Η "Παγκόσμια κυβέρνηση" και τα ...φαντάσματα του κ. Παπανδρέου

Τα φαντάσματα του κ. Παπανδρέου...

 (Αναδημοσίευση απο την εφημερίδα  "Το παρόν" της 8/8/10)

Ένα φάντασμα πλανιέται στη σκέψη του κ. Γιώργου Παπανδρέου…

Ένα «όραμα» γι’ αυτόν…

Ένας εφιάλτης για όσους καταλαβαίνουν:

Η «παγκόσμια διακυβέρνηση»!

Δεν υποψιάζεται καν ότι η «παγκόσμια διακυβέρνηση» δεν είναι η επαγγελία του μελλοντικού επίγειου Παραδείσου της Ανθρωπότητας.

Είναι παλινδρόμηση στο πιο σκοτεινό παρελθόν της…

• Η έννοια αυτή επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο αμέσως μετά την κατάρρευση του διπολισμού. Ως αίτημα «ένωσης» των κρατών με το επιχείρημα ότι οι νέες διεθνείς απειλές απαιτούν αντιμετώπιση σε διεθνή κλίμακα. Εδώ επισημάνθηκαν δύο παραδείγματα: η κλιματική αλλαγή και οι μεγάλες πανδημίες.

Βέβαια, στο βαθμό που οι απειλές αυτές είναι πραγματικές, αρκεί η διακρατική συνεργασία.

Και υπάρχει πάντα η περίπτωση μικρής κλίμακας προβλήματα να προβάλλονται ως «βιβλικές καταστροφές»! Όπως η περιβόητη «πανδημία» της γρίπης των χοίρων, για την οποία υπήρξε άνευ προηγουμένου καταστροφολογία πέρσι τέτοιον καιρό και αποδείχθηκε λιγότερο επικίνδυνη από την… κοινή γρίπη (αφού δαπανήθηκαν δισεκατομμύρια για άχρηστα και αδοκίμαστα εμβόλια).

Η «παγκόσμια διακυβέρνηση» δεν έχει καμία σχέση με πραγματικές ή φανταστικές «παγκόσμιες απειλές». Είναι πρόσχημα ολοκληρωτικής προπαγάνδας! Και στρέφεται ενάντια στη σύγχρονη Δημοκρατία. Την οποία ευθέως υπονομεύει…

• Για να θεμελιωθεί και να λειτουργήσει η δημοκρατία πρέπει να υφίστανται δύο κρίσιμες προϋποθέσεις:

– Πρώτον ενιαία ταυτότητα (εθνική συλλογικότητα) που ορίζει το «εθνικό συμφέρον» ως πεδίο αναφοράς του συνόλου.

– Και δεύτερον, ισχυρή μεσαία τάξη, που επιβάλλει κάθε φορά τη συνισταμένη του δημοσίου συμφέροντος.

Οι οπαδοί της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» αμφισβητούν και τις δύο:

– Αμφισβητούν συνεχώς το εθνικό στοιχείο, στο πεδίο των ιδεών.

– Και αποδυναμώνουν τις μεσαίες τάξεις, όπου μπορούν, μέσα από πολύ αμφισβητούμενες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις». Αλλά και μέσα από την ανεξήγητη ανοχή που επιδεικνύουν σε φαινόμενα κερδοσκοπικών «φουσκών» που κατά διαστήματα «εξαερώνουν» τα αποταμιεύματα των μεσαίων τάξεων. Πότε στο Χρηματιστήριο, πότε στην αγορά ακινήτων πότε στην αγορά ομολόγων…

Όπου υπήρξαν ολοκληρωτικά καθεστώτα διασπάστηκαν στις εθνικές τους συνιστώσες για να γίνουν δημοκρατικά: πρώην Σοβιετική Ένωση, Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία...

Ακόμα και μέσα στη δυτική Ευρώπη έχουμε αφύπνιση πληθυσμών, που παρά τις δημοκρατικές συνθήκες στις οποίες ζουν, απαιτούν απόσχιση και συγκρότηση νέων εθνικών κρατών. Όπως η Καταλανοί στην Ισπανία και οι Φλαμανδοί στο Βέλγιο…

Η παγκόσμια τάση είναι η ενίσχυση των εθνικών ταυτοτήτων, όχι η συγχώνευσή τους σε υπερεθνικά υπερσύνολα.

