτερα χαρακτηριστικά της αντίχριστης  κοσμοαντίληψης της παναιρέσως  της "Νέας Εποχής" της οποίας , όπως έχουμε εξηγήσει και περιγράψει σε άλλες αναρτήσεις μας,  ο στρατιωτικο-πολιτικός  βραχίονας είναι η γνωστή πια σε όλους   "Νέα Τάξη", ή  όπως την μετονόμασε  ο  Μπους  ο  1ος ¨Νέα Τάξη Πραγμάτων".

Δείτε λοιπόν τι έγραψε το "Βήμα" στις 21/11/ 2010 ¨( www.tovima.gr) για τον  "Aρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ"   και βγάλτε  τα συμπεράσματά σας :

«προκαλεί» τους ευρωπαίους πολιτικούς «να ανταποκριθούν στο αίτημα για πιο δίκαιη και πιο φιλεύσπλαχνη νέα τάξη σε εθνικό και διεθνές επίπεδο».

Σε κάποιο άλλο σημείο  της  προαναφερθείσας συνέντευξης τον ρωτά ο Έλληνας δημοσιογράφος:

- Η χειροτονία γυναικών αλλά και ομοφυλόφιλων κληρικών από την Αγγλικανική Εκκλησίαβρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής όλων όσοι αντιδρούν στην επίσκεψη. Πώς ως Εκκλησία λάβατε τέτοιες αποφάσεις, όταν η Ορθόδοξη και η Ρωμαιοκαθολική απορρίπτουνκατηγορηματικά τέτοιου είδους ενδεχόμενα;

«Για το θέμα της χειροτονίας των γυναικών, η αγγλικανική κοινωνία στο σύνολό της αποδέχθηκε πριν από πολλά χρόνια ότι δεν βλέπει το θέμα ως μια βασική αλλαγή της δογματικής διδασκαλίας. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η ισχύουσα θεολογική τους διδασκαλία περί της ιεροσύνης εξακολουθεί να είναι συμβατή με τη σχετική διδασκαλία των άλλων ιστορικών Εκκλησιών...
Για την ομοφυλοφιλία η εσωτερική διαφωνία εντός της αγγλικανικής κοινότητας παγκοσμίως είναι πολύ οξύτερη. Κάθε επίσημο κείμενο των πρόσφατων ετών έχει επαναλάβει ότι δεν έχει μεταβληθεί η διδασκαλία και η τάξη. Μία περιφέρεια (από τις 44) ενήργησε σαν να είχε μεταβληθεί η σχετική διδασκαλία και χειροτόνησε ως επισκόπους δύο ομοφυλοφίλους. Μια άλλη περιφέρεια επέτρεψε μια πολύ περιορισμένη λειτουργική ευλογία ένωσης προσώπων του ιδίου φύλου. Η αγγλικανική κοινότητα όμως ως σύνολο δεν έχει αποφασίσει να μεταβάλει τη διδασκαλία και την πρακτική της στο θέμα αυτό.

Εξαιτίας αυτής της κατάστασης εφαρμόζουμε μια πολιτική μη εξονομασμού ως εκπροσώπων μας στους Θεολογικούς Διαλόγους προσώπων που προέρχονται από αυτές τις περιοχές της περιφέρειας των ΗΠΑ (“Επισκοπελιανή Εκκλησία”). Επίσης, προωθούμε την αποδοχή από όλες τις περιφέρειες ενός “Συμφώνου”, διά του οποίου θα εξασφαλίζεται συμφωνία σε βασικά θέματα πίστεως και ευρεία διαβούλευση πριν από την υιοθέτηση οποιασδήποτε μείζονος μεταβολής στην πρακτική της Εκκλησίας».
 

- Μητροπολίτες και κληρικοί εκφράζουν τον προβληματισμό τους για τη συνάντησή σας με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.Τι θα τους λέγατε αν τους είχατε απέναντί σας αυτή τη στιγμή;

«Λυπάμαι φυσικά που η επίσκεψή μου στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών θα αποτελέσει ενδεχομένως αιτία ανησυχίας. Θα έλεγα, όμως, όπως κάθε χριστιανός, ότι χαίρομαι που θα αντιμετωπίσω τους προβληματισμούς-προκλήσεις των αδελφών μου. Επίσης, όπως κάθε χριστιανός, θα είμαι ευγνώμων για τις προσευχές των αδελφών μου, ανδρών και γυναικών, για μένα προσωπικά και για την Εκκλησία που διακονώ. Θα ήθελα επίσης να πω ότι λυπάμαι που η Εκκλησία κρίνεται από τόσο πολλούς ανθρώπους της κοινωνίας βάσει των ενδιαφερόντων σεξουαλικής ηθικής περισσότερο παρά βάσει άλλων κριτηρίων, τα οποία θεωρούνται τουλάχιστον το ίδιο σημαντικά όπως αυτά που συζητάμε».

