Πιστεύεις μὲ τὸν… τρόπο σου;

 

"...Τί θὰ πεῖ εἶμαι Χριστιανός, ἀλλὰ δὲν πηγαίνω στὴν Ἐκκλησία; 

Εἶναι σὰν αὐτὸν ποὺ λέει πὼς εἶναι πιανίστας, ἀλλὰ δὲν παίζει μὲ τὸ πιάνο! 

Ἢ εἶναι  ἀθλητής,  ἀλλὰ δὲν πηγαίνει ποτὲ στὸ στίβο!

Ἢ εἶναι ὀπαδὸςτῆς τάδε ὁμάδας, ἀλλὰ δὲν θέλει οὔτε νʼ ἀκούει, οὔτε νὰ βλέπει, οὔτε καὶ νὰ διαβάζει κάτι γιʼ αὐτήν! 

Ἔτσι κι αὐτὸς ποὺ τὰ λέει αὐτὰ σαφῶς δὲν εἶναι Χριστιανός!  

 Λοιπόν, δὲν μπορεῖ νὰ πιστεύει κανεὶς μὲ… τὸν τρόπο του! 

Καλύτερα νὰ λέει πὼς μὲ κανένα τρόπο δὲν θέλει νὰ πιστεύει! Εἶναι πιὸ καθαρὸ, κι ἂν θέλετε, πιὸ ἔντιμοαὐτό!..."

.

 (Ευχαριστούμε τον Κ. Σ που μας έστειλε το θαυμάσιο  αυτό  άρθρο του "Ορθόδοξου Τύπου" της 16/7/2010)

Ὅλες οἱ στατιστικὲς καὶ οἱ ἔρευνες, ποὺ γίνονται κατὰ καιρούς, φίλοι, τὸ λένε καθαρὰ καὶ ξάστερα, πώς οἱ νέοι στὸ σύνολό τους (πάνωἀπὸ 90%) πιστεύουν στὸν Θεό, ὅμως δὲν ἐκκλησιάζονται, δὲν προσεύχονται, δὲν ἀκολουθοῦν τὴν πνευματικὴ ζωή. Δηλαδὴ τοὺς λείπει σαφῶς ἡ πρακτική!

Οἱ δικαιολογίες εἶναι πολλές. Οἱ κληρικοί, δὲν κατανοοῦν αὐτὰ ποὺ γίνονται καὶ λέγονται στὴν Ἐκκλησία, δὲν μποροῦν νὰ σηκωθοῦν τὸ πρωί, τέτοια…

Δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὶς δικαιολογίες, γιατί δὲν τὶς θεωροῦμε σοβαρές! Ὄχι γιατί ὅλα ὅσα λένε λίγο ἢ πολὺ δὲν ὑφίστανται. Ἀλλὰ νά, ὑπάρχουν καὶ οἱ καλοὶ κληρικοὶ (ὅπως καὶ οἱ καλοὶ γιατροὶ ἢ οἱ καλοὶ καθηγητὲς, ποὺ πάντα ψάχνουμε καὶ βρίσκουμε), γιὰ νὰ κατανοήσουμε πρέπει νὰ ἀσχοληθοῦμε κιόλας (ὅπως κάνουμε καὶ μὲ τόσα ἄλλα στὴ ζωὴ μας ὅπως τὰ μαθήματα τοῦ σχολείου μας, τοὺς ὑπολογιστές, ἀλλὰ καὶ τὰ βιντεοπαιχνίδια καὶ τόσα ἄλλα) καὶ δὲν εἶναι θέμα ὥρας (πῶς σηκωνόμαστε τὸ πρωὶ γιὰ τὸ σχολεῖο, πῶς πηγαίνουμε ὅλη τὴ νύχτα στὶς διασκεδάσεις καὶ ποτὲ σὲ μιὰ ἀγρυπνία, πού τελειώνει λίγο μετὰ τὰ μεσάνυχτα;).

Αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ δοῦμε σὲ βάθος εἶναι ἡ αἰτία. Καὶ ἡ αἰτία βρίσκεται σαφῶς σʼ ἐκεῖνο ποὺ λέμε:

«Πιστεύω μὲ τὸν τρόπο μου»!

