ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑ


Εξ΄αφορμής ενός κακοπροαίρετου  και απρεπούς άρθρου κάποιου ιστολογίου απο την Πρέβεζα, ασχοληθήκαμε με τις λειτουργικές μεταφράσεις (παραφράσεις) και εν γένει με τη νεοεποχίτικη λαίλαπα της "λειτουργικής  ανανέωσης".Η ανταπόκριση των φίλων αναγνωστών ήταν πραγματικά μεγάλη και εντυπωσιακή.

Ένα φιλικό ιστολόγιο ,οι "ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ",  έκανε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στη λειτουργική μας γλώσσα και σε όσους θέλουν να την "ανανεώσουν".
Αποσπάσματα αυτού, σας παρουσιάζουμε πιο κάτω με την προτροπή μας να επισκεφθείτε το αξιολογώτατο αυτό ιστολόγιο στην διεύθυνση :http://anavaseis.blogspot.com/

 

Κάτω τα χέρια από τη Θεία Λατρεία.

του Παναγιώτου Μ. Σωτήρχου

Αν ο λαός μας είχε την δυνατότητα να εκφράσει ελεύθερα το φρόνημά του και να ακουστεί παντού η φωνή του, πολλοί θα έτρεχαν να κρυφτούν και να εξαφανιστούν από το προσκήνιο της εξουσίας. Της κάθε εξουσίας. Γιατί θα τους ξεσκέπαζε και θα τους «ξεφώνιζε», όπως λέγει ο λαός, όλες τις εξουσίες. Και τις σημερινές και τις χτεσινές και τις προχτεσινές - γιατί όλες τον ίδιο ρόλο παίζουν στην τραγωδία του τόπου μας - σχεδόν σε όλους τους τομείς ή τους περισσότερους. Τα «διαπλεκόμενα συμφέροντα» όμως έχουν τον έλεγχο των τηλεοράσεων, των ραδιοφώνων και των εντύπων, και έτσι ο λαός ακούει και μαθαίνει μόνον την εκδοχή και την άποψη των ισχυρών και των κρατούντων εκάστοτε.
Αν ο λαός είχε αυτή την δυνατότητα να μιλήσει ελεύθερα, θα φώναζε με όλη του τη δύναμη και προς πάσα κατεύθυνση:
- Κάτω τα χέρια από τα ιερά και τα όσια του Γένους!
- Κάτω τα χέρια από την Θεία Λατρεία των Ορθοδόξων!
- Κάτω τα χέρια από την ουράνια γλώσσα των Ελλήνων!
- Μην αλλάζετε την πορεία του Γένους! 

-Δεν πουλιούνται όλα σ’ αυτόν τον τόπο! Μη θεοποιείτε το χρήμα και το Φαρισαϊσμό! Σταματήστε!

Ο σοφός από ένστικτό λαός μας δεν έχει πληροφορηθεί ακόμα επακριβώς τι είναι το νέον πείραμα, που επιχειρούν οι καινοτόμοι της Εκκλησίας, οι οποίοι νομίζουν κακώς ότι η Εκκλησία είναι προσωπικόν τους φέουδρον και χώρος άκοπης ευζωίας...
Δεν μιλούμε βεβαίως για όλους τους κληρικούς, διότι υπάρχουν ακόμη όρθιοι και αγονάτιστοι κληρικοί στον τόπο μας και δεν «έκλυναν γόνυ τω Βάαλ». Αναφερόμαστε στους αδίστακτους καινοτόμους της εξουσίας.
Αν ο λαός μας αντιληφθεί τα ύπουλα παιχνίδια, που παίζοντας από τους ανευλαβείς καινοτόμους του ιερατείου της χλιδής και της αναξιότητος, θα ξεσηκώνονταν και θα επαναστατούσε και τότε θα γινόταν πραγματικότητα ο λόγος «Φωνή λαού οργή Θεού». Δεν ξέρουν ακόμα

Καταστροφή της γλώσσας του Ευαγγελίου

Χαράλαμπος Π. Παπαδάτος, Γλωσσολόγος - Συγγραφεύς


Άκουσα προσφάτως στη θεία λειτουργία την παραβολή του σπορέως στο Ευαγγέλιο, με­ταφρασμένη στη λεγομένη «δη­μοτική» και οργίσθηκα. Ένα από τα μεγαλύτερα γλωσσικά εγκαλλωπίσματα στον λόγο του Ιησού Χριστού εγκληματικώς κατεστραμμένο στη μετάφρασι!
Στον Αρχιερέα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος ά­νοιξε τις πύλες στην εισβολή της δημοτικής, επισημαίνω ότι: Ο Χριστός, για να καταστήσει εμφατικότερον και ευμνημόνευτον τον λόγο του, λογοπαικτούσε με θαυμαστήν τέχνη. Όπως λ.χ. «Πέ-τρ-ος» ει και επί την «πέ-τρ-αν» ταύτην οικοδομήσω μου την εκκλησίαν. Ιδιαί­τερα χρησιμοποιούσε την παρήχησι, έξοχο δείγμα της οποίας μας δίδει στην παραβολή του σπορέως.
Παρήχησι είναι -εξηγώ- η διαδοχική επανάληψι του ιδίου φθόγγου ή συλλαβών με ιδίους φθόγγους στις λέξεις προτάσεως. Σύνηθες τούτο στον αρχαίο ελληνικόν λόγο: «Τυφλός τα τ' ώτα τον τε νουν τα τ' όμματ' ει» (παρήχησι του «ταυ», Σοφοκλής), αλλά και στον νεοελληνι­κό λόγο: «Χά-ρ-ε χα-ρ-ά που μου 'φε-ρ-ες...» (παρήχησι του «ρ»). Επίσης στην εκκλησιαστική υ­μνολογία: «Χαί-ρ-ε δι' ης η χα-ρ-ά εκλάμψη, χαί-ρ-ε δι' ης η χα-ρ-ά εκλείψη». Η παρήχησι δίδει έμφασι στα αισθήματα του ομιλούντος.
Στην παραβολή του σπορέως δημιουργείται υπέροχη παρή­χησι με τους φθόγγους «σπ» και «ρ» των λέξεων και του «τ» του άρθρου. «Εξήλθεν ο -σπ-εί-ρ-ων -τ-ου -σπ-εί-ρ-αι -τ-ον -σπ-ό-ρ-ον αυτού και εν -τ-ω -σπ-εί-ρ-ειν...». Αλλά στη μετάφρασι -συμφορά!- εκδιώχθηκε ο σπείρων και αντικαταστάθηκε με τον «γεωργόν» (υπάρχει α-γράμματος Έλλην που να μη καταλαβαίνη, τι σημαίνει η λέξι «σπείρων»;), πετάχθηκε το άρ­θρο του ονοματικού απαρεμφά­του και αντικαταστάθηκε με συνδέσμους! Που «έδυ το καλ-λος» του θείου λόγου;
Διαμαρτυρόμενος διαβοώ:
Πρώτον, προς τι η διαμαρτάνουσα, γελοιωδώς έκτροπη και μάλιστα ανάπηρη μετάφρασι, λοιπόν, ακόμη περισσότερο α­φού ούτε καν δύναται να προ­σεγγίση τους όρους και τα σχή­ματα μυστικισμού και υπερβατι­σμού που κυριαρχούν στη γλώσσα της θρησκείας; Όπως λ.χ. στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου: «Εν αρχή ην ο "λόγος" και ο "λόγος" ην προς τον Θεόν...» Τα ευαγγελικά κείμενα δεν είναι πολιτικά «μανιφέστα» ούτε, κομματικές διακηρύξεις για να χρει­άζονται να «γίνονται λιανά»!
Δεύτερον; εγώ ο Ελλην, ο χριστιανοποιός της Ευρώπης, είμαι γόνος Γαλατορωμαίων, Κελτονορμανδοαγγλοσαξώνων ή Γοτθοτευτόνων, για να ακούω το Ευαγγέλιο στη μετάφρασι, αντιστοίχως, του Λουί Σεγκόν, του Κινγκ Τζέιμς ή του Λουθή­ρου; Σ' αυτούς τους λαούς η με­τάφραση του Ευαγγελίου προ μόλις πεντακοσίων ετών απετέ­λεσε την απαρχή καλλιέργειας των εθνικών γλωσσών των. Η δική μου εθνική γλώσσα είχε α­ναδειχθεί στη μεγίστη τελειό­τητά της πολλούς αιώνες προ της γεννήσεως του Χριστού!
Τρίτον, είναι ψευδαίσθηση ο ισχυρισμός του Αρχιεπισκόπου ότι οι Έλληνες όταν μάθουν συ­στηματικά αρχαία ελληνικά (... ότε τα ζώα φωνήεντα έσονται!..) τότε δεν θα χρειάζονται οι μεταφράσεις. Αλλά οι Έλληνες «δεν θα μάθουν» ποτέ αρχαιοελληνι­κά, διότι μισούν αυτήν τη γλώσ­σα. Τους έμαθαν να τη μισούν και ενστάλαξαν στην ψυχή των δηλητήριο κατ' αυτής οι δογματικοί δημοτικιστές, οι πολιτικοί λαοπλάνοι και καθοδηγητές, οι ξυλοσχίστες της γλωσσικής μεταρρυθμίσεως και οι κοινωνικοί ανατροπείς! Μόνοι οι Εβραίοι ανέστησαν και ομιλούν την αρ­χαία γλώσσα των. Μακριά, λοι­πόν, οι φυλλάδες των μεταφρα­στών από το θείο λόγο!



(Πηγή: 'ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ' 5-12-2004) 
alopsis.gr

Περί της λειτουργικής γλώσσης - Γέροντας Σωφρόνιος



Από το βιβλίο: Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί    



«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος... πάντα δι Αυτού εγένετο» (Ιωαν. α΄ 1 και 3).
Η ανθρώπινη γλώσσα προορίζεται δια την έκφρασιν πραγματικοτήτων διαφόρων επιπέδων: του βιοτικού επιπέδου των φυσικών αναγκών, του παραπλησίου αυτού, και όμως διακρινομένου απ αυτού, των πρωτογόνων ψυχικών αισθημάτων και παθών, του της γλώσσης της πολιτικής δημαγωγίας, του της επιστημονικής γλώσσης, της φιλοσοφικής, της γλώσσης της ποιήσεως, εν τέλει του της υψίστης πασών: της γλώσσης της Θείας Αποκαλύψεως, της προσευχής, της θεολογίας και των άλλων σχέσεων μεταξύ Θεού και ανθρώπων: της Λειτουργικής.

Η αφηρημένη γνώσις περί του είναι έχει μεταφυσικάς ρίζας. Εις τούτο αναφέρεται η επιστήμη, η φιλοσοφία, και πρωτίστως η Θεογνωσία. Οι λόγοι οι εκφράζοντες τα ως άνω υποδειχθέντα είδη γνώσεως, ως και τα Ονόματα του Θεού, προέρχονται εκ της νοεράς σφαίρας, της μεταφυσικής. Ταυτοχρόνως ίδιον αυτών είναι να διεγείρουν εν τω νοί και τη καρδία διαφόρους αντιδράσεις, και υπ αυτήν την έννοιαν αποτελούν «εξηρτημένα – αντανακλαστικά» φέροντα χαρακτήρα άμεσον, αυτόματον.

Εκάστη γλώσσα έχει ως σκοπόν να οδηγήση τον ακροατήν ή τον αναγνώστην εις εκείνον τον χώρον, εις τον οποίον αύτη ανήκει. Έχοντες υπ όψιν την «εξηρτημένην – αντανακλαστικήν» ενέργειαν των λόγων, οφείλομεν ιδιαιτέρως να δώσωμεν μεγάλην προσοχήν εις την λειτουργικήν γλώσσαν, ήτις σκοπόν έχει να γεννήση εν τω νοί και τη καρδία των προσευχομένων την αίσθησιν άλλου κόσμου, του υψίστου. Τούτο επιτυγχάνεται δια της παρουσίας ονομάτων και εννοιών ανηκόντων αποκλειστικώς εις το θείον επίπεδον, ως και δια της χρήσεως μικρού αριθμού ειδικών μορφών εκφράσεως.

Οι Έλληνες δια της φιλοσοφίας έφθασαν εις τα υψηλότερα δυνατά όρια αναπτύξεως του ανθρωπίνου πνεύματος και δια της γλώσσης παρουσίασαν την τελειοτέραν δυνατήν μορφήν εκφράσεως του ανθρωπίνου λόγου. Την μορφήν ταύτην της εκφράσεως προσέλαβε και εχρησιμοποίησε κατά Πρόνοιαν Θεού εις την λατρείαν επί δύο χιλιετίας η Εκκλησία του Χριστού.


Η Λειτουργία, ως το κορυφαίον μέσον αναφοράς του ανθρώπου προς τον Θεόν, είναι φυσικόν να έχη ως εκφραστικόν όργανον την κατά το δυνατόν τελειοτέραν γλώσσαν.

Η χρήσις του τελειοτέρου υπάρχοντος γλωσσικού οργάνου εις τας λατρευτικάς συνάξεις βοηθεί τους πιστούς να διατηρούν την αίσθησιν του Τελείου και συμβάλλει εις την πληρεστέραν δυνατήν κοινωνίαν μετ Αυτού.

Η επί τοσούτον χρόνον χρησιμοποιηθείσα και καθαγιασθείσα γλώσσα της Θείας Λειτουργίας, ήτις δύναται να χαρακτηρισθή και ως κατηγόρημα της ορθοδόξου λατρείας, είναι αδύνατον να αντικατασταθή άνευ ουσιώδους βλάβης (διαφωτιστική ίσως ενταύθα δύναται να θεωρηθή και η πείρα εκ της αλλαγής της λειτουργικής γλώσσης εν τη Αγγλικανική εκκλησία.
Ούτως, η εισαγωγή απλουστέρας λειτουργικής γλώσσης εις την λατρείαν της εν λόγω εκκλησίας ήμβλυνε την λατρευτικήν διάθεσιν των πιστών και εζημίωσε τας λατρευτικάς συνάξεις) αυτής ταύτης της λατρείας.


Δια τους λόγους τούτους είμεθα κατηγορηματικώς πεπεισμένοι ότι είναι αναγκαία η χρήσις της παραδεδομένης Λειτουργικής γλώσσης εν ταις εκκλησιαστικαίς ακολουθίαις. Ουδόλως υπάρχει ανάγκη αντικαταστάσεως αυτής υπό της γλώσσης της καθ ημέραν ζωής, πράγμα όπερ αναποφεύκτως θα καταβιβάση το πνευματικόν επίπεδον και θα προξενήση ούτως ανυπολόγιστον ζημίαν.  
Είναι άτοποι οι ισχυρισμοί περί του δήθεν ακατανοήτου δια πολλούς συγχρόνους ανθρώπους της παλαιάς εκκλησιαστικής γλώσσης, μάλιστα δε δι ανθρώπους εγγραμμάτους και πεπαιδευμένους εισέτι. Δι αυτούς η εκμάθησις εντελώς μικρού αριθμού λέξεων, αίτινες δεν είναι εν χρήσει εις την καθ ημέραν ζωήν, είναι υπόθεσις ολίγων ωρών. Πάντες ανεξαιρέτως καταβάλλουν τεραστίας προσπαθείας δια την αφομοίωσιν πολυπλόκων ορολογιών διαφόρων τομέων της επιστημονικής ή της τεχνικής γνώσεως, της πολιτικής, της νομικής και των κοινωνικών επιστημών, γλώσσης φιλοσοφικής ή ποιητικής και τα παρόμοια.
Δια τί λοιπόν αναγκάζομεν την Εκκλησίαν να απολέση γλώσσαν απαραίτητον δια την έκφρασιν υψίστων μορφών της θεολογίας και των πνευματικών βιωμάτων;



Πάντες, όσοι ειλικρινώς; επιθυμούν να γίνουν κοινωνοί της αιωνοβίου παραδόσεως του Πνεύματος, ευκόλως θα ανεύρουν την δυνατότητα να εξοικειωθούν μετά του ατιμήτου θησαυρού της ιεράς λειτουργικής γλώσσης, ήτις κατά τρόπον υπέροχον προσιδιάζει εις τα μεγάλα μυστήρια της λατρείας.
Ολίγαι ιδιατερότητες της γλώσσης αυτής μειώνουν τον κόπον της προς καιρόν αποταγής εκ των εμπαθών συνηθειών: «Πάσαν νυν βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν».

Εάν κατά την τέλεσιν της Θείας Λειτουργίας εχρησιμοποιούμεν γλώσσαν της καθ ημέραν ζωής, τότε θα εγέννα αύτη εν τη ψυχή και τω νοί των παρευρισκομένων αντιδράσεις κατωτέρου επιπέδου, επιπέδου της φυσικής ημών υπάρξεως (επί του προκειμένου σημειούμεν ότι οι Σλαύοι, οίτινες κατά Πρόνοιαν Θεού παρέλαβον και χρησιμοποιούν επί αιώνας ευλογημένην γλώσσαν δια την λατρείαν, την Αγία Γραφήν και τας προσευχάς, ουδέποτε μετεχειρίσθησαν αυτήν δια τας κατωτέρας βιοτικάς ανάγκας, ουδέ εισέτι δια την εκκλησιαστικήν φιλολογίαν). Ο ανθρώπινος λόγος είναι εικών του Προαιωνίου Λόγου του Πατρός. «Τω λόγω Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν... Αυτός είπε και εγενήθησαν, Αυτός ενετείλατο και εκτίσθησαν» (Ψαλμ. λβ΄ 6,9). Και ο ημέτερος λόγος κατέχει δημιουργικήν δύναμιν. «Ο λόγος του Θεού ημών μένει εις τον αιώνα» (Ης. μ΄ 8), και ο λόγος ημών φθάνει την αιωνιότητα, εάν ελέχθη εν ταις οδοίς του θελήματος Αυτού. Δια της επικλήσεως των Ονομάτων του Θεού τελούνται τα Μυστήρια της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης και της μεταβολής του άρτου και του οίνου εις Σώμα και Αίμα Κυρίου.

Οι λόγοι της Λειτουργίας, και εν γένι των προσευχών, δεν είναι μόνον ανθρώπινοι, αλλά και Άνωθεν δεδομένοι. Η εκκλησιαστική γλώσσα αναφέρεται εις την σφαίραν του Θείου Είναι. Οφείλει αύτη να εκφράζη την Αποκάλυψιν του Πνεύματος και τας εξ αυτής γεννωμένας νοεράς θεωρίας. Δια της «ακοής ρήματος Θεού» (Ρωμ. ι΄ 17) εμπνέεται ο άνθρωπος εις πίστιν, ήτις ενίκησε τον κόσμον» (Α΄ Ιωαν. ε΄ 4, πρβλ. Α΄ Θεσσ. β΄ 13).

Λειτουργική αναγέννηση; Μοναχού - Μωυσέως Αγιορείτου


 Με αφορμή πρόσφατες θεολογικές συζητήσεις, θα ήθελα να καταθέσω τον λογισμό μου, ειλικρινά, ταπεινά και πολύ απλά. 
Κατ’ αρχάς θεωρώ αδόκιμο τον όρο «λειτουργική αναγέννηση». Αναγέννηση, νομίζω, σημαίνει εκ νέου γέννηση, ξαναγέννημα, επειδή έχουμε φθορά, ακρωτηριασμό, αδυναμία ή και παρακμή. Παρατηρείται αποδεδειγμένα κάτι τέτοιο, και γι’ αυτό φταίει το κείμενο, η γλώσσα της θείας Λειτουργίας και η εκ τούτου μη συμμετοχή των λαϊκών στα εκκλησιαστικά δρώμενα; 
Με μόνο οπλισμό την ειλικρίνειά μου εξέρχομαι, για να μη χαρακτηριστώ κοσμόφοβος και μισόκοσμος, και δίχως δυνατά και ισχυρά επιχειρήματα διατυπώνω ξεκάθαρα τη σκέψη μου και λέγω, πρώτα σε μένα, πως χρειάζεται καλύτερα προσωπική αναγέννηση. Ταπεινή μαθητεία στην παράδοση, στην απλότητα, στη σωφροσύνη, με άχρωμα γυαλιά. Δεν θεωρώ ότι αυτό είναι το κύριο πραγματικό ποιμαντικό πρόβλημα. Είναι δημιουργημένο, κατασκευασμένο πρόβλημα. Μάλιστα προέρχεται από εκεί που δεν θα το περίμενες. Δεν θεωρώ, επαναλαμβάνω, ότι είναι πραγματικής ποιμαντικής αναγκαιότητας.
Για να μη μιλάμε γενικά και αόριστα, θα κάνω εξαίρεση και θα μιλήσω για τον εαυτό μου, δηλαδή θα τον εκθέσω, κι έτσι άνετα όσοι θελήσουν, ειδικευμένοι διαφόρων επιστημών, θα μπορέσουν να με χαρακτηρίσουν κτυπώντας με. Σαράντα χρόνια ως εκκλησιαζόμενος δεν αισθάνθηκα εξουσιασμένος, αμυνόμενος, απομονωμένος, εξουθενημένος από τη γλώσσα της θείας Λειτουργίας. 
Οι αμαρτίες μου μόνο μ’ έκαναν κουρασμένο και απρόσεκτο. Δεν ένοιωσα μέσα στην εκκλησία αποκομμένος από τον κόσμο, σε μια καθαρά ιδιωτική υπόθεση, παρακολουθώντας μια συνθηματική γλώσσα ολίγων. Δεν μπορώ ασφαλώς να πω ότι από παιδί είχα πλήρη κατανόηση όλων των λεγομένων. Μήπως μπορώ να το πω τώρα; Μήπως θα μπορέσω να το πω άραγε ποτέ; Μήπως δεν πρέπει μάλιστα όλα να τα καταλάβουμε με το μικρό μυαλό μας, αμέσως και τώρα; Μου έλεγε προ καιρού ένας Γέροντας: «Πενήντα χρόνια στο Άγιον Όρος, και προχθές ένοιωσα στην αγρυπνία το ‘‘Κύριε ελέησον’’». 

Η "εκδίκηση" της Γλώσσας - Αρχαία Eλληνικά και Πολυτονικό εμποδίζουν την δυσλεξία

Αρχαία Eλληνικά και Πολυτονικό ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΤΗ ΔΥΣΛΕΞΙΑ!!!





Όπλο κατά της δυσλεξίας και άλλων μαθησιακών δυσκολιών αποτελεί η εκμάθηση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στα πρώτα σχολικά χρόνια, σύμφωνα με τα συμπεράσματα τριετούς έρευνας που πραγματοποίησε το Aνοικτό Ψυχοθεραπευτικό Kέντρο και το Iνστιτούτο Διαγνωστικής Ψυχολογίας. Σύμφωνα με συμπεράσματα έρευνας που παρουσιάστηκε στο 18ο Πανελλήνιο Ψυχιατρικό Συνέδριο στην Kω και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Καθημερινή", τα παιδιά που παρακολουθούσαν μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών παρουσίασαν σημαντικό πλεονέκτημα στην αντιγραφή σχημάτων, διάκριση γραφημάτων, μνήμη σχημάτων και εικόνων καθώς και στη δοκιμασία συναρμολόγησης αντικειμένων.

Σχόλια

  1. Θαυμάσια κέιμενα.

    Να καταγγελθούν στη Σύνοδο οι Νεοβαρλααμίτες. Μαγαρίζουν τα ιερότατα της πίστης μας με πρόσχημα τη μεταγλώττιση.

    Θερμά συγχαίρω το ιστολόγιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Τα σχόλιά σας είναι ευπρόσδεκτα όταν διατυπώνονται με ευπρέπεια και ευγένεια.

Δημοφιλείς αναρτήσεις