Προς το παρόν δεν θα σχολιάσουμε  παραπάνω   τα  όσα ειπώθηκαν και απο τις δύο μεριές.

Απλώς θα παρθέσουμε ένα μικρό απόσπασμα απο αυτά που λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την ομοφυλοφιλία όπως ακριβώς το δημοσίευσε  το φιλικό μας ιστολόγιο "Ψήγματα Ορθοδοξίας":

Σοδομιτικά αμαρτήματα και….Ομοφυλοφιλία

«Αλλ’ ακόμη δεν ανέφερα το αποκορύφωμα των κακών, ούτε το κυριώτερον μέρος της συμφοράς απεκάλυψα, διότι πολλάκις, που ητοιμάσθην να το ειπώ εκοκκίνησα, πολλάκις δε εντράπηκα.

Ποίον λοι­πόν είναι αυτό; Διότι πρέπει πλέον να το αποτολμήσωμεν να το είπωμεν. Αλλωστε θα ήτο μεγάλη ανανδρία, ενώ πρόκειται να εκριζώσωμεν κάτι κακόν, να μη τολμώμεν ούτε καν να ομιλήσωμεν δι’ αυτό, ωσάν να πρόκειται η σιωπή να ιατρεύση αφ’ εαυτής την ασθένειαν. Δεν θα σιωπήσωμεν λοιπόν, και αν ακόμη πρόκειται μυριάκις να εντραπώμεν και να κοκκινίσωμεν.

Διότι και ο ιατρός, προκειμένου να καθαρίση την μολυσμένην πληγήν, θα παραιτηθή από του να χρησιμο­ποίηση τον σίδηρον, και να βυθίση τα δάκτυλά του εις τον πυθμένα του τραύματος; Λοιπόν, ούτε και ημείς πρόκειται να σταματήσωμεν τον λόγον αυτόν, καθ’ όσον η μόλυνσις είναι χειροτέρα. Ποίον λοιπόν είναι το κακόν;

Κάποιος παράδοξος και παράνομος πόθος εισήλθεν εις την ζωήν μας. Επέπεσεν ασθένεια βαρεία και αθερά­πευτος και ενέσκηψε πανώλης χει­ροτέρα όλων’ επενοήθη κάποια νέα και φοβερά παρανομία, διότι ανατρέπονται όχι μόνον οι ανθρώ­πινοι, αλλά και οι φυσικοί νόμοι. Κατήντησε λοιπόν μικρόν πράγμα η πορνεία θεωρουμένη ως συνήθης ασέλγεια.

Και όπως εις τας οδύνας, το τυραννικώτερον πάθος, όταν επέλθη, καλύπτει την εντύπωσιν του προηγουμένου, έτσι και το υπερβολικόν μέγεθος αυτής της ύβρεως κάμνει το ανυπόφορον, να μη φαίνεται πλέον ως ανυπόφορον, δηλαδή την ακολασίαν περί την γυναίκα.
Διότι φαίνεται ότι είναι ευχάριστον το να ημπορέση να διαφύγη κανείς από τα δίκτυα αυτά και κινδυνεύει εις το εξής να γίνη περιττόν το γυναικείον φύλον, εφ’ όσον οι νέοι αναπληρώνουν αντί εκεί­νων, όλα τα εις εκείνας ανήκοντα.

Και δεν είναι μόνον αυτό το κακόν, αλλ’ ότι με πολλήν ελευθερίαν αποτολμάται τοιαύτη ακολασία και ενομιμοποιήθη η παρανομία. Κανείς λοιπόν δεν φοβείται και δεν τρέμει. Κανείς δεν εντρέπεται ούτε κοκκι­νίζει, αλλά και υπερηφανεύεται δια την γελοίαν αυτήν πράξιν και θεω­ρούνται παράφρονες οι σώφρονες και ότι δήθεν παραπλανώνται οι νουθετούντες’ και αν μεν τύχη να είναι κατώτεροι σωματικώς, δέρονται, αν δε είναι ισχυρότεροι χλευ­άζονται, καταγελώνται, περιλούο­νται με μυριάδας εμπαιγμούς.

Εις τίποτε δεν ωφελούν τα δικαστήρια, ούτε οι νόμοι, ούτε οι παιδαγωγοί, ούτε οι πατέρες, ούτε οι υπηρέται, ούτε οι διδάσκαλοι.
Διότι άλλους μεν κατώρθωσαν να διαφθείρουν δια χρημάτων, αυ­τοί δε ενδιαφέρονται πως να απο­κτήσουν μισθόν. Εξ εκείνων δε που είναι φρονιμώτεροι και φροντί­ζουν δια την σωτηρίαν αυτών, που τους έχουν εμπιστευθή, άλλοι μεν πολύ ευκόλως αποκοιμίζονται και εξαπατώνται, άλλοι δε φοβούνται την δύναμιν των ανηθίκων.

Αλλω­στε ευκολώτερον θα ηδύνατο να γλυτώση κάποιος, ο οποίος έχει γί­νει ύποπτος ότι εποφθαλμιά το βασιλικόν αξίωμα, παρά να ξεφύγη από τα χέρια των μιαρών εκείνων, αν προσπαθήση να αρπάξη από αυτούς τα παιδιά.

Ετσι, ωσάν εις μεγάλην ερημίαν, μέσα εις τας πό­λεις οι αρσενικοί με αρσενικούς διαπράττουν την ακολασίαν. Εάν δε μερικοί έχουν ξεφύγει τας παγί­δας αυτάς, δυσκόλως θα αποφύ­γουν όμως την κακήν φήμην αυ­τών, οι οποίοι διαπράττουν τας α­σχήμιας αυτάς.

Πρώτον μεν, διότι είναι πάρα πολύ ολίγοι και κατ’ αυ­τόν τον τρόπον ευκόλως θα ημπο­ρούσαν να κρύπτωνται ανάμεσα εις το πλήθος των κακών, δεύτε­ρον δε, διότι και οι ίδιοι οι μιαροί και οι μολυσμένοι εκείνοι δαίμονες, επειδή δεν ημπορούν κατ’ άλλον τρόπον να βλάψουν αυτούς οι ο­ποίοι τους περιεφρόνησαν, προ­σπαθούν να τους τιμωρήσουν δια του τρόπου αυτού.

Διότι, αφού δεν ημπόρεσαν να τους πλήξουν θανασίμως ούτε να εγγίσουν την ιδίαν την ψυχήν των, επιχειρούν λοιπόν να πληγώσουν τουλάχιστον τον διάκοσμον της σωφροσύνης των, τον οποίον λαμβάνουν από την κοινωνίαν και να καταστρέψουν την καλήν υπόληψίν των.
Διά τούτο και ήκουσα ότι πολλοί παραξενεύονται, πως ακόμη και σήμερον δεν έβρεξε άλλην πυρίνην βροχήν, πως δεν έπαθεν η πόλις μας αυτά, που έπαθον τα Σόδο­μα ενώ είναι αξία διά πολύ σκληροτέραν τιμωρίαν, καθόσον δεν εσωφρονίσθη ούτε με τα κακά εκεί­νων;

Αλλά μολονότι λοιπόν η χώρα εκείνη επί δύο χιλιάδες έτη βοά δια της όψεώς της λαμπρότερον και από φωνήν, προς όλην την οικουμένην, δια να μη αποτολμήση παρόμοιον αμάρτημα, όχι μόνον δε εμειώθη η τάσις των δια την αμαρτίαν αυτήν, αλλά και περισσότερον αυθάδεις έγιναν, ωσάν να φιλονεικούν και μάχωνται με τον Θεόν και προσπαθούν να αποδείξουν εμ­πράκτως ότι τόσον περισσότερον θα είναι προσκεκολλημένοι εις τα κακά αυτά, όσον περισσότερον τους απειλεί.

Πώς λοιπόν δεν έγινε τίποτε τέτοιο, ενώ τα μεν Σοδομιτικά αμαρτήματα διαπράττονται, όμως, δεν επιβάλλονται αι τιμωρίαι των Σοδόμων; Επειδή τους αναμέ­νει άλλο πυρ καυστικώτερον και τι­μωρία ατελεύτητος. Αλλωστε και εκείνοι, ενώ διέπραξαν πολύ βαρύ­τερα αμαρτήματα από τους καταστραφέντας δια του κατακλυσμού, εννοώ τους μετέπειτα, καμμία τέ­τοια ραγδαία βροχή, δεν έγινε μετά από εκείνον.
Και εδώ πάλιν ο λόγος είναι ο ίδιος. Διατί τάχα οι πρώτοι άνθρω­ποι, όταν ούτε δικαστήρια υπήρχον, ούτε φόβος υπήρχε από τους άρχοντας, ούτε νόμος να τους α­πειλή, ούτε όμιλος προφητών δια να τους επαναφέρη εις τάξιν, ούτε φόβος κολάσεως, ούτε ελπίς βασι­λείας αιωνίου, ούτε άλλη γνώσις αληθείας, ούτε και τα θαύματα, που ημπορούν να αναστήσουν και τους λίθους, πώς λοιπόν αυτοί, που δεν απήλαυσαν τίποτε από αυτά, ετιμωρήθησαν τόσον αυστηρά διά τας αμαρτίας των και αυτοί, που έχουν συμμετάσχει εις όλα αυτά και ζουν μέσα εις τόσον φόβον και θείων και ανθρωπίνων δικαστη­ρίων, δεν ετιμωρήθησαν ακόμη μέ­χρι σήμερον με τας αυτάς τιμω­ρίας, ενώ είναι άξιοι σκληροτέρας τιμωρίας;

Αρα, δεν είναι ευνόητον και εις ένα παιδί, ότι τους επιφυ­λάσσεται αυστηροτέρα τιμωρία; Διότι, εάν εμείς οργιζώμεθα έτσι και αγανακτώμεν, ο Θεός, που φρο­ντίζει δι’ όλα και ιδιαιτέρως δια το ανθρώπινον γένος και αποστρέφε­ται και μισεί σφοδρώς την κακίαν, πώς θα ηνείχετο να αποτολμώνται αυτά χωρίς τιμωρίαν;
Δέν είναι έτσι, όχι! Αλλά θα επιφέρη επ’ αυτών την παντοδύναμον χείρα του και την αφόρητον πληγήν και την οδύνην των βασανιστη­ρίων εκείνων, που είναι τόσον φο­βερά, ώστε αι συμφοραί των Σοδό­μων συγκρινόμενοι προς αυτά, θα θεωρούνται αστείαι.

Διότι ποίους βαρβάρους δεν εξεπέρασαν, ποίον γένος θηρίων, δια της μιαράς αυ­τής σαρκικής μίξεως; Υπάρχει εις μερικά από τα άλογα ζώα μεγάλη γενετήσιος ορμή και επιθυμία ασυ­γκράτητος, που δεν διαφέρει κα­θόλου από την τρέλλαν. Αλλ’ ό­μως, δεν γνωρίζουν τον έρωτα αυ­τόν του αρσενικού προς το αρσενικόν, αλλά στέκονται εις τα όρια, που έθεσεν η φύσις. Και αν ακόμη μυριάκις κοχλάζει μέσα των το πά­θος, όμως, δεν ανατρέπουν τους νόμους της φύσεως.

Οι δήθεν, ό­μως, λογικοί, που εγνώρισαν την θείαν διδασκαλίαν και διδάσκουν εις άλλους τι πρέπει και τι δεν πρέ­πει να κάμνουν και ήκουσαν Γραφάς, που κατήλθον από τον ουρανόν, συνάπτουν σχέσεις όχι τόσον ελευθέρως με τας πόρνας, όσον με τους νέους. Ωσάν να μη είναι ακριβώς άνθρωποι, μήτε να υπάρχη η πρόνοια του Θεού, η οποία τιμωρει τας παρανομίας, αλλά ωσάν σκότος, που κατέλαβε τα πάντα και κανείς πλέον ούτε βλέπει αυτά ούτε τα ακούει, τοιουτοτρόπως αποτολμούν τα πάντα, και μάλιστα με τόσην μεγάλην μανίαν. Οι δε πα­τέρες των διαφθειρομένων παι­διών υπομένουν αυτά σιωπηλώς και δεν εξαφανίζονται μαζί με αυτά, ούτε σκέπτονται καμμίαν διόρθωσιν του κακού.
Διότι και εάν έπρεπε να μεταφέ­ρουν τα παιδιά των εξορία εις ξένην χώραν εξ αιτίας του πάθους αυτού, είτε εις την θάλασσαν, είτε εις τας νήσους, είτε εις απάτητον γην, είτε εις την υπεράνω ημών οικουμένην, δεν θα έπρεπε να κάνουν το παν και να προσπαθήσουν, ώστε να μη συρ­θούν αυταί αι αισχρότητες;

Και αν υπάρχη κάπου ένα χωρίον προσβληθέν από ασθένειαν και μάλι­στα χολέραν, δεν θα μεταφέρωμεν από εκεί τους υιούς και αν ακόμη πρόκειται να κερδίσουν εκεί πολλά και η υγεία των είναι αρίστη; Τώρα δε, όμως, που τόση διαφθορά υπάρ­χει παντού, όχι μόνον σύρομεν αυτούς προς τα βάραθρα αυτά, αλλά απομακρύνομεν και αυτούς, που θέλουν να τους απαλλάξουν, ωσάν καταστροφείς.