Πού σημαίνει ὅτι ὁ καθένας μας, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ μὲ τίποτα νὰ ἀποφύγει τὴν ἔμφυτη πίστη στὸν Θεὸ (πολὺ σωστὰ εἶπαν ὅτι ἄθεοι δὲν ὑπάρχουν, μονάχα εἰδωλολάτρες ὑπάρχουν), τότε ἐφευρίσκει μιὰ προσωπικὴ θρησκεία. Μιὰ θρη-

σκεία ποὺ δὲν τὸν ἐνοχλεῖ καθόλου, μιὰ θρησκεία ποὺ τοῦ κολακεύει ὅλα του τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες, μιὰ θρησκεία δική του, ποὺ τὸν βολεύει ἀπολύτως!

Πρόκειται γιὰ μιὰ κατάσταση πού θυμίζει τὸν...

Ἄιχμαν, ἐκεῖνο τὸν ἐγκληματία πολέμου τῶν Ναζί, ὁ ὁποῖος ἔλεγε πώς… πίστευε στὸν Θεό! Ποιὸν Θεὸ ὅμως; Ἐκεῖνον «ποὺ δὲν κατέκρινε τὴν ἁμαρτία καὶ δὲν καταδίκαζε κανένα», ὅπως

ἔλεγε! Ἔτσι τὰ εἶχε καλὰ μὲ τὴ φυσικὴ ροπὴ ποὺ ὡς ἄνθρωπος εἶχε νὰ πιστεύει στὸν Θεό, ἕνα «θεὸ» ὅμως ποὺ δὲν θὰ τοῦ δημιουργοῦσε πρόβλημα στὰ τόσα καὶ

συνάμα φοβερὰ ἐγκλήματά του!

Ὁπότε ἔτσι «βόλευε», ὅπως πίστευε, καὶ τὴ συνείδησή του!

Ἔτσι, ὅμως, μιλᾶμε τελικὰ γιὰ ἕνα θεὸ ἢ μιὰ πίστη ἢ μιὰ θρησκεία τοῦ… βολέματος! Τῶν συμφερόντων μας καθαρά! Ποὺ δὲν χρειάζεται νὰ μετανοήσεις γιὰ τίποτα, οὔτε καὶ νʼ ἀγωνιστεῖς γιὰ κάτι, ποὺ δὲν ἀπαιτεῖ νʼ ἀποκαταστήσεις τὶς ἀδικίες καὶ τὰ ἐγκλήματα ποὺ ἔκανες, ποὺ δὲν ζητᾶ νʼ ἀπαρνηθεῖς τὰ πάθη καὶ τὶς ὅποιες ἁμαρτωλές σου συνήθειες, νʼ ἀπορρίψεις τὶς λανθασμένες σου ἀπόψεις καὶ θεωρήσεις, νὰ ὑπερβεῖς τὸν ἁμαρτωλὸ

ἑαυτό σου καὶ νὰ τὸν ἀλλάξεις καὶ νὰ τὸν κάνεις ὅπως τὸν θέλει ὁ Θεός, δηλαδὴ Ἅγιο.

Ἡ κατάσταση αὐτὴ μᾶς θυμίζει δύο γεγονότα τοῦ Εὐαγγελίου.

1. Τὸ ἕνα εἶναι μὲ τὴ Σαμαρείτιδα,τὴν μετέπειτα Ἁγία Φωτεινή. Ἀφοῦ

συνομίλησε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ πείστηκε ὅτι πράγματι Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, δὲν τὴν κράτησε αὐτὴ τὴν ἀποκάλυψη καὶ

τὴν πίστη της μονάχα γιὰ τὸν ἑαυτότης, ἀλλὰ ἔτρεξε νὰ τὸ πεῖ καὶ

στοὺς συμπατριῶτες της. Κι ἐκεῖνοι ἔτρεξαν ἀμέσως κοντά Του σύσσωμοι (ἆραγε δὲν εἶχαν δουλειές, προβλήματα, ὧρες κατάλληλες καὶ μή;). Κι ὅταν μὲ τὴν ὅλη ἐπικοινωνία, πού εἶχαν μαζί Του, πείστηκανπώς πράγματι Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, τί ἔκαναν; Τὸν παρεκάλεσαν νὰ μείνει μαζί τους.