Ακόμα και η Ευρωπαϊκή Ένωση παίρνει το χαρακτήρα ομοσπονδίας εθνικών κρατών, όχι ισοπέδωσης εθνών. Κι εδώ πάντως επικρατούν τελευταία όλο και περισσότερο τα εθνικά συμφέροντα των Γερμανών, των Γάλλων, των Ιταλών, των Βρετανών, αλλά και των Ολλανδών. Η έννοια της «αλληλεγγύης» ποτέ δεν ήταν τόσο αποδυναμωμένη στην Ευρώπη όσο σήμερα.

• Οι οπαδοί της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» προσπαθούν να μας πείσουν ότι χρειαζόμαστε τη στήριξη των ξένων, όχι μόνο για να αντιμετωπίσουμε τα «παγκόσμια προβλήματα», αλλά ακόμα και τα δικά μας. Γι’ αυτό και εκθειάζουν τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στην αντιμετώπιση της ελληνικής οικονομικής κρίσης…

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ακριβώς αντίστροφη: Μόνο χώρες που μπορούν οι ίδιες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους, μόνο λαοί που στέκονται στα πόδια τους κερδίζουν τον σεβασμό των άλλων…

Όσο πιο πολύ καταλαβαίνει κανείς την παγκοσμιοποίηση, τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί ότι θα κερδίσουν ανταγωνιστικά έθνη και ανταγωνιστικοί λαοί, όχι «χύμα πληθυσμοί» χωρίς εθνικές ταυτότητες, χωρίς αυτοπεποίθηση, που περιμένουν από τους ξένους να τους σώσουν από τον ίδιο τον… «κακό εαυτό» τους.

• Το πρόβλημα με τον κ. Παπανδρέου είναι ότι δεν πιστεύει στη δυνατότητα του ελληνικού λαού να ορθοποδήσει. Δεν πιστεύει καν στις προοπτικές ύπαρξης του ελληνικού εθνικού κράτους. Γι’ αυτό και τοποθετεί… «ελληνόφωνους» (όχι Έλληνες) επικεφαλής δημόσιων οργανισμών! Γι’ αυτό και αναζητεί συνεχώς –και ανεπιτυχώς– μη έλληνες συμβούλους…

• Όταν κάποιος παραδίδεται σε χίμαιρες, είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του.

Όταν παραδίδεται σε χίμαιρες ένας πρωθυπουργός, είναι επικίνδυνος για τον λαό του.

Το «κυβέρνηση του Μνημονίου» είναι το λιγότερο και πιο επιεικές που μπορεί να ακουστεί για την κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου.

Πρόκειται για κυβέρνηση που αδημονεί να… αυτοκαταργηθεί και να προσχωρήσει στην «παγκόσμια διακυβέρνηση», την οποία δεν πιστεύει κανείς και την οποία αποστρέφονται ως «ολοκληρωτική προπαγάνδα» όσοι ξέρουν Ιστορία και παίρνουν στα σοβαρά τη Δημοκρατία.

Η Ρώμη επέβαλε παγκόσμια κυριαρχία, αλλά έπαψε να είναι Δημοκρατία.

Η αποσύνθεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οδήγησε σε 1.000 χρόνια Μεσαίωνα.

Και η αφύπνιση του Πολιτισμού στην Ευρώπη γεννήθηκε, σηματοδοτήθηκε από τη συγκρότηση εθνικών κρατών, που αποτέλεσαν κοιτίδες της σύγχρονης δημοκρατίας.

Όπως ακριβώς οι πόλεις κράτη της αρχαιότητας υπήρξαν κοιτίδες της άμεσης δημοκρατίας…

Πάντα οι δημοκρατίες αναδείχθηκαν νικώντας αυτοκρατορίες. Και πάντα ο «δήμος» είχε αναφορά σε μια «πατρίδα»…

Ο Περικλής το διακήρυξε πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια στον περίφημο «Επιτάφιό» του. Ο Θουκυδίδης το κατέγραψε. Όλοι οι σύγχρονοι δημοκρατικοί ηγέτες το γνωρίζουν και το επικαλούνται. Ο κ. Παπανδρέου ούτε που το πρόσεξε…

Κάθε «δήμος» έχει αναφορά σε μια «πατρίδα»!

Όπου ακούτε για «παγκόσμια διακυβέρνηση», να θυμάστε δύο πράγματα: ανασύσταση αυτοκρατοριών και κατάλυση της δημοκρατίας.

Είμαστε αντίθετοι –ασυμβίβαστα αντίθετοι– και στα δύο…

Ν. Ζ.