Και πόσης οργής άξια δεν είναι αυτά και πό­σων κεραυνών, όταν το μεν λεκτικόν αυτών προσπαθούμεν να το διορθώσωμεν και να τα καθαρίσωμεν δια της κοσμικής σοφίας, την δε ψυχήν, που κείται μέσα εις τον βόρβορον της ασελγείας και σαπί­ζει διαρκώς, όχι μόνον παραμελούμεν, αλλά και όταν θέλη να ανορθωθή, την εμποδίζωμεν;
Ακόμη λοιπόν θα τολμήση να ειπή κανείς ότι είναι δυνατόν αυ­τοί, που είναι τόσον βυθισμένοι εις τοιαύτας αμαρτίας να σωθούν; Από πού; Διότι αυτοί, που διέφυγον την μανίαν των ακολάστων (εί­ναι δε ολίγοι αυτοί), τους τυραννι­κούς εκείνους έρωτας, που δια­φθείρουν τα πάντα, όμως, δεν διαφεύγουν τον πόθον του πλούτου και της δόξης.

Οι περισσότεροι, όμως, και από τα ίδια αυτά πάθη και από τα πάθη της ασελγείας κατα­λαμβάνονται με μεγαλυτέραν ορμήν. Επειτα θέλοντες να τους καλλιεργήσωμεν την ευγλωττίαν, δεν απορρίπτομεν μόνον τα εμποδίζοντα την παίδευσιν, αλλά δημιουργούμεν και τα συντελούντα διορίζοντες και παιδαγωγούς και διδασκάλους και χρήματα δαπανώντες και απαλλάσσοντες αυ­τούς από τας άλλας ασχολίας και τονίζοντες εις αυτούς τακτικώτερον απ’ όσον οι παιδοτρίβαι εις τους Ολυμπιακούς αγώνας αφ’ ενός μεν δε την πενίαν λόγω της απαιδευσίας και αφ’ ετέρου τον πλούτον, που αποκτά κανείς από την μόρφωσιν και πράττοντες και λέγοντες το παν και μόνοι μας και με άλλους, ώστε να τους οδηγήσωμεν εις το τέλος της εν λόγω παιδείας και παρά ταύτα πολλάκις ούτε έτσι το επιτυγχάνομεν.
Νομίζομεν δε ότι θα προκύψη καλλιέργεια συμπεριφοράς και ορθότητος αρίστου βίου, ενώ υπάρχουν τόσον πολλά, που την διακόπτουν; Και τί χειρότερον θα ηδύνατο να γίνη από τον παραλογισμόν αυτόν;

Το μεν ευκολώτερον δηλαδή να γίνεται αντικείμενον τόσον μεγάλης τιμής και επιμελείας, ωσάν να μη είναι δυ­νατόν χωρίς αυτήν να κατορθωθή ποτέ αυτό, εκείνο δε που είναι δυσκολώτερον, τούτο να νομίζωμεν ότι θα μας έλθη ενώ κοιμούμεθα, ως να ήτο κάτι από τα ευτελή και μηδαμινά; Διότι η παίδευσις της ψυχής είναι έργον τόσον δυσκολώτερον και επιπλέ­ον, όσον το να πράττη κανείς από το να λέγη και όσον τα έργα είναι κοπιαστικώτερα των λόγων.
Και ποίαν ανάγκην έχουν τα παιδιά μας, λέγει, από την φιλοσοφίαν και ορθότητα βίου; Πράγ­ματι αυτό είναι· αυτό είναι εκείνο, που κατέστρεψε τα πάντα, ότι δη­λαδή πράγμα τόσον αναγκαίον, που συγκρατεί την ζωήν μας, θε­ωρείται περιττόν και πάρεργον. Κανείς δεν θα έλεγε, εάν έβλεπε τον υιόν του να ασθενή κατά το σώμα, ποίαν ανάγκην έχει από καθαράν και ακριβή υγείαν;

(«Απαντα Χρυσοστόμου», 13ος τόμος, έκδοση «Ωφελίμου βιβλίου»)