Κι Ἐκεῖνος δέχθηκε κι ἔμεινε μαζί τους δύο ἡμέρες (βλ. Ἰω. 4, 40).

2. Τὸ ἄλλο εἶναι μὲ τὸν δαιμονισμένο τῶν Γαδαρηνῶν. Ἐκεῖνο τὸν τραγικὸ ἄνθρωπο ποὺ ὑπέφερε ἀπʼ τὴ «λεγεώνα» τῶν δαιμόνων, ποὺ εἶχαν κατασκηνώσει στὴν ψυχή του! Ὅταν τὸν θεράπευσε ὁ Χριστὸς διώχνοντας τους ἀπʼ αὐτὸν καὶ στέλνοντάς τους στὴν ἀγέλη

τῶν χοίρων, τί ἔκαναν οἱ συμπατριῶτες του; Παρακαλοῦσαν τὸν Χριστὸ «ἀπελθεῖν ἀπʼ αὐτῶν»! Νὰ φύγει ἀπʼ αὐτούς! Ἂν κι ἔβλεπαν κατάπληκτοι τό θαῦμα, ἂν καὶ θὰ ἡσύχαζαν πλέον ἀπʼ τὸν ταλαίπωρο ἐκεῖνο δαιμονισμένο συμπατριώτη τους, ὡστόσο δὲν ἤθελαν νὰ μείνει μαζί τους ὁ Χριστός!

Ἆραγε γιὰ ποιὸ λόγο ἦταν ὁ Χριστὸς ἀνεπιθύμητο πρόσωπο γιʼ αὐτούς; Διότι ἔβλαψε καίρια τά συμ φέροντά τους! Ὁ Νόμος τότε ἀπαγόρευε νὰ τρώγουν οἱ ἄνθρωποι τὸ χοιρινὸ κρέας κι ἐκεῖνοι περιφρονώντας τὸν, εἶχαν ὁλόκληρα

κοπάδια ἀπό χοίρους! Κι ἐπειδὴ θὰ ἔκαναν κι ἄλλες τέτοιες παραβάσεις τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, φοβήθηκαν ὅτι θὰ εἶχαν πολλὲς τέτοιες «ἀπώλειες»! Ὁπότε ποῦ κατέληξαν; Ὄχι στὸ νὰ μετανοήσουν, νὰ ἀλλάξουν ζωή, νὰ ζητήσουν συγγνώμη ἀπʼ τὸν Θεὸ καὶ νὰ συμμορφωθοῦν μὲ τὸ Νόμο Του, ἀλλὰ στὸ νὰ φύγει ὁ Χριστὸς ἀπὸ κοντά τους!

Τὸ ἴδιο δὲν κάνουμε κι ἐμεῖς; Τὸν ἀναγνωρίζουμε ὡς Θεὸ – καὶ οἱ Γαδαρηνοὶ δὲν τὸ ἀμφισβήτησαν ποτὲ αὐτὸ ἀφοῦ εἶχαν μείνει κατάπληκτοι ἀπʼ ὅσα εἶδαν – ἀλλὰ δὲν Τὸν θέλουμε κοντά μας, γιὰ νὰ μὴ βλαφτοῦν τὰ… συμφέροντά μας!

Καὶ ποιὰ εἶναι αὐτά; Μὰ ἡ φιληδονία μας, οἱ ἁμαρτωλές μας συνήθειες καὶ ἀγάπες, τὰ πάθη μας, τὸ ξεστράτισμά μας ἀπʼ τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ!

Πόσο διαφορετικὲς εἶναι οἱ δύο αὐτὲς περιπτώσεις! Οἱ μὲν Τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μείνει καὶ οἱ ἄλλοι νὰ φύγει! Ἀκριβῶς στὸ σημεῖο αὐτὸ βρίσκεται τὸ ὅλο πρόβλημα καὶ τῆς δικῆς μας ἐποχῆς καὶ τῶν σημερινῶν νέων καὶ ὅποιων ἄλλων θέλετε.

Στὸ πόση διάθεση ἔχουμε νὰ (ξε)φύγουμε ἀπʼ τὸν ἀπρόσωπο Θεὸ (ποὺ δὲν ἔχει καὶ πολὺ μεγάλη διαφορὰ ἀπʼ «Τῷ ἀγνώστω Θεῷ» τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων) καὶ νὰ καταλήξουμε στὸν προσωπικὸ Θεὸ προσαρμόζοντας τὰ πάντα στὴ ζωή μας, σύμφωνα μὲ τὸ δικό Του θέλημα καὶ τὸν νόμο Του κι ὄχι μὲ τὸ δικό μας!

Τί θὰ πεῖ εἶμαι Χριστιανός, ἀλλὰ δὲν πηγαίνω στὴν Ἐκκλησία; Εἶναι σὰν αὐτὸν ποὺ λέει πὼς εἶναι πιανίστας, ἀλλὰ δὲν παίζει μὲ τὸ πιάνο! Ἢ εἶναι ἀθλητής, ἀλλὰ δὲν πηγαίνει ποτὲ στὸ στίβο! Ἢ εἶναι ὀπαδὸςτῆς τάδε ὁμάδας, ἀλλὰ δὲν θέλει οὔτε νʼ ἀκούει, οὔτε νὰ βλέπει, οὔτε καὶ νὰ διαβάζει κάτι γιʼ αὐτήν!

Δηλαδὴ ἀπουσιάζει ἀπολύτως ἡ πρακτική.

Ἀλλʼ αὐτὴ ἡ δήλωση δὲν δείχνει σαφῶς ὅτι αὐτὸς δὲν εἶναι πιανίστας, οὔτε ὁ ἄλλος ἀθλητής, οὔτε καὶ ὁ τρίτος «φίλαθλος»; Ἔτσι κι αὐτὸς ποὺ τὰ λέει αὐτὰ σαφῶς δὲν εἶναι Χριστιανός!

Λοιπόν, δὲν μπορεῖ νὰ πιστεύει κανεὶς μὲ… τὸν τρόπο του! Καλύτερα νὰ λέει πὼς μὲ κανένα τρόπο δὲν θέλει νὰ πιστεύει! Εἶναι πιὸ καθαρὸ, κι ἂν θέλετε, πιὸ ἔντιμοαὐτό!

Μόνο ποὺ στὴν περίπτωση τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο…

Ὁ δαιμονισμένος ἄνθρωπος ποὺ ἔγινε καλά παρακαλοῦσε τὸνΧριστὸ νὰ δεχθεῖ νὰ Τὸν ἀκολουθήσει. Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν τοῦ τὸ ἐπέτρεψε αὐτό, ἀλλὰ τοῦ εἶπε νὰ ἐπιστρέψει στὸ σπίτι του καὶ νὰ διηγεῖται ὅσα τοῦ ἔκανε ὁ Θεός. Κι ἐκεῖνος ὄχι μόνο πῆγε στὸ σπίτι του, ἀλλὰ καὶ γύριζε ὅλη τὴν πόλη κηρύσσοντας ὅσα θαυμάσια τοῦ ἔκανε ὁ Χριστός (Λουκ. η΄ 26-39).

Ἔτσι θὰ ὑπάρχουν πάντα κι ἐκεῖνοι, δίπλα μας κι ἀνάμεσά μας, ποὺ δὲν θὰ μᾶς ἀφήνουν νὰ ἡσυχάζουμε διηγούμενοι ὅσα θαυμάσια κάνει καὶ στὴ δική τους τὴ ζωὴ ὁ Χριστός, αὐξάνοντας ἔτσι τὶς τύψεις σὲ ὅλους ἐμᾶς ποὺ θέλουμε

νὰ πιστεύουμε «μὲ τὸν τρόπο μας», δηλαδὴ κατὰ τὰ ἁμαρτωλὰ συμφέροντά μας, κι ὄχι ὅπως Ἐκεῖνος ἐπιθυμεῖ…

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος__